P.O.V. Jules Tomlinson
Op mijn gevoel. Dat is wat mijn vader zei. Het is 7 uur 's ochtends, wat betekent dat ik zeker nog 2 uur heb, voordat ik weg moet naar school. Vandaag ga ik alles doen naar mijn eigen gevoel. Zonder uitzondering van iets. 100% ik. Zonder dat ik denk aan anderen, hun gevoel en weten. Ik lak mijn nagels roze en als ik ze heb laten drogen, trek ik mijn redelijk wijde zwarte spijkerbroek aan, die valt tot boven mijn enkels. Ik scheer mijn enkels glad, wat te zien zal zijn onder de broek en trek dan enkelsokken aan, die wit zijn met een randje van regenboog kleuren. Ik trek een kleurrijk shirt aan, vol rood, oranje, geel, groen, blauw en paars en stop dit oversized shirt dan in mijn broek. Ik hang een zilveren ketting om mijn nek heen en kam mijn bruine haren wat wild door met mijn handen. Een zwart spijkerjasje trek ik over mijn schouders en dan kijk ik mezelf tevreden aan met een glimlach in de spiegel. Dit ben ik. Zodra ik al mijn boeken in mijn tas heb gestopt, loop ik naar beneden, waar ik mijn vader tegenkom. Hij kijkt me van top tot teen aan, waarna hij naar mijn nagels kijkt en dan terug mijn ogen in. "Ik ben trots op je,' zegt hij dan, waarna ik glimlach. "Dankje pap." "Je ziet er geweldig uit." Ik glimlach weer en pak wat ontbijt voor mezelf.
Op mijn gevoel. Zelfverzekerd loop ik de school in. Mijn gele tas nonchalant over mijn schouders, terwijl mijn zwarte spijkerjasje wat losjes over me heen hangt. Ik weet dat ik aangekeken wordt. Ik weet dat er gefluisterd wordt. Maar dit ben ik en ik glimlach als ik me iets voor me houd. Wen er maar aan, want dit ben ik. Een jongen met een grote crush op zijn beste vriend. Max. Shit. Mijn zelfverzekerdheid vaagt weg als ik denk aan hoe ik hem moet benaderen. In een zucht krijg ik mijn zelfverzekerdheid weer terug en loop ik in stevige passen door. Ik zie Max bij zijn kluisje staan, waar ik ferm naartoe loop. Zodra zijn blik de bijne kruist van meerdere meters afstand, zie ik hoe zijn ogen mijn lichaam afscant, totdat ik bij hem ben. Dan kijkt hij weg en sluit hij zijn kluisje. "Hoi,' zegt hij simpel. "Sorry van gisteren,' begin ik dan. "Sorry van wat?" Zegt hij emotieloos. "Van hoe ik reageerde." "Op wat." "Op dit." Mijn vingertoppen haal ik opnieuw over zijn bedekte borst heen. Een klein stoflaagje zit tussen onze huiden in en door het contact voel ik zijn hart versnellen en ook hoor ik hoe hij zijn adem inhoudt. Dan trek ik me weer terug en doe ik nonchalant, alsof ik zojuist niks heb gedaan. "Daarop,' zeg ik dan nog voor de duidelijkheid. Hij knikt dan langzaam zijn hoofd en blijft dan exact hetzelfde staan, alsof hij bij moet komen. "H-hoe had je er-uhm-dan op willen reageren?" Ik grijns lichtjes en zet een stapje dichterbij. "Wat denk jij?" "W-weet ik niet." Ik trek dan een nadenkend gezicht. "Ik had op meerdere manieren kunnen reageren. Zoals hoe ik heb gedaan, of gewoon doen alsof er niets was gebeurd. Of..." Dan zet ik nog een stap dichterbij en druk ik hem tegen de kluisjes aan, waarna ik mijn lichaam tegen de zijne aandruk. Onze gezichten houd ik slechts enkele centimeters van elkaar vandaan. Ik voel zijn adem trillerig over mijn lip heen, terwijl zijn ogen kort afdwalen naar mijn lippen. Dan krijg ik weer zicht op zijn felblauwe ogen, die mijn bruine in staren. "Of... Ik had kunnen weglopen." Dan laat ik hem los uit mijn greep en loop ik weg naar mijn lokaal met een glimlach op mijn gezicht.
