P.O.V. Louis Tomlinson
Ik slaak een zucht. Over een kwartier moeten Zayn en ik weg richting Brandon. Dan gaan we vanuit daar door naar het feest. Ik kijk ernaar uit, want het is het eindfeest—het eerste eindfeest op deze universiteit. Maar tegelijk heb ik er ook geen zin in, want ik wil dit feest beleven met Harry, maar dat kan niet. De hele dag heeft hij sowieso al niets van zichzelf laten horen, wat me ongerust maakt. Echter herinner ik me er dan aan dat hij een bekende artiest is, wie natuurlijk betere dingen te doen heeft en sowieso meestal druk zal zijn. "Gaat het Louis?" Vraagt Zayn, wie naast me komt zitten. Ik knik. "Ik vind het leuk om met zijn allen te gaan', glimlach ik oprecht, waarop Zayn instemmend knikt. "Zullen we anders gewoon vast gaan? Brandon zou het echt niet erg vinden als we wat eerder zijn', stelt hij voor. Ik knik en loop nog even naar de badkamer om een luchtje op te doen. Vervolgens loop ik weer terug en roep enthousiast: "Let's go!" Wat Zayn laat lachen en we stappen vervolgens de deur uit.
We komen aan bij Brandon en hij opent vrolijk de deur. Hij heeft een grijs pak aan en zijn bruine haar zit vast in de gel naar achteren. Zijn lichtbruine huid matcht goed bij zijn ogen en roze lippen, welke opkrullen tot een glimlach. "Wat zijn jullie vroeg', zegt hij lachend, omdat we meestal aan de late kant zijn. "Beter te vroeg dan te laat', stelt Zayn. We lopen zijn huis binnen en zien al de rest van de groep zitten. Ik kijk ze vragend aan. "En wij zijn vroeg?" Zeg ik lachend. Brandon lacht wat ongemakkelijk. "Hadden jullie al eerder afgesproken?" Vraagt Zayn. Brandon knikt langzaam zijn hoofd. "We moesten nog wat-uhm-regelen', zegt hij. Net voordat ik wil vragen wat ze moesten regelen, haalt Zayn zijn schouders op. "Alright', zegt hij. Ik kijk de groep rond. Elke jongen zit netjes in pak en de meiden hebben een mooie jurk aan. "Wauw, mooi pak, Tom', zeg ik, doelend op zijn bijzondere pak met een printje. "Hey, ga me nu niet leuk vinden he', zegt Tom lachend. Ik rol mijn ogen door zijn domme opmerking. "Gadver, nee dankje', zeg ik plagend. "Jullie moeten me nu echt niet behandelen als iemand die gay is', zeg ik er nog achteraan, om complicaties te voorkomen. Eva haalt haar schouders op. "We moeten je nog koppelen met Harry, dan zien we wel." Ze geeft een knipoog. Ik rol opnieuw mijn ogen weer en ga zitten aan een vrije stoel. "Weet je niet hoe leuk het is om iemand in de groep te hebben wie gay is?" Zegt Sara. Emma knikt. "Ja! We zijn maar met 3 meiden, dus we kunnen maar met zijn drieën jongens spotten, we hebben nog iemand nodig." "Nou, zoek maar iemand, succes', zeg ik met een glimlach. "Jij ziet er ook goed uit Lou', zegt Sara. Ik glimlach. "Dankje, Saar." Ik heb een donkergroen pak aan, wat bijna niet is te onderscheiden van zwart. Wel heb ik er witte sportschoenen onder.
