Sehun အတန္းေတြတက္ရဦးမည္ကို Luhanက
တြက္ဆျပီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သား ျမိဳ႕ကေလးဆီမွေန
ေစာေစာျပန္ထြက္ျဖစ္ခ့ဲၾကသည္။
ဆိုးလ္ကိုျပန္ေရာက္သည့္ေနာက္ သူတို႔၏ တကြဲတျပားစီ
ျဖစ္ေနသည့္ေန႔စဥ္အခ်ိန္ဇယားမ်ား ျပန္လည္စတင္လာခ့ဲ
ပါသည္။ ျပခန္းႏွင့္စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆိုျပီးသည့္အျပင္ သင္တန္း
ေက်ာင္းတစ္ခု၌မွာ ဆရာအျဖစ္ ဝင္လုပ္ေနသည့္ Luhan
က အခ်ိန္ဇယားက်ပ္လာသည္။ တဖက္၌ ေနာက္ဆုံးပိတ္
စာေမးပြဲၾကီးနီးေနျပီျဖစ္သည့္ Sehunအတြက္လဲ အား
လပ္ခ်ိန္ မ်ားမ်ားစားစားမရွိျပန္ေတာ့။ Companyတြင္
ပို၍ ထဲထဲဝင္ဝင္ ေနရာယူေနရျပန္ျပီျဖစ္သည့္အတြက္
Sehunမွာ ပိတ္ရက္ပင္မရွိေတာ့သည့္သဖြယ္ျဖစ္လာရ
သည္။
Sehunမွမစလွ်င္ Luhanကလည္း အရင္လာေတြ႔တတ္
သည့္ သူမ်ိဳးမဟုတ္ျပန္ေလသည့္ေနာက္ သူတို႔ေတြ႔ခ်ိန္
မ်ားသည္လည္း ပို၍ပို၍နည္းပါးလာခ့ဲျပန္ပါသည္။
သို႔ေသာ္လည္း Sehunက မနက္ခင္းတိုင္းမွာေတာ့ အခ်ိန္
မိနစ္ပိုင္းေလးျဖစ္ျဖစ္ Luhanမ်က္ႏွာကိုေတြ႔ရေလေအာင္
ၾကိဳးစားေလ့ရွိသည္။
"Morning !"
ပုံမွန္ဆိုလွ်င္ တံခါးလာဖြင့္သည့္မ်က္ႏွာသည္ အိပ္ေရးမဝပါေသာေၾကာင့္ အျမဲတေစ မၾကည္မလင္ျဖစ္ေနတတ္
သည္။ ယေန႔က်မွ တံခါးဖြင့္ဖြင့္ခ်င္း ျပံဳးလ်က္ၾကိဳေနသည့္
မ်က္ႏွာကေလးရယ္ေၾကာင့္ Sehunပင္ အ့ံၾသသြားရေလ
သည္။
"မင္း အခုသြားဖို႔လိုတာလား ?"
Sehunက တံခါးလာဖြင့္ေပးသည့္ Luhan၏ အိပ္ခ်င္မူး
တူးမ်က္ႏွာေလးကိုျမင္ရျပီးတိုင္း Luhanဆက္အိပ္လို႔ရ
ေအာင္ မနက္စာဘူးေတြကိုေပးထားခ့ဲျပီး အတန္းသြား
တက္တာမ်ားသည္။ ယေန႔က်မွ အိပ္ေရးဝဝရွိျပီး လန္း
ဆန္းေနသည့္မ်က္ႏွာကေလးေၾကာင့္ Sehun အရဲစြန္႔ျပီး
ေခါင္းခါျပလိုက္ပါသည္။
ထိုအခါ Luhanသည္လည္း ေက်နပ္သြားသေယာင္ျဖင့္ ေခါင္းျငိမ့္လာကာSehunကို အိမ္ထဲဝင္လာဖို႔ တံခါးဖြင့္
ေပးခ့ဲသည္။ မနက္စာဘူးေတြကိုလဲ ဆြဲယူသြားျပီး ထမင္း
စားခန္းဆီ ဦးေအာင္ဝင္ႏွင့္သြားသည့္ Luhanက ေနာက္
ျပန္လွည့္လာကာ ေမးလာသည္။
"တေယာက္စာတည္းထည့္လာတာလား ?"
"အင္း ခင္ဗ်ား ေလွ်ာ့စားျပီး ကိုယ့္ကိုေကြ်းေလ"
Luhanမွာ မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕ၾကည့္လာျပီး စေနာက္ေနသည့္
Sehunကို ႏွာေခါင္းရႈံ႕ျပသည္။ အမွန္ေတာ့ Sehunထည့္
လာသည့္ မနက္စာတိုင္းသည္ ႏွစ္ေယာက္စာသာျဖစ္
သည္။ ဝိုင္းျပင္ေပးမည္ျပင္ေနသည့္ Sehunကို ပန္းကန္
ေတြပင္ အထိမခံပဲ Luhanက တေယာက္တည္းျပင္
ဆင္ေနေလသည္။
Sehun ဒီေန႔ျပင္လာသည့္ မနက္စာက ၾကက္ဥမ်ားမ်ား
အသီးအရြက္နည္းနည္းႏွင့္ေၾကာ္လာသည့္ထမင္းေၾကာ္
ျဖစ္ျပီး မေန႔ညကအစ္ကိုMinseokဆိုင္ကဝယ္လာသည့္
ခ်ိစ္ကိတ္လည္းပါသည္။ Luhanက ထမင္းေၾကာ္ကို ႏွစ္
ပန္းကန္ခြဲထည့္ျပီး Sehunေရွ႕တပန္းကန္ခ်ေပးသည္။
ထို႔ေနာက္ ဓာတ္ဘူးအျပည့္ထည့္ထားသည့္ေကာ္ဖီကို
ေၾကြခြက္ထဲေလာင္းခ်ကာ တငုံအရင္ေသာက္လိုက္ျပီး
ေနာက္ ေရခဲေသတၱာကိုသြားဖြင့္ေလသည္။
"ငါ ႏြားႏို႕ဝယ္ထားတယ္ ေသာက္မလား ?"
"အင္း ေပးေလ ကိုယ္ေကာ္ဖီနဲ႕ေရာေသာက္မယ္"
"ေကာ္ဖီကငါ့ဟာ မင္းကႏြားႏို႔ပဲေသာက္ "
Sehunထက္ပင္ Sehunေဖ်ာ္သည့္ေကာ္ဖီကို ပိုခ်စ္သည့္
Luhanေၾကာင့္ ဒီတခါလည္း လက္ေျမွာက္ရပါသည္။
ေရခဲေသတၱာထဲမွထုတ္လိုက္သည့္ႏြားႏို႔ကို ဖန္ခြက္ထဲ
ထည့္လို႔ မိုက္ကရိုေဝ႔ဗ္မီးဖိုထဲထည့္ကာေႏႊးေနစဥ္အတြင္း
Luhanက ထမင္းစားပြဲမွာလာထိုင္သည္။
"စားေလ ဗိုက္မဆာဘူးလား ?"
အရာမယြင္းေသးသည့္ ထမင္းေၾကာ္ပန္းကန္ကို ေမးေငါ့
လာျပီး Luhanဆိုသည္။ Luhanစစားမွသာ Sehun
သည္လည္း ဇြန္းေကာက္ကိုင္လိုက္ျပီး မနက္စာစစား
သည္။ Sehunထင္သည္။ ဒီမနက္စာက Sehun
ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း ပထမဆုံးစားသည့္ မနက္စာျဖစ္သည္။
ႏြားႏို႔ပူပူရသည့္အခါ Luhan ကိုယ္တိုင္သြားထယူေပး
ျပီး Sehunေရွ႕ခ်ေပးလာသည္။ ဆန္းၾကယ္လွသည္
မဟုတ္ပါေသာ္လည္း Sehunစိတ္ထဲတြင္ ထူးဆန္းလို႔ေန
သည္။ မနက္စာစားေနၾကရင္းမွ Luhanက သူအလုပ္
ေတြ အေၾကာင္းကို စီကုံးပတ္ကာေျပာလာသည္။ ပုံမွန္
အခ်ိန္ဆို Luhanက စကားမ်ားတတ္သည့္လူမ်ိဳးမဟုတ္
ပါေသာ္လည္း Sehun ျငိမ္ေနမိျပီး နားေထာင္ေနမိသည္။
မနက္စာကိုေတာင္ ဆက္မစားေတာ့ပဲ ထမင္းစားပြဲေပၚ
လက္ေထာက္လ်က္ ျပံဳးျပံဳးေနကာ နားေထာင္ေနသည့္
Sehunေၾကာင့္ Luhan က မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕လာပါသည္။
"ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ?"
"ဟမ္ !! အာ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး"
ေခ်ာင္းတခ်က္ဟန္႔လိုက္ျပီးေနာက္ Sehunက မနက္စာ
ကိုလက္စသတ္သည္။ Luhanစားျပီးသားပန္းကန္ကို
လည္း ဆြဲယူလိုက္ျပီး ေဘစင္မွာေဆးေနသည့္အခ်ိန္
Luhanက အနားသို႔ေရာက္လာပါသည္။
"အတန္းဘယ္အခ်ိန္ျပီးမွာလဲ "
"သုံးနာရီခြဲ ျပီးမွာ "
"အလုပ္ေတြရွိေသးလား ?"
"အင္း ဒီေန႔ေတာ့မရွိဘူး"
"ေကာင္းတယ္ ငါလာခ့ဲမယ္"
"ဗ်ာ !"
