İyi okumalar.🌸
Medyada Âsi✨
Batu'nun Ağzından
Bugün son kontrollerimi yapıp şu lanet hastaneden çıkacağım için erken kalktım. Duvarda asılı duran saate baktığımda on bire geldiğini gördüm. Bence erken uyanmışım.
Yatağımdan çıkıp ayağa kalktım. Bastonlarım olamadan da yürüyebiliyorum artık ama yavaş adımlarla. Banyoya doğru ilerledim. İçeriye girip hızlıca tüm işlerimi hallettim. Banyodan çıkınca direkt odanın kapısına doğru ilerledim.
Kapıyı açıp odadan çıkınca Emre'yi gördüm. Ne işi var lan bunun burada? Beni ziyaret etmeye geldiğini hiç sanmıyorum. Lan yoksa Ahenk'e mi bir şey oldu?
Hızlı adımlarla yanına doğru ilerledim. Telefonda konuştuklarını duyunca yerimde donakaldım.
"Can, çabuk hastaneye gelin, Ahenk her şeyi hatırladı."
Ahenk her şeyi hatırladı.
Ahenk her şeyi hatırladı.
Şaka dimi? Bu olamaz. Benim Ahenk ile yakınlaşmam için bu son şansımdı. Ona yalan attığımı öğrenirse -ki büyük ihtimalle bunu da hatırladı- beni asla affetmez.
Emre telefonunu kapayıp arkasına döndü beni görünce şaşırdı. Şaşkınlığını üstünden atınca sırıtmaya başladı.
"Batu? Bir sorun varmış gibime geliyor."dedi.
"Sen varsın ya. Senden büyük sorun olur mu?"dedim ben de sırıtarak.
"Telefonda konuştuklarımı duymuşsundur."dedi söylediklerimi takmayarak.
"Duydum, ne olmuş?"dedim rahat bir tavırla.
"Ne olacağını benden iyi bildiğini biliyorum Batu."diyerek yanımdan ayrıldı. Ben şimdi ne yapacağım? Yanına gitsem mi Ahenk'in? Beni hiç affetmeyeceğini bilsem de bunu yapmalıyım.
Yavaş adımlarla Emre'nin arkasından gittim. Emre bir odanın kapısının önünde durunca gülümseyerek içeriye girdi. Ben de derin bir nefes alıp içeriye girecektim ki vaz geçip onları dinlemeye başladım.
"Güzelim daha iyi misin?"dedi Emre.
"Nasıl iyi olmayım Emre? Her şeyi hatırlıyorum artık. Ben buna inanamıyorum."dedi.
Sizin konuşmalarınıza daha fazla katlanamayacağım. Kapıyı çalmadan direkt içeri girdim. Ahenk beni görünce bir anda kaşları çatıldı.
"Batu?"dedi kaşlarını daha çok çatak.
Belki hatırlamamıştır.
"Sevgilim?"dedim gülümsemeye çalışarak.
"Senin o sevgilim diyen ağzını kırarım. Sen bana nasıl yalan söylersin?"diye bağırıp yerinden kalktı.
Yedik ayvayı.
"Şimdi şöyle Ahenk..."
"Ne şöylesi? Ne böylesi? Batu sen nasıl bir insansın ya?"dedi yanıma gelerek.
"Bak Ahenk ben ne yaptıysam senin ve benim için yaptım. Bir kez olsun beni sev diye yaptım. Ben bunun benim için son şans olduğunu biliyordum ama işe yaramadı. Haklısın yaptığım yanlıştı ama ben sırf seni sevdiğim için yaptım."dedim.
"Batu çık dışarı."dedi Ahenk.
Kaşlarımı çatarak Emre'ye baktım. Tek kaşı kalkık bir şekilde bize bakıyordu.