Op mijn gevoel. Lastiger dan gedacht. Ik loop licht te stressen als ik in mijn scheikunde-lokaal zit. Wat heb ik zojuist gedaan? Hij zal me gek vinden. Een debiel. Waarom zou een beste vriend dit bij je doen? Maar waarom voelde het zo goed en waarom leek het alsof het ook iets bij hem deed. Ik adem onregelmatig en laat me uiteindelijk hopeloos vallen op de tafel met mijn hoofd. Zodra de pauzebel ringt, pak ik snel mijn spullen bij elkaar en loop ik het lokaal uit. Ik ga zitten aan een tafel in de aula, waar ik elke maandag zit. Verschillende vrienden van mij komen al bij me zitten, waar ik even mee praat. Echter word ik onderbroken als ik ruig omgedraaid word. Verbaasd en geschrokken kijk ik in de ogen van een jongen die ik nog nooit eerder heb gezien. Hij pakt me bij mijn jasje vast, waar hij me bruut mee omhoog trekt. Ik word tegen de muur aangedrukt, waarna hij me in een sterke beweging vast klemt. "Wat the fuck denk je aan het doen bent?!" Roept hij woedend. Ik ben teruggenomen door zijn bewegingen en uitbarsting. "W-wat?" Hij duwt me hard tegen de muur aan, terwijl zijn ogen me boos aankijken. "Blijf weg van Max." "W-wat?" "Blijf fucking weg van Max! Blijf fucking weg van mijn vriendje!" Voor ik het weet, krijg ik een vuist in mijn gezicht. En nog een. Nog een. Ik wil wegrennen, mijn gezicht beschermen van de klappen, maar niks daarvan is mogelijk door zijn kracht over mij. Hoe ik ruig tegen de muur aangedrukt ben. Ik stribbel tegen, maar zonder succes. "Hey! Rot op!" Plotseling stoppen de klappen, waarna ik zie hoe Olivier hem van mij aftrekt. Hij mag misschien wel een jaar jonger zijn dan ik, maar hij is veel gespierder en sterker. Ook kent de hele school hem wel en is hij op zo'n manier populair, dat iedereen naar hem zal luisteren en altijd naar hem op zullen kijken. Op de goede manier. Olivier heeft de jongen stevig in zijn greep, wie ligt op de grond, terwijl ik wazig toekijk. Ik sta redelijk te trillen en adem onregelmatig, alsof ik naar lucht zoek. "Als je nog één keer aan mijn broer zit, ga je eraan." Dan geeft hij de jongen een duw, waardoor hij hard op de grond klapt. "Jongens, wat is hier aan de hand?! Meekomen. Nu!" De directeur van de school staat voor ons, met zijn handen in zijn zij, terwijl hij kijkt naar ons. "Jullie allemaal. Komen." We lopen door de groep van toekijkende mensen heen en volgen de man.
"Twee jongens Tomlinson en van Daalen." We zitten voor de directeur. Olivier in het midden, ik naast hem en de jongen aan zijn andere kant. Ik houd een zakdoek tegen mijn bloedneus aan en voel ook hoe mijn kaak brandt. "We hebben al jullie ouders al gebeld. Zij zijn onderweg hiernaartoe." Ik deel een blik met Olivier, waarna we weer wegkijken. Dan stormt een vrouw de kamer in en richt zijn ogen direct op de jongen. "Cornelis-Hendriksen! Oh jongen toch." Ik deel een blik met Olivier, waarna we beiden beginnen te lachen. "Wat een kutnaam,' fluistert Olivier zacht, waarna ik nog harder begin te lachen, wat pijn doet aan mijn kaak. Echter stoppen we beiden abrupt met lachen als onze ouders binnenstappen. "Meekomen. Nu." "Pap, so-" Hij onderbreekt ons al. "Nu." Olivier en ik staan op van onze stoelen, waarna we richting onze vaders lopen. "Eerst excuses aanbieden, Olivier." "Ik?! Ik ga echt geen excuses aan die idioot aanbieden hoor." Mijn vader kijkt me geschrokken aan, maar erg boos tegelijk. "Dat neem je terug. Hij heeft een naam-" "Ja, Cornelis-Hendriksen,' zegt Olivier netjes, waardoor ik mijn lach binnen moet houden. Mijn vader, Louis, kijkt hem streng aan, waarna Olivier even zijn blik laat afwenden. "Sorry, Corry-Henny. Mag ik je zo noemen? Fijn." Hij geeft een knipoog aan hem en steekt dan nog zijn middelvinger op naar hem, voordat hij de deur uitloopt, zonder dat mijn vaders de mogelijkheid hebben om hem tegen te houden. Ik zie mijn vader hem met open mond nakijken als hij de deur hard dicht slaat. Olivier zou dit nooit zomaar doen, dat weten mijn vaders en ik zelf ook. Hij moet dus wel erg boos zijn. "Meneer en meneer Tomlinson, ik zou graag een keer met jullie willen spreken over het gedrag van jullie zoon,' spreekt de directeur. Ze knikken, zuchten, en noteren een afspraak voor morgen. Ze zeggen nogmaals sorry tegen Cornelis-Hendriksen en bieden ook hun excuses aan aan de directeur, waarna we ook de deur uitlopen.
