P.O.V. Louis Tomlinson
Bij de stemmen springen Harry en ik direct van elkaar af en spoedig kruipen we onder de dekens. Met grote ogen kijken we naar beiden onze gezinnen die in de deur staan. Inclusief Gemma en al mijn zusjes. Ze kijken allemaal geschrokken, maar waarschijnlijk niet zo erg als Harry en ik. Ik voel me knalrood en ik bijt hard op mijn onderlip, terwijl ik helemaal onder de dekens lig op mijn hoofd na, waarmee ik ze geschrokken aan staar. Waar ik wel opgelucht over ben, is dat Harry en ik beiden onze boxers nog aan hadden, echter neemt dat het feit niet weg dat Harry en ik zonder enige kleding op onze boxers na op elkaar lagen met onze lippen overduidelijk op elkaar. Ondertussen is mijn zusje Phoebe in de kamer gelopen. "Deden jullie een spelletje?" Vraagt ze. Ik slik en antwoord haar niet, terwijl ik beide gezinnen niet meer aan durf te kijken. "Kom maar Phoebe, we laten ze wel even met rust,' zegt mijn moeder en steekt haar hand uit met een glimlach, die Phoebe aanpakt. "Maar Louis is jarig,' zegt ze nog. "De hele dag is hij nog jarig, dus we zien hem morgenochtend wel." Phoebe knikt en dan richt mijn moeder haar ogen weer op ons. "We zien jullie morgen ochtend wel. Sorry nog,' zegt ze en daarop kan ik geen woorden uitbrengen als ik zie hoe beide gezinnen weer verdwijnen en de deur dicht gedaan wordt. Ik blijf zeker voor een tijdje nog in de positie liggen waarop ik lag onder de dekens, totdat Harry zegt: "happy birthday, Lou." Ik laat een adem vrij, waarvan ik niet wist dat ik hem inhield. Ik draai me naar hem toe en verberg mijn hoofd in zijn nekholte, terwijl ik verder mijn armen opgekruld houd tegen mijn eigen lichaam. Harry slaat zijn armen om me heen en geeft me een kleine zoen op mijn haren. "Hoe kunnen we ons nog normaal vertonen,' zeg ik en ik voel hoe rood mijn wangen zijn. "Ik denk gewoon gaan en kijken wat er gebeurd,' zegt hij zacht en maakt bewegingen door mijn haren heen. "Misschien was het toch niet zo'n goede eerste ontmoeting van onze gezinnen,' zeg ik en ik hoor Harry daarna zacht lachen. Langzaam begin ik mee te lachen, omdat het ten slotte toch best grappig is wat er net is gebeurd, ook al schaam ik me kapot. Uiteindelijk sluit ik mijn ogen en voel ik hoe mijn wimpers zijn huid strelen. "Slaap lekker, Lou." "Slaap lekker, Haz."
Lippen strelen mijn huid, wat mijn ogen langzaam doet openen en hierbij het licht laat ontvangen. Ik glimlach zacht en draai me om van kant, wat mijn ogen naar Harry laten kijken. "Gefeliciteerd, Lou." Ik glimlach weer en sla mijn armen om zijn nek heen, waarna ik hem naar me toe trek. Hij komt zo op me te liggen en zijn lichaamswarmte vermengt met de mijne. "Harry?" 'hmm' "Denk je dat het ongemakkelijk wordt zo?" Vraag ik. "Mijn zus gaat ons sowieso nog plagen voor zeker een week. Mijn ouders kunnen er ook wel om lachen, dus zullen er niks van zeggen. Bij jou?" "Mijn zusjes dachten dat we een spelletje aan het spelen waren,' Harry lacht en ik verberg mijn hoofd beschaamd in zijn nek. "Lottie kan er sowieso ook wel om lachen, maar jij bent mijn eerste vriendje en ook eerste relatie, dus ik weet het niet eigenlijk hoe mijn ouders dit zullen opnemen, aangezien ze me ook nog nooit echt zo met jou hebben gezien." Harry knikt en gaat rechtop zitten naar me toe. "Je moeder leek gisteren toch wel prima te reageren?" Ik knik en frons licht hierbij. "Laten we gewoon normaal naar beneden lopen en zolang wij niet raar of iets doen, doen zij dat ook niet." Ik knik en trek de dekens abrupt van me af, waar Harry licht van schrikt door de plotselinge beweging. Ik trek wat kleding aan en doe vast het raam een stukje open voor goede ventilatie.
