İyi okumalar.✨
Medyada Emre🌸
Batu'nun Ağzından
Kolumun dürtüklenmesiyle homurdanıp uyumaya devam ettim.
"Batu uyansana."dedi Asi sessizce.
"Ne istiyorsun kızım? Bırak uyuyayım. Sen de gel şuraya"diyerek kolundan tutup onu da kendime çektim.
"Ya Batu kapı çalıyor."dedi kollarımın arasından çıkmaya çalışarak.
"Kapı mı? Saat kaç?"dedim gözlerimi açıp ona bakarak.
"Bire geliyor."dedi. Kim lan bu saatte? Yataktan çıkıp kapıya doğru ilerledim. Odadan çıkıp merdivenlerden aşağı indim. Dış kapıya gelince kapıyı açtım. Karşımda Dolunay'ı görünce şaşırdım.
"Dolunay?"dedim. Kafasını yerden kaldırıp yaşlı gözlerle bana bakmaya başlayınca bu sefer kaşlarım çatıldı. Asi'de arkamdan gelip gelen kişinin kim olduğuna baktı. Dolunay Asi'yi görünce şaşırdı.
"Ben...galiba yanlış bir zamanda geldim."dedi çatallaşmış sesiyle.
"Hayır Dolunay. Gel, içeri gir."dedim kenara çekilerek. Dolunay içeriye girip salona doğru ilerledi.
"Batu bu kız, o gün karakolun önünde gördüğüm kız değil mi? Kim ve bu saatte burada, senin evinde ne işi var?"dedi Asi kaşlarını çatarak.
"Evet o. Sakın yanlış bir şey düşünme Asi, o benim kuzenim."diyerek ben de salona doğru ilerledim. Dolunay koltuğa oturmuştu ve başını önüne eğmiş elleriyle oynuyordu. Yanına oturup koluna dokundum. Asi'de gelip karşımıza oturdu.
"Dolunay, sorun ne?"dedim. Bakışlarını ellerinden çekip bana çevirdi.
"Beni terk etti."dedi fısıldayarak.
"Kim? Anıl mı?"dedim şaşkınlıkla.
Kafasını salladı.
"Ama o seni çok seviyordu."dedim.
"Yalanmış hepsi. Beni hiç sevmemiş. Gelip ortada hiç bir neden yokken beni terk etti."diyerek ağlamaya başladı. Şaşkınlığımı üstümden atıp onu kendime çektim ve sarıldım.
"Ben onu çok seviyorum Batu."dedi daha çok ağlayarak. Bir şey demeden saçlarını okşadım. Bu nasıl olur? Bu işin içinde bir iş var. Anıl Dolunay'ı canından bile çok seviyordu ben onun Dolunay'a beslediği duyguların yalan olduğunu sanmıyorum. Asi'ye baktığımda üzgün bir şekilde Dolunay'a baktığını gördüm.
"Dolunay hadi seni misafir odasına çıkarayım, uyu biraz."dedim. Kafasını omzumdan kaldırıp bana baktı.
"Batu ben sizi rahatsız etmeyeyim..."sözünü tamamlamasına izin vermeden konuşacaktım ki Asi benden önce davrandı.
"Dolunay saçmalama. Gel ben sana yardım edeyim."diyerek ayağa kalktı. Gelip Dolunay'ın kolundan tutup ayağa kaldırdı. Onun bu hareketi beni çok mutlu etmişti. Asi Dolunay ile birlikte yukarıya çıkınca ben de kafamı koltuğa yaslayıp gözlerimi kapattım.
Bu nasıl olur? Anıl Dolunay'ı çok seviyordu. Ne kadar düşünsem de bir sonuç çıkartamadım. Kısa bir süre sonra koltuğun sol tarağı çökünce gözlerimi açıp sol tarafıma baktım. Asi bana üzgün gözlerle bakıyordu.
"Batu, bana kızgın mısın?"diye mırıldandı.
"Neden?"dedim kaşlarımı çatarak.
