Carrying The Billionaire's Baby

Chapter Seventy Three

Para sa mga umaasa kay Phoenix sana kapag nabasa niyo ito hindi kayo masaktan hahahaha :)

Chapter Seventy Three

Phoenix's First Love

[A/N: Waaahhh! Hello guyseu :) Kung hindi lang nakakahiya sainyo gusto ko humingi ng extension kahit hanggang august 3 lang :'( Nagagahol ako sa oras kaiyak :'( Mukhang babaliin ko na naman ang pangako ko. Pero hindi... Susubukan ko pa rin siyang matapos by 31. May apat na araw pa naman ako diba? Hahaha :) Sana makaya ko mygosh! Haha :) Enjoy reading :) Salamat <3]

***

"Thank you for this day. Thank you for making me happy. Thank you for letting me know that wonderful news. Thank you for being here with me. Thank you, Amanda. 6:54 baby." sabi niya sa madamdaming boses. Nangilid ang luha ko.

Nasa ibabaw ko pa rin siya habang pinagmamasdan ako. Hinaplos niya ang pisngi ko at pinatakan ng halik ang noo, mata at ilong ko saka ang labi ko. Humiga siya sa tabi ko at hinila ako palapit sa kanya. "Pinagod ko ba kayo ni Baby masyado?" masuyong bulong niya.

Umiling ako at tiningala siya. Ang gwapo niya talaga lalo pa at kitang-kita ang kasiyahan sa kanyang mukha. Tumawa siya at hinalikan ako. "Hindi talaga ako makapaniwala. Shit!" sabi niya at ilang ulit na pinatakan ng halik ang labi ko.

"Baby si Daddy oh... Kanina pa nakaw ng nakaw ng halik."

Tumawa siya at mariin akong hinalikan. "Lucian sobra ka na! Mauubos na labi ko saiyo!" natatawang sabi ko. Tumawa siya at hinila pa ko palapit sa kanya saka ko hinalikan ng mariin.

"Damn! Sobrang saya ko lang kasi. I have you and we have our baby." sabi niya sa masuyo at masayang tono. Napatawa ako at hinalikan siya. Nag-iinit ang puso ko at kumakalabog ng husto kapag nagbibitaw siya ng ganitong mga salita. Ang sarap lang sa pakiramdam. At ngayong marinig ang salitang our baby... Sobrang saya sa pakiramdam!

Parang walang balak matulog si Lucian sa sobrang kasiyahan niya. Parang walang pagsidlan ang kanyang kasiyahan ngayon. Hindi tulad ko na inaantok na. Sobrang saya ko rin dahil hindi ko akalaing ganito ang naging reaksyon niya. Sobrang sarap sa pakiramdam. Hindi ko alam na ganito siya magiging ka-affectionate saming anak kahit hindi pa ito sinisilang ay alam kong mahal na niya ang anak namin.

Madaling araw na kami natulog ni Lucian. Paulit-ulit niyang sinabi kung gaano siya kasaya at nagpapasalamat na may baby na kami. Gusto nga raw niya na magsimba kami bukas ng umaga. Napangiti naman ako doon.

Hindi ko nga akalain na iiyak si Lucian dahil lang sa nalaman niyang may baby na kami. Ni hindi ko man lang naisip o na-imagine na iiyak siya sa sobrang kasiyahan niya. Nakakataba ng puso makita ang isang lalaking umiyak dahil sa sobrang kasiyahan at pagmamahal. Nag-init ang puso ko at may humahalukay sa tiyan ko sa sobrang kasiyahan. Kaya mahal na mahal ko si Lucian dahil alam kong napakabuti niya at talagang mapagmahal. Ako kaya? Kailan niya mamahalin?

Nagising ako sa marahang haplos sa baywang ko at ang masuyong halik sa mukha ko. Isiniksik ko ang sariling mukha sa leeg ni Lucian. "Hmm? Antok pa ko." sabi ko sa kanya. Narinig ko ang munting pagtawa niya. Inaantok pa talaga ako. Anong oras na ba at bakit gising na si Lucian? Anong oras na kami nakatulog ah?

"Kaya pala nagiging sleepy head ka nitong mga nakaraang araw..." bulong niya sa tumatawang boses. Masaya talaga siya I gave him that. Tinakpan ko bibig niya kahit nakasiksik pa rin ako sa leeg niya. Tumawa siya. "Shut up! I'm sleepy pa, Dy. Pinagod mo ko ng husto kagabi. Antok pa kami ni Baby." sabi ko sa kanya. Niyakap niya ko at hinaplos ang buhok ko habang tumatawa.