We lopen met zijn allen de school binnen en horen het muziek al vanaf hier. We lopen richting de aula, waar het feest gaande is. Het feest begon al om 20:00 uur en het is nu 20.15, waardoor de zaal al aardig vol stroomt. Er zijn wel al veel mensen, waarvan ik zeker ¾ niet ken. Het is niet dat ik niet sociaal ben, maar ik blijf gewoon liever met de personen met wie ik al een goede band heb. "Willen jullie wat drinken?" Vraagt Tobias, het vriendje van Sara. Ik knik "Cola graag." de anderen reageren ook. Tobias loopt richting het restaurantje, wat omgetoverd is tot een bar. We gaan met zijn allen staan aan de zijkant van de zaal om eerst een beetje in te komen in de sfeer. De muziek is aardig hard, maar we kunnen elkaar nog goed verstaan. Tobias komt terug met de drankjes en geeft ons ieder een drankje. We praten over het jaar en wat er allemaal is gebeurd. Als we alles zo bespreken, merk ik pas echt hoeveel we meegemaakt hebben in een jaar. De zaal wordt steeds voller en de klok slaat al 21:00 uur. "Zullen we dansen?" Vraagt Tobias aan Sara. Ze knikt en samen lopen ze weg richting de dansvloer. Strak daarop komen twee meisjes aangelopen, wie ik nog nooit eerder heb gezien. "Dansen pretty?" Vraagt de een aan Zayn. Hij lacht, maar kijkt me vervolgens aan voor goedkeuring. Ik knik met een glimlach. Ik weet dat hij mij een beetje in de gaten wil houden, omdat ik natuurlijk hier niemand heb om mee te dansen, maar Zayn mag ook van zijn tijd hier genieten. Hij glimlacht dan en verdwijnt naar de dansvloer. "Wie wil er met mij dansen?" Vraagt het andere meisje onschuldig, terwijl ze haar handen bij elkaar vouwt achter haar rug. Tom stapt naar voren en schraapt zijn keel. "Deze kans grijp ik', zegt hij. Hij pakt haar arm vast en begeleidt haar naar de dansvloer. "Goedenavond Lady', hoor ik hem nog zeggen. Ik rol mijn ogen, wat kan hij ook slijmen zeg. Ik lach even. Stefan, het vriendje van Eva, en Eva zelf verdwijnen kort daarna ook naar de dansvloer. Het duurt niet lang of Brandon en ik zijn met zijn tweeën over. Ik kijk naar de stelletjes op de dansvloer en kan het niet laten om eraan te denken hoe het zou zijn als ik daar zou staan met Harry. Hoe onze lichamen met elkaar zouden dansen. Maar tegelijk zou ik dan ook willen dat niemand op ons let. Dat het niemand uit zou maken dat ik daar met Harry sta, dat niemand hem kent. Niemand hem ziet als een bekende artiest met vooroordelen. Ik kijk rond en zie een meisje alleen staan. Zij kijkt wat naar de dansvloer en haar handen heeft ze bij elkaar gevouwen. "Brandon, waarom ga je niet met haar dansen?" Vraag ik als ik met mijn hoofd de richting aangeef van het meisje. Brandon kijkt naar het meisje en dan naar mij. "Dan sta jij hier zo alleen', zegt hij. Ik haal mijn schouders op. "Ik vermaak me wel', zeg ik met een glimlach. Brandon geeft me een glimlach en loopt richting het meisje. Ik voel me tevreden als ik weet dat mijn vrienden het naar hun zin hebben. Popmuziek dreunt in mijn oren. Ik richt mijn blik af naar beneden en hoor veel mensen praten. Het is erg druk, maar plotseling valt het stil, alleen de muziek is nog te horen. Verbaasd kijk ik op door de plotselinge verandering. Ik kijk naar de mensen op de dansvloer wie slechts één richting op kijken; de grote ingang. Er klinkt gefluister, maar op dat en de muziek na is het stil. Er komt een lange jongen binnen rennen met groene ogen en bruin krullend haar. Hij blijft abrupt staan in de opening, waarna de groene ogen de zaal door scannen, alsof hij zoekt naar iemand. Dan blijven de ogen staan, kijkend naar mijn blauwe. Een brede lach verschijnt op zijn gezicht, wat de kuiltjes in zijn wangen zichtbaar laat worden, terwijl twinkelingen door zijn ogen razen. Hij staat aan de andere kant van de zaal, maar komt snel mijn richting toe gerend. De mensen in de zaal kijken allemaal naar de jongen en volgen elke stap die hij maakt. Allemaal kijken ze met grote ogen naar de jongen die op mij af komt gerend. De glimlach op mijn gezicht is niet te onderdrukken. Ik hoor geen gefluister meer om me heen, ik let niet op de starende ogen naar de jongen toe, ik let op niks, op niks behalve op de jongen wie nu voor me staat. Dichtbij. De