Sehun အ့ံၾသလြန္းၾကီးစြာျဖင့္ ပန္းကန္ေဆးေနသည္ပင္
ရပ္သြားရျပီး လွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ Luhanက
အတည္ေျပာေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေခါင္းျငိမ့္ျပလိုက္သည့္
ေနာက္မွာ Sehunမ်က္ႏွာျပံဳးလာခ့ဲပါသည္။ အျပံဳးတို႔
မရပ္ေတာ့ဘူးရွိသည္ကို Luhanကစိုက္ၾကည့္ျပီးေနာက္
ငတုံးေလး ဟုခပ္တိုးတိုးေရရြတ္ကာမွတ္ခ်က္ခ်ျပီး အနား
ကထြက္သြားခ့ဲသည္။
Sehun၏ တေန႔တာသည္ ထိုအခ်ိန္မွစ သာယာခ့ဲတာ
ျဖစ္ပါသည္။
တမနက္ခင္းလုံးႏွင့္တေန႕လည္ခင္းလုံး အခ်ိန္ေတြက
ကုန္တာျမန္လြန္းခ့ဲသည္။ Sehun စိတ္ေစာေနလို႔လဲ
ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ မ်က္ႏွာကျပံဳးေနမိ၍ ပါေမာကၡေတြ
မ်က္စိက်ျပီး စာလဲခဏခဏအေမးခံရသည္။ Sehun
ကျပံဳးေနတုန္းပင္။ သမဂၢရုံးခန္းသို႔ပင္ဝင္လိုက္ျပီး
စကားေတြအမ်ားၾကီးေျပာလိုက္ေသးသည္။ လူတိုင္းက
တအ့ံတၾသျဖင့္ Sehunကို ေပ်ာ္စရာရွိေနပုံရတယ္ဟု
ဆိုခ့ဲၾကသည္။
ေန႔လည္ဘက္အတန္းခ်ိန္ျပီးသည့္ေနာက္မွာလည္း ထူး
ထူးျခားျခားဗိုက္မဆာေပမ့ဲ Sehun ကန္တင္းသို႔ေလွ်ာက္
သြားခ့ဲသည္။
"အတန္းဆင္းရင္လာမယ္ဆိုေတာ့ dateဖို႔မ်ားလား ?
ပန္းခ်ီပစၥည္းေတြသြားဝယ္ခ်င္လို႔ထင္တယ္ အ့ဲဒါဆို
သူ႔ေနာက္လိုက္ရမွာ ငါဗိုက္ဆာေနလို႔မျဖစ္ဘူး"
အဆာခံႏိုင္မည့္ ထမင္းႏွင့္ဟင္းကိုပင္ ဝယ္စားလိုက္ျပီး
လီမြန္တီးတစ္ဘူးယူကာ ကန္တင္းထဲမွအထြက္တြင္
ဝင္ေပါက္၌ Jun Myeonႏွင့္ တည့္တည့္တိုးေတာ့သည္။
"ဟိတ္ Oh Sehun ေရးၾကီးသုတ္ပ်ာနဲ႕"
"အာ အစ္ကို "
ေက်ာင္းမွာေတြ႕ရေလ႔မရွိေတာ့ပဲ ေဆးရုံမွာပဲရွိေနတတ္
သည့္ Jun Myeonႏွင့္ Sehunတို႔ မေတြ႔ရသည္မွာ
အေတာ္ၾကာျပီျဖစ္သည္။ စကားေတြအမ်ားၾကီးေျပာဖို႔
ၾကံရြယ္ထားေပမ့ဲ Jun Myeonကအတန္းတက္ရဦး
မည္ျဖစ္သျဖင့္မအားဘူးဟုဆိုလာခ့ဲသည္။
"အစ္ကို ေက်ာင္းကိုဘာကိစၥရွိလုိ႔လဲ "
"ေနာက္ေဆးရုံတစ္ခုမေျပာင္းရခင္ အတန္းလာျပန္တက္
ရတာေလ တပတ္ေပါ့"
"ေအာ္ အစ္ကိုတို႔ႏွစ္အကုန္လား ?"
Jun Myeonကေခါင္းျငိမ့္သည္။ Sehun ေမးခ်င္သည္ ကိုဆက္မေမးရေသးခင္မွာပင္ မလွမ္းမကမ္းမွာျမင္လိုက္
ရသည့္ အမ်ိဳးသမီးေၾကာင့္ သက္ျပင္းခ်လိုက္မိသည္။
"အစ္ကို ဒါဆိုကြ်န္ေတာ္သြားေတာ့မယ္"
"ေအးေအး ေနာက္မွေအးေဆးေတြ႔မယ္"
Sehun ေခါင္းျငိမ့္ျပလိုက္ကာ ထိုေနရာမွလွည့္ထြက္ခ့ဲ
လိုက္သည္။
ေန႕လည္ခင္းအခ်ိန္ျဖစ္သျဖင့္ Luhanကိုဖုန္းဆက္လို႔ရ
မည္ဟု Sehunထင္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေတြေဝမေနပဲ
ဖုန္းေခၚမိသည့္အခါ စကၠန္႔သုံးဆယ္ေလာက္အၾကာမွာ
ပင္ Luhan ကဖုန္းကိုင္လာသည္။
"Hello "
"ကိုယ္ေလ အတန္းမရွိေတာ့ဘူး အ့ဲဒါ အခုပဲအိမ္ျပန္
ျဖစ္မယ္ထင္တယ္"
မ်က္ႏွာျမင္ေနရျခင္းမရွိသျဖင့္ Sehun၏ အလိမ္စကား
သည္ ေလွ်ာေလွ်ာလ်ဴလ်ဴထြက္သြားခ့ဲသည္။ Luhan
ဘက္မွ စကားတခြန္းမဆိုလာေသးခင္မွာပင္ Sehunမွ
အရင္ဦးစြာ
"အ့ဲဒါ ခင္ဗ်ား ေက်ာင္းကိုမလာလဲရတယ္ ကိုယ္ ခင္ဗ်ား
ဆီလာခ့ဲမယ္"
Sehun ေျပာျပီးသည့္ေနာက္မွာ အသက္ရႈပင္ေအာင့္
လ်က္ထားမိသည္။ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကိုအသာကိုက္ထား
ျပီး Luhanဆီမွ အျပန္စကားကိုေစာင့္ေနရင္းမွ ႏႈတ္ခမ္း
သားပင္အနည္းငယ္နာက်င္လာခ့ဲသည္။ Luhanမွာ
အခ်ိန္မိနစ္ေက်ာ္ၾကာသည့္အခါ စကားတခြန္းဆိုမလာခ့ဲ။
"Luhan ?"
"ငါကညစာအတူစားမလို႔ေလ မင္းကိုလာၾကိဳျပီး ေစ်းဝယ္
အိမ္မွာပဲစားၾကမလို႔ အ့ဲဒါဆို မင္းေစ်းၾကိဳဝယ္ေပးထား
မလား ငါလဲအလုပ္ျပီးတာနဲ႕ အိမ္ပဲျပန္လာခ့ဲမယ္ေလ"
"အင္းအင္း ေကာင္းပါတယ္ ခင္ဗ်ားဝယ္ခ်င္တာေတြ
ကိုယ့္ဆီစာရင္းပို႔ထားလိုက္ေလ ကိုယ္ဝယ္ေပးထားမယ္"
"okေလ……"
"အင္း ok အလုပ္ဆက္လုပ္ေတာ့ေနာ္"
ဖုန္းခ်သြားကာမွပင္ Sehun သက္ျပင္းတခ်က္ခ်လိုက္မိကာ ဖုန္းကိုေက်ာပိုးအိတ္ထဲျပန္ထိုးထည့္လိုက္မိသည္။
နဖူးမွာစို႔ေနသည့္ေခြ်းမ်ားကိုအသာသုတ္လိုက္ျပီး Sehun
ေက်ာင္းဝန္းထဲမွထြက္လာလိုက္သည္။ အတန္းလဲတက္
ျဖစ္ေတာ့မည္မဟုတ္သျဖင့္ Luhanပု႔ိလာသည့္စာရင္း
ကိုသာ ဖတ္ၾကည့္လိုက္ျပီး ေစ်းဝယ္စင္တာဘက္သို႔ဦး
တည္သြားသည္။
သူလိမ္ေျပာခ့ဲသည္ကို Luhan သိလွ်င္ မည္သို႔တုံ႕ျပန္
မည္လဲမသိ။ Sehun အေနနဲ႕ကေတာ့ရွင္းပါသည္။
Lee ShiYeon ႏွင့္ Luhanကို မေတာ္တဆျဖစ္ေစ ၊
တစကၠန္႔ေလးမွ် မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေစလိုျခင္းမရွိသျဖင့္
လိမ္ေျပာလုိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။
"ဟူးး…………"
လႊတ္ခ်လိုက္သည့္ ေလပူေတြထဲမွာ ပူပန္ေနရမႈေတြ
မလုံျခံဳမႈေတြပါသြားခ့ဲလွ်င္ေကာင္းမည္။
Sehun စိတ္ေတြေလးလံလြန္းလွပါသည္။
……^……
• မင္းအခန္းမွာပဲစားၾကမယ္ေလ ငါ့အခန္းမွာက်
ဟင္းခ်က္စရာအ့ဲေလာက္စုံစုံလင္လင္မရွိဘူး •
ပို႔လာသည့္ Messageကိုဖတ္ျပီး စခ်က္ဖို႔Sehunျပင္ဆင္
ရသည္။ ဝယ္ခိုင္းလိုက္သည္က အသားမ်ား၊ အရြက္မ်ား
ႏွင့္ေဟာ့ေပါ့အရသာႏွစ္ထုတ္မ်ားျဖစ္သျဖင့္ Sehunမွာ
အိမ္မွာမရွိသည့္ ေဟာ့ေပါ့အိုးကို တခါတည္းဝယ္လာခ့ဲရ
ပါသည္။
အသီးအရြက္ႏွင့္အသားမ်ားကိုလွီးခြ်တ္ကာအသင့္ျပင္
ဆင္ထားျပီးေနာက္ ေသာက္စရာမ်ားကိုလည္း Luhan
ကဝယ္လာခိုင္းျပန္ပါသျဖင့္ အျမည္းအျဖစ္ အာလူးေခ်ာင္း
ေၾကာ္ႏွင့္ဖက္ထုပ္ေၾကာ္ကိုပါအသင့္ျပင္ေပးထားလိုက္
သည္။
ညေနငါးနာရီခြဲခါနီးသည့္အခ်ိန္၌ Luhanက Sehun၏
အခန္းတံခါးကိုလာေခါက္ပါသည္။ Sehunတံခါးဖြင့္လိုက္
သည့္အခါ Luhan က အျပင္သြားျပီးျပန္လာသည့္အဝတ္
အစားႏွင့္ပင္ျဖစ္ေနသည္။
"မင္းကျပင္ေတာင္ျပင္ျပီးသြားျပီလား ?"
