Chapter 35
Pumasok na ang sasakyan sa loob nang parkinglot nang Hernandez building. Kinagat ko ang ibabang labi ko nang marealized nanarito na nga kami. Nakita kong bumaba na si Dillon nang sasakyan at sumunod sakanya si Mr. Hernandez at ang kanyang asawa. Lumabas na din ang driver peronaiwan ako sa loob at hindi makakilos. Pakiramdam ko ay hindi ako makagalawdahil nanghihina ang aking tuhod. I can't move an inch.
Kinapa ko ang sarili ko at narealized na walanga akong dalang kahit na anu. Lahat nang gamit ko ay naiwan sa bahay ni Grantat wala akong dalang kahit na cellphone manlang ngayon. Naputol ang pagiisip konang madinig ang pagkatok ni Mr. Hernandez sa salamin nang sasakyan.
"Get out of the car." Malamig na sabi nya saakin.
Lumunok ako at kumilos na. Binuksan ko angpintuan at lumabas na doon. Nanghihina parin ang mga tuhod ko pero pinilit kongmaglakad nang diretsyo papuntang elevator. Nakasunod lang sila sa akin. Walaakong imik. Pumasok ako sa elevator at naabutan ako ni Dillon doon. Naiwan siMr. and Mrs. Hernandez dahil may sinasabi pa ito sa kanilang bodyguard.Nagkadikit ang mga braso namin ni Dillon kaya nalaglag ang tingin nya sa akin.Diretsyo lang ang tingin ko at hindi manlang sya binalingan.
"I know you're mad. But, I just doing thisfor you." Aniya.
Lumunok ako at kinusot ang masakit kong mgamata.
"This isn't right. Dillon."
"And what is right, then? Ang patuloy namagsinungaling at patuloy na pagtakpan ang lahat para lang makasama mo sya?Just for you and Grant to happen? Then, that isn't love! That's a pureselfishness!" sagot nya sa akin.
Napatingin ako sa kanya nang dahil doonkasabay nang pagbukas nang elevator. Diretsyo ang lakad ko papasok nang bahaynila at hindi ko na pinagbigyan pa ang tawag sa akin ni Dillon. I don't want tohear any word from him now. I am not mad at me pero hanggang ngayon ay parabang hindi parin matanggap nang systema ko kung bakit nya nagawa sa amin ito. Iknow, he has his reason at alam ko rin na para sa akin 'yun. But still, of allthe people, hindi ko maisip kung bakit si Dillon pa.
"Faith!" sunod kong narinig ang boses ni Mrs.Hernandez sa likuran ko.
Nilingon ko sya at nakitang mabilis angpaglapit nya sa akin. Isang malakas na sampal ang natanggap ko sa kaliwangpisnge. Nagulat ako at halos nabingi sa lakas noon. Uminit ang pisnge kokasabay nang awtomakong patulo nang luha ko sa mata.
Akmang sasampalin nya ako ulit nang hulihinni Mr. Hernandez ang kanyang kamay sa ere.
"DON'T SLAP MY DAUGHTER!" sigaw nya.
Marahas syang binalingan nang tingin nangkanyang asawa.
"Are you kidding me? She isn't your daughter!Eric! Neither mine! She's just a pure bitch-" galit na galit na sabi ni Mrs.Hernandez.
"Tita!" pigil sa kanya ni Dillon.
Nakayukong nakahawak ako sa pisnge ko habanglumuluha. I know, I don't belong here. Kaya nga ako umalis. Hindi ako nararapatsa kahit na kanino sa kanila. I just belong in Grant arms.. Sa kanya lang.
"What do you want from my son? Huh? Hindi pa basapat na kami ang gumagastos sayo? Sa sakit mo? If it wasn't because of us youare dead right now! Tapos ganito pa? Huh? Is this how you show your gratitude?Nakikita mo ba kung anu ang ginagawa mo? You're just creating mess in ourfamily!" sigaw nya sa akin.
Hindi ako umimik at tinanggap lang ang lahatnang masasakit na salitang sinasabi nya. She's mad and I deserve this.Tatanggapin ko ito dahil alam kong kasalanan ko. Dahil alam ko nagsinungalingako sa kanila kaya nangyayari ito.
"Please, Tita. Stop this. She's sick." Ani niDillon at hinawakan ang balikat ko.
"So what if she's sick-"
"Lydia!" sigaw ni Mr. Hernandez.
Natahimik ang mommy ni Grant at bumaling sakanyang asawa.
"What? Are you still going to tolerate thisgirl? This is insane! Nakita mo kung anung ginawa nya sa anak mo, Eric?" hinahingalna sabi nya.