pepermunt in zijn adem laat mijn reukvermogen huiveren naar de smaak. De witte puntjes in zijn ogen lijken als sterren in een donkere nacht, welke flikkeren aan de hemel. Zijn rode wangen laten me denken aan kleine bolletjes suikerspin, welke ik als kind altijd zo graag wilde op de Kermis. Onze lichamen staan zo dicht tegen elkaar op, dat de millimeters ertussen niet te meten vallen. Wat me laat twijfelen of er lucht doorheen zou stromen. Ik druk mijn lichaam tegen de zijne aan en voel direct hoe twee grote armen over mijn lichaam worden gesperd. Mijn hand spreidt zich wijd open over zijn rug en trekt zich vervolgens tot vuist, wat de stof van zijn T-shirt laat samentrekken binnen mijn handpalmen. Ik adem de bekende geur in, wat me doet denken aan vanille en honing. Thuis. Ik nestel mijn hoofd in in de holte van zijn nek en voel hoe mijn wimpers zijn tere huid strelen. Ik voel hoe zijn vingertoppen patronen maken over mijn rug en glimlach bij de sensatie wat het opwekt. De tijd is vergeten en de wereld om ons heen valt weg. Alsof wij de enigen zijn in een soort bubbel. Een bubbel welke niet lek te prikken valt. Hoe mager en teer de rand dan ook zal wezen. Hoe schaars dan ook de afsluiting zou zijn van de realiteit. Het is toch een afsluiting. Net als mijn moeder altijd zei. 'Hoe weinig je er ook aan hebt, het is iets.' Iets om de realiteit mee weg te sluiten. De realiteit. Ik val terug uit mijn gehoopte realiteit en trek me terug uit de omhelzing. Ik kijk naar alle ogen die ons aankijken. Ik luister naar het gefluister, wat nauwelijks te horen valt door het luide muziek. Echter weet ik dat het er is—door de lippen die bewegen in woorden. Er zijn flitsen richting ons toe door foto's die gemaakt worden. "Het is okay Lou', spreekt Harry me moed in met een rustige stem. Het is okay. Ik ontdooi mijn beangstigde blik en weet een glimlach uit te brengen. Een oprechte. Want de lange jongen voor me heb ik gemist.
Eva, Tom, Sara, Brandon, Emma, Twan en Zayn komen aangelopen en kijken vrolijk, bewonderend en geamuseerd. Op een bepaalde manier, alsof ze een engel hebben zien vliegen. "Dit zijn mijn vrienden,' zeg ik dan, omdat nog niemand zich voorstelt. "Leuk om jullie in het echt te ontmoeten', zegt Harry en stelt zich netjes voor—terwijl ik zeker weet dat ze allemaal al weten wie hij is. Ik frons. "Wat bedoel je in het echt, Haz?" Vraag ik en als ik merk hoe dicht we tegen elkaar staan, wil ik een stukje opschuiven, echter houdt mijn lichaam me tegen en wint hierbij van mijn bewustzijn. Harry glimlacht en knikt zijn hoofd naar Eva. "Je zei dat je niet hier wilde zijn zonder hem, dus hebben we direct contact proberen te zoeken. Toen hij vanmiddag hoorde dat er een feest was deze avond, heeft hij direct het eerste vliegtuig gepakt', legt Eva uit. Ik glimlach en voel hoe mijn wangen rood kleuren door Eva's zin: je zei dat je hier niet wilde zijn zonder hem. Wat voor mij nog het raarste is, is dat toen ik erover na ging denken die avond, dat ik erachter kwam dat ik de waarheid had vertelt. Harry geeft me een klein duwtje met zijn schouder. "Dansen?" Vraagt hij, waarop hij nonchalant zijn hand naar me uit steekt. Lachend pak ik zijn hand vast. "Sure, Harold', en we lopen richting de dansvloer. "Ze zijn zo schattig', hoor ik Eva nog achter me zeggen, wat me rood laat aanlopen. Ik kijk achterom en steek mijn middelvinger snel op, waarna ik weer voor me kijk. Ik hoor Eva nog lachen, voordat ze wegvalt door het nieuwe lied dat opkomt.
Als we de dansvloer op komen, staren mensen ons aan. Harry lijkt het echter niks te schelen—hij zal er vast gewend aan zijn. Hij pakt mijn handen vast en laat me dansen op de muziek, zodat ik zelf ook het gevoel krijg en mee begin te bewegen op de vrolijke muziek van de DJ. Mijn oog valt op Harry tijdens het dansen. Hij heeft een blauw Gucci pak aan met een print erop, wat me doet denken aan een bloemen weide. Zijn haren zijn gekruld en hangen naar beneden, waarschijnlijk in alle haast. Echter stoort het niet en laat het juist zien dat zijn krullen van nature al mooi vallen. Zijn roze lippen bewegen mee met de lyrics van het nummer, wat soms een glinstering van zijn tanden laat zien.