စားစရာေတြမ်ားသျဖင့္ အရင္တုန္းကလို ဧည့္ခန္းက
စားပြဲမွာပင္ျပင္ထားသည္ကိုၾကည့္လိုက္ျပီး Luhan
ကဆိုလာသည္။
"အင္း ခင္ဗ်ားျပန္လာရင္ဗိုက္ဆာမွာဆိုးလို႔ အခု
တခါတည္းစားမွာလား ေရတက္ခ်ိဳးဦးမွာလား "
"ေရခ်ိဳးျပီးျပန္ဆင္းလာခ့ဲမယ္"
"OK ကိုယ္ျပင္ထားလိုက္မယ္"
Luhan လက္ထဲကကိုင္လာသည့္အိတ္ကို ဧည့္ခန္း
ထဲရွိဆိုဖာမွာတင္ထားခ့ဲျပီးေနာက္ ျပန္ထြက္သြားခ့ဲသည္။
Sehunသည္လည္း ျပင္စရာရွိသည္ကို ဆက္ျပင္ဆင္ထားလိုက္ျပီး Luhanအလာကိုေစာင့္ေနလိုက္ပါသည္။
တနာရီေလာက္အၾကာမွာပင္ Luhanက ေသာ့မခတ္ထား သည့္ အခန္းတံခါးကိုဆြဲဖြင့္လိုက္ျပီးေနာက္Sehunရွိသည့္
ေနရာသို႕ေလွ်ာက္လာသည္။
အခန္းတံခါးကိုေသာ့ပိတ္ထားေလဟုေျပာျပီး Sehun
ေဘးနားမွာ ကပ္ထိုင္ခ်လိုက္ကာ Sehunကိုင္ထားသည့္ ဟင္းခ်ိဳဇြန္းကိုယူသြားျပီးဆူေနျပီျဖစ္သည့္အိုးအား
တခ်က္ေမႊၾကည့္သည္။
ထို႔ေနာက္ Sehunဘက္သို႔လွည့္လာလ်က္
"ဗိုက္ဆာျပီ "
Sehum မွာ အာလူးေခ်ာင္းေၾကာ္ပန္းကန္ႏွင့္ဖက္ထုပ္
ေၾကာ္ပန္းကန္ကို Luhanေရွ႕ တိုးေပးလိုက္ျပီး အသား
ေတြအရြက္ေတြအိုးထဲထည့္ျပဳတ္ေလေတာ့သည္။
Luhanကတူကိုင္ျပီးေစာင့္ေနသည္။ ပါးပါးေလးလွီးထား
သည့္အသားမ်ားကအက်က္ျမန္သည့္အတြက္ Sehunမွာ
ပန္းကန္လုံးထဲျမန္ျမန္ဆယ္ထည့္ျပီး Luhanေရွ႕သို႔ခ်ေပး
သည္။
"မင္းလဲစားေလ"
"အင္း စားမွာေပါ့ ခင္ဗ်ားအရင္စား "
စားေနသည့္ေတာက္ေလွ်ာက္ Luhan ပန္းကန္ထဲထည့္
ေပးရင္းျဖင့္ Sehunကအလုပ္မ်ားေနသည္။
ေနာက္ပိုင္းေတြ Luhanက အျပင္သို႔ထြက္မစားေတာ့
သည္ ကို Sehunသတိထားမိသည္။ ဆုိုရွယ္မီဒီယာ
အသုံးမ်ားလာသည့္ေခတ္မွာ နာမည္ရလာသည့္ပန္းခ်ီ
ဆရာျဖစ္သည့္အျပင္ ငယ္ဂုဏ္ႏွင့္ရုပ္ရည္သည္လည္း
ရွိေနသည့္ေနာက္ Luhan က တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ လူပို
သိလာခ့ဲသည္။
ထု႔ိေၾကာင့္ပင္ လူစိတ္ဝင္စားခံရျခင္းမၾကိဳက္သည့္ Luhan က ခါတိုင္းထက္ အိမ္မွာပိုကပ္ေနသည္။
ထုတ္မေျပာေပမ့ဲ Sehunကလည္းသေဘာက်သည္။
Sehunက အမွန္တကယ္ကိုပင္ သဝန္တိုတတ္သည္။
"cheers !"
ေအးစက္ေနသည့္ဘီယာဘူးမ်ားကို ဘူးခ်င္းတိုက္လိုက္
ၾကျပီးေနာက္ Luhanက တဟုန္ထိုးေမာ့ေသာက္သည္။
ခ်က္ခ်င္းဆိုလို တဘူးလုံးကုန္သြားသည့္အခါ Sehun
တားယူရေသးသည္။
"ျဖည္းျဖည္းေသာက္ပါ ခင္ဗ်ားရဲ႕"
"အင္းပါ"
အင္း ဆိုေပမင့္ လက္ကေနာက္တဘူးကိုလွမ္းေနခ့ဲျပီ။
အစားမ်ားမ်ားစားထား၍ ဘီယာမ်ားေသာက္ေနသည္ကို
Sehunသိပ္မေျပာလိုပါေသာ္လည္း အန္ထြက္လာမည္ကို
ေတာ့ စိုးရိမ္ရသည္။ Luhan ကသုံးဘူးဆက္တိုက္
ေသာက္လိုက္ျပီး ေအးေအးေဆးေဆးရွိလွသည္။
ခဏခ်င္းဆိုသလို မ်က္ႏွာေတြရဲတက္လာသည့္ Luhan
အား Sehunျပံဳးလို႔ၾကည့္ေနခ့ဲသည္။
ခ်စ္စရာအရဲခဲကို မ်က္ႏွာတခ်က္လႊဲလိုက္ျပီးေဟာ့ေပါ့
အိုးထဲ အသားမ်ားက်န္ေလမလားဟု ေမႊေနာက္ရွာေဖြ
ေနသည့္အခ်ိန္မွာပင္ ခါးနားအက်ႋီစကိုလာဆြဲသည့္
လက္ေၾကာင့္ Sehunလွည့္ၾကည့္လိုက္ပါသည္။
"အင့္……"
ဆြဲထားသည့္အက်ႋီစကို လႊတ္ျပီး ဆိုဖာေပၚတင္ထားခ့ဲ
သည့္အိတ္ကို LuhanကSehunဆီကမ္းေပးေနသည္။
"ကိုယ့္ကိုေပးတာလား ?"
"အင္း"
ေခါင္းျငိမ္႔ျပီးေနာက္ ျပန္ေမာ့လာကာ Sehunေပါင္ေပၚ
အိတ္ကိုပစ္တင္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေလးဘူးေျမာက္
ေသာဘီယာဘူးလက္က်န္ကို ေမာ့ေသာက္သည္။
အိတ္ထဲကထြက္လာသည္က ရွပ္အက်ႋီအျဖဴေရာင္
တထည္ျဖစ္ျပီး ထိုအကႋီ်ကိုျမင္သည့္အခါ Sehunက Luhanကို င့ဲၾကည့္သည္။
"ငါ လက္ေဆာင္တခုခုေပးခ်င္ေနတာၾကာျပီ အခုမွပဲ
ေပးျဖစ္ေတာ့တယ္ ၾကိဳက္လား ?"
"……အင္း………အင္း ၾကိဳက္တယ္"
Sehun ေခါင္းအတန္တန္ျငိမ့္ျပီးအက်ႋီအျဖဴေလးကို
အိတ္ထဲျပန္ထည့္သည္။ အျပင္မွာၾကာၾကာထားလွ်င္
အက်ႋီစြန္းသြားမွာကို Sehunက စိုးရိမ္ေနရေသာ
ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
"ေနာက္ျပီး ငါ့ေဘးနားမွာ ရက္တစ္ရာအထိ သည္းခံျပီး
ေနလာေပးလို႔ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
"ဗ်ာ ??? ရက္တစ္ရာ ??"
"မင္းေမ့ေနတာမလား ?"