"Kapının önünde söylediklerim yüzünden."dedi. Gülerek kafamı iki yana salladım.
"Gel buraya."diyerek onu kendime çektim ve kafasını göğsüme yasladım. O da kollarını belime dolayınca gülümsedim.
"Batu durumu bana da anlatsan hiç fena olmaz."diyerek kafasını kaldırıp bana baktı.
"Ayrılmışlar."dedim.
"Onu anladık."dedi.
"Ee sorun ne o zaman?"
"Bu işin içinde bir iş varmış gibime geldi. Her insan sevdiği kişiden ayrılır ama sen bu duruma çok şaşırdın. Neden?"dedi aklımdakileri dışarıya vurarak.
"Detaylara çok dikkat ediyorsunuz bakıyorum Asi Hanım."dedim gülerek.
"Biraz."diyerek kafasını göğsüme koydu. Saçlarını okşayarak konuşmaya başladım.
"Bilmiyorum Asi. Ama Anıl Dolunay'ı terk edecek bir insan değil çünkü onu çok seviyor ben bunu Dolunay'a bakarken görüyordum. Sadece bana bu çok tuhaf geldi."dedim.
"Ee şimdi ne yapacağız?"diye sordu.
"Sabah olsun ben gidip Anıl'la konuşurum."dedim gözlerimi kapatarak. Asi'de taman diye mırıldanıp bana daha çok sokuldu. Saçlarını öpüp gülümsedim.
Anıl'ın Ağzından
Kafamı kaldırıp duvarda asılı duran saate baktım. Saat yediye geliyordu. Dün akşam Dolunay evden çıkınca onu takip ettim. Yolda ağlayarak ve yavaş adımlarla ilerlemesi canımı ne kadar yaksa da elimden hiç bir şey gelmiyordu. Batu'nun evine gidince rahat bir nefes aldım. Onu sadece Batu koruyabilirdi. Sonra eve geri gelip koltuğa oturdum ve sabaha kadar düşündüm.
Uykusuzluktan kızarmış ve yanan gözlerimi ellerimle ovuşturup ayağa kalktım. Yerde kırılmış cam parçalarına basmamaya dikkat ederek merdivenlere doğru ilerledim. Tüm sinirimi eşyalardan çıkartıp az da olsa sakinleşebilmiştim. Kapı çalmaya başlayınca yönümü değiştirip kapıya doğru ilerledim. Kapıyı açıp uykusuz gözlerle kimin geldiğine baktım. Karşımda Dolunay'ı ve yanında da Batu ile karakola gelen kızı görünce şaşırdım.
"Dolunay?"dedim. Bana geri mi döndü?
"Kıyafetlerimi almaya geldim."dedi beni kapının önünden itip içeri girerek. Arkasından da mor saçlı kız girdi.
Kapıyı kapatıp arkalarından ben de ilerledim. Beni dinlemeyecek ve affetmeyecekti. Ama buna mecburdum. Onu korumam gerekti ve başka şansım yoktu.
"Çok aptalsın."mor saçlı kızın konuşmasıyla kafamı iki yana sallayarak ona döndüm. Adı neydi lan bunun? Asi olması lazım.
"Anlamdım?"dedim tek kaşımı kaldırarak.
"O kızı üzmeye hakkın yok."dedi etraftaki kırılmış eşyalara iğrenerek bakarak.
"Seni ilgilendirir mi?"dedim kaşlarımı çatarak. Onu çok fazla üzmüştüm evet ama bunu bir başkasının ağzından duymak canımı çok yakmıştı.
"Evet ilgilendirir çünkü onun üzülmesini istemiyorum."dedi rahat bir şekilde. Sanki ben çok istiyorum onu üzmek?
"İnsanlar mecbur kalınca her şeyi yaparlar."dedim.
"Onu üzmek için nasıl bir mecburiyetin olabilir ki?"dedi kaşlarını çatarak.