Na een paar dansliedjes, komt een rustig liedje op. Buiten adem stoppen Harry en ik met dansen. Eva en Stefan stoppen ook en gaan samen de menigte uit. Ik adem in en uit om mijn ademhaling onder controle te krijgen na al het dansen. Ik kijk om me heen en zie hoe elk paar elkaar vasthoudt en mee beweegt op de rustige muziek. Het laat me onzeker worden over de situatie. 'Het is okay' had Harry eerder gezegd.
P.O.V. Harry Styles
Ik zie Louis wat ongemakkelijk naar de grond kijken. Ik weet dat hij zich waarschijnlijk kwetsbaar en onzeker zal voelen in deze situatie. Het liefst zou ik natuurlijk mijn handen om zijn slanke taille vouwen en hem naar me toe willen trekken, totdat ik zeker weet dat hij zich okay voelt. Dat had ik gezegd toch? Het is okay. Maar wat zou in deze zin okay zijn? Spreekt mijn bewustzijn me tegen. Zou het egoïstisch zijn als ik het doe? Ik zie namelijk aan hem hoe erg hij in de knoop zit. Of zou het juist verhelderend zijn voor ons beiden? Zou het een risico zijn tot het verbreken van onze opgebouwde band? Of zou het onze band juist alleen nog maar versterken. Alhoewel ik ook zelf bang ben hoe de situatie zal verlopen op die manier. Stel dat ik de keuze neem om inderdaad mijn armen om hem heen te vouwen. Er zullen foto's gemaakt worden. Ze zullen in tijdschriften verschijnen. De foto's worden openbaar. Niet alleen zullen er geruchten komen over mij, maar Louis zal ook plots in tijdschriften verschijnen, wat hem kwetsbaar zal maken voor de mensen wie hij lief heeft. En dat terwijl hij al juist zo'n kwetsbaar persoon is. Zo teer, wat hem bijzonder en zo ontzettend Louis maakt. Zou het dus egoïstisch zijn als ik deze kleine stap tot grote gevolgen maak? Louis vouwt zijn handen samen en zijn ogen kijken even op, waardoor ik een glinstering van zijn glasheldere blauwe ogen ontvang. Zijn ogen zijn weer naar beneden gericht en hij wiebelt wat heen en weer van voet tot voet. "Je ziet er leuk uit, Lou', spreek ik oprecht. Ik zie hoe een tint roze op zijn wangen verschijnt en hoe ik weer een glinstering van zijn ogen ontvang. Zijn mondhoeken krullen omhoog tot een bescheiden glimlach. "Jij ook, Haz." Ik voel me alleen al licht in mijn hoofd als hij me Haz noemt. Ik glimlach dankbaar. Mijn ogen vallen op zijn hartvormige dunne lippen, welke er zo zacht en zo roze uitzien. Ze zien eruit alsof ze op zo'n voorzichtige manier benaderd moeten worden, om geen schade aan te richten op de roze tere huid. Tegelijkertijd zijn ze ook ruw en zien ze eruit alsof ze door niks verslonden kunnen worden. Pas als ik Louis zijn lippen nat zie likken, schrik ik op uit mijn gedachtes en dwing ik mezelf weer op te kijken naar zijn onschuldige ogen. Ik zie ze even afdwalen naar beneden, maar zijn ogen schieten dan weer terug. Ik volg de beweging die hij maakt, een voorzichtige kleine stap naar voren. Ik zie hoe zijn hand trilt, als hij dichterbij komt en hem in mijn nek legt. Hij voelt klam aan, maar tegelijk ook warm en zacht. Beide handen liggen in mijn nek, wat mijn handen laat rusten op zijn heupen. Het is duidelijk aan hem te zien hoe gespannen hij is en dat hij niet goed weet wat te doen. Hij kijkt me niet aan en zijn ogen kijken alle kanten op. "Louis', hij bijt op zijn lip en kijkt me aan. Ik geef een klein kneepje in zijn huid en glimlach. "Niet te veel over nadenken, doe wat goed voelt." Hij zwijgt, maar ik zie aan hem dat hij het in zich opneemt. Dat weet ik, doordat hij langzaam heen en weer begint te bewegen op de muziek en ik met hem mee beweeg, met zijn handen in mijn nek en mijn handen over zijn taille. "Harry,' zegt hij zacht, wat net te horen is boven de rustige muziek. Het klinkt nerveus en gespannen, wat mij nerveus maakt naar wat hij wil zeggen. Ik knik. "Ik heb het gevoel dat iets niet