Sehun တအ့ံတၾသျဖစ္သြားရသည့္ပုံကို Luhanက
သေဘာတက်ျဖင့္ၾကည့္ျပီး ရယ္ေမာလာသည္။ Sehun
မွာသာ ကပ်ာကယာျဖင့္ ဖုန္းကိုအလ်င္စလိုထုတ္ၾကည့္
ျပီး ဒီေန႔က တကယ့္ကို သူတို႔တြဲလာတာ ရက္တစ္ရာ
ျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ရသည့္ေနာက္ စကားပင္မေျပာ
ႏိုင္ပဲျဖစ္သြားရသည္။
တစ္လျပည့္ ႏွစ္လျပည့္ အခ်ိန္မ်ား၌ Luhanက ေမ့ေမ့
ေနတတ္ျခင္းေၾကာင့္ Sehun ျပင္ဆင္ထားသမွ်
အလကားျဖစ္သြားခ့ဲရသည္ကမ်ားသည္။
ယခု Sehun တမင္ေမ့ပစ္လိုက္ျခင္းမဟုတ္ပါေသာ္လည္း
စာေမးပြဲမ်ားႏွင့္တိုက္ေနသည္ကတေၾကာင္း ၊ Luhan
မ်က္ႏွာကိုသာတေန႔တေန႔ မိနစ္ပိုင္းေလာက္ေတြ႔ရဖို႔
ၾကိဳးစားေနရသည္ကတေၾကာင္းျဖစ္လို႔ ရက္တစ္ရာကုိ
လုံးဝေမ့သြားခ့ဲရတာျဖစ္သည္။
"ကိုယ္ ၾကိဳသိခ့ဲသင့္တာ"
"ေဟ့ ေဟ့"
တေန႔လုံးေပ်ာ္ေနခ့ဲသည့္ စိတ္သည္ ထိုတခ်က္တည္းျဖင့္
ရိုက္ခ်ခံလိုက္ရသလို Sehun ခံစားလိုက္ရသည္။ ပိုလို႔
ဂရုစိုက္ေပးသင့္ျပီး ပိုသတိထားလို႕မွ မလုံေလာက္ရ
သည့္အထဲ ေမ့ပစ္လိုက္သည္အထိျဖစ္ရျပန္သည္။
ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို မ်က္ႏွာပ်က္က်သြားသည့္ Sehun
အနားကို Luhanကတိုးလာျပီး ငုံ႔ေနသည့္မ်က္ႏွာကိုပင့္
ေမာ့ကာ သူ႔ကိုၾကည့္ေစသည္။
"ဘာျဖစ္တာလဲ "
"ကိုယ္ေမ့သြားတယ္ ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္"
"အာ …… လိုမွမလိုတာမင္းကလဲ ငါမွတ္မိတယ္ဆိုတာ
လဲ တိုက္ဆိုင္သြားလို႔ပါ မင္းကိုလက္ေဆာင္ေပးခ်င္တာ
နဲ႕စဥ္းစားမိျပီးဒီေန႔ကိုပါေတြးမိသြားတာ အရမ္းၾကီး
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဖိအားမေပးနဲ႕ေလ Sehunရဲ႕"
"…………"
ကိ္ုယ္က ခင္ဗ်ားကို အေကာင္းဆုံးဆိုတာေတြ
ပဲေပးခ်င္တာ အျပီးျပည့္စုံဆုံးအခ်စ္ေတြနဲ႕ခ်စ္ျပခ်င္တာ
Sehun တုံ႕ျပန္စကားတခြန္းမွ မဆိုသည့္အခါ Luhanက
အနားကိုထပ္တိုးကပ္လာျပီး
"ဟင္ ?? ငါေျပာတာနားလည္တယ္မလား ? စိတ္
ပင္ပန္းခံစရာမလိုဘူးေလ"
လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္အုပ္ကိုင္ထားသည့္ ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္ကို
ႏူးႏူးည့ံည့ံညင္ညင္သာသာေထြးေပြ႔ျပီး Luhanကဆို
သည္။ ႏွစ္လိုစြာျပံဳးေနသည့္အျပံဳးႏုႏုကို Sehunက
အခ်ိန္ၾကာၾကာေငးယူၾကည့္မိရသည္။
ရင္ခုန္သည္။ ေႏြးေထြးသည္။ ဒီလူ၏အျပံဳးတခ်က္ကပင္
ဝမ္းနည္းေနသည့္သူ႔စိတ္ေတြကို ေအးခ်မ္းသြားေစသည္။
ကိုယ္၌မသိလိုက္ခင္မွာပဲ Sehun အနားသို႔တိုးကပ္သြားလိုက္မိျပီး Luhanေယာင္ယမ္းျပီးေနာက္သို႔ဆုတ္သြား
သည့္အခ်ိန္တြင္မွ သတိျပန္ဝင္လာရသည္။
"အာ sorry ကိုယ္……"
ေတာင္းပန္စကားဖြဖြကို Luhanက ေသခ်ာစိုက္
နားေထာင္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ သက္ျပင္းခ်လိုက္ကာ
ႏႈတ္ခမ္းတို႔တဖန္ျပံဳးလာသည္။ မ်က္ႏွာကိုအုပ္ကိုင္ထား
သည့္လက္ကိုလႊတ္မခ်လိုက္ပါပဲ နဂိုမူလရွိေနခ့ဲသည့္
ေနရာသို႔Luhanကျပန္တိုးလာခ့ဲသည္။
ထိကပ္သြားသည့္ ႏွာေခါင္းထိပ္ဖ်ားေလးမ်ားေၾကာင့္
Sehun ၏မ်က္လုံးတစ္စုံဝိုင္းစက္သြားခ့ဲရျပီး အနီးနားမွာ
ရွိေနသည့္ႏႈတ္ခမ္းျပည့္ျပည့္ေလးအားမဝံ႕ရဲစြာငုံ႕ၾကည့္ရ
သည္။ Luhanမ်က္ေတာင္တဖ်တ္ခတ္လိုက္ခ်ိန္ေနာက္
တြင္ Sehunေရွ႕သို႕တိုးလာခ့ဲျပီး Sehunေအာက္ႏႈတ္ခမ္း
သည္ Luhanအေပၚႏႈတ္ခမ္းပါးပါးကေလးႏွင့္ တုိ႔ထိပြတ္
တိုက္လို႕သြားခ့ဲသည္။
ပ့ဲေၾကြသြားမည္ကိုပင္စိုးရိမ္ရလြန္းလွစြာ ႏူးညံ႕လြန္း
သည့္ အေပၚႏႈတ္ခမ္းပါးပါးေလးကို Sehun ဖြဖြေလး
နမ္းလိုက္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းအတြင္းမွ တိုးထြက္လာသည့္
ဘီယာနံ႕သင္းသင္းေၾကာင့္ Sehumသာသာျပံဳးသည္။
ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္အနမ္းေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္လုံး
ႏႈတ္ခမ္းထက္ ဘီယာအနံ႕ေတြထင္းက်န္ခ့ဲေတာ့မည္
ထင္သည္။ အေပၚႏႈတ္ခမ္းထက္ထူသည့္ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္း
သားကိုထိေတြ႔နမ္းမိျပီးသည့္ေနာက္ Sehun ေရွ႕သို႔ပိုတိုး
လိုက္မိသည္။ ေနာက္ဘက္သို႔ဆုတ္ခြာေတာ့မေယာင္
ျဖစ္သြားေပမ့ဲ Luhanျပန္ထိန္းထားလိုက္ျပီး Sehun
ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကိုျပန္နမ္းလို႔လာခ့ဲသည္။
ေသာက္ထားၾကသည့္ ဘီယာေၾကာင့္ရယ္လားမသိ
ႏႈတ္ခမ္းသားတို႔သည္ ယစ္မူးဖြယ္အတိျဖစ္ေနခ့ဲသည္။
Sehunမ်က္ႏွာကိုအုပ္ကိုင္ထားသည့္ Luhanလက္ႏွစ္
ဖက္သည္ Sehunပခုံးေပၚသို႔က်သြားခ့ဲသည္။ ေခ်ာေမြ႔
ေနသည့္လည္တိုင္ေက်ာ့ေပၚသို႔ Sehunလက္ဖဝါးတဖက္
တင္မိသည့္အခါ Luhanလန္႔သြားသည္ထင္သည္။
အနမ္းမျပတ္ေစရပဲ Sehunက ထိုလည္တိုင္ေက်ာ့ကို
ခပ္ဖြဖြပြတ္သပ္ေခ်ာ့ျမဴလို႔ Luhanစိတ္ကိုျငိမ္ေစလိုက္
သည္။
အသက္ရႈမဝသည့္ၾကားမွာ မိနစ္အေတာ္ၾကာ နမ္းရိႈက္မိခ့ဲ
ၾကသည္။ ႏႈတ္ခမ္းတုုိ႕ခြာျပီးၾကသည့္ေနာက္ Luhanက
မ်က္ႏွာကိုေအာက္ငုံ႕ျပီးအသက္ရႈေနဟန္တူသည္။
နားရြက္ဖ်ားေလးမ်ားကအစရဲတက္ေနသည့္ နီတာရဲေလး
ကို Sehunက မ်က္ႏွာေအာက္ငုံ႕လို႔ၾကည့္သည္။
"ဘာေတြလိုက္ၾကည့္ေနတာလဲ "
"ဟို …… ခင္ဗ်ား ႏႈတ္ခမ္း နည္းနည္းေယာင္ေနတယ္"
Sehunေျပာသည့္ေနာက္ ႏႈတ္ခမ္းကိုလက္ဝါးျဖင့္အုပ္
လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ Sehunႏွင့္ေဝးေဝးကိုခြာထိုင္
လိုက္ကာ ျပန္လွည့္မၾကည့္လာေတာ့ေခ်။
"Luhan"
"ပန္းကန္ေတြသြားေဆး သြား "
TVပင္ေကာက္ဖြင့္လိုက္ျပီး လာေနသည့္ သတင္းအစီ
အစဥ္ကိုစိတ္ဝင္စားသေယာင္ျဖင့္ Luhanကထိုင္ၾကည့္
ေနသည္။ Sehunသည္ တခ်က္ျပံဳးလိုက္ျပီး စားျပီးသား
ပန္းကန္မ်ားကိုေကာက္သိမ္းလိုက္ရသည္။
ပန္းကန္ေတြ အိုးေတြ အားလုံးတစ္ေယာက္တည္းေဆး
လိုက္ရေပမ့ဲ တန္ပါသည္။
ရွပ္အက်ႋီအျဖဴေလးလဲရလိုက္သည္။
နီေစြးေနသည့္နားရြက္ေလးကလဲ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလွသည္။
ေနာက္ …… ႏႈတ္ခမ္းေတြကလဲ သိပ္ကိုခ်ိဳလြန္းလွသည္။
…………………………………
တိတ္တိတ္ေလးခိုးနမ္းဖူးတ့ဲ ခင္ဗ်ားနဖူးစပ္ကဆံစေလး
ေတြကအစ ခ်ိဳျမိန္ခ့ဲဖူးလြန္းတ့ဲေနာက္ ဒီႏႈတ္ခမ္းေတြက ကိုယ့္ရဲ႕ ေကာင္းကင္ဘုံျဖစ္လာခ့ဲတယ္
° The years I have loved him °
…………………………………
To Be ConTinued……
Sehun အတန်းတွေတက်ရဦးမည်ကို Luhanက
တွက်ဆပြီး သူတို့နှစ်ယောက်သား မြို့ကလေးဆီမှနေ
စောစောပြန်ထွက်ဖြစ်ခဲ့ကြသည်။
ဆိုးလ်ကိုပြန်ရောက်သည့်နောက် သူတို့၏ တကွဲတပြားစီ
ဖြစ်နေသည့်နေ့စဉ်အချိန်ဇယားများ ပြန်လည်စတင်လာခဲ့ပါသည်။ ပြခန်းနှင့်စာချုပ်ချုပ်ဆိုပြီးသည့်အပြင် သင်တန်း ကျောင်းတစ်ခု၌မှာ ဆရာအဖြစ် ဝင်လုပ်နေသည့် Luhanက အချိန်ဇယားကျပ်လာသည်။ တဖက်၌ နောက်ဆုံးပိတ်စာမေးပွဲကြီးနီးနေပြီဖြစ်သည့် Sehun အတွက်လဲ အားလပ်ချိန် များများစားစားမရှိပြန်တော့။ Companyတွင်ပို၍ ထဲထဲဝင်ဝင် နေရာယူနေရပြန်ပြီဖြစ်သည့်အတွက်Sehunမှာ ပိတ်ရက်ပင်မရှိတော့သည့်သဖွယ်ဖြစ်လာရသည်။
Sehunမှမစလျှင် Luhanကလည်း အရင်လာတွေ့တတ်သည့် သူမျိုးမဟုတ်ပြန်လေသည့်နောက် သူတို့တွေ့ချိန်များသည်လည်း ပို၍ပို၍နည်းပါးလာခဲ့ပြန်ပါသည်။
သို့သော်လည်း Sehunက မနက်ခင်းတိုင်းမှာတော့ အချိန်မိနစ်ပိုင်းလေးဖြစ်ဖြစ် Luhanမျက်နှာကိုတွေ့ရလေအောင်ကြိုးစားလေ့ရှိသည်။
"Morning !"
ပုံမှန်ဆိုလျှင် တံခါးလာဖွင့်သည့်မျက်နှာသည် အိပ်ရေးမဝပါသောကြောင့် အမြဲတစေ မကြည်မလင်ဖြစ်နေတတ်သည်။ ယနေ့ကျမှ တံခါးဖွင့်ဖွင့်ချင်း ပြုံးလျက်ကြိုနေသည့်မျက်နှာကလေးရယ်ကြောင့် Sehunပင် အံ့သြသွားရလေသည်။
"မင်း အခုသွားဖို့လိုတာလား ?"
Sehunက တံခါးလာဖွင့်ပေးသည့် Luhan၏ အိပ်ချင်မူး
တူးမျက်နှာလေးကိုမြင်ရပြီးတိုင်း Luhanဆက်အိပ်လို့ရ
အောင် မနက်စာဘူးတွေကိုပေးထားခဲ့ပြီး အတန်းသွား
တက်တာများသည်။ ယနေ့ကျမှ အိပ်ရေးဝဝရှိပြီး လန်း
ဆန်းနေသည့်မျက်နှာကလေးကြောင့် Sehun အရဲစွန့်ပြီးခေါင်းခါပြလိုက်ပါသည်။
ထိုအခါ Luhanသည်လည်း ကျေနပ်သွားသယောင်ဖြင့် ခေါင်းငြိမ့်လာကာSehunကို အိမ်ထဲဝင်လာဖို့ တံခါးဖွင့်
ပေးခဲ့သည်။ မနက်စာဘူးတွေကိုလဲ ဆွဲယူသွားပြီး ထမင်း
စားခန်းဆီ ဦးအောင်ဝင်နှင့်သွားသည့် Luhanက နောက်ပြန်လှည့်လာကာ မေးလာသည်။
"တယောက်စာတည်းထည့်လာတာလား ?"
"အင်း ခင်ဗျား လျှော့စားပြီး ကိုယ့်ကိုကျွေးလေ"
Luhanမှာ မျက်မှောင်ကျုံ့ကြည့်လာပြီး စနောက်နေသည့်Sehunကို နှာခေါင်းရှုံ့ပြသည်။ အမှန်တော့ Sehunထည့်လာသည့် မနက်စာတိုင်းသည် နှစ်ယောက်စာသာဖြစ်သည်။ ဝိုင်းပြင်ပေးမည်ပြင်နေသည့် Sehunကို ပန်းကန်တွေပင် အထိမခံပဲ Luhanက
တယောက်တည်းပြင်ဆင်နေလေသည်။
Sehun ဒီနေ့ပြင်လာသည့် မနက်စာက ကြက်ဥများများ
အသီးအရွက်နည်းနည်းနှင့်ကြော်လာသည့်ထမင်းကြော်
ဖြစ်ပြီး မနေ့ညကအစ်ကိုMinseokဆိုင်ကဝယ်လာသည့်
ချိစ်ကိတ်လည်းပါသည်။ Luhanက ထမင်းကြော်ကို နှစ်ပန်းကန်ခွဲထည့်ပြီး Sehunရှေ့တပန်းကန်ချပေးသည်။
ထို့နောက် ဓာတ်ဘူးအပြည့်ထည့်ထားသည့်ကော်ဖီကို
ကြွေခွက်ထဲလောင်းချကာ တငုံအရင်သောက်လိုက်ပြီး
နောက် ရေခဲသေတ္တာကိုသွားဖွင့်လေသည်။
"ငါ နွားနို့ဝယ်ထားတယ် သောက်မလား ?"
"အင်း ပေးလေ ကိုယ်ကော်ဖီနဲ့ရောသောက်မယ်"
"ကော်ဖီကငါ့ဟာ မင်းကနွားနို့ပဲသောက် "
Sehunထက်ပင် Sehunဖျော်သည့်ကော်ဖီကို ပိုချစ်သည့်Luhanကြောင့် ဒီတခါလည်း လက်မြှောက်ရပါသည်။ ရေခဲသေတ္တာထဲမှထုတ်လိုက်သည့်နွားနို့ကို ဖန်ခွက်ထဲထည့်လို့ မိုက်ကရိုဝေ့ဗ်မီးဖိုထဲထည့်ကာနွှေးနေစဉ်အတွင်းLuhanက ထမင်းစားပွဲမှာလာထိုင်သည်။
"စားလေ ဗိုက်မဆာဘူးလား ?"
အရာမယွင်းသေးသည့် ထမင်းကြော်ပန်းကန်ကို မေးငေါ့
လာပြီး Luhanဆိုသည်။ Luhanစစားမှသာ Sehun
သည်လည်း ဇွန်းကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး မနက်စာစစား
သည်။ Sehunထင်သည်။ ဒီမနက်စာက Sehun
ဒီရက်ပိုင်းအတွင်း ပထမဆုံးစားသည့် မနက်စာဖြစ်သည်။
နွားနို့ပူပူရသည့်အခါ Luhan ကိုယ်တိုင်သွားထယူပေး
ပြီး Sehunရှေ့ချပေးလာသည်။ ဆန်းကြယ်လှသည်
မဟုတ်ပါသော်လည်း Sehunစိတ်ထဲတွင် ထူးဆန်းလို့နေသည်။ မနက်စာစားနေကြရင်းမှ Luhanက သူအလုပ်တွေ အကြောင်းကို စီကုံးပတ်ကာပြောလာသည်။ ပုံမှန်အချိန်ဆို Luhanက စကားများတတ်သည့်လူမျိုးမဟုတ်ပါသော်လည်း Sehun ငြိမ်နေမိပြီး နားထောင်နေမိသည်။
မနက်စာကိုတောင် ဆက်မစားတော့ပဲ ထမင်းစားပွဲပေါ်
လက်ထောက်လျက် ပြုံးပြုံးနေကာ နားထောင်နေသည့်
Sehunကြောင့် Luhan က မျက်မှောင်ကျုံ့လာပါသည်။
"ဘာဖြစ်နေတာလဲ ?"