"Ongelofelijk!" Roept mijn vader boos als we met zijn allen in de auto op de parkeerplaats van school zitten. "Pap, hij zit fout!" Roept Olivier vanaf naast mij naar mijn vader voor het stuur. Mijn andere vader, Harry, zit op de bijrijdersstoel. Hij weet nooit zo snel wat hij moet zeggen in ruzies, dus blijft hij meestal wat stiller en laat hij lapa het woord doen. "Nee, Olivier. Weet je wat wat? Ik zat net op mijn werk en ik kreeg een belletje van de school, waarvan ik hoorde dat beiden zoons van mij bij de directeur zaten, omdat Olivier iemand in elkaar heeft geslagen en Jules daar bij stond." "Lap, heb je hem gezien?! Ik heb hem nauwelijks aangeraakt." "Ja, vast. Ze zeggen dat niet voor niets. Waarom lag hij anders op de grond, terwijl jij over hem heen stond." "Omdat hij het verdiende!" Ik zie de blauwe ogen van mijn vader hem ongelovig aankijken. Dan draait mijn andere vader zich ook om. "Waarom verdiende hij het?" Vraagt hij dan rustig. Ik zie mijn vader achter het stuur dan zijn ogen rollen in ongeloof. "Niemand verdient het, Harry." "Zag je hoe Olivier net deed tegen die jongen? Dat deed hij echt niet zomaar." "Hij had nooit zo tegen hem moeten doen!" Roept mijn andere vader dan boos tegen hapa. Dan draait hapa zich weer naar Olivier. "Wat is er gebeurd, Ol?" Vraagt hij dan rustig, terwijl zijn groene ogen kalm staan, zonder enige woede. "Hij sloeg Jules in elkaar en het enige wat ik deed, is hem van Jules aftrekken." Dan blijft het even stil en zijn de ogen van mijn vaders op mij gericht. "Klopt dat?" Ik knik voorzichtig, terwijl kleine tranen in mijn ogen staan. Dan fronst mijn vader en steekt zijn hand uit naar het zakdoekje, die mijn gezicht half bedekt. Waaronder de wonden, waardoor niet te zien is hoe mijn gezicht eraan toe is. Hij trekt hem voorzichtig uit mijn handen, waardoor het bloed van mijn neus een baan maakt naar mijn bovenlip en de scharm en blauwe plek over mijn kaak ook zichtbaar is. Direct stapt mijn vader de auto uit, net als ik. Ik zie hem de school inrennen, echter houd ik hem tegen door mijn hand op zijn schouder te leggen, net voor de opening van de school. "Dit kan hij niet maken!" "Het is okay pap." "Nee, het is niet okay!" "Ik verdiende het." Hij kijkt me ongeloofwaardig aan en schudt zijn hoofd. "Jawel, pap. Het was Max zijn vriendje." Ik sla mijn ogen neer en voel hoe een traan mijn wang overloopt. Dan slaat mijn vader zijn armen om me heen en we blijven zo staan voor een tijdje. "Hij heeft wel echt een verschrikkelijke naam,' zegt hij uiteindelijk, wat me laat lachen door mijn tranen heen.
