"Ako na magdadala." kinuha sakin ni rafael ang aking backpack at isang travelling bag.
"No, ako na." pero agad itong nauna sakin palabas ng pintuan habang si betchay nama'y tumatalon at nakikipagharut pa sa kanya.
" Mam, pasensya na ho, hindi ko na kayo mahahatid sa train. Pinatawag kasi ako ng boss ko para sa delivery mamayang gabi." napakamot ng ulo si Dindo habang hinahatid kami nito sa labas ng bahay.
" Ayos lang iyon Dindo. Pasensya na sa pang-aabala." naramdaman ko ang presensya ni rafael sakin tabi at hinawakan ako nito sa beywang.
" Naku mam wala ho yun." tumingin ito kay Rafael at napansin ko na may dinudukot siya sa kanyang bulsa.
" Ito pare, alam kong malaki ang maitutulong nito sa kapatid mo. Kapag tinawagan niya yan, sabihin mo ang magic word." he winked at him at nahihiyang inabot nit Dindo ang kapiraso ng papel na bigay ni rafael.
" Maraming salamat talaga pare, malaking tulong to sa intern ng kapatid ko."
Siniko ko si rafael pero parang wala man lang itong naramdaman at nakipag-usap pa kay Dindo.
" Wala yun, pasensya ka na rin nung nakaraan araw." tumingin ito sakin. "Tsaka yung tungkol pala don sa..." naglaro ang mga mata nito. hindi ko alam kung san siya titingin, kung sakin ba o kay Dindo. pero lumapit ito kay dindo at may binulong.
Nakita ko ang paghagikhik ng dalawa at mas lalong nakunot ang aking noo.
mamaya lang ay bumalik ito sakin tabi at kinabig ako sa beywang.
" Oh siya, alis na kami." paalam pa nito at tumango si dindo samin dalawa.
napansin ko si betchay na panay ang pagsayaw ng buntot.
Lumuhod ako para abutin siya.
" Alis na kami Betchay. bantayan mo ang bahay ha." napangiti ako ng tumahol ito at hinimod ang aking kamay na humahaplos sa kanya.
Nakiluhod din si rafael at siya naman itong nilapitan ni Betchay.
"Sorry betchay, this is your home. As much as we want to stay here, we can't." nagtama ang aming mga mata ni rafael. siya naman itong nginitian ko.
I can see the kindness and sincerity in his eyes. How can he love my dog sa loob lamang ng ilang araw. ganun din si betchay sa kanya.
Posible bang mahalin mo ang isang tao o hayop sa madaling panahon lang.
Well, siguro nga.. kasi ito ang nakikita at nararamdaman ko sa kanila.
Tumahol si betchay sa kanya at naririnig ko na naman ang hagikhik ni rafael habang dinidilaan siya nito sa mukha.
This is why Love moves in misterious ways.. (ano sabi ni author)
Sa araw araw na kasama mo ang isang tao, don mo makilala ang iba't iba nilang sides. There flaws, there differences.. but at the end of the day, before you close your eyes and aim for another tomorrow. hindi mo pwedeng ikaila na habang lumilipas ang ilang araw, yung pakiramdam mo sa taong yun, lumalalim.
Na kahit alam mong imposible.. nagiging posible.. kasi ang Love, hindi ito isang pakiramdam na pinili mong maramdaman.. This is unexpected. undiniable, indiscribable..
Na para kang tumatawid sa kalsada na may nakatagong sign na jaywalking.. hindi mo malalaman na jaywalking ka kung walang mmda na lalapit sayo at maninita..
na katulad ng pagtawid sa kalsada sa gitna ng mga humaharurot na sasakyan.. hindi mo mararamdaman ang pagdating ng bawat kotse hanggang sa tamaan ka nalang..
Na para itong isang bagyong kahit na sandamakmak ang pagpapaalala sayo, kung singlakas ito ng di mo inaasahan, mawawasak ka.. tatamaan ka ng magaling ng di mo inaasahan.
Tumayo kaming dalawa at sa huling pagkakataon. nagpaalam ako kay Dindo at betchay.
Tumingin ako samin bahay.. hindi ko maiwasan ipakita ang kasiyahan nararamdaman ko.
Marami ang nagbago sakin sa loob ng ilang araw. marami ang mga nabigyan ng pagkakataon..
naramdaman kong muli ang pagsiklot ng kamay ni rafael samin mga daliri.
Hinilig ko ang aking ulo sa kanyang dibdib as I feel his warm breath.
" We will be back here. I promise." bulong niya sakin at ang mainit nitong labi ay dumampi sakin noo.
Tumango ako at walang salita ang lumabas sakin bibig kundi ang isang kasiyahan hindi mapapantayan ng kahit na anong bagay.
naglakad kami patungo sa train station. at sa buong paglalakad namin ay napuno ng tawanan at kwentuhan ang buong paligid.
Nang makapasok kami sa loob ng train ay nahilig akong muli sa kanyang dibdib at pinakinggan ko ang kalmadong pagtibok ng kanyang puso.
Wala na ang takot na nararamdaman ko sa kanya. Wala na ang lahat ng pangamba. All I can feel and hear is the music on our hearts.
Tahimik namin pinagmasdan ang mga puno't halaman nadaraan ng aming byahe patungo sa Miami. hanggang sa makaramdam ako ng pagpikit ng talukap ng aking mga mata. nakayakap akong nakatulog sa kanyang bisig.
payapa ang lahat.. Walang gulo, walang paghuhuramentado ng kahit na anong nilalang sakin tyan.
//~//
" Babe nandito na tayo." nagmulat ako ng mga mata ng maramdaman ko ang pagtakip ni Rafael sakin balikat. hinalikan niya ako doon.