Zodra we naar beneden lopen, is het wonderbaarlijk stil in het huis. Het is nu al elf uur en ik had verwacht dat de meesten wel wakker zouden zijn en zeker mijn gezin, door het tijdsverschil. Harry en ik zijn wat aan het praten als we de trap aflopen, maar worden abrupt gestopt door plotselinge stemmen, die me laten schrikken. "Happy Birthday!" Mijn wangen kleuren wat verlegen rood, maar ik glimlach erdoorheen, terwijl ik zacht "Dank jullie wel" zeg. Ik vouw mijn handen in elkaar en voel hoe Harry's hand op mijn taille gelegd wordt en me mee leidt verder de trap af. Ik krijg van mijn moeder een knuffel, waarin ze me toefluisterd dat ik al zo groot wordt en dat ze zo van me houdt. Ik glimlach en fluister dat ik ook van haar houd. Ook krijg ik van mijn vader een knuffel en van mijn zusje Lottie, wie toefluistert: "Ik zie dat Harry je cadeau al heeft gegeven gisterenavond." Direct ontkoppel ik me van haar en knijp haar in haar zij. "Oh en fijne verjaardag,' zegt ze met een grijns. Ik rol mijn ogen, maar heb niet veel tijd als mijn beiden zusjes om mij heen knuffelen. Ik glimlach direct en kniel me neer wanneer ik ze beiden om hun smalle lichamen heen knuffel en zij hun armpjes om me heen gevouwen hebben. "Gefeliciteerd Louiiis." Ik glimlach en aai ze over hun haren heen. "Dank jullie wel." Zodra ik opsta, krijg ik ook een knuffel van beiden Harry's ouders en zus.
We zitten in de woonkamer als ik zie hoe het buiten begint te sneeuwen. Ik glimlach en sta op van de bank wanneer ik voor het raam ga staan en naar buiten kijk. Er komt een nieuw vers laagje boven de laag die er al lag en het laat me glimlachen hoe mooi de winter is. Ik merk hoe Harry naast me komt staan en voel dan hoe zijn arm over mijn onderrug heen geslagen wordt. Ik leun mijn hoofd lichtjes op zijn schouder en blijf naar buiten kijken. "Het sneeuwt,' merkt Harry op, wat me laat lachen en mijn ogen laat rollen. "Scherp gezien, Styles." Hij lacht mee. "Louis?" Ik draai me om en kijk zo mijn kleine zusje aan. "Ja, Phoebs?" "Jullie noemen elkaar best vaak Styles en Tomlinson, maar welke achternaam nemen jullie als jullie gaan trouwen?" Vraagt ze vanaf de bank. Ik begin te blozen en zie hoe Lottie moet lachen en een wenkbrauw optrekt, verder kijk ik niet naar andere reacties. "Waarom pak je niet je jas?" Vraag ik dan. Phoebe kijkt me verbaasd aan. "Waarom?" "Wat dacht je van een sneeuwballengevecht net als vorig jaar?" Direct springt ze van de bank af en Daisy rent met haar mee. Ik glimlach en loop achter ze aan om te zorgen dat ze goed ingepakt zijn tegen de sneeuw.
Zodra ik bij beiden goed hun jas, sjaal, handschoenen en muts aan heb getrokken, loop ik terug naar de woonkamer. "Wie durft?" Vraag ik door de kamer. Lottie en Gemma staan op. "Kom maar op,' zegt Gemma, wat me laat lachen. "Anne, Des?" Vraag ik. Beiden schudden ze lachend hun hoofden. "We komen wel kijken,' zeggen ze, wat me ook tevreden maakt. "Harold jij doet ook mee." Hij lacht. "Iedereen krijgt een keuze behalve ik?" Ik frons licht en knik dan. "Scherp opgemerkt." Hij staat ook op, waarna hij vast zijn jas pakt. "Mam en pap doen jullie de punten?" Vraag ik, waarna ze knikken en glimlachen. We stappen allemaal goed gekleed naar buiten. "Teams?" Vraagt Gemma. Ik tel met hoeveel personen we zijn en zeg vervolgens: "Daisy en Phoebe tellen als één, dus twee tegen twee." "Ik wil met Louis!" Roept Daisy direct. "Okay dan. Tomlinsons tegen Styles'." Gemma grijnst en geeft Harry een high-five. Direct kniel ik even neer bij Daisy en Phoebe. "Teambespreking voor één minuut!" Roep ik eerst. "Okay, meiden. Wij gaan dit winnen." Ze knikken beiden gefocussed, net zo fanatiek als ik. "We hebben verder geen regels, dus je mag ze helemaal