İyi okumalar.✨
Medyada Anıl🌸
Ahenk'in Ağzından
Emre ile el ele bizimkilerin yanına çıkınca hiç şaşırmadılar. Ama ben bu duruma şaşırdım.
"Emreaşkım hayırlı olsun. Daha seninle Gumball'u izlediğimiz gün dün gibi aklımda."dedi Can sahte göz yaşlarını silerek.
"Zaten dün uyumadın ve bizi de uyutmayıp zorla o mavi yaratığı izlettin."diye homurdandı Emre.
"Olabilir ama konumuz bu değil Emreaşkım. Sizin adınıza çok sevindim."dedi Can.
Diğerleri de tebrik edince Emre'ye baktım. Bana gülümseyerek bakıyordu. Ben de ona gülümseyince beni kendisine çekip sarıldı. Ben de bu anı bekliyormuşum gibi ona sarıldım.
"Can sürekli bu anlarımızı bozuyorsun. Ve Ahenk sürekli benden ayrılıyordu. Ama şimdi bozsan bile izin vermem."dedi Emre.
Gülümseyerek Emre'ye biraz daha sokuldum. Artık burada kalabilirim.
"Olsun Emreaşkım ben yine bozarım."diyerek sırıttı Can.
"Ya sabır."dedi Emre.
Ece ve Dolunay'a baktığımda bize 32 diş sırıtarak baktıklarını görünce onlara göz devirdim.
"Emre ben üstümü değiştirip geleyim."dedim üstümdeki kıyafetlere bakarak. Emre kafasını salladı. Hızlı adımlarla kabinlere doğru ilerledim. Çıktığım kabine tekrar girip hızlıca üstümü değiştirdim. Kıyafetleri elime alıp kabinden çıktım. Emre beni görünce gülümsedi.
"Neyse arkadaşlar biz oyunumuzu da oynadığımıza göre ben ve Ahenk bundan sonra birlikte bir şeyler yapacağız."diyerek beni kolumdan tutup çekiştirdi Emre. Elindekileri zar zor Dolunay'ın eline tutuşturdum.
"Tövbe Emreaşkım."diye bağırdı Can. Emre onu takmayarak yürümeye devam etti. Aklıma berem gelince Emre'ye seslendim.
"Emre dur berem kaldı."
Emre durunca hızla beremi bıraktığım yere gittim ama yerinde bulamadım. Nereye koydum ben onu?
"Kanka?"Can'ın bana seslenmesi ile ona döndüm. Beremi bana uzatınca gülümseyerek elinden aldım. Emre'nin yanına gidince beremi kafama geçirecektim ama Emre izin vermeyip elimden aldı. Bereyi kafama taktıktan sonra alnımdan öpüp elimden tuttu. Gülümseyerek ben de onun elini tuttum. AVM'den çıkınca Emre'nin arabasına bindik.
"Ee ne yapalım sevgilim?"dedi Emre sevgilim kelimesine vurgu yaparak.
"Se-sevgilim mi?"dedim şaşkınlıkla.
"Evet sevgilim. Değil misin?"dedi gülerek.
"Öyle mi?"dedim şaşkınlıkla.
"Ahenk çok safsın be güzelim."diyerek burnumun ucuna vurdu. Ben daha sevgilim demesininin şokunu atlatamamışken o bana güzelim diyor. İki güne zor çıkarım ben. Kalbimin hızlı hızlı atmasına aldırmadan gülümsedim.
"Slk şey ya Batu ne olacak?"
Batu mu?
"Evet Batu. Çocuk seni seviyordu ve sizin sevgili olduğunuzu öğrenirse çok kötü olacak."
Hiç bir şey yapamaz.
"Emin misin?"
Belki.
Yüzüm asılınca Emre kaşlarını çatarak bana bakmaya başladı.
"Ahenk ne oldu?"dedi.
"Şey Emre ben şey düşündüm. Yani şey Batu..."diyerek sustum.
Emre derin bir nefes alıp yola baktı. Sonra tekrar bana dönüp konuşmaya başladı.
"Bak Ahenk biliyorum Batu için çok zor bir şey ama benim elimden bir şey gelmez. Kimin yanında mutluysan aşk onun yanında güzeldir. Ben senin beni sevdiğini öğrendikten sonra göz göre göre Batu'nun yanına gitmene izin veremem. Ondan korkmana gerek yok hiç bir şey yapamaz ben seni her zaman korurum."dedi gülümseyerek. Ben de gülümseyip Emre'nin yanağını öptüm.