"Alam ko at nakikita ko. But, you need tocalm down. Nasa ibaba lang sila Rooney. They might hear us." Aniya.
"Anu ngayon kung marinig nila? Mabuti nga 'yunpara malaman nila na 'tong babaeng 'to ang nagdadala nang gulo sa pamilyanatin. Itong babaeng ito ang naglalason sa utak nang anak natin, Eric! You needto do something about this! Hinding-hindi ko ito mapapayagan!" Aniya.
Nagangat ako nang tingin sa kanila.
"M-mahal ko po si Grant." Manghihinang sabiko.
Umiling si Mr. Hernandez habang nagiigtingang bagang.
"The two of you can't happen. Parehas nakayong Hernandez and you're sick." Sagot nya sa akin.
"Hindi po ako totoong Hernandez-"
"Still you're bearing my name now, Faith." Putolnya sa akin.
Nanlamig ang buo kong katawan dahil sa sinabinya. Umiyak ako nang umiyak at pakiramdam ko hindi na naubos ang luha ko.Pumikit ako at lumuhod sa harapan nila.
"Faith!" sigaw ni Dillon at pilit akongitinatayo pero hindi ako pumayag.
Nanginginig ang kamay kong tinatanggal angbraso nya sa akin.
"H-hindi, h-hindi Dillon. Hayaan mo ako.Luluhod ako, magmamakaawa ako kung yan ang kailangan. Grant did so much for meat ako naman ngayon, kulang pa ito, kulang pa ito sa lahat-lahat nang ginawanya para sa akin.." Mahinang sabi ko.
Naramdaman ko ang panghihina nya at pagbitawsa akin. Lumunok sya habang nagiigiting ang bagang.
"Stand up, hindi kita kakaawaan nang dahil sapagluhod mo." Ani ni Mr. Hernandez pero hindi ko sya pinakinggan.
Nagsimula akong magsalita.
"Bago ko pa tanggapin ang pagiging Hernandezay mahal na namin ni Grant ang isa't-isa. N-noon, kaya hindi ko tinatanggap angalok nyo sa akin ay dahil tanggap ko na kung anu man ang kahihinatnan ko.Tanggap ko na mamatay din ako. Pagod na akong pakipaglaban sa sakit ko kayapara sa akin noon wala nang saysay na pumayag pa ako sa inaalok nyo."Lumuluhang sabi ko.
Lumunok ako at patuloy na nakayuko habangnakaluhod. Now, what I need is for them to listen to me carefully. Kaylangang makinigsilang lahat sa sasabihin ko. I have a lot to say in my mind right now at gustokong ilabas ang lahat nang ito ngayon.
"Pero dumating si Grant sa buhay ko.Pakiramdam ko gusto kong mabuhay ulit. Gusto kong mabuhay. I am torn. I am tornbetween my overflowing love for him and my sickness. I want Grant and at thesame time, I want to live. Am i selfish if I want both?"
"Faith.." dinig kong bulong ni Dillon. Hindiko sya pinansin. Nagpatuloy lang ako sa pagsasalita.
"Pinakawalan ko si Grant at piniling pumayagsa inaalok nyo sa akin. Ang akala ko, kaya ko. Ang akala ko, mas importantengmabuhay ako para sa kanya. Akala ko, mas gusto kong mabuhay. I let him go forme to live. Naisip ko, kung mas pipiliin kong pumayag at kung mabubuhay ako aymas makakasama ko sya nang matagal pero nagkamali ako. Nawala sya sa akin.Nawala sa akin si Grant at parang nawawasak ang puso ko. M-mas masakit pa angnaramdaman kong sakit kaysa sa sakit na dulot nang sakit ko.. Hindi ko kaya.."Umiling-iling ako.
I was born in this earth with this kind ofsickness and since then, I was asking and searching my reasons to live but whenI found Grant, when I loved him, I started to realize my purpose here on earthand that is to love him and be with him, forever.
"N-natakot akong dumating ang araw nagumaling nga ako pero mawala naman si Grant sa akin. Naisip ko, mas gugustuhinko palang mamatay nalang basta nasa tabi ko sya, basta akin sya, basta di syamawawala. Alam kong makasarili ako. But, Grant suffer a lot for me at ayaw konang maulit 'yun.." Sabi ko.
Kumunot ang noo ni Mr. Hernandez at nilapitanako.
"So, you mean for a very long time, maynangyayari nang ganito? And you're keeping this to us?" singhap ni Mr.Hernandez.
Dahan-dahan akong tumungo-tungo.
