PLEASE DON'T FORGET TO VOTE AND COMMENT..
INGAT PO SA LAHAT..
"PAPA!!"kumaripas ng takbo si joss patungo sa kadarating palang na si lake. hindi ko maiwasan mapangiti dahil biglang nagbago ang mukhang pagod na mukha ni lake.
"How's your day big boy?"joss giggled ng kilitiin niya ito sa tagiliran.
"Good and I've meet kuya Carlo and Cristine. then Baby Trina. I'm asking momma if we can go to the philippines, pero sabi niya, I should ask you too as well. " nakita ko ang pagbabago ng ekspresyon ni lake at napatingin sakin.
Hindi ko talaga kaya minsan na pigilan ang pagiging madaldal ni joss, kapag nagsasalita ito talagang tuloy tuloy. binaba ni lake ang aking anak at lumapit ako sa kanya. kinuha ko ang bag nitong dala at hinalikan niya ako sa labi.
"I'm sorry, hindi ko nasabi sayo sa phone kanina."pagkatapos kong makausap si Anna ay tinawagan ko rin si lake. pero hindi ko sinabi sa kanya ang dahilan.
Hindi ito sumagot at nagpatuloy kami sa pagpasok sa bahay.
"Papa what Philippines looks like? is it big? Trevor said it's a nice place." Kinuha ni joss ang spare na tsinelas ni lake sa gilid at nilapag nito sa paanan.
Joss always did that whenever lake was home. Tumingin sakin si lake at kasunod ay kay joss.
"It's a nice place joss. don kami pinanganak ni momma mo."tumabi ako kay lake at hinaplos nito ang aking balikat. I mouthed sorry to him.
"It's okay."sabi lang nito. Ang daming mga tanong ni joss tungkol sa pilipinas na matyaga naman sinasagot ni lake. This is what I like about him, mahaba ang pasensya niya. Siya yung tipo ng tao na hindi basta basta nagagalit.
Nang matapos kami kumain ay hinatid ko na si joss sa kanyang kwarto para patulugin. Nang makatulog na ito ay naabutan ko si lake sa Veranda. may hawak itong bote ng beer.
"So kelan ang balak niyong bumalik ng Pilipinas."bungad niya sakin at tinungga ang beer na hawak. ang mga mata nito ay nakatutok sa batis na katabi ng bahay.
"Hindi ko alam lake. hindi ko rin naman gustong bumalik don eh." naramdaman ko ang kamay niya sakin beywang at kinabig ako nito sa kanyang tabi. niyakap niya ako ng patagilid habang ang mga mata nami'y nasa labas.
"You know I hate seeing joss disappointed with what he want's."
"I know, pero.."wala akong maapuhap na mga salita samin pag-uusap. gusto kong sabihin sa kanya na natatakot ako sa kung ano ang posibleng mangyari, pero baka mas lalong mag-alala siya. Ayaw ko rin naman na madisppoint ang aking anak dahil hindi namin siya napagbigyan.
"it's okay jocel. kung ano ang magpapasaya kay joss don ako."hinaplos ko ang kanyang pisngi at hindi ko maiwasan maantig sa kanyang mga sinabi.
Mahal na mahal ni lake ang aking anak kahit hindi ito kanya. He will do anything for my son para maging masaya lang ito.
"Stop that face jocel." at mas lalong humigpit ang yakap niya sakin. This man is so inlove with me na hindi ko alam kong deserving ba ako. napakaswerte ko rin naman pala minsan dahil iniwan man ako ng ama ni joss, pero binigyan niya naman ako ng katulad ni lake na minamahal ako unconditionally.
Malapit na rin ang aming kasal. Ilang taon na rin kasi kaming magkarelasyon at alam ko matagal nang gusto ni lake na itali ako. kaya nung gabing nagpropose siya sakin hindi na ako nagdalawang isip. alam ko naman na hindi niya kami pababayaan ni joss at kung meron man lalaking dapat ko rin mahalin ay siya yun.
//~//
"Wala bang ibang paraan para mapagaling ang aking anak."wika ko sa doktor ni hope. mas lalong piniga ang aking puso ng umiling ito sakin sinabi.
"Pasensya na ho Mr. Kidman. Ang kailangan lang ho natin ay isang donor ng bone marrow para sa inyong anak. Meron ho kaming ibang paraan pero hindi ho iyon kakayanin ng bata lalo na't dalawang taong gulang palang ito."
Napakamalas ko naman talaga sa buhay. lately lang namin nalaman na meron leukemia si Hope base sa mga naging result na ginawa sakin anak. at nanlulumo akong isipin na sa edad ng aking anak ay nakakaranas na siya ng ganitong kahirapan where in fact dapat nag-eenjoy siya habang bata.
"Wala ho bang kapatid ang inyong anak na pwede pong gawin donor."napatingin ako kay heather na katulad ko'y pinagbagsakan din ng langit at lupa.
"Wala ho."sabi ko pa. bumuntong hininga ang doktor. at saglit na nag-isip. pare pareho kaming natahimik.
"Sige, iuwi niyo muna ang bata. mas maigi kasi kung sa bahay na siya magpapahinga dahil alam ko na hindi sanay sa ganitong environment ang bata. I will give you some precautions na dapat niyong gawin. I will try to contact my fellow doctor in the US, baka may alam silang paraan para maagapan ang sakit ni hope."mabigat ang aking katawan na tumango sa sinabi ng doktor.
Sandali pa kaming nag-usap at ipinaliwanag niya sakin ang mga gagawin namin habang naghihintay kami sa muling check up ni hope.
Sandali pa'y lumabas na kami ni heather para sunduin si hope sa ward.
mula sa labas ay rinig na rinig ko ang paghalakhak ng aking anak at hindi ko na naman maiwasan hindi maging malungkot sa kabila ng kasiyahan nararamdaman nito.