"Bunu Dolunay'a söylemedim sana mı söyleyeceğim?"dedim tek kaşımı alayla havaya kaldırarak. Bir şey demeden bana sinirli bir şekilde bakınca göz devirip merdivenlere doğru ilerleyip odama çıktım. Kapıyı açıp içeri girdim. Dolunay elindeki valizin fermuarını çekip bakışlarını bana çevirdi. Yatağın üstünden valizini indirip bana doğru gelmeye başladı. Kapıdan çıkacakken engel olup kapıyı kapattım. Sinirli bakışlarını yüzüme dikti.
"Ne yaptığını sanıyorsun? Aç şu kapıyı."dedi. Gözleri kıpkırmızı olmuştu ve bu görüntü sanki kalbimde derin bir yara açmıştı.
"Dolunay, güzelim..."
"Bana güzelim deme. Mümkünse adımı da ağzına alma."diye tısladı dişlerinin arasından. Bunu demesi kaşlarımın çatılmasına sebep oldu. Kolundan tutup onu kendime çektim. Yüzü yüzüme yaklaşınca şaşkınlıkla gözlerini kırpıştırdı.
"Senin adın geçince kalbim, ritmini değiştiriyor, ne demek adımı ağzına alma lan?"diye bağırdım yüzüne doğru. Gözlerini sıkıca kapatıp derin bir nefes aldı.
"Anıl bırak kolumu."diye fısıldadı gözlerini açarak. Sol gözünden bir damla yaş düşünce sanki kalbim eziliyormuş da nefes alamıyormuşum gibi hissettim. Sağ elimle gözünden akan yaşı sildim. Gözlerini tekrar kapatıp acı çeker bir şekilde konuştu.
"Anıl yapma."
Canım çok yanıyordu ve tek ihtiyacım olan ona sarılmaktı.
"Dolunay sana son kez sarılabilir miyim?"dedim yalvarır bir ses tonuyla. Buna çok ihtiyacım vardı.
Gözlerini açtı. Bu isteğim onu fazlasıyla sinirlendirmiş olacak ki hırsla beni itti. Zaten artık hiç bir şekilde gücüm kalmadığı için beni itmesi zor olmamıştı. Dolunay'ın ağzından çıkan sözcüklerin yakıcılığı bir ok gibi ağzından çıkıp kalbime saplandı ve kalbim o söyledikleriyle paramparça oldu.
"Anıl...senden...nefret...ediyorum."her kelimesinin üstüne basa basa söylemişti. Dolunay yüzüme son kez bakıp odadan çıktı.
Anıl senden nefret ediyorum.
Anıl senden nefret ediyorum.
Bu kelimeler beynimde bir kaç kez yankılandı. Çok iğrenç bir insanım. Sevdiğin kızın nefretini sonuna kadar hakediyorum. Her şey benim yüzümden olmuştu. Bana 'beni ailem gibi sen de terk et.' demişti. İşte en çok da bu canımı yakmıştı. Ben ona söz vermiştim. Ama tutamadım sözümü. İğrenç bir nedenden ötürü ona verdiğim sözü tutamadım. Derin bir nefes aldım.
Yavaş adımlarla banyoya doğru ilerledim. İçeriye girip aynanın karşına geçip kendime bakmaya başladım. Gözlerim kızarmıştı ve altları morarmıştı.
Anıl senden nefret ediyorum.
Sende beni ailem gibi terk et.
Sen de beni yalnız bırak.
Seni buna pişman edeceğim Anıl KORKAMZ.
Dün yaşananlar birer birer beynimde canlanıyordu, Dolunay'ın söyledikleri beynimde birer birer yankılanıyordu. Artık beynimdeki seslerden dolayı kafayı yiyecektim.
"Sen çok iğrenç bir insansın Anıl KORKMAZ."diye bağırıp aynaya yumruk attım.
