Şeytan İle Anlaşma "KİTAP OLDU!"

79. Şeytan ile Anlaşma, Sadece 💯 Gün

    "Sadece...7...Gün..."

    "İnsan ölüme yaklaştıkça anlıyor her şeyin anlamsız olduğunu..."

     Ellerimi gökyüzüne uzattım, üzerimde beyaz güzel bir elbise vardı. Çıplak ayaklarımla dolandığım devasa bir sahnedeydim.

     "Neden buradayım?" dedim kendi kendime.

     Boş sandalyelere, hiç yanmayacak gibi duran spot ışıklarına bakıp gözlerimi kıstım. Güneş fark edilir derecede hızlı batıyordu.

      "Çünkü konuşmamız lazım." deyince şeytan hızla arkamı döndüm.

      Elim, korktuğumdan dolayı hızlanmış olan kalbimin üzerinde durdu. Ancak bunu fark etmemesi için hızla indirdim ve sıkı sıkıya yumruk yaptım.

     "Seni neredeyse her gün görüyorum. Neden bir rüyada konuşuyoruz?" dediğimde gülerek sakallarını okşadı.

       Şu an bir Türk erkeğine benziyordu. Biçimli sakalları olan, kalın kaşlı ve yapılı birine. Büründüğü kişilerin hep bir karakteristik özelliği vardı. Hiç sıradan birinin kılığına girmiyordu.

     "İstersen uyan ve insanlar seni izlerken benimle konuş?" dedi arsızca.

       Dilimi damağıma dayadım. Bazen katlanılmaz oluyordu. Hatta bazen değil, her zaman...

      "Neden sadece beni rahat bırakmıyorsun?"

     Omuzlarını kaldırıp indirdi. Birkaç adım attı ve etrafımda dolanmaya başladı. Sağ eliyle, sol elinin yüzük parmağındaki, gümüş yüzüğü itinayla döndürüyordu.

      "Boş yere anlaşma yapmadım küçük kız..." dedi gülerek. "...dünyadan bir insan daha silinecek senin sayende."

      Sinirle nefes alıp verdim.

       "Bu biraz adaletsizce değil mi?" dediğimde kaşlarını havaya kaldırıp karşıma geçti.
 
      "Dünya üzerindeki hangi konu adaletli ki?"

       Haklı oluşuna deli oluyorum!

       Elimi enseme atıp sinirle ovuşturdum.

       "Yani sen kötülüğü yayıyorsan, iyiliği yayan birileri de olması gerekmez miydi?" dediğimde omuzlarını kaldırıp indirdi.

       "Kaç kere daha söylemem gerek." dedi üzerime yürürken. "Kötülüğü ben yaymıyorum, kötülüğün kaynağı da ben değilim." diyerek tam önümde durdu ve işaret parmağını ağır ağır kaldırdı. Parmağının ucunu alnıma koyduğunda göz göze geldik.

      "Kötülük denen şey sizin zihinlerinizde. Asıl kaynak 'kibir' denen illet. En sevdiğim. Kendinizi, diğerlerinden bir  farkınız olmadığı halde,  üstün tutmanız." alt dudağımı içten ısırıp gözlerinden çektim bakışlarımı.

       "Farkında değilsiniz, biri güzelse aptal olabilir. Biri zekiyse, yeteneksiz olabilir. Yetenekli biri de aptal olabilir. Çünkü siz insansınız. Kusursuzluk sadece yaratana aittir."

      Gözlerimi kırpıştırdım.

     "Ama buradaki durum adaletsiz. Bir melek de olmalıydı. Ne bileyim, seni engelleyen birileri." dedim hızlıca.