"Daddy!!"tawag nito at nagtatakbong pumunta sakin. agad akong lumapit sa kanya para kargahin ito.
"Hey baby, where going home now."agad itong nagpout at tumingin sa mga batang kalaro nito.
"I want to play with them pa po."sabi nito at hindi ko magawang tanggihan ang aking anak. simula ng mawala si hillary ay sa kanya ko binuhos ang lahat ng aking atensyon. katuwang ko sa pagpapalaki kay hope ang ina ng aking namayapang asawa.
"Sure, pero kapag mapagod ka tama na ha."tumango ito at nilapag ko siya't nagtatakbong bumalik na naman sa mga kalaro nito.
Tiningnan ko si heather na hindi maalis ang kamay sa labi. Yeah, shits really happened. hindi ako papayag na may mangyaring masama sakin anak. I will do everything para maging normal ang buhay ni hope.
Ang sabi samin ay namana daw ang sakit nito kay hillary, pwede pa naman daw magamot ang sakit ni Hope na siyang nagbibigay sakin ng pag-asa lalo pa't wala pa naman ito sa critical stage.
Pero hindi ako magpapakampante dahil lamang don.
Si hope nalang ang meron ako at siya ang magandang iniwang alaalla ni hillary sakin. at kagaya ng pinangako ko sakin namayapang asawa ay gagawin ko ang lahat para samin anak.
//~//
"Pare hindi ko na talaga alam ang gagawin ko."umiiyak akong nagtungo kala Cyrus para maglabas ng sama ng loob. Kanina lang ay sinugod na namin sa ospital si hope dahil wala ntigil sa pagsusuka. dumudugo rin ang kanyang ilong at wala akong magawa para patigilin ang sakit na kanyang nararamdaman.
"Ano bang nangyari pare."dumating si Anna at naramdaman ko ang paghaplos nito sakin likod na mas lalong nagpabigat ng aking nararamdaman.
"May sakit ang anak ko..Tang ina, bakit si hope pa.."parehong gulat ang mag-asawa sakin sinabi at nagsimula akong ikwento sa kanila ang sakit ni hope.
"Don't lose hope Rafael. I know God will never leave you."iyon na nga eh. pakiramdam ko iniwan na ako ng Diyos dahil sa mga kamalasan nangyayari sakin. simula kay Hillary hanggang kay Hope.
"Anna kung kaya ko lang tanggalin ang sakit na nararamdaman ng anak ko, o kung sana ako nalang ang nakakaramdam ng lahat ng sakit para sa kanya, gagawin ko.. kukunin ko ang lahat ng nagpapahirap kay Hope. hindi ko kaya, hinding hindi ko kayang makita siyang nahihirapan ng ganun."
pakiramdam ko kaninang umaga ng sinusugod namin siya sa ospital ay dinudurog ang akin puso. Yugng tipong may humiwa ng aking dibdib at kumuha nito at harap harapan dinudurog sakin.
"Naiintindihan ka namin pare, alam ko may paraan pa..ano ba ang sabi ng doktor."
"Nung huling test sa kanya ay don namin nalaman ang kanyang sakit."naalala ko na naman ang araw na yun na para akong binaril ng dilat ang mga mata.
"Ang sabi niya ay kailangan lang daw na may magdonor na bone marrow sa kanya. yung galing daw sa malalapit na kamag-anak. pero nung nagpacheck kami ni Heather ay sinabi samin hindi kami match."
mabigat ang hinga ng mag-asawa sakin at sandaling katahimikan.
"Kung sana nabuhay ang anak ni jocel sakin, sana pwede akong makalapit sa kanya at humingi ng tulong. I swear I will do everything for Hope. kahit lumuhod ako sa kanya."napansin ko ang pagtitinginan ng mag-asawa sa huli kong sinabi.
Tiningnan ko si Cyrus na parang may gustong sabihin pero tila pinipigilan ito ni Anna.
"Anna I have to tell him the truth. Buhay ni hope ang nakasalalay dito."biglang bulalas ni Cyrus na siyang nagpakunot ng aking noo.
"What truth?"nagawi ang mga mata ko kay Anna na parang may tinatago sakin. o sabihin na natin meron nga.
"Kasi si Jocel.."nauutal nitong sabi. mariing itong pumikit at pinakalma ang sarili.
Hinintay ko ang kanyang sasabihin at palipat lipat ang aking mga mata sa kanilang mag-asawa. hanggang sa dumating si Cristine.
"Mommy Can we talk to Joss. namis na po namin siya ni Baby Cerena eh."nagdako ang mga mata ko kay Cristine.
Joss sinong joss, wala akong kilalang kalapit na kamag anak ng mga ito na may ganun pangalan.
"Who's joss."tanong ko kay Cristine.
"Si joss po Tito, yung anak po ni Tita Jocel, pareho nga po kayong may blue ang mga mata eh."tila tumigil ang aking hininga sa huling sinabi nito. para akong napepe at nagbara ang lahat ng mga organs sakin lalamunan.
"Pupunta nga po sila dito sa Manila eh. kaso wala pong date kasi inaasikaso pa rin po yung kasal nila ni Tito lake, pero Tito, kamukhang kamukha niyo po siya. Gusto niyo pong makita?"hindi ako nakasagot sa mga tanong ng babaeng anak ni Anna.
Ni hindi ko nga maproseso ang lahat ng mga nalaman ko. Tiningnan ko si Anna. Gusto kong alamin ang totoo. may pakiramdam akong akin ang batang yun.
at hindi nga ako nagkakamali ng tumango si Anna sakin.
"Joss is your son."