klopt, snap je?" Ik frons, 'wat klopt niet?" "Ik wil het verder niet lastig maken." "Louis, zeg het me. Wees eerlijk, dan zal ik dat ook zijn." "Ik had meer een vraag." Ik knik. "Dat is okay, stel maar. Ik zal eerlijk zijn." Zijn blauwe kristallige ogen zijn gefocust op de mijne, welke mij in de gaten houden op de waarheid—wat het onmogelijk zou maken om te liegen. Dat laat mij dus met zekerheid zeggen dat ik de waarheid zal spreken. "Ben je ooit al verliefd geweest?" Ik knik als antwoord. "Jij?" Hij schudt zijn hoofd langzaam heen en weer, alsof hij zich er licht voor schaamt. "Wil je me vertellen hoe het voelt?" Vraagt hij. "Hoe het voelt om verliefd te zijn?" Hij knikt opnieuw. Ik laat mijn onderlip tussen mijn tanden vastzetten, waarop ik mijn lip weer vervolgens loslaat. "Je voelt je een stuk vrolijker en opgelaten. Je denkt vaak aan die persoon en wil alles over die persoon weten. Je hebt interesse in diegene en voelt je warm en gelukkig bij de ander." "Warm en gelukkig?" "Ja, een soort extra warmte, een positieve laag. Snap je?" Tot mijn verbazing knikt hij en zegt: "ja, ik snap het." Het blijft even stil, maar de muziek vult de comfortabele stilte. "Wat moet je daarmee doen?" "Als je iemand leuk vind? Dan eeuhmm... het ligt per persoon. Sommigen durven niks te doen, terwijl anderen er direct voor gaan." Ik denk na over mijn woorden. Wie zal ik zijn? "Er direct voor gaan? "Hoe bedoel je?" "Eeuhm... direct je gevoel uitspreken. Maar de meesten durven dat niet." "Waarom zouden mensen het niet durven?" Ik haal mijn schouders op en slik. "Omdat ze bang zijn voor het antwoord." "Wie ben jij?" Ik hoef er niet lang over na te denken. "Ik denk spreek ik mijn gevoel uit. Maar niet direct naar de persoon maar eerder via een briefje.... of lied. Maar ik denk dat ik daarna afwacht." "En wat als een persoon te lang wacht met het bekennen?" "Dan kan je die persoon kwijt raken." Dan kijken Louis' ogen weer de mijne in, samen met iets van angst.
P.O.V. Louis Tomlinson
Dan kan je die persoon kwijt raken. Ik kijk op in zijn ogen. Kwijtraken. Als vriend kwijtraken? Zijn woorden maken mij nerveus. Wat moet ik hier nu mee? En waarom besef ik nu pas dat in daadwerkelijk gevoelens heb voor.... Harry—voor... een jongen. Aan de ene kant maakt het me bang, maar aan de andere kant geeft het zoveel opheldering. Opheldering over mezelf en hoe ik in elkaar zit. Het is okay dat ik nog nooit een vriendin heb gehad. Het is okay dat ik nooit naar meiden keek in die zin. Het is okay. Want dat is niet wie ik ben. Dit is wie ik ben. Een vrolijke Utrechtse jongen, wie in Delft woont, en in Amsterdam zo'n bijzondere jongen heeft ontmoet. Een jongen bij wie hij een gevoel krijgt wat hij net heeft beschreven, wat valt onder verliefdheid. Wat me bang maakt naar de volgende stap, maakt me tegelijk ook zo opgewonden naar de volgende stap. 'Sommigen durven niks te doen, terwijl anderen er direct voor gaan.' 'Wie ben jij?' 'Ik denk dat ik afwacht.' Betekent dat dat ik de eerste stap moet maken? Maar wat als hij niet hetzelfde voelt? Maar dat is vast een risico waar ik mee moet leven. Want ik sta open voor de volgende stap. Denk ik. Ook al weet ik op dit moment niets zeker. "Harry?" "Ja, Louis?" "Als in nu iets heel raars ga zeggen, zou je dan nog met mij bevriend willen zijn?" "Ja. Dat beloof ik." Het maakt me zekerder. Ik knik en neem een diepe zucht, voordat ik zeg: "Ik heb dat gevoel bij jou, Harry, maar wat moet ik ermee? Ik weet niet eens of ik gay ben. En ik weet het ook niet zeker en ik weet ook niet of jij hetze-" "Louis, het is okay." Ik zie een glimlach op zijn gezicht en hoe de twinkelingen door zijn ogen spelen. "En nu?" Begin ik onzeker, 'Hoe kan ik het zeker weten?" "Mag ik iets proberen?" Vraagt hij. Het is okay, ik vertrouw