"Oh God.." Tumingala sya habang nagiigtingang bagang.
"I'm sorry, I lied." Singhap ako.
Galit nya akong binalingan.
"Now, I am doubting kung paanu ka pinalaki niDavid." Galit na utas nya.
Umiling-iling ako.
"Wala pong kasalanan si Papa David dito."
"You were race in such a holy place. Growingup holding a bible in both of your hands. Eating gospels, drinking holy wateralmost every damn time. I've seen you as a woman with praise and worthy. But, Ididn't expect you to be like this; liar and selfish." Malamig na sabi nya.
Nanlaki ang mata ko at pakiramdam ko aynayanig ang buo kong pagkatao nang dahil sa sinabi nya. Naubusan ako nangsalita at pakiramdam ko ay unte-unte akong kinain nang mga sinabi nya sa akin.
Suminghap si Dillon at hindi nagsasalita. SiMrs. Hernandez naman ay mukhang gulat na gulat sa mga sinasabi ko at nanatililang na nakatakip sa kanyang bibig habang pinapanuod akong nasasaktan atnakasalampak dito sa sahig. Hindi na ako makatayo, parang naging parte ako nanglupa at pakiramdam ko kinakain ako nito patungong impyerno. Masakit ang buokong katawan pero mas masakit ang puso ko. I've lost all my strength. I amlost.
"Your parents are died and I know that isbecause of me, kaya nga pinagbabayaran ko ang kasalanan ko ngayon at pinipilitkong maging mabuting tao at suportahan ang pangangailangan mong gamutan." Singhapnya. "But, to tell you the truth, I am not as good as you see, Faith. I am theeldest son of late Matilda and Roderick Hernandez and as for now, ako angpundasyon nang apelyidong Hernandez. Tinago ko ang nagawa kong kasalanan yearsago dahil ayokong masira ang apelyidong pinakaiingatang pangalan nang mgamagulang ko. That's why I find you. Hinanap kita dahil alam ko ang pangangailanganmo. Tinanggap kita sa pamilyang ito at pinagbabayaran ko ang kasalanan ko samga magulang mo hanggang ngayon. I want you to live because I took your parentslives, you are my daughter now, dala-dala mo ang pangalan ko at ganun din siGrant. May kasalanan ako sayo but it doesn't mean that I will tolerate thiskind of bullshit under my name. In spite of all of that, I still have toprotect this family and the name Hernandez." Aniya.
Umiyak ako nang umiyak at hindi na natigil 'yun.Nang magring ang cellphone ni Dillon ay dinukot nya 'yun sa kanyang bulsa.Tumalikod sya sa amin at nakita kong sinunandan sya nang tingin ni Mr.Hernandez.
"What?" malakas nyang sabi at nilingon kaminglahat. Namatay ang tawag at itinago nya ang kanyang cellphone pabalik nangkanyang bulsa. Kinabahan ako nang bumaling sya nang tingin sa amin.
"Tito, Tita.. Williard called hindi daw ponila napigilan si Grant. Papunta daw po si Grant dito sa Central. He's drivingalone and they're all worried." Aniya.
Kumalabog ang dibdib ko nang dahil doon.Bumaling ako sa orasan at nakitang magaalas syete na nang gabi. Anim na orasang biaje pauwi dito sa Central at kung traffic ay mas matatagalan pa sya.
Umiling si Mr. Hernandez at kunot-noongbinalingan si Dillon.
"Tell the guard to lock all the gates-"
"What? Eric! You're out of your mind!" Ani niMrs. Hernandez.
"Your son is a disappointment. He needs tolearn, Lydia."Malamig na sabi nya
"But, he's your son! I'm sure nalalason langang utak nya ngayon! Nabubulag lang sya ngayon at hindi dapat sya ang magdusanang ganito!" sigaw nya at mabagal na umakyat nang hagdaan.
Mabigat ko syang sinundan nang tingin habang sinusundansi Mr. Hernandez at parehas na silang nagtatalo. Tumayo kahit na nanghihina akoat binalingan si Dillon na kinakausap ung guard at sinasabi ang utos nya.
"You can't do this to him, Dillon." Pumiyokang boses ko.
Binaba nya ang kanyang cellphone atbinalingan ako nang tingin.
"I am very sorry, Faith. Pero desperado naako." Aniya.
Tuluyan na akong nawalan nang pagasa nangdahil doon. Kinagat ko ang ibabang labi ko habang narito ako sa loob nang akingkwarto. Walang tigil ang naging pagiyak ko. Alas nuwebe na nang gabi at nangbumaling ako sa labas ay nakita ko ang pagpatak nang malalaking butil nangulan. Nanikip ang dibdib ko. To think na nasa labas si Grant at papunta sa akinay parang nadudurog ang puso ko. Sana ay nanatili nalang sya doon sana ay hindinalang sya sumunod dito..