Cam kırıkları yere değilde sanki kalbime düşüyordu ve kalbime batıp canımı yakıyordu. Düşen cam kırıklarına aldırmadan yere oturdum. Elime baktığımda kanadığını gördüm. Bu bile canımı yakmıyordu çünkü lanet olası kalbim daha çok acıyordu. Ben...ben onu çok kırdım, üzdüm ve paramparça ettim.
Gözlerimi kapatınca yanağımda bir ıslaklık hissettim. Elimi yanağıma koyunca ağlamış olduğumu fark ettim. Ama ben ağlamam ki. Hayatım boyunca hiç ağlamayan ben şu an ağlıyordum. Ah be Dolunay, ben seni hiç haketmiyorum be güzelim. Bir süre boş boş elimden fayansa akan kana baktım. Şu an burada kan kaybından ölsem umrumda değil.
"Oğlum?"kafamı kaldırıp bana seslenen kişiye baktım.
"Anne?"dedim şaşkınlıkla.
"Oğlum buranın hali ne? Sen ne yaptın kendine?"diyerek yanım geldi ve elimi elleri arasına aldı.
"Kalbim acıyor anne."diye fısıldadım. Annem bir şey demeden beni kendine çekip sarılınca sol gözümden bir yaş yaş daha aktı. Ağladığım için şaşkın olduğu belliydi ama bunu sorgulamıyordu. Annem hiç bir şey söylemiyor, sadece saçlarımı okşuyordu. Saçımın okşanması beni hep sakinleştirirdi ve mutlu ederdi. Ne zaman sinirlensem Dolunay saçlarımı okşardı ama artık o yok.
"Oğlum elin kanıyor. Hadi kalk pansuman yapalım."dedi annem beni düşüncelerimden uzaklaştırarak. Kafamı salladım çünkü konuşmak istemiyorum zaten konuşmayı seven bir insan da değilimdir. Annem benden ayrılınca ayağa kalktım. Banyodan çıkınca odama gidip yatağıma oturdum. Annem yanıma gelip elimi elleri arasına alıp pansuman yapmaya başladı.
"Anne ben onu çok kırdım."dedim ona bakarak. Annem işini bitirince elindekileri komodinin üstüne koydu ve beni kendisine çekip sarıldı.
"Anne bana 'beni ailem gibi sen de terk et' dedi. En çok bu canımı yaktı anne. Ben...ben ona söz vermiştim ama sözümü tutamadım."dedim.
"Oğlum bana anlatırsan belki bi çözüm yolu buluruz."dedi annem şefkatli sesiyle.
"O beni affetmez anne."diyerek ondan ayrıldım.
"Deme öyle oğlum. Hadi anlat bana ne oldu?"dedi.
"Anne bunu anlatamam."dedim. Annem bir şey demedi. Çünkü biliyordu anlatmazdım.
"Oğlum ben sana güveniyorum. Sen böyle bir şey yaptıysan bir bildiğin vardır. Senin Dolunay'ı ne kadar çok sevdiğini ben biliyorum. Ağlamışsın bile onun için. Ama bu durumu en kısa sürede düzeltip gelinimi bana geri getirmezsen o zaman karşıdan annen değil bir başkası olurum."dedi ayağa kalkarak. Sondaki tehdidini duymamazlıktan geldim. Çünkü yapar. Kolundan tutup bana bakmasını sağladım.
"Anne...teşekkür ederim. Yanımda olduğun için."dedim gülümseyerek. Annem hafif bir tebessümle bana karşılık verdi. Onun da bu duruma fazlasıyla üzüldüğü gözlerinden belliydi. Ne annemi, ne Dolunay'ı, ne de bir başkasını üzmeye hakkım vardı.
"Sen istersen eve git. Ben bir kaç kişi çağırayım evi temizlesinler."dedi annem. Kafamı sallayarak ayağa kalktım. Annem odadan çıkınca hızlı bir şekilde üstümdeki takım elbiseyi çıkartıp üstüme kazak ve bir tane de pantolon geçirdim. Annem odaya girince yatağıma doğru ilerledi. Yatağa elimdeki kan bulaşmıştı. Sanırım annem örtüyü değişirecekti. Hızlı adımlarla yanına gidip elindeki örtüyü tuttum.
