Bright Lights

51. ROCK AM RING CZ.1

1 czerwiec 2007

Stoję przy środkowym wyjściu, mając przy okazji doskonały widok na wnętrze busa. Na prawo stoją szafki kuchenne, na lewo są sypialnie, a naprzeciwko wielka sofa, na której siedzi zniecierpliwiony Shannoon.

-Jared!- Krzyczę, strzelając palcami.- Zaraz się zacznie!

-Już, już.- Z pokoju, przeznaczonego do spania wychyla się górna połowa mężczyzny.- Jeszcze tylko koszulka.- Podchodzi bliżej, zakładając na siebie wspomnianą część garderoby, na której znajduje się symbol zespołu, który zaraz będzie grał na scenie. Perkusista wstaje gwałtownie i po prostu wybiega z pojazdu. Podobnie jak ja i jego brat. Doganiamy go po chwili, gdyż jego kondycja jest po prostu beznadziejna. Nie żebym ja miała lepszą, ale, no cóż, jednak mam lepszą. Zatrzymujemy się, widząc tłum pod sceną.

-I co teraz?- Pytam, zagryzając wargę.- I gdzie Tomo z Emmą?- Rozglądam się dookoła.

-Nie wracali z nami po Muse'ie.- Odpowiada starszy Leto, marszcząc brwi.- W sumie, gdyby nie Jay, też mogliśmy zostać.- Mruczy, w momencie, gdy koncert się rozpoczyna.- Chyba widzę Emmę.- Wskazuje na miejsce koło sceny, a w tym samym momencie Chester zaczyna piosenkę „One Step Closer".

-I cannot take this anymore
Saying everything I've said before- Śpiewa, a my powolutku przeciskamy się w kierunku przyjaciół. Po kilku minutach, gdy już trwa kolejny utwór docieramy do miejsca, gdzie „nieupoważnionym wstęp wzbroniony", no ale to przecież członkowie Thirty Seconds To Mars i niezastąpiona asystentka młodszego z braci.

-Gdzie wyście się podziali?- Pyta Australijka, a właściwie wykrzykuje, próbując zagłuszyć Chestera.

-Jared poszedł zmienić koszulkę.- Jęczę.

-Czyli na darmo dwie godziny męczyłam się w dwóch warstwach materiału, żeby potem rozebrać jedną z nich, wraz ze zmianą zespołu?- Dziewczyna mrozi wzrokiem powód naszego rozdzielenia.

-Dobra, cicho siedźcie.- Tomislav macha ręką w naszym kierunku.- Przyszliśmy tutaj, żeby zabawić się na koncercie, a nie obwiniać.

Nagle tłum wraz z Shinodą na czele zaczynają klaskać, co zwiastuje piosenkę „Given Up".

-One, two, three, four.- Liczy multiinstrumentalista, a po chwili wokalista zaczyna utwór, gdy jest przy refrenie, odzywa się Ludbrook.

-No, taki to nawet by mógł na mnie krzyczeć.- Mruczy z rozmarzeniem, a ja klepię ją po plecach.

-Marzenia.- Komentuję, a Jared jak na komendę odwraca się w naszym kierunku.

-Chcesz, żebym zaczął na ciebie krzyczeć?- Pyta ze skruszoną miną.

-Nie.- Śmieję się, całując go w usta.- Wystarczy, że śpiewasz biorąc prysznic. Twoja ostatnia przeróbka „Ruby" Kaisera Chiefa była świetna.- Oddalam się nieco od niego, a ten tylko mruży oczy, cały czas patrząc na mnie, podczas, gdy jego przyjaciele zwijają się ze śmiechu.- A tak a propos, to występują jutro o 17:40. Akurat zdążycie odświeżyć się po waszym występie.- Drapię się w nos.- A tak w ogóle, to kto zamierza iść ze mną na The White Stripes?- Uśmiecham się do zgromadzonych.

-Nie dość ci?- Blondynka robi minę, jakby co najmniej umierała.- Byliśmy już na Led Zeppelin, Muse, teraz Linkin Park, a ty jeszcze masz energię na więcej?

-Obiecałam Jackowi, że przyjdę.

-Ja bardzo chętnie pójdę.- Zgłasza się Jay.

-Ja też.- Wtrąca Chorwat.

-I ja.- Shan opiera łokcia na ramieniu Tomislava, co wygląda komicznie, gdyż, co tu dużo mówić, perkusista jest niższy.

-No, niech wam będzie.- Jęczy.- Ale nie liczcie na to, że pójdę jutro na wasz koncert.- Wskazuje palcem na mężczyzn.- Będę to wszystko odsypiać.

-Ale my gramy dopiero po 16.- Młodszy Leto rozkłada ramiona.