Wala akong magawa kundi ang maghintay. Walaakong kahit na anung magamit dito dahil wala akong dalang kahit na anung gamit,maski cellphone ay wala ako. I am really hopeless right now, ito na naman ako,wala na naman akong magagawa kundi ang maghintay lang.
Gumalaw ako nang madinig ang ilang ulit napagbu-busina nang isang sasakyan sa labas nang bahay. Nabibingi ako sa malakasna ugong nang ulan at tumatama sa bintana nang aking kwarto. Unte-unte kongdinilat ang mga mata ko at bumaling sa orasan. Alas dos na nang madaling arawat dinig na dinig ko ang ingay sa labas nang aking kwarto. Isang busina pa nangsasakyan ang nadinig ko. Tuloy-tuloy. Nanlaki ang mata ko at tilanaalimpungatan nang madinig ang boses nang Mommy at Daddy nila Williard, Dillonat Fifth sa labas nang aking kwarto.
"Where's your siblings? At anung kaguluhanito?" sigaw ni Tito Rooney.
Mabilis akong naglakad papuntang pinto atbinuksan 'yun. Maabutan ko si Dillon na nakayuko habang nasa harapan nya angkanyang mga magulang na sina Tito Rooney at Tita Vina.
"Grants outside.." bulong nya.
Nanlaki ang mata ko kasabay nang malakas napagkalampag nang aking dibdib. Oh no. Akmang tatakbo ako pababa nang hagdannang hulihin ni Dillon ang kamay ko.
"Fucking- STOP!" sigaw nya.
Kinagat ko ang ibabang labi ko at pinilit namakawala sa kanya nang makatakas ako ay kaagad akong tumakbo pababa nanghagdan. Nanlaki ang mata ni Dillon sa ginawa ko at isang beses pa na tinawagang pangalan ko pero hindi ko sya pinansin. Mabilis kong binuksan ang pintuan.Narinig ko ang mga yabag nila Mr. Hernandez na kalalabas lang nang kanilangkwarto.
"Faith!" Sigaw ni Mrs. Hernandez sa akin.
Hindi ko sila pinansin at mabilis na sumakaynang elevator. Nanginginig ang buo kong katawan at naninikip ang aking dibdibpero pinagsawalang bahala ko na ang lahat nang iyun. Nang bumukas ang pintonang elevator ay kaagad akong tumakbo palabas.
Malakas ang ulan pero hindi ko ininda 'yun. Tumakboako palapit sa malaking gate nang building na ito at nakita ang ilaw nangsasakyan ni Grant. Tuloy-tuloy ang kanyang pagbusina. Walang tigil. Naroon angguard sa gate at hindi pinapapasok ang kanyang sasakyan.
"Sir, hindi daw po talaga pwede. Pasensya napo." Ani nung guard.
Isang matagal at maingay na busina pa angginawa ni Grant.
"FUCK! OPEN THE GATE OR I'M GOING TO FUCKINGGATE CRASH!" sigaw nya.
Lumapit ako sa gate at hinawakan ang malamigna railings nito.
"Grant! Grant!" sigaw ko.
Umiyak ako at ramdam na ramdam ko ang mainit na pagdaloy nang luha saking pisnge.Unte-unte akong nabasa sa ulan. Malamig. Sobrang lamig at nagsimula nangmangatal ang buo kong katawan.
"Grant!" sigaw ko ulit.
Tumigil ang pagbusina nang kanyang sasakyanpero hindi padin tumitigil ang paglalaro nang ilaw galing dito. Nakita ko angmabilis nyang pagbaba nang sasakyan.
"Faith!" sigaw nya at patakbong lumapit dinsa railings para hawakan ang kamay ko.
Nadurong puso ko nang makita sya. Wala syangsuot na tsinelas at magulo ang kanyang buhok. Pulang-pula ang mga mata nya atmagang-maga ito sa kakaiyak. Para akong mababaliw sa iniisip ko. Inabot nya angmukha ko sa kabila nang railings na nasa pagitan namin. Looks like we are intwo different world. So near yet so far.
"Grant.." Umiyak ako nang umiyak.
Dumulas ang mga daliri nya sa pisnge ko.
"Shh. Don't cry. I'm here. I am here." Bulongnya.
Pinatong ko ang kamay ko sa nanginginig nyangkamay. Oh God, please. I love him.