"Anne örtüyü değiştirmeyin. Ben Dolunay olmadan uyuyamıyorum. Bırakın kokusu kalsın."diye mırıldandım. Annem kafasını sallayarak banyoya doğru gitti. Elimdeki örtüyü bırakıp telefonumu da alıp odadan çıktım. Aşağıya inip kapıya doğru ilerledim. Dolaptan montumu alıp üstüme geçirdim. Derin bir nefes alıp kapıyı açtım ve dışarı çıktım. Yavaş adımlarla bahçenin çıkışına doğru ilerledim. Biraz hava almaya ihtiyacım vardı. Sahile doğru yürümeye başladım. Kısa bir süre sonra sahile gelince boş bir banka oturup denizi seyretmeye başladım.
Korumaya çalıştıkça kaybediyordum.
Bankta yanıma biri oturunca kafamı çevirip kim olduğuna baktım.
"Batu?"dedim kaşlarımı çatarak.
"Anıl sen ne yaptığını sanıyorsun?"dedi bakışlarını denize çevirerek. Gözlerimi kapatıp derin bir nefes aldım. Gözlerimi açıp ben de bakışlarımı denize çevirdim.
"Bilmiyorum."diye mırıldandım.
"Anıl seni dövmemem için bana tek bir neden söyle."diyerek bana döndü. Aklıma gelen fikirle ona döndüm.
"Batu dövsene beni."dedim.
"Saçmalama ben sadece şaka yapmıştım."dedi gülerek.
"Valla bak böyle ağzımı burnumu kır."dedim ayağa kalkarak.
"Anıl saçmalama otur şuraya."dedi kaşlarını çatarak.
"Batu ayağa kalk ve bana vur."dedim. Batu bir kaç saniye yüzüme baktıktan sonra kafasını sallayıp ayağa kalktı.
"Peki Anıl istediğin gibi olsun ama benim boksçu olduğumu unutma."dedi ve yüzüme bir yumruk attı. Küfür edip burnumu tuttum. Ben onu unutmuştum lan. Etraftaki insanlar başımıza toplanmaya başladı. Bir kaç kişi bize doğru gelmeye başladı bizi ayırmak için.
"Sakın dokunayım."diye bağırdım onlara. Kaşlarını çatarak yerlerinde durdular. Batu'ya döndüm. Gülerek hızlı bir şekilde bana doğru geldi ve yüzüme bir tane daha yumruk attı. Yumruğun etkisiyle geriye doğru savruldum. Öksürerek ağzımdaki kanı yere tükürdüm. Kendimi toparlamama izin vermeden yüzüme bir tene daha yumruk attı ve yere düşmemi sağladı. Bi sefer de karnıma tekme atınca iki büklüm oldum. Lan o botlarla vurulur mu? Batu bir adım geri çekilip konuşmaya başladı.
"Benim için de çok iyi oldu. Seni severim Anıl ama kuzenimi üzmeye devam edersen sonu pek iyi olmaz senin için. Şu saçma durumu bir an önce düzelt."dedi ve yanımdan uzaklaştı. Arkasından bağırdım.
"Şerefsizsin Batu biliyorsun değil mi?"
Arkası dönük bir şekilde bana el hareketi çekip yoluna devam etti.
Yere sırt üstü uzanıp bir elimi karnımın üstüne koyup gülümsedim. Bunu hak etmiştim.
Dün yaşananlar aklıma gelince yüzümdeki gülümseme bir anda silindi.
***
Dolunay'ı arabaya bindirip mekana doğru ilerledim. Mekana girip görevli kızdan Dolunay'ın kabanını alıp içeri girdim. Dövdüğüm çocuğu mekandan çıkarmışlardı. Az önce kalktığımız masaya doğru ilerleyip Dolunay'ın çantasını da alınca arkama döndüm ve çıkışa doğru ilerledim.
