Merhaba Ögretmenim (Tamamlandı. )

10.Bölüm :Acı Mutluluk

Merhaba yine ben ✋

10. Bölüm : Acı ve mutluluk

Kokuyu icime çekip yumuk gözlerimi açtım. Tanımadığım tavan ve mis gelen kokuyla nerde olduğumu anlayamadım. Daha da çok çektim yemek kokusunu içime. Sonrasında ise üzerimdeki battaniyeyi kaldırdım. Koltukların rengine bakınca kendi evim sandıgım ama kendi evimden uzak olan yere öfke kustum. Burada uyanmak değil kendi yatağımda kendi odamda ve kendi evimde ailemle olmak istiyordum.

Dün olan olaylar gözümün önüne geldiğinde suratımı ekşittim. Ölmemiş miydim ansızın hapsurarak sehpadaki masaya yuh çekmek istedim. Sabah kahvaltısı ve evimdeki sabah kahvaltısı hatırlatıyordu ben televizyona bakarak ağzımı yaya yaya kahvaltı yapardım. Annem ise muftaktan bağırır çagırır sonrada yanıma gelir zorla okula gönderirdi. Esneyerek kollarımı açtım.

Gupse abla akşam gelip sabahta kahvaltı mı hazırlamıştı bana?

"Yüzünü yıkayıp salak gibi durmayı keser misin ?" tabi kide Gupse abla değildi bir adet Semih hocaydı ve elinde çaydanlıkla "siz mi hazırladınız ?" gözlerimi ovalarken tekrar hapşurdum. Dün eve beni semih hoca kucağında sokmuştu. Allah'tan gelebilme lutfunda bulunmuştu.

"Ben hazırladım ama yemeden kaldırabilirim. " yapar mı yapar. Yerimden kalkıp yanından koşarak geçtim. Dün icin öfkeli kırgın olabilirdim. Daha çok aç ve okula gitme moduyla isimi halledip cok mükemmel gözüken sehpadaki yemekleri yemem gerekirdi. Ilk kattaki banyoya girip yüzüme soğuk suyu çarptım . Odama gidemezdim eriniyordum o kadar merdiveni kosarak çıkmaya. Aynada üzerimde ki elbiselere bir anda takıldım. eşofman ve tisort vardı kabanda buna dahildi. Aynada ki görüntüme anlamayarak baktım. Üzerimi değistirmişmiydim ben niye hatırlamıyordum. Yoksa. Yok canım öyle bir sey olamaz. Adam bana kalmış değil ya. Zaten nefretle bana bakıyordu. O değistiremez belki de ben uykulu olduğum için değistirdim üzerimi işi gücü yok o sogukta bana esofman giydirecekti

Iştahım ince bir ipliğe bağlıydı ve yere pat diye düşmüstü. Yüzümü kurulayıp kolumdaki tokayla saçımı topuz yaptım. Banyodan çıkıp televizyonun karsısında oturan Semih hocanın yanına Sehpayla kanepe arasına diz çöktüm.

"Noldu ?" Kendine çay dökmüş ve gazete küpürüne bakan bencil insana içimden saydım. Ama sadece içimden "benim elbisemi siz mi değis.." susabilirim saçmaladım konusmamam daha iyi. Çayından bir yudum alıp bana yan yan baktı. Sanki ona diyorum ki suç isledin öyle bir bakıs. Ne yapabilirim hatirlamıyorum ve en son elbisem vardı bu elbiseleri kendim giysem hatırlamazmıydım.

Televizyona yöneldiğimde minik bir hapsuruk daha attım. Galiba dün fena üşütmüştüm. "Saat on olmuş okula geç kaldım ." bu kadar saat uyunur muydu. Semih hoca yine susunca "bu gün okula gitmeyeceğim galiba" dedim.

Gazete benden daha önemliydi. Bende onun gibi olmaya özen gösterip çatalı elime aldım. "Tek bir sey soracağım. " elindeki bardağın icindeki çay yüzüme gelebilirdi bu soruyla her seyi göze alıyordum. "Ne var?" cevap vermişti nihayet.

"Gerçekten üzerimi kim değistirdi. " sabır çekip gazeteyi vurdurarak açtı. "Bir soru sordum. " dedim vurdumduymaz olabilirdi. Ama bu benim bedenimdi. "Sara çok konusuyorsun kahvaltıyı kaldır." Yemeden kaldıramam "tamam ya bir sey sormadım." diye homurdanıp kendime çay döktüm. Bencil olamıyordum. "Çay ister misiniz ?" yarım kalan bardağımı gözüme sokarcasına gösterdi. Ben istemiyorum dediğini anında anlamıstım .

"Peki televizyondan başka bir yeri açabilir miyim ?" sabah sabah iç karartıcı haber dinlemek istemiyordum. Kim ölmüs kim gitmiş gibi haberlere sırt çevirmek istiyordum. Her zaman kalan yenilirdi giden asla yenilmez hayatına devam edersi. "Hayır !" bir kere de beni şaşırt de ki evet de yada ne bilim omuz silk ama şaşırt yani. Omlete ekmek bandırıp mideme iştahla gömdüm. Harika bir koku vardı omlette uyandıgımda duyduğum koku. Saçma sapanca inleyerek "mmmmhh!" dedim. Çok hoşuma gitmişti agzımda dağışılını izleyerek gözlerimi yumdum. Bittiğinde isyan ederek açtım. Bana ezici bakışını göndermişti cayı dudağında kalmış benimse gözlerim onda buluşmustu.