Nadat mijn vader ook Olivier een knuffel heeft gegeven en vele malen sorry heeft gezegd voor het boos worden, rijden we naar huis. Beide vaders hebben gezegd dat ze trots zijn op Olivier en hoe hij het heeft aangepakt, maar hebben wel gezegd dat hij voortaan geen grappen mag maken over zijn naam als hij erbij is en ook geen middelvinger naar hem mag opsteken. We lopen het huis weer in, waar we gaan zitten op de bank en mijn vader een handoek met ijs voor me pakt. Hij houdt het op mijn kaak, welke greep ik overneem en zwak glimlach. "Dankje pap." Hij glimlacht, wat de kuiltjes in zijn wangen laten verschijnen. "Weet je waarom hij jou sloeg?" Vraagt hij dan voorzichtig, terwijl hij gaat zitten. Ik schud mijn hoofd. "Hij schreeuwde alleen dat ik uit Max zijn buurt moest blijven en dat hij zijn vriendje is." Het blijft weer stil. "Jullie zijn beiden twee dagen geschorst, wat ik zie als twee dagen vrij." "Louis, het zijn geen twee dagen vrij,' lacht mijn andere vader. "Echt wel. Dacht jij dat ik het vroeger jammer vond als ik een week niet naar school mocht komen?" Olivier en ik delen een geamuseerde blik uit. "Waarom was je een week geschorst?" Hapa rolt zijn ogen, terwijl lapa zijn handen samenvouwt. "Meerdere keren." "Lou, je brengt ze nog op ideeën,' zegt mijn andere vader, wat lapa wegwuift. "Zayn en ik hebben teveel grappen uitgehaald met docenten." "Zoals?" Vraag ik nieuwsgierig. Hij kijkt naar hapa en kijkt dan weer naar ons. "Tenzij ik vanavond op de bank wil slapen, kan ik het beter niet zeggen." Ik trek een sip gezicht en kijk dan naar Olivier. "Please?" Ik kijk naar mijn vader met krullen, maar hij schudt glimlachend zijn hoofd. "Nope."
P.O.V. Max
Het is al zeker één uur als ik voor de deur sta. Ik weet dat het te laat is en zeker omdat ik morgen al vroeg naar school moet, maar ik moet dit doen. Ik moet duidelijkheid geven. Niet alleen voor hem, maar ook voor mezelf. Toen ik er net achter kwam wat er op school is gebeurd, ben ik direct op de fiets gestapt en ben hier naartoe gefietst—zo snel als ik kon. Ik voel me opgelucht als ik nog een klein lichtje aan zie staan aan de andere kant van de deur. Omdat ik bang ben dat de bel teveel geluid zal geven, klop ik voorzichtig op de deur. Na steeds iets harder kloppen tot het juiste volume, komt een schim achter de deur tevoorschijn. Na wat slotten opendraaien, gaat de deur open, waar een verbaasde jongen mij aankijkt. "Rot op,' zegt hij uiteindelijk. "Nee." "Je weet dat jouw vriendje mijn broer in elkaar heeft geslagen?" "Hij is mijn vriendje niet." Olivier trekt een wenkbrauw op. "Anders zei Corry-Henny iets anders." "Corry wat?" "Ga weg." Nee,' houd ik vol, 'ik moet hem echt spreken." "Ga weg. Nu." "Ollie? Wat is er aan de hand? Ik zet de film anders gewoon aan hoor." Ik hoor voetstappen dichterbij komen en zie dan Louis voor mij staan. "Oh, hi,' zegt hij uiteindelijk voorzichtig. Ik glimlach zwak en wend mijn blik kort af. "Kan ik Jules spreken?" "Hij slaapt." "Mag hij vijf minuten wakker?" "Het ligt eraan of je om hem geeft." "Ja." "Okay." Hij zet een stap opzij, maar dan komt Olivier ervoor staan. "Wat? Zo makkelijk?" Zegt hij dan. "Ol, hij is niet degene wie hem geslagen heeft hè." "Jules heeft anders wel klappen opgevangen door hem." Ik slik licht en bijt zacht op mijn onderlip. "Ik wist niet dat dat zou gebeuren. Echt niet." Louis knikt zijn hoofd en gebaart mij dan dat ik binnen kan komen. "Je weet zeker dat het niet morgen kan? Hij ging net slapen." "Morgen heb ik school en als ik om 3 uur klaar ben, is het al te laat. Ik wil het nu duidelijk maken." Hij knikt en zegt dan dat ik de weg weet te vinden, waarna ik hem bedank. "Als hij zegt dat hij niet met je wil praten, kan je beter weggaan en beter een andere keer terugkomen. Okay?" Ik knik en loop dan de trap op.