Hiç bir şey demeden odadan çıktım. Madem öyle istiyorsunuz Ahenk hanım öyle olsun. Ben de seni kazanmak için bir şey yapmayacağım artık. Sen ve Emre arasına girmeyeceğim. Son şansımı da kaybettim. Seni unutmaya çalışacağım Ahenk. Olacağı varsa olur.
Yavaş adımlarla asansöre doğru ilerledim. Asansöre binip zemin kata bastım.
Asansör durunca inip görevli kişilerin yanına doğru ilerledim. Gerekli işlemleri hallettikten sonra hasta bakıcının odamdan kıyafetlerimi toplayıp bana getirmesini istedim. Kısa süre sonra bakıcı kıyafetlerimi bir valize koyup bana getirdi. Elinden alıp çıkışa doğru ilerledim.
Evime gitmeye karar vererek ana yola kadar yürüdün. Yürürken gelen korna sesiyle kafamı sağ tarafa çevirdim. Bana doğru son hız gelen motoru son anda fark ettim. Motorun üstündeki bana çarpmamak için sola kırınca dengesini sağlayamayıp devrildi. Motorun üstündeki kişi motorun üstünden savrulunca gözlerim kocaman oldu.
Ayağımın acısını umursamayarak hızlı adımlarla motordan savrulan kişinin yanına ilerledim. Yanına gidince yere eğilip kafasındaki kaskı çıkarttım ve o an mavi mavi saçlar kaskın içinden kızın yüzüne düştü.
Kız inleyerek gözlerini açtı. Karşısında beni görünce kaşları çatıldı. Bir anda bağırınca şaşırdım.
"Sen kimsin lan?"
"Ben kim miyim?"diye saçma bir soru sordum.
Çevredekiler kazadan dolayı etrafımıza toplanmıştı.
"Üff çık ya."diye beni itip yerinden doğruldu.
Ayağa kalkıp üstünü silkeledi. Ben de kafamı iki yana sallayarak ayağa kalktım.
"Motorumun anasını ağlatmışsın."dedi motoruna yerden kaldırarak.
"Sen yaklaşık üç metre savruldun ve verdiğin tepki bu mu?"dedim kaşlarımı çatarak.
"O benim bebeğim."dedi.
"Hadi yürü hastaneye gidiyoruz. Bir şeyin varsa başıma kalma."dedim.
"Gerek yok."diyerek elimdeki kaskını tuttu.
"Hayır, gerek var."diyerek kaskı kendime çektim.
"Lan bıraksana. Gerek yok dedim ya."diye bağırıp daha çok çekti kaskı.
Etraftaki insanlar bizim saçma konuşmamızdan bir şey anlamadıkları için tek tek dağılıyorlardı.
"Bak kızım."diyerek kaskı kendime çektim ama fazla çekmiş olacağım ki Mavili de -ismini bilmediğim için ona öyle diyeceğim- kaskla birlikte bana doğru geldi ve burunlarımız birbirine değdi.
Gözlerini çok güzel olduğunu o an fark ettim.
"Höst lan höst."diyerek beni geri itti.
Kafamı iki yana sallayarak kaşlarımı çattım.
"Sen benimle hastaneye geliyorsun, kontrollerini yapıyoruz ve ben bir sorun olmadığına inanınca seni rahat bırakıyorum."dedim.
"Ya sabır. Tamam lan yürü."diyerek motoruna bindi. Ne kibar(!) bir kız.
Ben de yerdeki valizimi alıp hastaneye doğru ilerledim.
Mavili motorunu park edip kaşları çatık bir şekilde bana doğru geldi. Birlikte hastaneye doğru ilerledik.
Hastaneye girince görevli birinin yanına gittik. Yaklaşık benim yaşlarımda bir çocuktu. Bize bakınca gözleri Mavili'de takılı kaldı.
"İşine baksana kardeşim."diye bağırdı Mavili, çocuğa. Çocuk hemen kafasını bilgisayara çevirdi.
"Sen ne gülüyorsun?"dedi bana kaşları çatık bir şekilde bakarak.
