Eternal War |Boek 1|

Hoofdstuk 9a: Het Hart Van Een Vampier Doen Kloppen

We kwamen bij de grote voordeuren van het paleis aan, de wachters bogen voor hun prins vooraleer ze de deuren lieten openen. Eenmaal binnen zagen we een ontzettend grote inkomhal met een enorme kroonluchter dat boven onze hoofden bungelde. Aan het einde van de hal was een grote trap die bovenaan splitste in twee met een donkerblauwe loper overheen gerold. Hier en daar stonden decoratieve vazen en zongedroogde planten. Een vluchtige blik over het interieur verried dat het paleis voornamelijk was ingericht in blauwe tinten en zilver. Terwijl wij de binnenkant bewonderden zoals we de buitenkant hadden gedaan kwamen twee vampieren de trappen afgewandeld, vermoedelijk de koning en koningin. De vrouw werd in mijn hersenen alvast opgeslagen als Vladimir's moeder toen ze hem ondanks zijn volwassen leeftijd in haar armen sloot. "Zijn dat de uitverkorenen", vroeg ze Vladimir toen ze hem los had gelaten en oog kreeg voor de rest van de dimensie. "Dat zijn ze zeker, de uitverkorene en de beschermsters", antwoorde Vladimir. Ook een derde persoon kwam de trappen af gewandeld en bleef achter de koning staan, toen hij dit merkte adreseerde hij hem meteen "maak een vertrek klaar voor de uitverkorene en de 2 beschermsters zodat ze zich kunnen opfrissen." De hofmeester knikte "natuurlijk uwe majesteit." "Denk je niet dat Dimir dat al heeft geregeld Gerald", vroeg zijn vrouw hem. "Het een tweede keer vragen kan vast geen kwaad", liet koning Gerald der vampieren weten. "Waarom ga je dan niet nu meteen vragen om de trainingszaal ook in gereedheid te brengen", vroeg de koningin haar man? "Dat zal ik zo doen Sylvia", beloofde hij haar. De koningin der vampieren, Sylvia knikte dan maar "goed dan, misschien kun je meteen vragen het eten op te dienen voor onze gasten." "Laten we ze eerst de tijd geven te gewennen in onze dimensie, weet dat jullie hier meer dan welkom zijn", verzekerde koning Gerald ons. De hofmeester had ongemerkt zijn vertrek genomen bleek toen aangezien ik hem nergens kon bekennen. "Ik zal eerst de uitverkorene en de beschermsters naar hun vertrek escorteren en dan zal ik mij bij u voegen", zei Vladimir beleefd tegen zijn moeder. "Is goed Dimir, doe je werk maar, ik wacht op je in onze vertrekken", zei koningin Sylvia voor ze weg liep met haar man. Toen ze weg was vroeg Manal:" beschermsters, dat waren Nora en ik toch?" "Heb ik dat nog niet verteld dan. Iedereen is hier met een reden, jullie zijn inderdaad de beschermsters wat aanleiding gaf om jullie mee te vragen", gaf Vladimir als antwoord. "We hadden weinig keus wat het mee vragen betreft, zoals ik het mij herinner was het eerder een jullie moeten meekomen maar goed van wie zijn we beschermsters, van Luna, is ze niet de uitverkorene, moet zij zichzelf niet kunnen beschermen?" "Wie zei dat jullie haar moeten beschermen, jullie zijn beschermsters van de bovennatuurlijken, van onze onderdanen én die van jullie. Aangezien jullie vriendinnen zijn neem ik aan dat jullie elkaar ook zullen beschermen maar daarop zijn jullie titels niet gebaseerd", reageerde Vladimir. "Dus wij zijn beschermsters en onze taak is beschermen, duidelijk, wat ik niet helemaal snap is Luna haar doel in dit hele verhaal. Daarover hebben jullie bijna niks verteld", hoorde ik Manal zeggen. Ik knikte instemmend "ze heeft gelijk jullie hebben nog steeds niet verteld waarvoor ik exact uitverkoren ben." "Dat komt nog, dat beloof ik jullie, nadat jullie je hebben opgefrist en Luna naar de ziekenboeg is geweest zal er een noodvergadering gehouden worden, daar zullen een paar dingen opgehelderd worden", liet Vladimir weten. Er kwam iemand onze richting uit, hij boog en zei:" uwe koninklijke hoogheid, met u toestemming zou ik graag de beschermsters naar hun vertrek begeleiden." Vladimir knikte als teken dat hij zijn werk mocht doen "ik ga eerst met Luna naar de ziekenboeg en daarna voegen wij ons ook bij jullie."

