Carrying The Billionaire's Baby

Chapter Sixty

This is the last chapter for the past. Thank you so much sa mga nagtiyagang basahin ang puros flashback :)

Chapter Sixty

Maayos Na

[A/N: Maraming salamat po sa mga natanggap kong votes and comments sa last update. Natutuwa talaga ako. Nakakataba ng puso. Nahihiya na rin ako sainyo na kapag sinabi kong mag-a-update ako di natutupad. Sorry talaga. At nahihiya na rin ako na ang tagal na hindi pa rin buntis si Amanda hahaha. Susubukan ko ng bilisan. Nasa present na naman tayo kaya madali na lang lahat. Pasensya na talaga. Enjoy reading :) Salamat :)]

***

Nagising ako kinaumagahan na masakit ang buong katawan. Ano bang nangyari at pakiramdam ko pagod na pagod ako dahil sa bigat ng katawan ko. Mabigat ang mga matang dumilat ako. Dahan-dahan kong iminulat ang mga mata.

Napaupo ako at dinama ang sarili. Tumambad sakin ang pamilyar na kwarto. Nanlaki ang mga mata ko nang mapagtantong hindi ko ito kwarto. Oh my gosh!  Parang ulan na bumuhos ang mga alaala sa nangyari kagabi. Oh my! Did I... Oh my gosh!

Nanlaki ang mga mata ko nang maalala kung paanong tumugon ako sa mga halik ni Lucian, kung paanong dumaing ako sa mga haplos niya at kung paanong dinala niya ko sa ibang mundo kasama siya. Shit!

Tinignan ko ang sarili at nakita na nakapolo na niya ko. I am also wearing a undies. Namula ang mga pisngi ko. Shit! Talaga bang nangyari iyong kagabi?

My god! Did I just give in? Hindi ko akalaing magagawa ko ang bagay na iyon kasama si Lucian. Pinamulahan ako ng husto.

Ngayon sobrang nahihiya ako. How I will face Lucian?

Bumangon ako nang makitang kaya ko naman ang sarili ko. I feel sore all over my body. Masakit ang buo kong katawan lalo na ang ibabang parte patunay na may nangyari talaga samin ni Lucian. My gosh! Sinuklay ko ang buhok gamit ang aking daliri. Napatingin ako sa kama. Lalong namula ang mga pisngi ko.

Nakita ko ang blood stain sa may ved sheet tanda na nawala na ang pagkabirhen ko. Napakagat ako sa labi. Talagang ngang ginawa namin ni Lucian iyon. Nakaramdam ako ng maliit na kalungkutan... I lost it... With the man who just paid me to carry his baby.

Mapait akong napangiti. Lumandas ang luha sa mga mata ko. Nawala na sakin ang iniingatan ko para sa sarili ko at para sa magiging asawa ko sana balang araw...

Habang ginagawa namin ni Lucian iyon kagabi... Wala akong makapang pagsisisi sa nangyari. Pero hindi ko maiwasang malungkot at masaktan dahil nagawa kong ibigay ang sarili ko sa hindi ko naman mahal at di ako mahal para lang sa pera... Para lang dalhin ang magiging anak niya. At ibibigay kalaunan.

Pinunasan ko ang luha. There's no need to cry now, Amanda. Tapos na. Naibigay mo na ang sarili. At hindi ko alam kung paano haharapin si Lucian matapos ang nangyari. Akala ko pa naman siya ang unang makikita ko sa umaga.

Lumapit ako sa may kama at tinanggal na ang bed sheet para malabhan ito kahit di ko alam kung papaano iyong labhan. Kinuha ko iyon at nilagay sa laundry basket. Pinalitan ko na rin ang bed sheet ng kama ni Lucian. Pagkatapos nun ay lumabas na ko ng kwarto niya. Pumasok ako sa sariling kwarto para makapag-ayos ng sarili.

Habang naliligo ay bumuhos angmga alala sa nagdaang gabi. Hindi ko akalain na makakayanan kong gawin iyon. Nang matapos maligo ay bumababa na ko. Umaasa akong makikita ko roon si Lucian pero wala akong nakitang siya kahit anino lang niya.