hem. Maar waarom vertrouw ik hem? Ik ken hem pas voor twee weken. Maar dat maakt voor nu niet uit. Het is okay. Dus knik ik. Dan zet hij grip over mijn taille, wat licht kietelt over mijn huid. Hij trekt me naar zich toe, nog dichterbij dan eerst. Mijn armen liggen nog in zijn nek in elkaar gevouwen. Onze gezichten staan dicht bij elkaar, maar omdat ik een stuk kleiner ben, kijk ik licht naar boven, waardoor ik zie hoe zijn wimpers opkrullen. Ik zie hoe hij zijn lippen nat maakt door ze een beetje naar binnen te trekken en zijn tong eroverheen te halen. Mijn hart bonst steeds harder, totdat het op een tempo zit, wat het doet lijken alsof ik al kilometers heb hardgelopen. "Mag het?" Ik slik en knik als antwoord. Ik ga op de puntjes van mijn tenen staan en sluit mijn ogen. Ik voel hoe de tere huid van zijn lippen voorzichtig plaats nemen op de mijnen en hoe ze perfect als een puzzel op elkaar afgestemd zijn. Kleine tintelingen springen door mijn lippen heen, welke worden overgenomen door mijn lichaam. En nu weet ik het zeker. Ik heb gevoelens voor deze jongen. Het is okay. Het is een lichte zoen, alsof we elkaar alleen even willen laten voelen dat we om elkaar geven. Alsof we de ander en signaal proberen te geven wat zegt: ja, dit voel ik ook. Alsof we alleen even het gevoel willen ontdekken. Het is slechts elkaars tere huid aanraken, voordat we beiden ontkoppelen. Het is okay. Maar, wat is dat gefluister? Het is niet okay. Waarom staren zoveel ogen ons aan? Het is niet okay. Mijn hart klopt hard als ik gespannen om me heen kijkt. Alle meningen. Alle ideeën over ons. Het is niet okay. "Louis?" Louis. Louis. Het blijft door galmen. Het is okay. Louis. Het is niet okay. Louis. Ik voel me licht in mijn hoofd worden. Alles galmt door in mijn hoofd, alsof er geen filter is wat bepaalde woorden tegenhoudt. 'Louis.' En gefluister. Oneindige meningen gaan de zaal door. Mensen met elk een andere uitdrukking, waar ik maar sommigen van ontvang door het wazige beeld en mijn zicht wat steeds meer vervaagd. Een rilling loopt door mijn lichaam. Ik voel me slap worden en mijn beeld vervaagd, totdat het helemaal zwart wegvalt.
P.O.V. Harry Styles
Net voordat Louis de grond raakt, slaag ik erin om hem op te vangen. Ik kniel neer bij hem en kijk hem bezorgd aan, zijn ogen gesloten. Ik denk er niet langer over na, hij moet weg uit deze drukte. Ik wikkel mijn armen om zijn kleine lichaam heen en sta met hem op. Mijn linkerarm heb ik onder zijn rug en mijn rechterarm onder zijn knieholtes. Zijn hoofd leunt tegen mijn schouder. Hij voelt zo licht, klein en kwetsbaar. De starende ogen laat ik achter me, door de dansvloer af te lopen. Ik twijfel even of ik naar Zayn moet gaan voor de huissleutel. Echter wil ik hem verder niet storen, dus loop ik verder naar buiten. Een klein briesje komt me tegemoet welke ik hartelijk ontvang door even goed in te ademen. Klunzig pak ik de autosleutels van mijn gehuurde auto en open de deur. Ik zet Louis voorzichtig in de bijrijdersstoel en sluit de deur.
Aangezien ik vanavond pas aan ben gekomen, heb ik nog geen hotel geboekt. Ik volg de bordjes naar het eerste hotel dat voorbij komt en parkeer hier de auto. Voorzichtig open ik Louis' deur en pak hem zo voorzichtig mogelijk uit de stoel, alsof hij een breekbare dure vaas is. Ik loop de deuren door. "Hii Harry!" Zegt een meisje achter de toonbank. "Goede avond, kan ik een kamer voor twee boeken?" Het meisje knikt en een lach staat op haar gezicht. Direct pakt ze een sleutel van kamer 28 en handigt die over. "Je kan morgen wel alles invullen, ik snap dat het nu een beetje laat en onhandig is', zegt ze kijkend naar de jongen in mijn armen. Ik glimlach oprecht en loop met de sleutels in mijn handen richting kamer 28.
_____________________________