-Jared, wchodzicie na scenę o 15:25. Zapamiętaj: 15:25. Rozumiesz?

-No, niech ci będzie. 15:45.- Brunet wywraca oczami, a Australijka jest na skraju załamania.

-Spokojnie, Em. Ja im przypomnę.- Uśmiecham się do niej pokrzepiająco.

-A ty nie będziesz na jakimś koncercie?- Unosi jedną brew w górę.

-Nie, jutro nudy. No oprócz naszych drogich Marsów i Kaisera Chiefa.- Mówię ze smutkiem.

-Och, co za szkoda.

-A żebyś wiedziała. A takie pytanie, jakim sposobem możemy tu normalnie rozmawiać, skoro trwa koncert i nie powinniśmy słyszeć nawet własnych myśli?

-Tu jest tak jakby wyciszone.- Odpowiada Shannon. Nagle obok nas pojawia się Mike.

-Co wy tu robicie?- Pyta, zatrzymując się przed nami.

-Yyy... Stoimy?- Uśmiecham się do niego, a on to odwzajemnia.- A ty nie powinieneś być na scenie?- Cmokam ustami, wpatrując się w niego.

-Przyszedłem tylko po gitarę.- Odpowiada, łapiąc instrument.- Ja lecę, pogadamy jutro.-Macha nam i znika na scenie.

* * *

Po raz kolejny czekam przy wyjściu z busa. Przeżywam deja vu, jednak teraz obok starszego Leto, siedzi jeszcze Tomo i Emma.

-Jared!- Krzyczę.- Mógłbyś łaskawie kończyć?

-Moment. Spodnie.- Po pojeździe rozbrzmiewa odpowiedź.

-Ile ty się przebierasz? Nam to zajęło dwie minuty.- Jęczy zniecierpliwiona Emma, poprawiając białą koszulkę.

-Cierpliwości.-Słyszymy.

-Po co te stroje? I dlaczego akurat te kolory?- Shannon wskazuje na białe spodnie i czarną koszulkę, które ma na sobie.

-Chcę, żeby Jack mnie zauważył. A kolory? Nie słyszałeś? The White Stripes ubierają się tylko w trzy kolory: Biały- Wskazuje na jego spodnie i koszulkę Australijki.- Czerwony- Tym razem moja góra i dół Chorwata.- I czarny.- Teraz na odwrót dół mój, góra Milicevica.- Według Jacka trzy to liczba święta. Gadał mi o tym przez trzy godziny na ostatniej sesji.- Jęczę, w momencie, gdy z sypialni wychodzi Jay, ubrany w czarne dżinsy i koszulkę w biało-czerwone paski.

-Jak białe paski, to białe paski. (The The Stripes z ang. Białe Paski)- Podchodzi do mnie.- No, zbierać się. I tak jesteśmy już spóźnieni.- Patrzymy na niego jak na idiotę, po czym zrywamy się i biegiem docieramy pod scenę, pełną ludzi. No, świetnie. Jakoś docieramy w podobne miejsce, w jakim spędziliśmy koncert Linkin Park. Rozpoznaję piosenkę „Little Cream Soda".

-Coś czuję, że jesteśmy odrobinę spóźnieni.- Mruczę.

-Ciekawe, dlaczego?- Jęczy Shannon, wpatrując się w swojego brata.

-Nie jęcz.

Moją uwagę zwraca piosenka „I Just Don't Know What To Do With Myself", którą wprost uwielbiam. Przyglądam się dokładnie Johnowi, który ma na sobie czerwone spodnie i czarną koszulkę, tak jak ja, a gra na czerwono-białej gitarze. Meg jest w zamienionych kolorach. Jack zaczyna piosenkę, a po dwóch pierwszych słowach to tłum ją wyśpiewuje. Ja też zaczynam nucić ją pod nosem. White śpiewa zwrotki, pozwalając fanom powtarzać słowa, które są w tytule. Po moim policzku spływa pojedyncza łza. Od zawsze ten utwór mnie wzruszał. W pewnym momencie czuję dłonie Jareda na mojej tali i pocałunek na szyi.

-Dlaczego ty się zawsze na tym rozklejasz?- Pyta, szepcząc wprost do mojego ucha.

-Nie wiem.- Pociągam nosem, a w tym samym czasie zaczyna się następna piosenka i Jack podchodzi do keyboardu i podnosi wzrok na nas. Uśmiecha się w naszym kierunku i zaczyna grać.

------------------------------------------

Hej, hej, witam. Chciałam wam ogłosić, że w zasadzie to już dzisiaj wyjeżdżam na wakacje, ale jeśli wszystko pójdzie po mojej myśli, rozdziały będą się pojawiać normalnie, czyli co czwartek (chyba, że jakiś czwartek przegapię). To tyle ogłoszeń.