kapot gooien. Pas wel op voor jezelf en veiligheid komt eerst. Verder, leef je uit en gooi zo hard als je kan,' zeg ik. Ze knikken beiden. "Nog één ding... Teamnaam?" Daisy en Phoebe delen een blik waarna ze zeggen: "Olaf van Frozen!" Ik glimlach en sta dan weer op. "Schieten jullie een beetje op? Team Olaf gaat winnen!" Roep ik naar hen. Beiden kijken ze op. Vervolgens fluisteren ze even en roepen dan: "Wij zijn team Elsa!" Ik glimlach door het lieve gebaar, maar val dan weer terug in mijn fanatieke strijd. "Nemen we het pad als middenlijn?" Vraag ik. Ze knikken en dan loop ik met Daisy en phoebe iets achteruit, zodat we niet direct kapot gegooid worden. Het sneeuw is gelukkig plakkerig en aardig dik, want het komt tot boven mijn enkels. "Mam, klaar voor?" Ik zie haar zitten met mijn vader, zus en de ouders van Harry aan een tafeltje die ze sneeuwvrij hebben gemaakt. Lottie wilde toch niet meedoen, omdat ze niet nat wilde worden. Ze zitten er met een kop koffie en hebben goed zicht op ons gevecht. Mijn moeder knikt en glimlacht. Dan steekt ze haar duimen op. "Team Olaf!" Roept ze, wanneer Anne ook roept: "Team Olaf!" Gemma en Harry kijken haar vol ongeloof aan en met grote ogen. "Mam!" Roept Gemma. Anne lacht. "Louis is jarig en Phoebe en Daisy winnen sowieso." Ik glimlach en geef haar een knipoog, waarna ik naar Harry mijn middelvinger opsteek, wat ik misschien beter niet had kunnen doen, aangezien zijn hele gezin hier is. "Louis, niet bij de kleintjes hè,' roept mijn moeder nog. Ik negeer haar en trek mijn muts goed over mijn hoofd. "3, 2, 1, go!" Tel ik af en direct maak ik een sneeuwbal uit de vlokken die ik de richting van Gemma en Harry op gooi. Direct komt Gemma in actie en grijpt naar de grond voor sneeuw. Daisy en Phoebe gooien op hun hardst en Phoebe raakt de onderbeen van Harry, wat mij laat juichen. "Lekker Phoebs!"
Constant staat er een lach op mijn gezicht, terwijl we fanatiek bezig zijn. De sneeuwballen die mijn kant opkomen probeer ik zo goed mogelijk te ontwijken, ook al vang ik sommigen wel op met mijn lichaam. Het sneeuwt redelijk, wat vlokken de lucht uit doet komen en ik meerdere malen moet knipperen om mijn beeld scherp te maken. Mijn gezicht voelt koud, maar voor de rest voel ik me warm door de inspanning. De sneeuw op mijn broek smelt langzaam door mijn lichaamswarmte, wat mijn broek nat en koud maakt, echter voel ik hier niks van en blijf doorgaan met het gooien van sneeuwballen. "Nog vijf minuten!" Roept mijn moeder om, aangezien we de tijd hadden vastgesteld op een kwartier. "Klaar voor?" Roep ik naar Daisy en Phoebe midden in het gevecht. Ze knikken snel en dan passen we een strategie toe. We rennen snel naar voren tot de lijn van het veld en gooien alle ballen die we van te voren hadden gemaakt hun kant op, terwijl zij onvoorbereid zonder sneeuwballen stonden. "Terugtrekken!" Roep ik en we rennen weer snel naar achteren. We hebben er zeker vijf geraakt, waar we dus goede punten mee gescoord hebben. Zodra een sneeuwbal richting Daisy wordt gegooid, duik ik direct voor haar en vang zo de sneeuwbal in mijn handschoenen. "Vangbal!" Roep ik, zodat die tot de punten worden gerekend. Daisy juicht en ik sta snel weer op uit het diepe zachte sneeuw, hoe ik me zou kunnen voorstellen dat wolken zullen liggen. Hierdoor is wel mijn kleding onder de sneeuw gaan zitten en ik hoor Daisy lachen. "Nu ben je echt Olaf!" Ik lach en ontwijk dan snel uit reflex een sneeuwbal die Harry richting mij gooit. "Jammer Hazza!" Hij steekt speels zijn tong uit en bukt dan naar de grond om sneeuw te pakken, welke kans ik neem en gooi een sneeuwbal perfect in zijn gezicht. Hij valt achterover in het sneeuw door de plotselinge sneeuwbal, wat