"ဟမ် !! အာ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး"
ချောင်းတချက်ဟန့်လိုက်ပြီးနောက် Sehunက မနက်စာ
ကိုလက်စသတ်သည်။ Luhanစားပြီးသားပန်းကန်ကို
လည်း ဆွဲယူလိုက်ပြီး ဘေစင်မှာဆေးနေသည့်အချိန်
Luhanက အနားသို့ရောက်လာပါသည်။
"အတန်းဘယ်အချိန်ပြီးမှာလဲ "
"သုံးနာရီခွဲ ပြီးမှာ "
"အလုပ်တွေရှိသေးလား ?"
"အင်း ဒီနေ့တော့မရှိဘူး"
"ကောင်းတယ် ငါလာခဲ့မယ်"
"ဗျာ !"
Sehun အံ့သြလွန်းကြီးစွာဖြင့် ပန်းကန်ဆေးနေသည်ပင်
ရပ်သွားရပြီး လှည့်ကြည့်လိုက်မိသည်။ Luhanက
အတည်ပြောနေခြင်းဖြစ်ကြောင်း ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည့်
နောက်မှာ Sehunမျက်နှာပြုံးလာခဲ့ပါသည်။ အပြုံးတို့
မရပ်တော့ဘူးရှိသည်ကို Luhanကစိုက်ကြည့်ပြီးနောက်
ငတုံးလေး ဟုခပ်တိုးတိုးရေရွတ်ကာမှတ်ချက်ချပြီး အနားကထွက်သွားခဲ့သည်။
Sehun၏ တနေ့တာသည် ထိုအချိန်မှစ သာယာခဲ့တာ
ဖြစ်ပါသည်။
တမနက်ခင်းလုံးနှင့်တနေ့လည်ခင်းလုံး အချိန်တွေက
ကုန်တာမြန်လွန်းခဲ့သည်။ Sehun စိတ်စောနေလို့လဲ
ဖြစ်ပါလိမ့်မည်။ မျက်နှာကပြုံးနေမိ၍ ပါမောက္ခတွေ
မျက်စိကျပြီး စာလဲခဏခဏအမေးခံရသည်။ Sehun
ကပြုံးနေတုန်းပင်။ သမဂ္ဂရုံးခန်းသို့ပင်ဝင်လိုက်ပြီး
စကားတွေအများကြီးပြောလိုက်သေးသည်။ လူတိုင်းက
တအံ့တသြဖြင့် Sehunကို ပျော်စရာရှိနေပုံရတယ်ဟု
ဆိုခဲ့ကြသည်။
နေ့လည်ဘက်အတန်းချိန်ပြီးသည့်နောက်မှာလည်း ထူး
ထူးခြားခြားဗိုက်မဆာပေမဲ့ Sehun ကန်တင်းသို့လျှောက်သွားခဲ့သည်။
"အတန်းဆင်းရင်လာမယ်ဆိုတော့ dateဖို့များလား ?
ပန်းချီပစ္စည်းတွေသွားဝယ်ချင်လို့ထင်တယ် အဲ့ဒါဆို
သူ့နောက်လိုက်ရမှာ ငါဗိုက်ဆာနေလို့မဖြစ်ဘူး"
အဆာခံနိုင်မည့် ထမင်းနှင့်ဟင်းကိုပင် ဝယ်စားလိုက်ပြီး
လီမွန်တီးတစ်ဘူးယူကာ ကန်တင်းထဲမှအထွက်တွင်
ဝင်ပေါက်၌ Jun Myeonနှင့် တည့်တည့်တိုးတော့သည်။
"ဟိတ် Oh Sehun ရေးကြီးသုတ်ပျာနဲ့"
"အာ အစ်ကို "
ကျောင်းမှာတွေ့ရလေ့မရှိတော့ပဲ ဆေးရုံမှာပဲရှိနေတတ်
သည့် Jun Myeonနှင့် Sehunတို့ မတွေ့ရသည်မှာ
အတော်ကြာပြီဖြစ်သည်။ စကားတွေအများကြီးပြောဖို့
ကြံရွယ်ထားပေမဲ့ Jun Myeonကအတန်းတက်ရဦး
မည်ဖြစ်သဖြင့်မအားဘူးဟုဆိုလာခဲ့သည်။
"အစ်ကို ကျောင်းကိုဘာကိစ္စရှိလို့လဲ "
"နောက်ဆေးရုံတစ်ခုမပြောင်းရခင် အတန်းလာပြန်တက် ရတာလေ တပတ်ပေါ့"
"အော် အစ်ကိုတို့နှစ်အကုန်လား ?"
Jun Myeonကခေါင်းငြိမ့်သည်။ Sehun မေးချင်သည် ကိုဆက်မမေးရသေးခင်မှာပင် မလှမ်းမကမ်းမှာမြင်လိုက်ရသည့် အမျိုးသမီးကြောင့် သက်ပြင်းချလိုက်မိသည်။
"အစ်ကို ဒါဆိုကျွန်တော်သွားတော့မယ်"
"အေးအေး နောက်မှအေးဆေးတွေ့မယ်"
Sehun ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်ကာ ထိုနေရာမှလှည့်ထွက်ခဲ့
လိုက်သည်။
နေ့လည်ခင်းအချိန်ဖြစ်သဖြင့် Luhanကိုဖုန်းဆက်လို့ရ
မည်ဟု Sehunထင်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် တွေဝေမနေပဲ
ဖုန်းခေါ်မိသည့်အခါ စက္ကန့်သုံးဆယ်လောက်အကြာမှာပင် Luhan ကဖုန်းကိုင်လာသည်။
"Hello "
"ကိုယ်လေ အတန်းမရှိတော့ဘူး အဲ့ဒါ အခုပဲအိမ်ပြန်
ဖြစ်မယ်ထင်တယ်"
မျက်နှာမြင်နေရခြင်းမရှိသဖြင့် Sehun၏ အလိမ်စကား
သည် လျှောလျှောလျူလျူထွက်သွားခဲ့သည်။ Luhanဘက်မှ စကားတခွန်းမဆိုလာသေးခင်မှာပင် Sehunမှအရင်ဦးစွာ
"အဲ့ဒါ ခင်ဗျား ကျောင်းကိုမလာလဲရတယ် ကိုယ် ခင်ဗျား
ဆီလာခဲ့မယ်"
Sehun ပြောပြီးသည့်နောက်မှာ အသက်ရှုပင်အောင့်
လျက်ထားမိသည်။ အောက်နှုတ်ခမ်းကိုအသာကိုက်ထားပြီး Luhanဆီမှ အပြန်စကားကိုစောင့်နေရင်းမှ နှုတ်ခမ်းသားပင်အနည်းငယ်နာကျင်လာခဲ့သည်။ Luhanမှာ အချိန်မိနစ်ကျော်ကြာသည့်အခါ စကားတခွန်းဆိုမလာခဲ့။
"Luhan ?"
"ငါကညစာအတူစားမလို့လေ မင်းကိုလာကြိုပြီး ဈေးဝယ်
အိမ်မှာပဲစားကြမလို့ အဲ့ဒါဆို မင်းဈေးကြိုဝယ်ပေးထား
မလား ငါလဲအလုပ်ပြီးတာနဲ့ အိမ်ပဲပြန်လာခဲ့မယ်လေ"
"အင်းအင်း ကောင်းပါတယ် ခင်ဗျားဝယ်ချင်တာတွေ
ကိုယ့်ဆီစာရင်းပို့ထားလိုက်လေ ကိုယ်ဝယ်ပေးထားမယ်"
"okလေ……"
"အင်း ok အလုပ်ဆက်လုပ်တော့နော်"
ဖုန်းချသွားကာမှပင် Sehun သက်ပြင်းတချက်ချလိုက်မိကာ ဖုန်းကိုကျောပိုးအိတ်ထဲပြန်ထိုးထည့်လိုက်မိသည်။
နဖူးမှာစို့နေသည့်ချွေးများကိုအသာသုတ်လိုက်ပြီး Sehunကျောင်းဝန်းထဲမှထွက်လာလိုက်သည်။ အတန်းလဲတက်ဖြစ်တော့မည်မဟုတ်သဖြင့် Luhanပု့ိလာသည့်စာရင်းကိုသာ ဖတ်ကြည့်လိုက်ပြီး ဈေးဝယ်စင်တာဘက်သို့ဦးတည်သွားသည်။
သူလိမ်ပြောခဲ့သည်ကို Luhan သိလျှင် မည်သို့တုံ့ပြန်မည်လဲမသိ။ Sehun အနေနဲ့ကတော့ရှင်းပါသည်။ Lee ShiYeon နှင့် Luhanကို မတော်တဆဖြစ်စေ ၊တစက္ကန့်လေးမျှ မျက်နှာချင်းဆိုင်စေလိုခြင်းမရှိသဖြင့်လိမ်ပြောလိုက်ရခြင်းဖြစ်သည်။
"ဟူးး…………"
လွှတ်ချလိုက်သည့် လေပူတွေထဲမှာ ပူပန်နေရမှုတွေမလုံခြုံမှုတွေပါသွားခဲ့လျှင်ကောင်းမည်။
Sehun စိတ်တွေလေးလံလွန်းလှပါသည်။
……^……
• မင်းအခန်းမှာပဲစားကြမယ်လေ ငါ့အခန်းမှာကျ
ဟင်းချက်စရာအဲ့လောက်စုံစုံလင်လင်မရှိဘူး •
ပို့လာသည့် Messageကိုဖတ်ပြီး စချက်ဖို့ Sehun ပြင်ဆင်ရသည်။ ဝယ်ခိုင်းလိုက်သည်က အသားများ၊ အရွက်များနှင့်ဟော့ပေါ့အရသာနှစ်ထုတ်များဖြစ်သဖြင့် Sehunမှာအိမ်မှာမရှိသည့် ဟော့ပေါ့အိုးကို တခါတည်းဝယ်လာခဲ့ရပါသည်။
အသီးအရွက်နှင့်အသားများကိုလှီးချွတ်ကာအသင့်ပြင်
ဆင်ထားပြီးနောက် သောက်စရာများကိုလည်း Luhan
ကဝယ်လာခိုင်းပြန်ပါသဖြင့် အမြည်းအဖြစ် အာလူးချောင်းကြော်နှင့်ဖက်ထုပ်ကြော်ကိုပါအသင့်ပြင်ပေးထားလိုက်သည်။
ညနေငါးနာရီခွဲခါနီးသည့်အချိန်၌ Luhanက Sehun၏
အခန်းတံခါးကိုလာခေါက်ပါသည်။ Sehunတံခါးဖွင့်လိုက်သည့်အခါ Luhan က အပြင်သွားပြီးပြန်လာသည့်အဝတ်အစားနှင့်ပင်ဖြစ်နေသည်။
"မင်းကပြင်တောင်ပြင်ပြီးသွားပြီလား ?"