"Bu ilk değil biliyorsun dimi?"dedi gülerek. Kampta bir kere daha Emre'nin yanağını öptüğüm aklıma gelince utanarak önüme döndüm.
"Unutmadın mı sen onu ya?"dedim homurdanarak.
"Sevdiğim kızın beni ilk öpmesini nasıl unutabilirim ki?"dedi Emre.
"Ne? O zamandan beri mi seviyorsun?"dedim şaşkınlıkla.
"Okula ilk geldiğin günden beri senin diğer kızlardan farklı biri olduğunu anlamıştım."dedi.
Bir şey demeden sadece gülümsedim.
Emre'de gülümseyip arabayı çalıştırdı.
Karnımın guruldamasıyla Emre kahkaha atmaya başladı.
"İstikamet belli oldu sanırım."dedi Emre.
"İşte midem yapar arada böyle şeyler."dedim gülerek.
Kısa bir süre sonra bir villanın önüne gelince anlamayarak Emre'ye döndüm.
"Ahenk. Burası benim evim."dedi gülerek.
"Ay kız bu seni ilk günden eve atacak. Olmaz bundan sevgili ayrıl hemen."
Sus bi Şükufe.
"İyi, hoj, güzel de neden buraya geldik?"
"Ahenk ben seni annemle tanıştırmak istiyordum bu da çok iyi bir fırsat oldu."dedi Emre.
"Bu kadar erken mi?"dedim kaşlarımı havaya kaldırarak.
"Aslında annem seni biliyor. Ben sürekli senden bahsediyordum. Annem seninle tanışmayı çok istiyordu. Ben de fırsat bu fırsat dedim ve seni buraya getirdim. Ama istemezsen anlarım. Geri dönebiliriz."dedi gülümseyerek.
"Emre ben ne desem bilemedim ama geri dönmek de istemiyorum. Sanırım tanışmak istiyorum."dedim ben de gülümseyerek.
"Maşallah bugün anasıyla tanış, yarın nikah kına dersen haftaya evlenirsiniz siz."
Ne saçmalıyorsun Şükufe ya?
Emre elimi elleri arasına alıp öpünce kalbim yine hızlanmaya başladı.
Emre arabadan inince ben de derin bir nefes alıp indim.
"Geri dön be slk şey."
Sus be slk.
"Ahenk sevgili olduğumuzu hemen anneme söylemeyelim. Bakalım seni nasıl karşılayacak? Merak ediyorum doğrusu ağzından bir şey kaçıracak mı diye."dedi Emre.
"Eğlenceli olacak gibime geliyor."dedim gülerek.
Kapının önüne gelince Emre zile bastı. Kısa bir süre sonra 45-50 yaşlarında bir kadın kapıyı gülümseyerek bize açtı.
"Hoşgeldin oğlum."dedi. Beni görünce önce şaşırdı sonra da kocaman gülümsemesiyle bana bakmaya başladı.
"Sen de hoşgeldin Ahenk kızım."dedi.
Hiç çaktırmadı ki.
"İsmimi nereden biliyorsunuz?"diye sordum.
"Iııı. Nereden biliyorum? Emre bahsediyor hep."dedi.
"Benden mi?"dedim şaşkınlıkla.
"Evet aman yani şey kızım sizden, arkadaşlarından."dedi gülümsemeye çalışarak.
"Anneciğim içeri girsek mi biz?"dedi Emre kendini gülmemek için zor tutarken.
"Ay tabi geçin içeri."diyerek geçmemiz için kenara çekildi Emre'nin annesi.
İçeri girince Emre bir yere doğru ilerledi ben de onun peşinden gittim. Çok hoj dekore edilmiş bir salona girince salona hayran bakışlar atarak gidip Emre'nin yanına çift kişilik koltuğa oturdum.
Emre'nin annesi de gelince karşımızda duran tekli koltuğa oturdu.
"Diğerleri nerede?"diye sordu Emre'nin annesi.
"Onlar yok anne biz varız."dedi Emre gülerek.
"Ee sen nasılsın kızım?"diye sordu bana Emre'nin annesi.
"İyiyim teşekkür ederim siz nasılsınız efendim?"diye sordum.
"Ben de iyiyim kızım bu arada adım Demet. Efendim falan çok resmi."dedi gülümseyerek.
Gülümseyerek kafamı salladım.
"Anne biz açız."dedi Emre.