"Jules?" Ik klop voorzichtig op zijn deur. Omdat ik weet dat ik bij harder geklop de anderen ook wakker kan maken, open ik voorzichtig zijn deur. Ik stap zijn donkere kamer binnen, waarna ik de deur voorzichtig sluit. Zijn kamer wordt mager verlicht door de ganglamp, dat valt door het spleetje van de deur. Ik ga voorzichtig en in een langzame beweging op de zijkant van zijn bed zitten, waardoor zijn gezicht mijn kant opgedraaid zit. Zijn ogen zijn vredig gesloten en zijn lippen zitten lichtjes op elkaar. Zijn haren vallen wat warrig over zijn voorhoofd heen en wellicht bedekken ze een stukje van zijn ogen. Voorzichtig steek ik mijn hand uit naar zijn zachte haren, waarna ik mijn vingertoppen de plukken laat strelen. Vervolgens laat ik mijn vingertoppen glijden over de zachte huid van zijn gezicht heen. Zijn huid voelt als een zijden doek en laat me denken aan zachte veren. Dan verandert zijn ademhaling licht, waarna zijn ogen openen. Direct trek ik me terug. In ieder geval voor nu. Ik moet eerst mijn verhaal vertellen. "Max?" Vraagt hij zacht, waarop ik knik. "Mag ik hier zijn?" Vraag ik voor de zekerheid. Ik wil hier niet zijn, zonder dat hij erachter staat. Ik zie hem voorzichtig zijn hoofd knikken. "Mag ik je uitleggen wat er vandaag is gebeurd?" Opnieuw knikt hij, wat ik had verwacht. Jules is een jongen met wie je nooit snel ruzie zal krijgen. Hij luistert altijd naar verhalen en luistert naar verschillende kanten van het verhaal, zonder eerst een vooroordeel te hebben. Één van de redenen waarom ik hem zo leuk vind. "Ik heb net pas te horen gekregen wat er was gebeurd, via een vriendin van mij. Ik ben direct hiernaartoe gekomen, omdat je denk ik niet weet wat er speelde of de onzin die hij zei. Cornelis is mijn ex-vriendje. Ik heb het een maand geleden uitgemaakt, omdat ik iemand anders leuk begon te vinden. En niet zomaar leuk, een te grote crush. Dat ik me raar zal gedragen om die persoon heen of dat ik zomaar dingen zal zeggen, omdat ik te nerveus ben om iets verkeerd te zeggen." Ik glimlach zacht, voordat ik mijn verhaal vervolg. "Cornelis nam dit niet goed op. Hij zei dat ik van hem was en dat ik voor niemand ander geschikt was. Ik denk dat-euhm-toen hij ons zag in de gangen, dat hij daar boos van werd. Hij had dat nooit mogen doen. Wat zeg ik. Hij had nooit in jouw buurt mogen komen. Niet eens aankijken. Als dit nog een keer gebeurd of als je je onveilig voelt, roep je me direct. Ik zal er zijn, Jules. Echt." Ik zie hem licht glimlachen, terwijl ik kan zweren dat ik een blosje op zijn wangen zag, voordat hij naar beneden weg kijkt. "Maar je vindt dus nu iemand anders leuk?" Vraagt hij in een twijfeling. Ik knik en onderdruk mijn glimlach. "Ik ook,' zegt hij. "Wie?" Ik voel me licht nerveus voor het antwoord. "Wie vind jij leuk?" Vraagt hij dan eerst. "Euhm, iemand met lieve bruine ogen. Die in het zonlicht een hazelkleur worden en me zo laten denken aan zoete honing. Iemand met lippen die er zo zacht uitzien als marshmallows en bruine haren, waarvan ik weet hoe zacht ze zijn. Daarnaast is hij de meest lieve en begripvolle persoon die ik ooit heb ontmoet." Ik zie hem nog steeds naar beneden kijken, maar zijn wangen kleuren roze. "Dat klinkt mooi,' zegt hij uiteindelijk zacht. "Jij. Jij bent mooi." "Ik vind jou ook leuk." Mijn hart maakt een sprongetje bij die woorden, terwijl onze ogen op elkaar gefocust blijven. "M-mag ik-" Hij knikt al. Dan leun ik naar voren en druk ik voorzichtig mijn lippen op de zijnen. Zacht zoals marshmallows, wat ik dacht. De kussentjes zakken in als mijn lippen de zijne raken. Soft. Maar het gevoel dat erbij vrijkomt, voelt zo opluchtend. Zo euforisch. Het gevoel dat vrijkomt in mijn lichaam voelt als meerdere warmte bommen die ontploffen. Voordat ik er te verstrikt in raak dat ik verder wil, trek ik me weer terug en zie ik de blosjes op zijn wangen, terwijl hij mij glimlachend aankijkt. Wellicht en hoogstwaarschijnlijk dezelfde manier hoe ik naar hem kijk. "Ik kom morgen na school langs,' zeg ik dan. Hij knikt en ik zie hem zijn onderlip tussen zijn tanden nemen. De dingen die hij met mij doet. "Tot morgen,' fluister ik dan nog en leg mijn hand kort op de zijne, waarna ik opsta en met een overgelukkig gevoel de kamer uitloop.
________________
Lang hoofdstukje :)