" You were snoring." sabay tawa ng malakas. Nanlalaki naman ang aking mga mata sa sinabi niya. Hinampas ko siya sa dibdib ng hindi ito tumitigil.
" Eh totoo naman ah." ani niya pa habang tumatawa.
naiinis naman akong tumayo sa kanya.
"Ewan ko sayo." sabi ko pa. kinuha ko ang aking bag pero mas naging maagap siya at inagaw nito ang aking mga dadalhin.
" Ito naman, binibiro lang eh." kinabig niya ako sa kanyang balikat. Well nahihiya man akong aminin, pero siguro tama siyang humihilik ako. Lately ko lang din nalaman yun dahil minsan na akong nahuli ni Belen na natutulog sa mesa ng aking office at nahuli pa akong humihilik. Ganundin sila kuya sakin. hindi naman daw malakas pero nakakapanibago daw sakin.
I assume dahil yun sa kalagayan ko.
natigil na naman ako sa pag-iisip ng maalala ko na hindi pa pala alam ni rafael na buntis ako. Siguro hindi ko muna ngayon sasabihin sa kanya. maghihintay lang ako na maayos ang problemang kakaharapin namin bago ako umamin.
sumisipol siyang nakaakbay samin at nagpara ng taxi.
"Sa Unit ko muna ikaw magstay. Wala akong kasama don. I will miss you if you don't." nag puppy face ito sakin harap na ginantihan ko naman ng nguso.
Ang totoo'y gustong gusto ko na sa kanya ako magstay ngayon gabi. pero naipaalam ko na kasi kala kuya na sa kanila ako tutuloy dahil gusto ko nang sabihin sa kanya ang totoo.
"Sorry babe, nagpromise na ako kay kuya kahapon pa. Tsaka ngayon ko din sila kakausapin ng tungkol satin." he frowned at lumapit pa ng maigi sakin. We are standing at the middle of the airport. sa gitna ng mga dagat ng tao, nandon kami at wala kaming pakialam kahit na anong isipin nila samin.
" Do you need me to come with you?" his eyes is pleading. bigla naman kumirot ang aking puso.
" I can handle this raf. no need to worry. maiintinidihan naman ako ni kuya." alam ko yun dahil si kuya na rin mismo ang nagtulak sakin sa kanya noon.
Tumango siya at nagnakaw ako bigla ng halik sa kanyang labi.
"What a tease.." at bigla niya akong kinabig at inabot ang aking labi. Pumulupot ang aking kamay sa kanyang leeg at natatawa kami pareho ng inaangat niya ako't inikot ikot.
Isang musika nga sakin tenga ang marinig ang kanyang mga tawa na ako ang dahilan.
" Come, ihahatid nalang kita." tumango ako at ginaya niya ako sa nakaparadang taxi, pinagbuksan niya ako ng pinto at nang maipasok na niya ang aming mga gamit ay pumasok na rin siya sa loob.
Kinabig niya uli ako at wala akong pakialam kahit nakatingin ang driver sa salamin kung san kita ang mainit namin paghahalikan.
Umiikot ang kanyang kamay sakin tyan at bawat pagdampi ng kanyang balat sakin ay ang init na kung wala kami sa taxing ito ay matagal na kaming bumigay.
I moaned when he bit my lip that gives me more pleasure.
" Moan my name babe. Only me." he slid his hand inside my shirt and I couldn't do anything but to enjoy the feeling of pleasure with him.
Natigil lang kami sa paghahalikan ng tumunog ng malakas ang radyo ng taxi at natatawa kaming naghiwalay na dalawa.
Hinawakan niya uli ang aking kamay at kinabig ako sa kanyang dibdib.
"Thank you for this day jocel. I love you.." Those sentences are the best words I heared from him.
Saying those 3 words that make me believe that nothing is impossible when it comes to love.
" You welcome. I love you too." bulong ko sa kanyang leeg at kinagat ko iyon.
He stiffed at katulad ko, alam kong may dumadaloy na kuryente sa kanyang katawan.
Sandali pa'y narating namin ang mansyon namin sa Miami. Unang bumaba si rafael at pinagbuksan niya uli ako ng pinto. pagkatapos magbayad ng taxi ay humarap kami samin bahay.
" You should ask the driver to wait for you here."
"It's fine. Tumawag na rin ako sa secretary ko para maihatid ang kotse ko dito." tumango ako at magkahawak kamay kaming pumasok sa bahay.
Pero laking gulat ko ng makita ko ang nanggagalaiting mga mata ni kuya at mas lalo pang nakunot ang aking noo ng makakita ako ng dalawang pulis sa tabi nito. Andon din si Mr. Choi na tila kabado.
Humigpit ang kapit ko kay rafael.
" There he is, that's him.. that's him Jason!" sigaw ni Mr. Choi na mas lalong nagpapanic sakin.
Agad na lumapit samin sila kuya at marahas niya akong hinila palayo kay rafael.
"Kuya wait, ano ba nagyayari?" pagpupumiglas ko.
"Arrest him." utos nito sa mga pulis na agad na pumwesto kay rafael para hulihin.
Pareho kaming naguguluhan sa mga nangyayari. pumipiglas din si rafael sa ginagawa ng mga pulis sa kanya.
" He raped Jocel. We saw it on the CCTV!!" sigaw ni Mr. Choi na mas lalong nagpagimbal samin dalawa.
Nilingon ko si rafael na may nanlalaki rin mga mata.
" No Kuya, that's not what happened...." pero dali dali niya akong hinila palayo kay rafael.
"Jocel!!" sigaw niya habang hinihila siya ng mga pulis.
Tiningnan ko si kuya at naghahalo ang galit sa kanyang mga mata na ngayon ko lang nakita.