To Tylko Zabawka *Yaoi*

XLVII.

Tę noc spędziliśmy razem, a rano mój pan wyjechał. Znowu zostałem sam. Nie wiedziałem, co mam zrobić, jeśli coś się stanie, to nikt mi nie pomoże. W dodatku moje przypuszczenia zostały potwierdzone, ochroniarze zadbają o to, aby po kolejnym ataku nie został żaden ślad w postaci nagrania. Więc mój pan o tym też się nie dowie.

Poważnie zastanawiałem się nad tym, czy w ogóle wychodzić z sypialni, ale głód w końcu zwyciężył. Musiałem wyjść, ale słysząc, że ktoś właśnie przechodzi przez korytarz postanowiłem poczekać jeszcze chwilę, uznając, że któryś z ochroniarzy właśnie robi obchód, a wolałbym na niego nie wpaść.

Odczekałem jeszcze kilka minut i dopiero potem skierowałem się do kuchni. Zrobiłem sobie szybkie śniadanie z zamiarem jeszcze szybszego powrócenia z nim do pokoju. Wtedy usłyszałem kroki. Zorientowałem się, że ktoś wszedł do pomieszczenia.

W pierwszej chwili w ogóle się nie poruszyłem. Bałem się kogo mogę zobaczyć. Mój pan dopiero co wyjechał, nie chciałem, by jego ochroniarze od razu mnie dopadli i zaczęli swoją ''zabawę''.

Nadal nie odwracając się w tamtą stronę, sięgnąłem dłonią po nóż, który leżał niedaleko. Ostatnio nie udało mi się obronić, ale jeśli istnieje jakakolwiek szansa, żeby się od nich uwolnić, to... ja...

- Matt. - Nie zdążyłem złapać broni, zamarłem na dźwięk tego głosu.

To nie byli ochroniarze.

- Pani Sarah! - Od razu się odwróciłem, podbiegłem do niej i mocno przytuliłem.

Prawie zwaliłem ją z nóg. Było mi okropnie głupio, że przerwałem jej urlop, ale tak bardzo cieszyłem się, że wróciła.

- Co za powitanie - zachichotała, obejmując mnie.

Chyba zaskoczyła ją moja reakcja, siebie też zaskoczyłem, ale tak mi ulżyło, że nie mogłem się powstrzymać. Zwykle nie robię takich rzeczy. Odsunąłem się lekko zakłopotany.

- Wróciła pani - powiedziałem, starając się ukryć zażenowanie.

- No pewnie, że tak - stwierdziła z uśmiechem. - Pan Rick powiedział, że panikujesz, bo ma wyjechać.

Panikuję, to mało powiedziane...

- Przepraszam, że tak nagle przerwałem pani urlop, ale ja naprawdę...

- Nic się nie stało. - Objęła mnie ramieniem i uścisnęła jeszcze raz. - Rozumiem sytuację. Poza tym było okropnie nudno, z tobą jest dużo ciekawiej.

Przy niej nie bałem się tak bardzo. Ochroniarze nie zaatakują, kiedy ona jest w pobliżu, mimo to dopadły mnie wyrzuty sumienia.

- Jeszcze raz przepraszam. Zasłużyła pani na przerwę od pracy. Nie chciałem pani przeszkadzać, ale...

- Jest dobrze - zapewniła mnie. - Przecież to rozumiem.

Podeszła do blatu i spojrzała z dezaprobatą na dwie skromne kanapki, które sobie przygotowałem.

- Och, tylko mi nie mów, że to całe twoje śniadanie. - Chwyciła za fartuch powieszony na uchwycie szafki i sprawnie go sobie założyła. - Masz na coś ochotę? Co byś zjadł?

- Nie musi pani...

- Oj, przestań. - Machnęła lekceważąco ręką. - Gotowanie to dla mnie czysta przyjemność. A może ugotujemy coś razem?

Bardzo ucieszyła mnie ta propozycja.

- Chętnie, muszę nauczyć się gotować - zgodziłem się z entuzjazmem.

Przez cały dzień próbowałem trzymać się jak najbliżej pani Sarah, byleby tylko nie natrafić na ochroniarzy. Na szczęście jej to nie przeszkadzało, a przynajmniej mogłem jej trochę pomóc. Pokazała mi też to nad czym powinienem popracować, jeśli to ja miałbym zajmować się rezydencją. Krótko mówiąc, pokazała mi to, co dotychczas robiłem źle.