Eternal War |Boek 1|

Hoofdstuk 31a: Maskers

Pov. Luna

Nadat hij had gezegd dat hij blij was dat ik was genezen voegde hij daar na een beetje getwijfeld te hebben "waarom deed je dat Luna, ik heel ook, je had mij nooit moeten weg duwen", aan toe. "Ik kan er toch niks aan doen dat mijn ziel schreeuwde om het te doen", reageerde ik. "Ik weet wat je ziel wou, maar je kan dat gevoel onderdrukken en zelfs bevechten", liet hij weten. "Hoe weet jij dat, schreeuwde je innerlijke wolf ook dat hij ging sterven moest je die werpster niet hebben gevangen", reageerde ik. "Eigenlijk wel", zei hij tot mijn grote verbazing "maar ik ben niet het hele gevecht bij je blijven staan ter bescherming zelfs al was het wat ik wilde, ik onderdrukte het dat moet je ook leren doen." "Wat je ziel wilde bedoel je zeker", floepte eruit. "Ik en mijn ziel zijn één, wat je ziel wilt wil jij ook. Het is dat irritante stemmetje achterin je hoofd dat besloot om ons te kwellen door werkelijkheid te worden en ervoor te zorgen dat alle gevoelens en verlangens naar boven komen al wil je ze nog zo graag verstoppen", hoorde ik Brandon zeggen. "Als jij jezelf niet eens kon helpen om mij te helpen, hoe kun je dan verwachten datq ik dat wel kan", kwam er over mijn lippen. Ik was zo in mijn element dat ik twee keer hetzelfde woord gebruikte in mijn zin en het iets wat geërgerd overkwam wat niet de bedoeling was. "Luna denk je echt dat dat alles is wat mijn wolf tot nu toe heeft gezegd. Dat ik mij niet heb moeten beheersen om jou de tijd te geven die je nodig hebt. Waarom denk je dat ik je in het begin ontliep, mijn wolf slaat op hol als ik bij je ben. Ik kon met moeite in je gezelschap blijven en mijn hoofd erbij houden voor een kwartier", hoorde ik hem ineens reageren. Ik werd stil door hetgeen dat hij zei, ontliep hij mij werkelijk door die reden. Tot ik stil stond bij 'in het begin', wat was de latere reden dan. "Je zei in het begin, waarop ontliep je mij daarna", vroeg ik. Ik had vrijwel direct een antwoord verwacht maar het bleef een tijd lang stil aan de andere kant tot hij uiteindelijk "misschien was ik jaloers", zei. "Op wie of wat", floepte eruit. "Kroonprins Caleb", zei hij stil. "Waarom", vroeg ik mij af waarop hij met "jullie twee hebben elkaar gekust, daarom", antwoorde. "Hoe weet je dat, ik heb wel over een pixieshot gehoord maar wist niet dat ze die toen hadden getrokken", reageerde ik in de plaats van mij te verdedigen. Toen ik mij dat realiseerde en in paniek begon te geraken omdat Brandon het verkeerde beeld zou behouden zei ik snel:" het is trouwens niet wat je denkt. Caleb was stomdronken en wist niet wat hij deed, hij heeft mij inderdaad gekust maar wat betekent zo een aanraking als het voor mij geen waarde of enige betekenis heeft." "Je bent mij geen uitleg verschuldigd", zei hij vreemd genoeg. Hij had gelijk in principe waren we niet samen ondanks het mateschap dus zou ik mij niet moeten verklaren maar toch wou ik het doen "weet ik, maar ik wou het alsnog uitleggen." "Hoe ben je er trouwens achter gekomen", durfde ik te vragen aangezien de gênante stilte nog pijnlijker was dan die vraag. "Ik voelde het", gaf hij als antwoord waardoor mijn verbijstering niet te maskeren viel. Mijn ogen werden automatisch wijd opengesperd en ik kon voorkomen dat mijn mond open viel van verbazing, zei hij nu voelen. "Bedoel je voelen als in voelen, zoals..., je weet wel,... wat ik voelde", begon ik te bazelen. "Nee, niet op die exacte manier, ik voelde dat er een kus had plaatsgevonden, ik beleefde het niet,... gelukkig", legde Brandon uit. "Is er buiten pijn en overspel nog iets dat je mate kan voelen, ik zou het prefereren moest ik het nu weten en niet later", reageerde ik gekrenkt. "Er is niks meer dat de mateband laat voelen aan de ander", liet hij weten. "Gelukkig", zei ik eerder boos dan opgelucht. Zoiets belangrijk had hij mij wel kunnen vertellen, het maakte mij niets uit of hij het wist van de niks betekenende dronken kus. Ik was niet boos omdat hij het kon voelen ondanks het feit dat het aanvoelde als privacy schending. Ik was geïrriteerd omdat hij het voor zich had gehouden, hij negeerde mij liever dan te vertellen waarom hij dat exact deed. Ons gesprek was op z'n minst gezegd van sfeer veranderd, daar wou ik graag een einde aan maken dus vroeg ik "zullen we naar de anderen gaan", terwijl ik aanstalten maakten om de ziekenboeg te verlaten.

In de leefruimte waren de meisjes net als Siofra, Sierra en Zack. Er waren ook een aantal andere aanwezigen maar hen herkende ik niet. Misschien waren ze de laatste dagen naar deze dimensie gereisd toen ik nog in coma lag. "Je had ons laten schrikken, weet je dat", hoorde ik Zack als eerste zeggen toen ik plaats nam op één van de banken. "We zijn blij dat je wakker bent", hoorde ik Siofra daar aan toevoegen. Het was heel lief dat ze allemaal zo bezorgd leken maar het was voor niks nodig, ik was immers onsterfelijk. Vladimir had mij dat heel duidelijk gemaakt, dat was ook één van de redenen dat ik zo impulsief voor Brandon wist te springen, ik kon niet sterven, hij wel. "Ik ben ook blij dat ik er weer ben, heb ik veel gemist", vroeg ik. "Eigenlijk heb je niks gemist, althans niks van belang want het bal is verplaatst", liet Sierra weten. "Oh ja het bal, wanneer is het bal", vroeg ik. "Vanavond", gaf Brandon geërgerd antwoord. "Hij vind het idee om een bal te organiseren maar niks", verduidelijkte Zack het voor mij doordat hij mijn gefronste wenkbrauwen zag bij Brandon zijn opmerking. "Vanavond al, ik had verwacht dat het bal morgen zou zijn", hoorde ik Manal zeggen. "Dat is ook exact wat wij dachten, we moeten ons klaar maken", zei Siofra terwijl ze overeind kwam en ons bleef aankijken "kom dan, we moeten nu gaan als we klaar willen zijn voor het bal." "We moeten ze nog informatie geven over het bal en de kroning", hoorde ik Zack zeggen toen Siofra Manal omhoog trok en mij bij de hand nam terwijl Sierra Nora van de bank probeerde te krijgen. "Dat doen wij wel, tot het bal", zei Siofra terwijl ze naar Zack toe liep om hem een kus te geven voor ze ons mee de kamer uit trok.