"Aaa durun ben hemen hazırlarım bir şeyler."diyerek ayağa kalktı.
"Aaa şey ben yardım edeyim."diyerek ben de ayağa kalktım.
"Yok kızım sen otur ben hemen hazırlarım."diyerek salondan çıktı. Tekrar yerime oturdum.
Emre'ye dönmem ile sırıtan yüzüyle karşılaşmam bir oldu.
"Ne?"dedim anlamayarak.
"Ahenk ne anladım biliyor musun?"dedi koltukta bana doğru biraz yaklaşarak. Yutkunarak konuşmaya başladım.
"Ne anladın?"
"Seni sandığımdan daha da çok sevdiğimi."dedi.
Bu itirafı beklemediğim için şaşırdım. Kendimden hiç beklemeyeceğim bir şey yapıp biraz daha Emre'ye yaklaştım ve ona sıkıca sarıldım.
Emre'de çok geçmeden bana sarıldı.
"Bu ne içindi?"diye sordu anlamayarak.
"Aa ne demek ne içindi? Sevgilime sarılmaz mıyım?"dedim gülerek.
"Sarılırsın sarılırsın bir dakika dur ne? Sevgilim mi dedin?"diyerek bana döndü.
"Ne? Sevgilin mi?"gelen sesle hızla Emre'den ayrılıp sesin sahibine döndüm.
"De-demet teyze?"dedim şaşkınlıkla.
"Ay siz sevgili misiniz? Ve bundan benim haberim yok. Ne zaman oldu bu? Ne zaman bana söyleyecektiniz?"
"Anne bir dur. Tamam açıklayacağım. Bugün sevgili olduk. Daha yeni."dedi Emre.
"Ay kızım gel buraya ben sana sarılacağım."diyerek yanımıza geldi. Ben de şaşkınlıkla yerimden kalkıp Demet teyzeye sarıldım.
"Hadi siz açsınızdır. Gelin bir şeyler yiyin."diyerek benden ayrıldı.
Demet teyze mutfak olduğunu tahmin ettiğim yere ilerleyince ben ve Emre'de onu takip ettik. Yani ben takip ettim Emre bildiği bir yere giderken neden annesini takip etsin ki?
"Ne slk slk sorular soruyorsun sen ya."
Of ben de bilmiyorum Şükufe sanırım aşk çarptı.
"Allah çarpsın seni."
Tövbe de slk şey.
Gri renklerin hakim olduğu mutfak çok hoj dekore edilmişti. Emre ile birlikte gidip sandalyelere oturduk. Hazırlanmış sofraya bakınca şaşırdım.
"Bu kadar kısa sürede bunları nasıl hatırladınız?"
"Çünkü benim annem."diyerek güldü Emre.
Demet teyzenin "Oğlum sus bakayım sen. Ne karışıyorsun benim ve gelinimin muhabbetine."demesiyle tükürüğüm boğazıma kaçtı ve öksürmeye başladım.
"Helal helal."dedi Emre gülüp sırtıma vururken.
"Al kızım iç şu suyu."diyerek bana bir bardak su uzattı Demet teyze. Suyu alıp içtim.
"İyi misin güzelim?"diye sordu Emre.
Kafamı salladım.
"Ben bi odama çıkayım siz de rahat rahat yemeğinizi yiyin."diyerek mutfaktan çıktı Demet teyze.
"Gelinim ha? Güzelmiş."diyerek sırıttı Emre.
"Ya Emre bi sus."dedim utanarak.
"Neden. Güzel olmaz mıydı?"diyerek bana yaklaştı.
"Olmazdı."
Sana sordu sanki.
"Bi-bilmem ki."dedim Emre'nin gözlerinin içine bakarken.
"Öyle mi?"diyerek dudaklarıma bakmaya başladı.
Kalbim yine hızlanmaya başlayınca istemsiz olarak dudağımı dişledim.
Emre bana yaklaşmaya başlayınca gözlerimi sımsıkı kapatıp olacakları bekledim.
"Ahenk aç gözlerini güzelim."
Emre'nin sesiyle gözlerimi açtım. Bana gülümseyerek bakıyordu.
"Ahenk sen istemediğin sürece seni öpmem. Ama sarılırım. Sen git desen bile ben sana sıkı sıkı sarılacağım."dedi.
"Ben seni bırakmam. Sana git de demem."dedim kaşlarımı çatarak.
"İyi o zaman benden kaçışın yok. Çünkü benim seni bırakmaya hiç niyetim yok."dedi önüne dönerken.