"Ben mi? Hayır gülmüyorum."diyerek kafamı önüme eğdim. Kendine gel Batu.
"Kimliğininizi alabilir miyim?"dedi çocuk.
Mavili gözlerini devirerek cebinden cüzdanını çıkarttı. Kimliğini çıkartıp çocuğa uzattı. Kafamı belli etmeden bilgisayara doğru uzatıp kızın adına bakmaya çalıştım. Sorsam tersler beni. Hiç çekemem bu kızı.
"Sen ne yapıyorsun?"dedi Mavili bana anlamayarak bakarak.
"Hiçbir şey."diyerek heri çekildim.
Çocuk kimliği Mavili'ye uzatıp bizi bir doktora yönlendirdi.
"Bu valiz burada kalsın ben dönüşte alırım."diye gülümseyip valizi sert bir şekilde masanın üstüne bıraktım.
Mavili ile birlikte asansöre doğru ilerledik.
"Ben asansör kullanmıyorum."dedi Mavili.
"Valla ben de bu durumdayken merdiven kullanamam. Seni de tek başına bırakmıyorum. Hadi bin şu asansöre."diyerek düğmesine basıp asansörü çağırdım.
"Sen asansöre bin ben merdivenleri kullanacağım."dedi merdivenlere ilerleyerek. Kolundan tutup gitmesine engel oldum.
"Hayır. Birlikte asansöre bineceğiz."diyerek açılan asansör kapısından içeriye girip onu da içeriye çektim. Ne kadar dirensede izin vermedim. Neden direndiğini anlamadım ama neyse.
Doktorun olduğu katın düğmesine basıp beklemeye başladım. Mavili'ye baktığımda korkulu bir şekilde etrafa baktığını gördüm.
"Bir sorun mu var?"dedim kaşlarımı çatarak.
"Nef-es, ne-fes alamıyorum."dedi zorlukla.
"Ne nefes mi alamıyorsun? Lan kapalı alan korkun mu var senin?"dedim endişeli bir şekilde.
Yutkunarak kafasını salladı.
"Neden söylemedin?"dedim.
Tam konuşacaktı ki bir anda koluma tutundu. Yere düşmemesi için kolundan tuttum. Mavili'nin nefes almakta zorlandığını görünce ne yapacağımı şaşırdım. Kızı öldüreceğim lan.
O an aklıma gelen en mantıklı şeyi yapmaya karar verdim. Başka çarem yoktu çünkü. Mavili'yi çenesinden tutarak bana bakmasını sağladım.
"Özür dilerim."diyerek dudaklarına yapıştım. Kolumu tutan ellerinin iki yanına düştüğünü hissettim.
Asansörün durma sesi gelince Mavili'den ayrıldım. Şaşkın bir şekilde bana bakınca gülümsemeye çalıştım. Kızı öpmeden önce keşke beni öldürme ihtimalini düşünseydim çünkü şu an seyiren gözü beni az birşey korkutmadı değil.
"Sen az önce ne yaptın?"dedi sakin bir ses tonuyla.
Etrafıma bakındığımda insanların kapının dışında bize anlamayarak baktıklarını fark ettim.
"Şimdi sırası değil."dedim ve asansörden çıktım.
"Lan bana bak pis sapık."diyerek arkamdan geldiğini hissettim.
Kolumdan tutup beni kendisine çeviride ve yüzüme yediğim yumrukla neye uğradığımı şaşırdım.
Geriye doğru sendeledim ama dengemi sağlayınca yere düşmekten son anda kurtuldum. Elimle burnuma dokunduğumda kan aktığını hissettim.
"Kırsaydın tam olsaydı."dedim burnumdan akan kanı silerek.
Mavili'nin bir şey demesine fırsat kalmadan görevli bir kız koşarak yanımıza geldi.
"Beyefendi iyi misiniz? Gelin şöyle pansuman yapalım burnunuza."diyerek beni bir odaya doğru ilerlletti.
