Carrying The Billionaire's Baby

Chapter Twenty Three

Chapter Twenty Three

Hospital

[A/N: Hello guyseu <3 As I promised... Here's the update :) maikli pero sana magustuhan niyo :) Enjoy reading :)  Xie Xie <3]

***

"You are a monster, Lucian!" galit na sabi ko. Tumawa siya ng pagak. "I call worse than that..." malamig na sabi niya. Napatingin sa mga mata niya. How could this beautiful creature become this monster? Damn!

Naupo siya sa harap ko matapos niyang sabihin iyon. Pinaglalaruan niya ang folder na nasa harapan ko. "Why don't you sit down so we could talk." sabi niya at tinignan ako. Malakas talaga ang paniniwala niyang tatanggapin ko ang alok niya huh?

"I have no time for shits, Lucian. Uuwi na ko." sabi ko sa kanya at tinalikuran siya. Narinig ko ang pagtawa niya kasabay nang pagsasalita niya. "You can't go home yet... As long as you didn't hear my proposal hindi kita palalabasin." sabi niya. Nagpantig ang tainga ko sa sinabi niya. Hindi ako makakalabas hanggang sa payagan niya ko kapag napakinggan ko na ang proposal niya? Damn him! Nakakailang hakbang pa lang ako nang huminto ako at galit na napatingin sa kanya dahil sa sinabi niya.

"What do you mean by that?" galit na tanong ko kahit alam ko na ang gusto niyang ipakahulugan at paikang nilapitan siya. Tumawa ulit siya at ipinakita sakin ang card na hawak. "The door is locked. And I am the only key to make it open." ngisi niya. His smirks were evil and I know it's not good either! Damn him!

"Ang kapal ng mukha mo, Lucian! You really are forcing me huh?! Para lang sa proposal mong wala akong pakealam?!" galit na sigaw ko sa kanya. Tumawa siya ng walang emosyon at pinagsalikop ang mga kamay sa harap ko bago sumandal sa sofang inuukupa.

"My bad. I'm sorry, miss... But as long as a have my proposal in me... I'll make you deal with it." malamig na sabi niya at walang emosyong tinignan ako matapos ilagay sa coat na suot ang card. Shit! Paano ko makukuha iyon para makaalis?

Tinignan niya ko saka inilahad niya ang upuan. "C'mon seat so we could talk," nakangising sabi niya. Napamura ako sa isipan. Matalim ko siyang tinignan pero tinawanan lang niya ko. "I will not die with your glare... Walang magagawa iyan." sabi niyang nakangisi. 

"Damn you! Bakit ba hindi mo na lang ako paalisin?! Hindi ko nga sabi tatanggapin ang alok mo!" inis na sabi ko. Tumawa siya. Tawang walang emosyon. Bakit ba ganito siya? Hindi ko siya maintindihan! 

"Dahil papakinggan mo pa ang proposal ko. I only want you to listen about it. Makakatulong saiyo ng malaki ito. I am not forcing you to answer my offer. I'll give you one day to decide about it." malamig na sabi niya. "That's the only thing you need to do. Listen to my proposal and I'll let you go. That's it." sabi niya.

Tinignan ko siya sa mga mata pilit na binabasa ang kung ano mang binabalak niya. Tama bang maniwala ako at hayaan ang gusto niya para pakawalan na niya ko?

"It's a deal, miss. You listen to me I'll let you go." nakangising sabi niya na nabasa ang iniisip ko. Inilahad niya ang kamay para maupo ako.

Nagdadalawang isip ako kung makikinig sa kanya. Nakipagtitigan pa muna siya sakin kaya umiwas ako ng tingin. At kahit hindi sigurado ay sinunod ko ang gusto niya. Naupo ako sa mahabang sofa samantalang siya ay nasa pang isahang sofa siya na nasa kaliwang bahagi.