Cebimden telefonumu çıkartıp anneme eve geç geleceğime dair bir mesaj attım. Tam telefonu kapatacakken gelen bildirimle ekrana baktım. İnstagram'dan bir mesajım olduğunu görünce uygulamaya girdim. Dm kısmına girip kim olduğuna baktım. Tanımadığım bir kişiden mesaj gelmişti.
"Kim lan o?"dedi Emre.
"Ne bakıyorsun oğlum özelime?"dedim ona dönerken.
"Kızım benim sevgilime kimin mesaj attığını merak ediyorum."dedi.
"Aa doğru ya biz sevgili olmuştuk. Benim hatam sorry."diyerek tekrar telefonuma döndüm.
Mesajı açıp okumaya başladım.
"Kırk yıllık papazım böyle günah görmedim. Günahın olayım işle beni."mesajı sesli bir şekilde okuduktan sonda kahkaha atmaya başladım.
"İşleyeceğim ben seni. Gülme kızım. Ver şu telefonu."diyerek elimden telefonumu aldı.
"Ya versene telefonumu."diyerek sandalyeden Emre'nin üstüne doğru eğildim.
"Kızım dur şuna bir cevap vereyim."diyerek ayağa kalktı.
"Emre versene telefonumu."diyerek bende ayağa kalktım. Telefonu alamayayım diye havaya kaldırdı. Ben de zıplayarak almaya çalıştım.
"Allah boydan vermiş akıldan almış. Oğlum versene telefonumu."dedim.
"Ne kadar ayıp insan sevgilisine hakaret eder mi?"diyerek sırıttı.
"Senin gibiyse eder."dedim. Zıplamayı bırakıp derin bir nefes aldım. Sen şimdi görürsün.
Emre'nin hiç beklemediği bir anda hızla zıplayıp elinden telefonu aldım. Emre ani hareketimle dengesini kaybedip düşünce onu tutmaya çalıştım ama başarılı olamayınca ben de Emre'nin üstüne düştüm.
"Çocuklar bu ne gürültü?"diyerek içeri giren Demet teyzeyle hızla Emre'nin üstünden kalkacakken dengemi sağlayamayıp tekrar Emre'nin üstüne düştüm.
"Ne oluyor burada?"diye sordu Demet teyze şaşkınlıkla bizim halimize bakarken.
"Şey oldu. Vallahi kötü bir şey yapmıyorduk. Yani şey..."
"Kızım anlıyorum."dedi gülüp mutfaktan çıkarken.
"Ya offf."diyerek Emre'ye döndüm.
Emre'nin telefonumda bir şeyler yaptığını görünce amacına ulaştığını anladım.
Göz devirip kafamı Emre'nin göğsüne koydum.
"Yerin rahat bakıyorum."dedi Emre.
"Hı hı."dedim.
Emre bir şey demedi. Tam olarak nerede olduğumu idrak edince hızla Emre'nin üstünden kalktım.
"Biz öyle iyiydik."diye homurdandı Emre.
Bence de iyiydik ama bunu Emre'nin bilmesine gerek yok bence.
Bir şey demeden gidip sandalyeme geri oturdum. Emre'de gelip yanıma oturunca yemeğimizi yemeye başladık.
Hava kararana kadar Demet teyzeyle sohbet ettik.
Artık geç olduğunu anlayınca ayağa kalktım.
"Ben artık gideyim."dedim.
"Sen bilirsin kızım ama istediğin zaman gelebilirsin."diyerek Demet teyze de ayağa kalktı.
Demet teyzeyle vedalaşıp Emre ile birlikte evden çıktık.
Arabaya doğdu ilerleyip arabaya bindik.
Yol boyunca Emre'nin annesi hakkında konuştum. Emre sadece gülümseyerek beni dinledili. Bizim apartmanın önüne gelince Emre arabayı durdurdu.
Emre'ye dönüp konuşmaya başladım.
"Benim için çok güzel bir gündü."
"Benim için de güzelim."diyerek gülümsedi.
"Ben gideyim artık."diyerek kapıyı açtım. Emre bir anda kolumu tutup beni kendine çekti ve hızla yanağımı öptü.
"Şimdi gidebilirsin."diyerek sırıttı. Utanarak arabadan indim. Emre'ye el salladım. O da bana göz kırpıp arabayı çalıştırdı ve gözden kayboldu. Gülümseyerek arkasından baktım.