"Aman burnuna baktırın kırılmış olabilir. Yazık çocuğa."diyerek arkamızdan gülerek gelen Mavili'yle gözlerimi devirdim.
Bir odaya girince görevli kızın gösterdiği yere oturdum. Görevli kız elindeki pamuğu burnuma bastırdı.
"Hanımefendi şu pamuğu beyefendinin burnuna bastırır mısınız? Ben gerekli malzemeleri getirip geleceğim."dedi.
Mavili kafasını sallayarak pamuğu kızın elinden alıp burnuma bastırdı. Kız odadan çıkınca Mavili konuşmaya başladı.
"Bunun için özür dilemeyeceğim."dedi.
"Ben de seni öptüğüm için özür dilemeyeceğim."dedim sırıtarak. Mavili elindeki pamuğu burnuma sert bir şekilde bastırınca inledim.
Görevli kız gelince Mavili kıza yer verdi. Kız pansuman yapmayı bitirince ikimize bakarak konuşmaya başladı.
"Neyseki kırık yok. Şanslısınız. Kanama durdu. Kendiniz iyi hissedince gidebilirsiniz."diyerek odanda çıktı.
"Ne için geldik ne ile uğraşıyoruz?"diye homurdanıp yerimden kalktım.
Mavili ile birlikte odadan çıkınca asıl amacımız için doktorun odasına doğru ilerledik. Sırada kimse olmadığı için kapıyı çalıp içeri girdik.
Yaklaşık elli yaşlarında olan kadın doktor bizi görünce gülümsedi.
Mavili ile birlikte gidip doktorun karşısındaki koltuklara oturduk.
"Hoşgeldiniz."dedi doktor
"Hoşbulduk."dedik ikimiz de aynı anda.
"Ee nasıl gidiyor? Kaç aylık?"dedi doktor Mavili'ye bakarak.
"Ne?"dedik ikimiz de yine aynı anda.
"Bebek kaç aylık?"
"Ne bebeği lan?"dedim ayağa kalkarak .
"Sakin olun beyefendi. Eşiniz hamile değil mi?"dedi doktor anlamayarak.
"Ne eşi lan? Bu benim eşim değil ve hamile olduğunu da sanmıyorum."dedim.
"Madem eşiniz değil ve hamile değil burada ne işiniz var?"dedi.
"Maviki motordan düştü kontrol için gelmiştik."dedim Mavili'ye bakarak. Mavili gülmemek için dudaklarını birbirine bastırmış bana bakıyordu.
"Beyefendi yanlış gelmişsiniz burası kadın doğum yeri. Siz hemen yan taraftaki odaya girecektiniz sanırım."dedi doktor gülerek.
Kaşlarım şaşkınlıkla havaya kalktı. Hay ben şansıma.
Mavili'ye baktığım gibi kahkaha atmaya başladı.
"Gülme be kızım. Kalk hadi."diyerek kolundan tutup ayağa kaldırdım onu.
Doktor gülümseyerek kafasını iki yana salladı.
"Çok afedersiniz."diyerek odadan çıktık.
"Şansımı..."Mavili elini ağzıma bastırarak küfür etmeme engel oldu.
"Çok ayıp."dedi gülmemeye çalışarak.
Elini itip yan taraftaki odanın kapısındaki yazıya bakarak içeriye girdim.
Yaklaşık otuz yaşlarından olan doktor bizi görünce elindeki kitabı masasının üstüne bıraktı.
İçeriye girince doktorun karşısındaki koltuklara oturduk.
"Şikayetiniz nedir?"dedi doktor bi bana bi Mavili'ye bakarak.
Mavili olanları söylemeye başlayınca ben de onu dinlemeye başladım.
"Şöyle şuraya geçip oturun sizi bi kontrol edelim."diyerek ayağa kalktı. Mavili'de ayağa kalkıp doktorun gösterdiği yere oturdu. Doktor Mavili'yi kontrol etmeye başlayınca ben de onların işlerini bitirmelerini bekledim.