me hard laat lachen. Hij staat op, wat me zicht geeft op al het sneeuw dat over zijn hele gezicht verspreid zit, wat me alleen nog maar harder laat lachen. Hij pakt opnieuw wat sneeuw op, wat hij vormt tot een sneeuwbal. Hij rent naar voren, wat me klaar laat staan om de bal eventueel te vangen, maar dan rent hij de lijn van het speelveld over. Pas als ik me realiseer wat hij op het punt staat om te doen, geef ik een gil en draai ik me weg, waarna ik snel weg ren de andere kant op. Echter had hij al de vaart en als hij dus eenmaal dichtbij genoeg is, duikt hij naar voren en slaat zijn armen om mijn middel heen, wat ons beiden voorover in de sneeuw laat vallen. Ik ben compleet in de sneeuw gedoken, wat mijn gezicht de koude sneeuw tegemoet doet komen. Lachend draai ik me om in het sneeuw en kom Harry dan tegemoet naast mij. Beiden zitten we onder de sneeuw, wat blijkbaar voor hem niet genoeg is, omdat hij de sneeuwbal die hij in zijn handen had nog in mijn gezicht zacht gooit, maar raak. Ik schud het sneeuw van me af en duik op hem waarna ik hem het sneeuw in laat rollen. Hij rolt mij mee het sneeuw in, wat mij nog wat sneeuw in zijn gezicht laat gooien. Beiden lachen we en dan haal ik mijn handschoen over zijn gezicht heen, waarmee ik het sneeuw van zijn gezicht afveeg. Hij glimlacht en doet dan hetzelfde bij mij, waarna we elkaar beiden blijven aanstaren. "Je ogen zijn mooi met dit witte sneeuw,' zegt Harry zacht. Ik glimlach. Beiden zitten we al dichtbij bij elkaar, wat me laat twijfelen wie de stap maakt als onze koude lippen elkaar raken. "Tijd is om!" Roept Lottie en geschrokken kijk ik op als Harry en ik ontkoppelen. Ik zie dat we in het zicht zaten van beiden onze gezinnen en ik zie ook dat enkele ogen op ons gericht zijn, wat me direct weer laat blozen, ondanks het feit dat mijn gezicht koud is. Ik kijk weg en kijk dan weer Harry aan. "We moeten beter gaan opletten voor onze gezinnen,' zegt Harry, wat me laat lachen en ik geef hem een klein duwtje, wat hem terug de sneeuw in laat vallen, waarna hij hetzelfde doet bij mij. Ik lach in het sneeuw en als ik opkijk, zie ik Harry al wegrennen. Ik ren achter hem aan en zodra ik dichtbij genoeg ben, spring ik om zijn rug, wat hem laat lachen en hij zoekt even naar zijn balans waarbij hij wankelt, totdat hij zijn balans heeft gevonden dan met handen mijn bovenbenen ondersteunt. Op zulke momenten vind ik het juist weer fijn dat ik wat kleiner ben. Ik glimlach en sla mijn armen om zijn nek heen vanaf hoe ik zit op zijn rug en ik leun mijn hoofd tegen zijn achterhoofd aan. Althans, zijn muts dus. Hij loopt richting onze gezinnen en ik trek dan zijn muts een stukje naar beneden, waardoor zijn zicht afgenomen wordt. "Louis!" "Ik begeleid je." Hij loopt maar naar voren, maar door zijn beperkte zicht wankelt hij soms doordat hij niet ziet waar het sneeuw minder hoog of juist hoger is. Ik kijk wat om me heen en zie de witte bomen en de schommel in de boom, met een laag sneeuw erop. Ik zie Daisy vrolijk naar me zwaaien een paar meter verderop en ik glimlach en zwaai terug, waardoor ik mijn hand even moet ontkoppelen van Harry's lichaam. Dan kijk ik weer naar voren en valt mijn oog op een tafel recht voor ons. "Links!" Roep ik snel, waardoor Harry schrikt en direct naar links afbuigt wat hem voor enkele seconden zijn evenwicht laat verliezen. "Sorry, ik let op." Harry lacht en loopt dan weer verder, waardoor we uiteindelijk uitkomen bij onze gezinnen. Ik trek Harry's muts weer omhoog. "Veilig en wel,' zeg ik, wat Harry doet lachen.
__________
Gewoon even nu al een update, omdat dit boek 40.000 heeft bereikt!!!!!!!! Echt hoe dan Omg..... zo erg bedankt voor het lezen, het betekent echt veel voor me 💕💕