"Sevgili oldunuz demek?"arkamdan gelen sesle irkilerek arkama döndüm. Gördüğüm görüntüyle elim istemsizce ağzıma gitti.
"Hiiih! Batu? Yüzüne ne oldu?"dedim ona yaklaşarak. Ağzı yüzü kan içinde kalmıştı.
"Seni neden ilgilendiriyor ki?"dedi boğuk çıkan sesiyle.
"Sen içtin mi?"dedim.
"Evet hem de çok ama unutamadım Ahenk. Bugün gördüklerimi unutamadım. Emre'nin seni öpmesini, seni etrafında döndürmesini, ona mutlu gözlerle bakmanı unutamadım."dedi kaşlarını çatarak.
"Batu..."
"Ne var?"diye bağırdı.
"Ben üzgünüm yapamam bunu. Emre'yi bu kadar severken sana ümit veremem."dedim üzgünce.
"Ne ümidinden bahsediyorsun lan. Denemedin bile. BENI SEVMEYI DENEMEDIN BILE"diye bağırdı.
"Batu bağırma."dedim kaşlarımı çatarak.
"Neden? İnsanlar rahatsız olasın diye mi? Hayır efendim duyacaklar. Nasıl benim üzüldüğüm kimsenin umrunda değilse onların da rahatı benim umrumda değil."diye bağırdı.
"Batu yüzün çok kötü. Ne oldu sana?"diye sordum ona biraz daha yaklaşarak.
"Duygusal acıyı hissetmemenin tek yolu fiziksel acıdır Ahenk ama bu da işe yaramadı."dedi gülerek.
"Batu hastaneye gitmelisin."dedim.
"Neden bu kadar ilgileniyorsun yaralarımla? Nasıl olsa senin umrunda değilim."dedi.
"Umrumda değilsin ama benim yüzümden kendine zarar vermeni de istemiyorum."
"Umrunda değilim. Doğru ya zaten umrunda olsaydım yüzümdeki yaraları değil de kalbimdeki yarayı görürdün."dedi.
"Batu lütfen."dedim
"Ne lütfen ne? Çok mu istiyorsun yüzüme ne olduğunu? Gel lan benimle o zaman."dedi yalpalayarak yanıma gelip kolumdan tutarak.
"Batu ne yapıyorsun?"diye sordum anlamayarak.
Bir şey demeden beni peşinden sürükleyip zorla arabasına bindirdi. Ne kadar dirensem de işe yaramadı. Batu'da arabaya bininci arabayı çalıştırdı.
"Batu ne yaptığını sanıyorsun. Sarhoşsun bak kötü olacak."dedim.
Ama beni dinlmeyeip yola bakmaya devam etti.
Evimden git gide uzaklaştığımızı anlayınca "Batu durdur arabayı ineceğim."dedim.
"Ahenk bi sus."diye bağırıp önüne döndü.
"Bana bağırma. Durdur arabayı ineceğim dedim."diyerek bağırdım.
Yine beni dinlemedi.
"Alo kime diyorum? Durdur lan arabayı."diye bağırdım bu sefer daha yüksek bir sesle.
Beni yine dinlemeyince bu sefer benden günah gitti diyerek direksiyonu tuttum.
"Ahenk ne yapıyorsun? Bırak direksiyonu. Kaza yapacağız."dedi ellerimi direksoyindan uzaklaştırmaya çalışarak.
"Sana durdur arabayı ineceğim dedim ama beni dinlemedin."dedim.
Biz tartışırken gelen korna sesiyle kafamı sağa doğru çevirdim. Bize doğru son hız gelen bir kamyonet görünce ne yapacağımı şaşırdım. Batu okkalı bir küfür savurup direksiyonu hızla sola doğru kıvırdı. Araba ağaçlık alana girince sarsılmaya başladık.
"Batu bir şeyler yap."diye bağırdım.
"Olmuyor Allah kahretsin olmuyor hakimiyeti kaybettim."diye bağırdı Batu'da.
Karanlıkta son hız ağaçlara doğru gidince gözlerimi kapattım. Batu ve bana bir şey olmaması için Allah'a dua ettim. Bu kadar kolay olmamalıydı. Ben daha sevdiğim çocuğa yeni kavuşmuşken bu olamaz.
Son hatırladığım Batu'nun "Ahenk!"diye bağırıp beni kolları arasına almasaydı sonrası kafama yediğim darbeyle karanlık...
•instagram;
• nazozkan_
•_justreaders_