"Görünürde bir sorun yok ama kafanızın röntgen filmini çekmliyiz her ihtimale karşı."dedi doktor.
"Buna gerek var mı ya?"diye homurdandı Mavili.
"Bence var. Baktırın. Kafasında bir şeyler olduğuna inanıyorum."dedim sırıtarak.
"Bak seni döverim çocuk."
Tam konuşacaktım ki doktor engel oldu.
"Beyin kanaması riskiniz olabilir."dedi.
Mavili kafasını sallayarak doktoru onayladı.
"Beni takip edin. Beyefendi siz burada bekleyin."diyerek odadan çıktı. Bi de bana emir veriyor.
Mavili'de doktordan sonra odadan çıktı. Ben de ağrıyan ayağımı önümdeki masaya uzattım. Evime gidecektim ne güzel. Nereden çıktı bu kız karışma?
Ne tuhaf, ne farklı, ne değişik, ne güzel bir kız. Güzel mi? Hayır lan güzel değil. Dur öyle de değil. Güzel ama değil yani bana göre değil belki başkasına göre güzeldir ama bana göre değil. Olsa ne yazar bana ne güzelliğinden? Güzelse kendisine güzel. Ben şu an neden bu kadar saçmaladım lan?
Gözlerimi kapatıp kafamı iki yana salladım. Gözlerimi açınca etraftaki her şeyi mavi görmeye başladım.
"Lan."diye bağırıp ayağa kalktım. Gözlerimi ovuşturup kendime geldim. Ne oluyor lan bana?
Kapı açılınca içeriye doktor ve Mavili girdi.
"Sizi bir gün müşade altında tutacağız"dedi doktor.
"Offf."diyerek gözlerini devirdi Mavili. Şu kızın adını bir öğrensem çok iyi olacak. Bi de adı Mavili çıkarmış. Ne ironi ama.
"Sen yine neden sırıtıyorsun?"dedi Mavili kaşlarını çatarak.
Evet çok güzel bir soru ben yine neden sırıtıyorum?
"Hayır sırıtmıyorum."dedim.
Bir şey demeden doktora döndü bakışları. İçeriye bir hemşire girince doktor konuşmaya başladı.
"Hemşire hanım siz hanımefendiye kalacağı odayı gösterin"dedi.
"Peki doktor bey."diyerek odadan çıktı. Biz de hemşireyi takip ettik. Bir odaya doğru ilerleyince biz de ilerledik.
"Burası."diyerek kapıyı açıp geçmemiz için kenara çekildi. Biz de içeri girdik. Hemşire gidince ben de kapıyı kapatıp arkama döndüm. Mavili kaşları çatık bir şekilde bana bakıyordu.
"Sen hayırdır?"
Evet ben hayırdır? Neden buradayım? Neden burada olduğumu bilmesemde nedense gitmek istemiyorum.
"Senin iyi olduğuna inanmadan gitmiyorum."dedim.
"Ya sabır."diyerek yatağın üstüne uzandı.
Ben de gidip yatağın yanındaki koltuğa oturdum.
"Eyvah."diyerek yerinden kalktı hızlıca.
"Ne oldu?"dedim merakla.
Soruma cevap vermeden cebinden telefonunu çıkarıp bir şeyler yaptı sonra da kulağına götürdü telefonu. Biraz bekledikten sonra konuşmaya başladı.
"Alo Mert...İyiyim ben bir sorun yok...Sadece bu yarışa gelemeyeceğimi haber vermek için aradım...Küçük bir kaza geçirdim...Endişelenme ben iyiyim...Hayır gelmene gerek yok...Of tamam...***hastanesi...Görüşünüz." diyerek telefonu kapattı. Şimdi Mert kim? Ne yarışı? O Mert denen kişi buraya mı geliyor?
"Kim lan bu Mert?"dedim.