We waren eindelijk bij de ziekenboeg aangekomen. "Ik wacht buiten op je, ga maar op een ziekenhuisbed zitten dan komt de heler naar je toe", zei Vladimir terwijl hij de deur voor mij open hield. Ik glimlachte "is goed, bedankt", zei ik nog voor ik naar binnen liep waar ik exact deed wat mij gevraagd was te doen en niks meer. Braaf ging ik zitten wat de arts om de één of andere manier moest hebben gezien want als bij toverslag kwam hij de ziekenboeg binnen wandelen om naast mijn bed halt te houden. De heler kwam binnen en glimlachte vriendelijk naar mij "wat is je naam?", Automatisch begon ik terug te glimlachen "mijn naam is Luna." Na een korte knik en wat genoteer in zijn patiënten dossier had ik terug zijn volledige aandacht "als ik het goed begrijp is het je been, die is open gesneden?" Ik knikte "ja." "Oké Luna, dit kan eventjes pijn doen", deelde hij mee terwijl de heler mijn been voorzichtig draaide om makkelijker te kunnen werken. Ik knikte dan maar terwijl hij de wonde begon te ontsmetten waardoor ik begreep waarom het pijn kon doen. Toen kwam het, de stekende pijn die veroorzaakt werd door het ontsmettingsmiddel. Iets waar ik als kind een hekel aan had en mij ertoe aan zetten om mijn geschaafde knieën als kind zo lang mogelijk te verbergen voor mijn ouders. Het werkte echter niet en het ontsmettingsmiddel vond altijd zijn weg naar de schaafwonden terwijl mijn ouders de wolf uit de drie biggetjes naboodsten en hun longen leeg bliezen om het stekende effect tegen te gaan. De heler sprak mij terug aan toen hij klaar was met ontsmetten "je been is ontsmet, nu ga ik het helen wat geen pijn gaat doen." Ik knikte veel enthousiaster dan eerst waarop de arts mij begon te helen op de meest letterlijke manier mogelijk. Zittend op het ziekenhuis bed, kijkend naar een heler die te werk ging veronderstelde ik dat het zijn gave was. Het was vreemd om erbij stil te staan maar in mijn hersenen bestond al een kader voor helers bleek het, het verwonderde mij niet dat zoiets bestond of dat ik voor het eerst in mijn leven geheeld zou worden. Het klonk vreemd in mijn gedachten maar het was al mogelijk en veroorzaakte geen kortsluiting. Nadat de heler zijn gloeiende en genezende handen stopten met licht geven en zich terug trokken was er egale huid te zien met een ronde pigmentvlek. "Nadat u begint met het ontwikkelen van u krachten zou u vanzelf moeten beginnen helen zoals de weerwolven en vampieren dat doen." "Oh dat verklaart waarom het hier zo leeg is", zei ik naar de lege bedden om mij heen kijkend. De heler glimlachte weer "ja, één van de voordelen van een vampier zijn." De ziekenboeg was buitengewoon leeg, verderop leek er nog één persoon in bed te liggen wat ik dacht door de toegetrokken gordijnen om het bed maar daarbuiten was er niemand aanwezig op dat moment. Eenmaal buiten stond Vladimir op mij te wachten zoals beloofd "volgt u mij."