စားစရာတွေများသဖြင့် အရင်တုန်းကလို ဧည့်ခန်းက
စားပွဲမှာပင်ပြင်ထားသည်ကိုကြည့်လိုက်ပြီး Luhan
ကဆိုလာသည်။
"အင်း ခင်ဗျားပြန်လာရင်ဗိုက်ဆာမှာဆိုးလို့ အခု
တခါတည်းစားမှာလား ရေတက်ချိုးဦးမှာလား "
"ရေချိုးပြီးပြန်ဆင်းလာခဲ့မယ်"
"OK ကိုယ်ပြင်ထားလိုက်မယ်"
Luhan လက်ထဲကကိုင်လာသည့်အိတ်ကို ဧည့်ခန်း
ထဲရှိဆိုဖာမှာတင်ထားခဲ့ပြီးနောက် ပြန်ထွက်သွားခဲ့သည်။
Sehunသည်လည်း ပြင်စရာရှိသည်ကို ဆက်ပြင်ဆင်ထားလိုက်ပြီး Luhanအလာကိုစောင့်နေလိုက်ပါသည်။
တနာရီလောက်အကြာမှာပင် Luhanက သော့မခတ်ထား သည့် အခန်းတံခါးကိုဆွဲဖွင့်လိုက်ပြီးနောက် Sehunရှိသည့်နေရာသို့လျှောက်လာသည်။
အခန်းတံခါးကိုသော့ပိတ်ထားလေဟုပြောပြီး Sehun
ဘေးနားမှာ ကပ်ထိုင်ချလိုက်ကာ Sehunကိုင်ထားသည့် ဟင်းချိုဇွန်းကိုယူသွားပြီးဆူနေပြီဖြစ်သည့်အိုးအား
တချက်မွှေကြည့်သည်။
ထို့နောက် Sehunဘက်သို့လှည့်လာလျက်
"ဗိုက်ဆာပြီ "
Sehum မှာ အာလူးချောင်းကြော်ပန်းကန်နှင့်ဖက်ထုပ်
ကြော်ပန်းကန်ကို Luhanရှေ့ တိုးပေးလိုက်ပြီး အသား
တွေအရွက်တွေအိုးထဲထည့်ပြုတ်လေတော့သည်။
Luhanကတူကိုင်ပြီးစောင့်နေသည်။ ပါးပါးလေးလှီးထား
သည့်အသားများကအကျက်မြန်သည့်အတွက် Sehun မှာပန်းကန်လုံးထဲမြန်မြန်ဆယ်ထည့်ပြီး Luhanရှေ့သို့
ချပေးသည်။
"မင်းလဲစားလေ"
"အင်း စားမှာပေါ့ ခင်ဗျားအရင်စား "
စားနေသည့်တောက်လျှောက် Luhan ပန်းကန်ထဲထည့်ပေးရင်းဖြင့် Sehunကအလုပ်များနေသည်။
နောက်ပိုင်းတွေ Luhanက အပြင်သို့ထွက်မစားတော့
သည် ကို Sehunသတိထားမိသည်။ ဆိုရှယ်မီဒီယာ
အသုံးများလာသည့်ခေတ်မှာ နာမည်ရလာသည့်ပန်းချီ
ဆရာဖြစ်သည့်အပြင် ငယ်ဂုဏ်နှင့်ရုပ်ရည်သည်လည်း
ရှိနေသည့်နောက် Luhan က တဖြည်းဖြည်းနှင့် လူပို
သိလာခဲ့သည်။
ထု့ိကြောင့်ပင် လူစိတ်ဝင်စားခံရခြင်းမကြိုက်သည့် Luhan က ခါတိုင်းထက် အိမ်မှာပိုကပ်နေသည်။
ထုတ်မပြောပေမဲ့ Sehunကလည်းသဘောကျသည်။
Sehunက အမှန်တကယ်ကိုပင် သဝန်တိုတတ်သည်။
"cheers !"
အေးစက်နေသည့်ဘီယာဘူးများကို ဘူးချင်းတိုက်လိုက်
ကြပြီးနောက် Luhanက တဟုန်ထိုးမော့သောက်သည်။
ချက်ချင်းဆိုလို တဘူးလုံးကုန်သွားသည့်အခါ Sehun
တားယူရသေးသည်။
"ဖြည်းဖြည်းသောက်ပါ ခင်ဗျားရဲ့"
"အင်းပါ"
အင်း ဆိုပေမင့် လက်ကနောက်တဘူးကိုလှမ်းနေခဲ့ပြီ။
အစားများများစားထား၍ ဘီယာများသောက်နေသည်ကို
Sehunသိပ်မပြောလိုပါသော်လည်း အန်ထွက်လာမည်ကိုတော့ စိုးရိမ်ရသည်။ Luhan ကသုံးဘူးဆက်တိုက်
သောက်လိုက်ပြီး အေးအေးဆေးဆေးရှိလှသည်။
ခဏချင်းဆိုသလို မျက်နှာတွေရဲတက်လာသည့် Luhan
အား Sehunပြုံးလို့ကြည့်နေခဲ့သည်။
ချစ်စရာအရဲခဲကို မျက်နှာတချက်လွှဲလိုက်ပြီး
ဟော့ပေါ့အိုးထဲ အသားများကျန်လေမလားဟု မွှေနောက်ရှာဖွေ နေသည့်အချိန်မှာပင် ခါးနားအကျႋီစကိုလာဆွဲသည့်လက်ကြောင့် Sehunလှည့်ကြည့်လိုက်ပါသည်။
"အင့်……"
ဆွဲထားသည့်အကျႋီစကို လွှတ်ပြီး ဆိုဖာပေါ်တင်ထားခဲ့သည့်အိတ်ကို LuhanကSehunဆီကမ်းပေးနေသည်။
"ကိုယ့်ကိုပေးတာလား ?"
"အင်း"
ခေါင်းငြိမ့်ပြီးနောက် ပြန်မော့လာကာ Sehunပေါင်ပေါ်
အိတ်ကိုပစ်တင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် လေးဘူးမြောက်သောဘီယာဘူးလက်ကျန်ကို မော့သောက်သည်။
အိတ်ထဲကထွက်လာသည်က ရှပ်အကျႋီအဖြူရောင်
တထည်ဖြစ်ပြီး ထိုအင်္ကိျီကိုမြင်သည့်အခါ Sehunက Luhanကို ငဲ့ကြည့်သည်။
"ငါ လက်ဆောင်တခုခုပေးချင်နေတာကြာပြီ အခုမှပဲ
ပေးဖြစ်တော့တယ် ကြိုက်လား ?"
"……အင်း………အင်း ကြိုက်တယ်"
Sehun ခေါင်းအတန်တန်ငြိမ့်ပြီးအကျႋီအဖြူလေးကို
အိတ် ထဲပြန်ထည့်သည်။ အပြင်မှာကြာကြာထားလျှင်အကျႋီစွန်းသွားမှာကို Sehunက စိုးရိမ်နေရသောကြောင့်ဖြစ်သည်။
"နောက်ပြီး ငါ့ဘေးနားမှာ ရက်တစ်ရာအထိ သည်းခံပြီး
နေလာပေးလို့ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"
"ဗျာ ??? ရက်တစ်ရာ ??"
"မင်းမေ့နေတာမလား ?"
