Merhaba Ögretmenim (Tamamlandı. )

Bölüm 37

Tiksinircesine yüzüne baktım. Ceyda kolumu tutunca cektim.

"En son yanlıs anladın dediginde olanları gözümle gördüm. Daha fazla igrenclesme meshur Semih Apar."

Iki adımda mesafeyi kapatacakken tek adım atmasına izin verdim. Elimi hava kaldırdım. Bu sefer sarılıp gecmesine ucuncu kez kendimi bir yalana baglamaya ihtiyacım yoktu.

"Senden nefret ediyorum apar.."

Diyeecek söz bulamamıstım. Nutkum tutulmuştu. Ifadesizdim. Yasayan ölüydüm kalbim su an acımıyordu. Ama her an aglayacak gibiydim

Kosar adımlarla o igrenc yerden çıktım. Ben ben ona inanmıstım!

Neden bu hallere düsmüstüm. Ona inanmak h en büyük yanlısımdi. Düzenli giden okulumda mahvolmustu. Nasıl bir belaya sürüklenmisti. Ceydayıda orada o igrenc insanların arasında bırakmıstım. Cok kötü biri oldum ben. Ona ne yapacaklardı o ortam o igrenc danslar.

Bu sondu her seye ragmen bu son!! Yüzüme bakan igrenc sakallı adamlar ve mini etek giyip dudagını siyaha boyayan kızlara aldırmadım. Sokagın sonunda ki caddeye cıkınca insan sürülerinin arasına daldım.

Herkes herkesten nefret ediyordum. Canımı yakan herkesten. Gözyasımı montuma sildim. Sakin olmalıydım. Yani olmak zorundaydım. Eve gitmek istemiyordum. Her seyin yalan oldugu o ortama girmek istemiyordum. Bu sefer olmayacaktı.

Bir kac saat önce mutluyken sabah mutlu uyanmısken simdi bu olanlar !!

Kalabalıgın icine bu sefer tamamen girdim. Benim yerimi bulsunlar istemiyordum. Kimse bana zarar veremezdi.  Ne kadar süre gittigimi bilmiyordum.  Insanların oturmus oldugu kaldırımın kenarına oturdum. Bazıları cift bazıları tek halindeydi. Korkuyordum delicesine korkuyordum. Mezarlıkta annem babam bekci vardı. Simdi burada kimse yoktu. Ama yine de herkes herkesi tanımadıgı icin rahattım. Etrafta insanlar gelip gecerken bir süre onları izledim. Kalabalık seyreklesmeye baslayınca ne yapacagımı kestiremedim. Dagılıyorlardı saatin gec oldugunu gösteriyordu buda

Hem can acısı hem korku dehsete kapıldım. Yakınlarda bir yerde telefon kulubesi bulmak icin ayaklandim. Madem yakın arkadastım. Ceydayı soracaktim. Onun yanımda olmasına ihtiyacım vardı. Hic olmazsa bu hayatta tek yalan söylemeyen oydu. Bir de ona her seyi anlatacaktim. Oyun icinde oyun oynuyordu herkes.

Titreye titreye yolda yürümeye basladım. Hava soguyordu ve ben buna alısık degildim. Kim alısık olurki.

Sonunda bir acık kulube gördüm. Cantamdan hic cıkarmadıgım telefon kartını soktum. Babam her ihtimale karsı aldırırdı. Düsünceli bir insandı. Bana yakın olmasada varlıgı yeterdi. 

Telefon calar calmaz karsıda ki ses alo dedi. Aglıyordu sesi titriyordu.

"Ceyda ben.."

"Sara nerdesin nolur eve gel.."

Sözümü tamamlayamamıstım bile acaba ona bir seymi oldu.

"Sana bir sey mi yaptılar ceyda."

Bu sefer bacaklarımdan ayak tırnaklarıma kadar titriyordum. Arkadasımı nasıl orada yalnız bırakmıstım. Onlar onlar bir sey yapar mıydı. Semih ona güveniyordum.

"Hayır hayır.. sen. "

Kulagımdan cekilen telefon la ne dedigini anlayamadım. Karsımda dikilen insanlara bön bön baktım. Ellerinde posetler ve siseler üstleri yırtık halde dolanan insanlar. Ne ara cadde bosalmıstı.

Etrafa baktıgımda cadde bosalmamıs ben caddeden ayrılmıstım. Telefon yerine gelmek icin.

Nefesini üzerime üfleyen cocuga korkuyla baktım. Arkasında dört kendi aralarında konusmaya baslayınca geri cekildim. Kulübenin icine zorla girmeye calısıyorlardı.

"Saraaa iyi misin"

Telefonun ucundaki o tanıdık ses semihin sesiydi.

"Güzelim senin burada ne isin var"

Üzerime geldikce yan yan kacmaya calıstım. Niyetim bir an önce bu nalet yerden kurtulmak. Igreniyordum kendimden. Iki günde basıma gelenlere  bak.

"Kacma güzelim sende istedigimiz bir sey var"

Telefonun ucundaki ses kimsiniz lan siz diye bagırıyordu oralı olmuyorlardı. Ben konussam dügümlenecekti tüm kelimeler. Zaten dügümlenmisti.

Bekledim... bekledim.. bekledim...

"Seni cok sevdim semih "

Diye bagırırken bana bakanlardan biri telefonu kapatınca itip kosmaya basladım. Ona veda etmek istedim. Kokusunu icime cekmek istiyordum. O baskasina ait oldu. Son sözüm o olsun.

"Kacma bebegim "

Arkamdan gelen insanlara aldırmadan kosmaya devam ettim. Bir anda ayagım takılınca yere kapaklandım.

Bes kisi tekrar üzerime dogru gelirken sürünmeye basladım. Korkuyordum. Hem cok korkuyordum.

"Bebegim benim sakin ol"

Biri bunu söylerken digeride "atesli hatunları severiz kardes. Bunda hepimize yetecek is cıkar "

Kolumdan tutan ince uzun boylu kisiden kurtulmaya calısırken elinde poseti attı. Daha sıkı tuttu. Diger sisman biri gelip diger kolumu tutunca korkudan aglayacaktım. Daha fazla kuvvetle kollarımı cekmeye calıssam da cıkmadılar.

"Ya bırakın beni"

"Atesli hatun konustu beyler"

elinde ki siseyi yere attı. Üzerime yaklasıp nefesini boynumda gezdirdi. Hepsi igrencti. Simdi bu helde ne yapacaktım. Bana bana ne olacaktı!

Arkada kalan iki kisi boynuma nefesini veren kokusmus adamı cekmeye calısıp benim yanımda buldular.

Hem askta hemde savasta yenilmistim. Bu benim hikayemdi. Simdi yerlerde bu igrenc insanların arasında kalmıstım. Benim hikayemde ki rolüm burada bitmisti. Ne ailem ne de baska birisi vardı. Annemi evlat görmeyen ailem sizden nefret ediyorum. Sadece ceydam vardı. Dostum herseyim kardesim. Bir de yalanda Kalbimin ona ait olmasını istedigim semih vardı.  Bu sondu son. Benim sonum anne baba ben geliyorum. Kızınız saranın yasamdaki rolünü çaldılar anne!

Beni yok ettiler. Gözlerimi kapatıp o igrenc insanların arasında son buldum.

Yasam bana ne mi ogretti. Cabalarsanda bitersin cabalamazsanda iki türlü de hayat berbat... Simdi ben yokum herkes mutlu olsun
..

Bitmistir 😢😢😢