"Sana ne?"dedi Mavili kaşlarını çatarak.
Doğru bana ne? Ne saçmalıyorum ben yine. Bir şey demeden önüme döndüm. Mavili'de yatağına uzanıp gözlerini kapattı.
Yaklaşık yarım saat sonra içeriye bir çocuk endişeli bir şekilde girdi.
"Asi?"diyerek Mavili'ye baktı. Demek kızın adı Asi. Tam ona göre bir isim. Mavili yani Asi çocuğun sesiyle gözlerini açtı.
"Mert, hoş geldin"diyerek yerinden kalktı.
Demek Mert denen kişi bu.
Mert koşarak gelip Asi'ye sarıldı. Ellerim istemsiz bir şekilde yumruk oldu. Lan bu Mert denen şahıs Asi'nin sevgilisi olmasın. Olmasın lan. Bana ne olursa olsun.
"Çok korktum sana bir şey oldu diye."diyerek Asi'den ayrıldı.
"Önemli bir şeyin yok Mert. İlk kazam değil."diyerek göz devirdi.
"İlk kazan değil mi?"dedim şaşkınlıkla.
Bakim konuşmamla ikisinin de bakışları bana döndü.
"Bu kim Asi?"dedi çocuk kaşlarını çatarak. Sana ne?
"Kaza yaptığımda bana yardım eden kişi."dedi Asi. Neden doğruyu söylemedi ki?
"Teşekkür ederim. Asi'ye yardım ettiğin için."dedi Mert bana gülerek. Gereksiz.
Ben de sadece gülümsedim.
"Siz gidebilirsiniz ben buradayım."dedi Mert.
"Hayır ben Mavili'nin iyi olduğuna inanmadan gitmiyorum."dedim.
"Mavili derken?"dedi Mert kaşlarını çatarak.
"Pardon Asi diyecektim. Mavili ona taktığım bir isim."dedim sırıtarak. Mavili'ye baktığımda gülerek bana bakıyordu. Mert ise kaşları çatık bir şekilde bana bakıyordu.
"Ben gideyim o zaman. Senin yanında kalan biri var nasıl olsa."dedi Mert.
"Güle güle."dedi Mavili.
Mert bana sinirli bir bakış atıp odadan çıktı.
"Neden kızdırdın sevgilini?"dedim.
"Sevgilim mi? Mert benim sevgilim değil. Yarıştan arkadaşım."dedi.
"Harbiden mi?"dedim sırıtarak.
"Harbiden."dedi o da gülerek.
Kafamı iki yana sallayarak kendime geldim. Ben tam olarak ne yapıyorum? Hemen konuyu değiştirelim.
"Ne yarışı?"dedim.
"Motor yarışı."dedi.
"Motor yarışı mı yapıyorsun?"dedim şaşkınlıkla.
"Evet."dedi.
"Bir kız için tehlikeli değil mi?"dedim.
"Tehlikeli hatta bir çok kez kaza yapmışlığım bile var. Ama eğlenceli."dedi gülerek.
"Ne değişik bir kızsın."dedim hayretle.
Bir şey demeden sadece gülümsedi.
"Ailene haber vermeyecek misin?"dedim. Yüzündeki gülümseme bir anda silindi.
"Benim ailem yok."dedi.
"Zor bir şey. Benim de annem yok."dedim.
"Hiç değilse baban var."dedi.
"Eğer baban anneni ölüme terk ettiyse o senin baban değildir."dedim.
"Eğer annen ve baban ortada hiç bir neden yokken seni yetimhaneye vermişse ailen yoktur."dedi o da.
Bir şey demeden sadece birbirimize baktık. O an gözlerinin rengine baktığımda farklı çok farklı hissetmeye başladım.
Ve şunu fark ettim. Ahenk'i tanıdığımdan beri ilk kez Ahenk aklıma hiç gelmedi.
•instagram;
• nazozkan_
•_justreaders_