Sehun တအံ့တသြဖြစ်သွားရသည့်ပုံကို Luhanက
သဘောတကျဖြင့်ကြည့်ပြီး ရယ်မောလာသည်။ Sehun
မှာသာ ကပျာကယာဖြင့် ဖုန်းကိုအလျင်စလိုထုတ်ကြည့်
ပြီး ဒီနေ့က တကယ့်ကို သူတို့တွဲလာတာ ရက်တစ်ရာ
ဖြစ်ကြောင်း သိလိုက်ရသည့်နောက် စကားပင်မပြော
နိုင်ပဲဖြစ်သွားရသည်။
တစ်လပြည့် နှစ်လပြည့် အချိန်များ၌ Luhanက မေ့မေ့
နေတတ်ခြင်းကြောင့် Sehun ပြင်ဆင်ထားသမျှ
အလကားဖြစ်သွားခဲ့ရသည်ကများသည်။
ယခု Sehun တမင်မေ့ပစ်လိုက်ခြင်းမဟုတ်ပါသော် လည်း စာမေးပွဲများနှင့်တိုက်နေသည်ကတကြောင်း ၊ Luhanမျက်နှာကိုသာတနေ့တနေ့ မိနစ်ပိုင်းလောက်တွေ့ရဖို့ကြိုးစားနေရသည်ကတကြောင်းဖြစ်လို့ ရက်တစ်ရာကိုလုံးဝမေ့သွားခဲ့ရတာဖြစ်သည်။
"ကိုယ် ကြိုသိခဲ့သင့်တာ"
"ဟေ့ ဟေ့"
တနေ့လုံးပျော်နေခဲ့သည့် စိတ်သည် ထိုတချက်တည်းဖြင့်ရိုက်ချခံလိုက်ရသလို Sehun ခံစားလိုက်ရသည်။ ပိုလို့ဂရုစိုက်ပေးသင့်ပြီး ပိုသတိထားလို့မှ မလုံလောက်ရ
သည့်အထဲ မေ့ပစ်လိုက်သည်အထိဖြစ်ရပြန်သည်။
ချက်ချင်းဆိုသလို မျက်နှာပျက်ကျသွားသည့် Sehun
အနားကို Luhanကတိုးလာပြီး ငုံ့နေသည့်မျက်နှာကိုပင့်
မော့ကာ သူ့ကိုကြည့်စေသည်။
"ဘာဖြစ်တာလဲ "
"ကိုယ်မေ့သွားတယ် ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ်"
"အာ …… လိုမှမလိုတာမင်းကလဲ ငါမှတ်မိတယ်ဆိုတာ
လဲ တိုက်ဆိုင်သွားလို့ပါ မင်းကိုလက်ဆောင်ပေးချင်တာ
နဲ့စဉ်းစားမိပြီးဒီနေ့ကိုပါတွေးမိသွားတာ အရမ်းကြီး
ကိုယ့်ကိုကိုယ် ဖိအားမပေးနဲ့လေ Sehunရဲ့"
"…………"
ကိုယ်က ခင်ဗျားကို အကောင်းဆုံးဆိုတာတွေ
ပဲပေးချင်တာ အပြီးပြည့်စုံဆုံးအချစ်တွေနဲ့ချစ်ပြချင်တာ
Sehun တုံ့ပြန်စကားတခွန်းမှ မဆိုသည့်အခါ Luhanကအနားကိုထပ်တိုးကပ်လာပြီး
"ဟင် ?? ငါပြောတာနားလည်တယ်မလား ? စိတ်
ပင်ပန်းခံစရာမလိုဘူးလေ"
လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်အုပ်ကိုင်ထားသည့် ပါးပြင်နှစ်ဖက်ကို
နူးနူးညံ့ညံ့ညင်ညင်သာသာထွေးပွေ့ပြီး Luhanကဆို
သည်။ နှစ်လိုစွာပြုံးနေသည့်အပြုံးနုနုကို Sehunက
အချိန်ကြာကြာငေးယူကြည့်မိရသည်။
ရင်ခုန်သည်။ နွေးထွေးသည်။ ဒီလူ၏အပြုံးတချက်ကပင်
ဝမ်းနည်းနေသည့်သူ့စိတ်တွေကို အေးချမ်းသွားစေသည်။
ကိုယ်၌မသိလိုက်ခင်မှာပဲ Sehun အနားသို့တိုးကပ်သွားလိုက်မိပြီး Luhanယောင်ယမ်းပြီးနောက်သို့ဆုတ်သွားသည့်အချိန်တွင်မှ သတိပြန်ဝင်လာရသည်။
"အာ sorry ကိုယ်……"
တောင်းပန်စကားဖွဖွကို Luhanက သေချာစိုက်
နားထောင်လေသည်။ ထို့နောက် သက်ပြင်းချလိုက်ကာ
နှုတ်ခမ်းတို့တဖန်ပြုံးလာသည်။ မျက်နှာကိုအုပ်ကိုင်ထား
သည့်လက်ကိုလွှတ်မချလိုက်ပါပဲ နဂိုမူလရှိနေခဲ့သည့်နေရာသို့Luhanကပြန်တိုးလာခဲ့သည်။
ထိကပ်သွားသည့် နှာခေါင်းထိပ်ဖျားလေးများကြောင့်
Sehun ၏မျက်လုံးတစ်စုံဝိုင်းစက်သွားခဲ့ရပြီး အနီးနားမှာရှိနေသည့်နှုတ်ခမ်းပြည့်ပြည့်လေးအားမဝံ့ရဲစွာငုံ့ကြည့်ရသည်။ Luhanမျက်တောင်တဖျတ်ခတ်လိုက်ချိန်နောက်တွင် Sehunရှေ့သို့တိုးလာခဲ့ပြီး Sehun အောက်နှုတ်ခမ်းသည် Luhanအပေါ်နှုတ်ခမ်းပါးပါးကလေးနှင့် တို့ထိပွတ်တိုက်လို့သွားခဲ့သည်။
ပဲ့ကြွေသွားမည်ကိုပင်စိုးရိမ်ရလွန်းလှစွာ နူးညံ့လွန်း
သည့် အပေါ်နှုတ်ခမ်းပါးပါးလေးကို Sehun ဖွဖွလေး
နမ်းလိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းအတွင်းမှ တိုးထွက်လာသည့် ဘီယာနံ့သင်းသင်းကြောင့် Sehumသာသာပြုံးသည်။
ဒုတိယအကြိမ်မြောက်အနမ်းကြောင့် နှစ်ယောက်လုံး
နှုတ်ခမ်းထက် ဘီယာအနံ့တွေထင်းကျန်ခဲ့တော့မည်
ထင်သည်။ အပေါ်နှုတ်ခမ်းထက်ထူသည့် အောက်နှုတ်ခမ်းသားကိုထိတွေ့နမ်းမိပြီးသည့်နောက် Sehun ရှေ့သို့ပိုတိုးလိုက်မိသည်။ နောက်ဘက်သို့ဆုတ်ခွာတော့မယောင်ဖြစ်သွားပေမဲ့ Luhanပြန်ထိန်းထားလိုက်ပြီး Sehunနှုတ်ခမ်းများကိုပြန်နမ်းလို့လာခဲ့သည်။
သောက်ထားကြသည့် ဘီယာကြောင့်ရယ်လားမသိ
နှုတ်ခမ်းသားတို့သည် ယစ်မူးဖွယ်အတိဖြစ်နေခဲ့သည်။
Sehunမျက်နှာကိုအုပ်ကိုင်ထားသည့် Luhanလက်နှစ်
ဖက်သည် Sehunပခုံးပေါ်သို့ကျသွားခဲ့သည်။ ချောမွေ့
နေသည့်လည်တိုင်ကျော့ပေါ်သို့ Sehunလက်ဖဝါးတဖက်တင်မိသည့်အခါ Luhanလန့်သွားသည်ထင်သည်။
အနမ်းမပြတ်စေရပဲ Sehunက ထိုလည်တိုင်ကျော့ကို
ခပ်ဖွဖွပွတ်သပ်ချော့မြူလို့ Luhanစိတ်ကိုငြိမ်စေလိုက်
သည်။
အသက်ရှုမဝသည့်ကြားမှာ မိနစ်အတော်ကြာ နမ်းရှိုက်မိခဲ့ကြသည်။ နှုတ်ခမ်းတိုု့ခွာပြီးကြသည့်နောက် Luhan ကမျက်နှာကိုအောက်ငုံ့ပြီးအသက်ရှုနေဟန်တူသည်။
နားရွက်ဖျားလေးများကအစရဲတက်နေသည့် နီတာရဲလေးကို Sehunက မျက်နှာအောက်ငုံ့လို့ကြည့်သည်။
"ဘာတွေလိုက်ကြည့်နေတာလဲ "
"ဟို …… ခင်ဗျား နှုတ်ခမ်း နည်းနည်းယောင်နေတယ်"
Sehunပြောသည့်နောက် နှုတ်ခမ်းကိုလက်ဝါးဖြင့်အုပ်
လိုက်သည်။ ထို့နောက် Sehunနှင့်ဝေးဝေးကိုခွာထိုင်
လိုက်ကာ ပြန်လှည့်မကြည့်လာတော့ချေ။
"Luhan"
"ပန်းကန်တွေသွားဆေး သွား "
TVပင်ကောက်ဖွင့်လိုက်ပြီး လာနေသည့် သတင်းအစီ
အစဉ်ကိုစိတ်ဝင်စားသယောင်ဖြင့် Luhanကထိုင်ကြည့်
နေသည်။ Sehunသည် တချက်ပြုံးလိုက်ပြီး စားပြီးသား
ပန်းကန်များကိုကောက်သိမ်းလိုက်ရသည်။
ပန်းကန်တွေ အိုးတွေ အားလုံးတစ်ယောက်တည်းဆေး
လိုက်ရပေမဲ့ တန်ပါသည်။
ရှပ်အကျႋီအဖြူလေးလဲရလိုက်သည်။
နီစွေးနေသည့်နားရွက်လေးကလဲ ချစ်ဖို့ကောင်းလှသည်။
နောက် …… နှုတ်ခမ်းတွေကလဲ သိပ်ကိုချိုလွန်းလှသည်။
…………………………………
တိတ်တိတ်လေးခိုးနမ်းဖူးတဲ့ ခင်ဗျားနဖူးစပ်ကဆံစလေး
တွေကအစ ချိုမြိန်ခဲ့ဖူးလွန်းတဲ့နောက် ဒီနှုတ်ခမ်းတွေက ကိုယ့်ရဲ့ ကောင်းကင်ဘုံဖြစ်လာခဲ့တယ်
° The years I have loved him °
…………………………………
To Be ConTinued……