"Anıl?"birinin bana seslenmesiyle kaşlarımı çatarak arkama döndüm. Karşımda Batu'nun babası Erkan UYGAR'ı görünce elimdeki kabanı sıktım. Sakin ol Anıl. Sakin olmak için derin bir nefes aldım.
"Ne var?"dedim.
"Sakin ol Anıl. Sadece seninle bir konu hakında konuşmak istiyorum."dedi.
"Değil konuşmak o iğrenç yüzünü bile görmek istemiyorum."dedim arkama dönüp yoluma devam ederek.
"Dolunay hakkında."demesiyle olduğum yerde durdum ve yavaş bir şekilde arkama döndüm.
"Ne istiyorsun?"dedim kaşlarımı çatarak.
"Konuşmak istiyorum. Sadece on dakika."dedi bir masaya doğru ilerleyerek. Derin bir nefes alıp onu takip ettim. Dolunay hakkında ne konuşacağını merak ediyorum.
Karşısındaki sandalyeye oturup ona bakmaya başladım. Bir kaç dakika yüzüme boş boş baktıktan sonra "Dolunay'dan ayrılacaksın."dedi.
"Sen dedin ben de ayrıldım zaten."dedim alayla.
"Anıl ben ciddiyim. Ondan ayrılacaksın yoksa..."
"Yoksa?"dedim tek kaşımı havaya kaldırarak.
"Ona zarar veririm."dedi. Gülerek ayağa kalktım.
"Ben bu saçma konuşmayı daha fazla dinlemek istemiyorum."dedim arkama dönerek. Arkama dönmemle karşıma üç tane adam dikildi.
"Anıl dışarda iki adamım daha var ve bir konuşmama bakar Dolunay'ı öldürmeleri."dedi Erkan. Sinirli bir şekilde ona döndüm.
"Ne diyorsun lan sen? Ona zarar verirsen seni öldürürüm."dedim bağırarak.
"Son karar senin. Ailemden uzak durun."dedi.
"Sınırlarını zorluyorsun."dedim dişlerimin arasından tıslayarak.
Elindeki telefonda bir şeyler yapıp kulağına götürdü.
Dolunay'a bir şey yapmasına izin veremem. Kabul etmezsem ona zarar verebilir çünkü kendi karısını öldüren bir adamdan her şey beklenir.
"Tamam."diye bağırdım. Telefonu kapatıp gülümsedi.
"Doğru olan karar da bu. Sana güveniyorum Anıl. Aksi takdirde sözünde durmazsın sonu kötü olur."diyerek arkadaki adamlara başıyla işaret verdi. Arkama dönüp çıkışa doğru ilerledim.
"Ha bu arada burada konuşulanlar burada kalsın Anıl KORKMAZ."dedi arkamdan.
Dolunay'a zarar gelmemesinin tek yolu buysa ondan ayrılmaktan başka çarem yoktu.
***
Telefonumun çalmasıyla düşüncelerimden uzaklaştım. Elimi cebime atıp telefonu çıkarttım. Ekranda tanımadığım bir numara yazıyordu. Yerimden doğruldum. Oturup telefonu açtım.
"Alo?"dedim öksürerek.
"Aferin Anıl sözünde durdun."
İti an çomağı hazırla.
"Bana bak Erkan UYGAR. Seni öldürmem için bir çok neden var. Sınırlarını zorluyorsun. Sevdiğim kızdan senin saçma tehtidin yüzünden ayrıldım. Ona zarar verirsen seni pişman ederim."dedim.
"Sakin ol Anıl. Ona zarar vermem. Sen sözünde durduğun sürece sıkıntı yok."dedi. Bir şey demeden telefonu kapattım. Derin bir nefes alıp ayağa kalktım. Üstümü silkip arkama döndüm ve gördüğüm kişiyle sessiz bir küfür savurdum.
"Dolunay?"
•instagram;
• nazozkan_
•_justreaders_