Sabah uyandıgımda yalnızdım odamda. Dün gece olanlar beni gercekten cok yormustu. Ben bir ailenin dagilmasına sebep olmustum.
Istemeyerekte olsa yerimden kalkip asagı indim. Yeni bir düzen kuracaktım. Babamla annemin ortak hesabında ki para beni bir süre idare edebilirdi. Is yerimiz mete amcadaydı. Bir süreligine de bakacak olsada bu sözden sonra gidip isteyemezdim. Benim yüzümden eve gelmeyen birinden bunu istemek dogru karar degildi. O yüzden en kısa zamanda is bulacaktım. Universite icin gerekli olan param vardı. Ama birikim yapmam en dogrusuydu.
Koltukta oturan semih hocayı görünce sasırdım. Bilgisayarla ugrasıyordu. Gözündede bazen taktıgı gözlük vardı. Üzerinde Babamın misafirler icin alınan geceligi vardı. Semih hoca sadece giymisti. Alınıp hic kullanılmayan esyalardandı.
Beni görünce leptopu bırakıp döndü. Yanıma gelirken bir an önce kacmak istiyordum.
"Uyandıgına göre dün ne oldugunu anlat bakalım"
Cevap vermek istemiyordum. Sadece dünü unutmak ve yeni bir adım atmak istiyordum. Onların mutlulugu daha önemliydi. Eger dogruysa ben bunu onlara yapamazdım.
"Hocam burda olmamanız lazım. Uyumamıssınızda hadi evinize gidin"
"Hayır sara ben hic bir yere gitmiyorum. Anlat dinliyorum."
Fazla uzatmaya gerek yoktu. Her seyi söyleyip uzaklasmak en iyisi.
Dün fatma halanın bana söyledigi her seyi anlattım. Kimsenin himayesine ihtiyacım olmadıgını kendi basıma da yapabilecegimi dile getirirken sakince dinledi.
Duvara gelen yumrukla korkmustum. Elinin kanamasına aldırmadan kapıyı cekip cıkmıstı. Tepkisi gayet normalken bu hale nasıl geldi. Gitmesi en dogru karardı. Ama bu halde gitmesi dogru degildi. Arkasından dısarı cıksam da arabayla köseyi coktan dönmüstü.
Odaya cıkıp dun kapattıgım telefonu alıp semih hocayı aradım. Salondan gelen sesle indim. Telefonunu burda unutmustu. Gupse ablayı aradım. Fakat acmadı. Tabi haklı belki de kurtuldu diye sevindi. Ne yapacagını bilmiyordum.
Nasıl bir duruma sokmustum. Semih hocanın elindeki kan duvara bulasmistı. Nereye gittigini bilsem arkasından çıkardım. Arda hocayı arasam bana yardımcı olmazdı. Cünkü dün semih hocayı cagırmıstı. Gercekten çaresizdim.
Aksama dogru calan zille odamdan asagı indim. Yine yalnızdım. Beni karanlık ürkütüyordu. Kapının deliginden baktıgımda gelen semih hocaydı. Aksama kadar ne yapacagımı bilemeden oturmustum evde nereye gittigi nasil oldugunu bilmiyordum. Sadece evden uzaklasmak istemiyordum. Her seyi burdaydı. Tekrar gelecek diye umut edip beklemistim.
Onu görünce direk sarıldım. Iyi oldugunu bilmeye ihtiyacım vardı. Kollarını bana dolamıstı. Yine sabah ki gecelik vardı üstünde. Nefes alıp vermesi sakindi. Yüzüne baktıgımda moraran bir yüz vardı. Eli ise hala kandı. Cok kanamıstı bir kenarı kurusada diger tarafı kandı.
Iceri cekip elini pansuman edip kremledim. Niye kendine zarar vermisti. Konusamiyordum zaten korktugum zamanlarda konusmazdım.
"Sara yeter."
Elini cekmesiyle bir anda düsüncelerimden kalktım. Ben her zerresine muhtacken kim onu bu hale getirmisti.
"Iyi misiniz"
"Evet "
Yanına iyice sokuldum. Ailem yokken o yanımdaydı. Onu da kaybedebilirdim.
Beni geri cevirmesi gerekirken yanına daha da cekti. Boynuna yanagımı koydum. Gercekten onu kaybetmek istemiyordum. Sinirliydim caresizim fakat yoklugu cok kötü etkilerdi. Alısmıstım somurtmasına kızmasına beni görmemezloge vermesine yanıma gelmesine.
YOU ARE READING
Merhaba Ögretmenim (Tamamlandı. )
General Fiction"Kaybedecek bir aydınlığın yoksa karanlıktan korkmazsın..." dedi kadın sonrasında ise adama sıkıca sarıldı. Onunla nefes almak bile kadına bir ömür sürerdi.
