Eternal War |Boek 1|

Hoofdstuk 2b: Een Geest

Dat een gesprek kon uitlopen wist ik uit ervaring aangezien ik met de intentie om vijf minuten met Manal en Nora te spreken starte wanneer ik op nam maar uiteindelijk eindigden we meestal pas na uren gepraat te hebben ons gesprek. Na een kwartier zat ik nog steeds moederziel alleen in de leefruimte te wachten op Lazar maar hij leek niet snel terug te komen waardoor ik besloot om in de gang een kijkje te nemen. Op het eerste zicht zag ik een lege gang maar achter elke deur kon iemand zich bevinden wat werd bevestigd toen ik achter één van de middelste deuren geroep en geschreeuw hoorde. Ik liep er op af en met elke stap die ik zette kon ik de woorden onderscheiden. Bijna bij de deur aangekomen hoorde ik Ezran "een jaar is het minimum, hoe vaak moet ik dat nog herhalen", zeggen ineens kalm en beheerst. "Uwe majesteit, als de training van kortere duur is twijfelen we aan de effectiviteit van haar verblijf", viel Alaric hem bij. "En jullie mijn vrienden begrijpen duidelijk niet tot wat mijn onderdanen in staat zijn, met elke dag dat ze hier rond loopt word het risico verhoogd dat ik haar niet meer kan beschermen. Iedereen in onze dimensie is zelfs nu nog trouw aan mijn vader, ik heb de titel maar nog niet alle gezag", reageerde Lazar nu ook stiller. "Een half jaar zoals je hebt voorgesteld is niet genoeg, zo kan ze hem nooit verslaan", kaatste Ezran gefrustreerd terug. "Ik heb Cora gevraagd om ons kostbaar prinsesje in het oog te houden en haar weg te houden bij hen die haar kwaad willen doen maar dat volstaat waarschijnlijk maar voor een week of drie", waarschuwde de koning eerder dan dat hij het verklaarde. "Zijn we het eens", vroeg Alaric toen het even stil werd. "Ja ga je gang, hij wist vast wat hij deed. Blijf hier anders voor vijf jaar wonen, misschien volstaat dat wel", zei Lazar dan maar. "Dank je Laz, ik ben blij dat je nog steeds gelooft in ons doel", hoorde ik Ezran zeggen waarna iedereen zich leek te verplaatsen waardoor ik snel verder weg van de deur rende toen hun voetstappen de mijne maskeerde. Ik draaide mij om richting de kamer waar ze elk moment uit konden komen en wandelde langzaam terug naar de deur toen Ezran de kamer uit kwam waarna hij luid "oh Luna, hebben we je lang laten wachten, sorry daarvoor, we komen zo naar de leefruimte ga maar alvast ik zorg ervoor dat de andere zich haasten", zei op het moment dat hij mij zag naderen.

Pov. Brandon

Mijn opstandige gedrag bij het maken van het besluit om het bal door te laten gaan was niet onopgemerkt gebleven. Mijn onwillendheid was zelfs tot bij de oudsten geraakt wat niet goed uit kwam voor mij. Nog de jongens nog ik hadden een oog dicht gedaan deze nacht, hoe konden we wetende dat de drie uitverkorenen versplinterd waren geraakt. Zack en ik hadden het woud uitgekamd maar keerde bij zonsopgang terug zonder enig resultaat, Manal en Luna leken in rook opgegaan. Eén van de bewakers had Zack gisteren in het heetst van de strijd laten weten dat Luna omsingeld werd door demonen, ze is waarschijnlijk ontvoerd door de mannen van Sirius maar die informatie kon ik natuurlijk niet delen zonder mezelf te belasten. Manal zou volgens Zack in het bezit moeten zijn van zijn horloge wat goed nieuws is. Ze zou naar één van de andere dimensies gegaan kunnen zijn of in ieder geval ontkomen zijn aan het lot van Nora. Doordat Nora het horloge niet bij haar had toen Vladimir en Liam gehaast het paleis binnen kwamen vermoede Zack dat Manal het bij haar haf en ze erin is geslaagd om een portaal te openen. Onze ouders en de andere genodigden waren allemaal vertrokken buiten de kroonprins en prinses van het elven en feeën rijk en Liam en Sierra. Al de andere waren terug gekeerd om thuis de nodige maatregelen te nemen. De maankoningin en koningin van de compassie mochten dan wel verdwenen zijn, het ging ze vermoedelijk beter af dan de koningin van de rechtvaardigheid. Nora lag in coma, ze is de hele nacht in het operatiekwartier geweest, ze heeft een half uur geleden pas het O.K. verlaten en verkeerde in een kritieke toestand. Het gif had haar hart misschien niet bereikt maar had serieuze schade aangericht wat mogelijks onherstelbare letsels had achtergelaten. Nora heelde niet zoals Vladimir of ik en door het gif begonnen enkele vitale organen te falen. Ze was in een medische geïndiceerde coma geplaatst door de geneesheren die verbijsterd waren dat een mens het zo lang vol hield. Ze had een volledige levensondersteuning nodig tot haar situatie beterde. De hersenfuncties waren allemaal goed wat een opluchting zou moeten zijn aangezien ze zeker niet hersendood kon zijn maar op dat moment, op de afdeling intensieve zorg in de ziekenboeg leek alles uitzichtloos. Desondanks dat alles vond ik vreemd genoeg de tijd om mij schuldig te voelen over mijn besluit om Luna in het duister te laten over hetgeen dat we haar hebben aangedaan. Luna leek net een geest dat zich verstopte voor mij maar toch bij mij bleef spoken. Ze was misschien gevlucht en niet ontvoerd kwam er zelfs in mij op maar dat was niet het belangrijkste, zolang zij terug kwam zou ik mij beter voelen. Ze moest en zou niet terug keren naar mij maar haar aanwezigheid zou genoeg zijn schreeuwde mijn ziel. Haar ontlopen was draaglijk maar haar afwezigheid was het tegenovergestelde. Ik was bang dat ze weg was gerend van dit alles, van mij wat het er niet makkelijker op maakte. Fysieke pijn voelde ze als mate maar ik hoopte vurig dat je mate geen emotionele pijn kon voelen anders zou ze geen seconde rust kennen.