Chapter 22
Dinilat ko ang mga mata ko nang marinig ang malakas na pagtunog nang aking cellphone. Gumalaw ako nang kaunte at kaagad na naramdaman ang isang mabigat na brasong nakapatong sa bewang ko. Nang magangat ako nang tingin ay nakikita ko ang nakapikit pang si Grant habang yakap-yakap ako. Sinubukan kong alisin ang pagkakayakap nya sa akin pero hindi ko magawa. Mahigpit ang yakap nya at kahit na tulog sya ay ayaw nya padin akong pakawalan. Wala akong nagawa kundi ang hayaan nalang 'yun. Pinilit kong abutin ang cellphone kong nasa ibabaw nang maliit na mesa sa gilid nang kama. Nang maabot ko 'yun ay kaagad kong sinilip kung sino ang tumatawag. Nanlaki ang mga mata ko nang makitang si Papa David 'yun.
"Papa David.." bulong ko.
Suminghap ako at binalingan si Grant. Alam kong hindi ko ito pwedeng sagutin nang narito si Grant sa tabi ko. Namatay ang tawag. Binalingan ko si Grant at inalis ang kamay nyang nakapatong sa bewang ko. Nang magawa ko 'yun ay kaagad akong tumayo ay pumasok sa loob nang cr. Tumunog ulit ang aking cellphone. Ilang beses. Namatay. Tutunog. Namatay. Tutunog. Pero hindi ko magawang sagutin. Hindi ko ala kung anung kinatatakot ko. Nanginginig ang kamay kong nakatitig sa cellphone ko at muling nagaabang nang panibagong tawag galing kay Papa David pero wala na. Akmang ididial ko ang kanyang numero nang mapatalon ako sa lakas nang katok galing labas.
"Faith?" Si Grant. Gising na sya.
"B-bakit?"
"Are you okay?"
"Y-yeah.. Sandali lang." sabi ko at inayos ang aking sarili. Suminghap ako at binalingan ang cellphone ko.
Kagat-kagat ko ang ibabang labi ko habang nakatingin sa salamin matapos kong maghilamos. Sobrang nakokonsensya ako at ayaw kong magalala si Papa David sa akin pero ayaw kong bumalik. Hindi ko alam kung paanu ko sasabihin sa kanya. Pinalaki nya akong ginagawa ang tama. Pinalaki nya ako habang paulit-ulit na sinasabi sa akin na sa lahat nang pagkakataon ang tama ang dapat kong gawin at dapat kong piliin. Maaaring sa mga mata nila mali ang ginagawa naming ito ni Grant, pero para sa akin, walang mali dito. Wala..
Lumabas ako nang CR pagkatapos noon. Nagangat ako nang tingin at kaagad na nakita si Grant na nakaabang sa akin. Uminit ang pisnge ko nang makitang nakanguso sya at nakatitig sa akin. Suminghap ako at pinasadahan sya nang tingin ang magulo nyang buhok, pababa sa mapupungay nyang mata, sa matangos nyang ilong pati na ung mga labi nya.. Lumunok ako. Hindi ako makapaniwalang ako ang minahal nya, hindi ako makapaniwalang pinaglalaban nya ako ngayon, hindi ako makapaniwalang narito sya ngayon... sa harapan ko. Hindi ako makapaniwala.
"Baby. What's wrong?" tanung nya sa akin.
Ngumiti ako at umiling-iling.
"Come on." Aniya at naglahad nang dalawang bisig sa akin. Pumungay ang mga mata ko at kaagad na lumapit sa akin. Niyakap nya ako nang mahigpit habang nakahalik sya saking ulo.
"This is our first morning together. I am so happy." Bulong nya sa akin.
Tumungo-tungo ako. "I am happy too." Sabi ko.
Kumalas ako sa pagkakayakap sa kanya at tinitigan sya sa mata.
"Papa David called."
"Anung sabi?"
"Hindi ko nasagot.. H-hindi ko sinagot." Mahinang sabi ko.
And I hate to admit it, naiinis akong aminin sa sarili ko na pinili kong hindi nga sagutin 'yun.
"Why?"
"I am afraid. Natatakot akong sabihin nyang umuwi ako at iwanan kita." Kinagat ko ang ibabang labi ko. "I want us alone, Grant. I just want the two of us." Ani ko. Nakita ko ang gulat nyang mukha nang dahil sa sinabi ko. Lumunok sya at nakita ko ang pagpula nang kanyang pisnge.
"Damn baby. Binabaliw mo talaga ako." Aniya at hinapit ako sa bewang. "I love you.. I love you so much.. and I want us to be alone too, baby." Aniya at idinikit ang noo nya sa noo ko. Ngumiti ako at tumungo-tungo.
Ilang sandali pa ay bumaba kami sa kanyang kusina para magalmusal. Pinasadahan ko nang tingin si Grant habang nakatalikod sa akin at nagluluto. Nakaupo lang ako dito sa may dining table at hinihintay matapos ang ginagawa nya pero pakiramdam ko ay hindi ako mapakali. Ayaw ko nang nakaupo lang dito. I want to be near him. Is it crazy if I feel like I want to hug him all the time? Hindi ba ako magmumukhang clingy?
"Grant, If I want to hug you, will you find me clingy?" wala sa sariling tanung ko. Nakita kong nagulat sya sa tanung ko kaya nabitawan nya ang sandok na hawak nya.
"Oh. Shi-" mura nya at pinulot 'yun shaka bumaling nang tingin sa akin.
"Baby.." Kumunot ang noo nya.
Ngumuso ako at suminghap.
"Baby.." ulit ko.
Nakita ko ang pagkurap-kurap nya nang dahil doon. Lumunok sya, tumingala at pumikit.
"This is hard. Being alone with you is hard, Faith. I am trying to control myself here not to eat you so behave, alright?" Aniya.
Natawa ako at tumungo-tungo.
Nang matapos ang pagluluto nya ay kaagad na din kaming kumain. Kumakain ako pero napapansin kong si Grant ay nakatitig at pinapanuod lang ako. Naiilang ako kaya tumigil ako at binalingan sya nang tingin.
"Aren't you going to eat?"
"I am full."
Kumunot ang noo ko. "How come? Hindi naman tayo kumain kagabi, ah." Ani ko.
Ngumiti lang sya sa akin. Naguluhan ako sa kinikilos nya.
"I'm just so happy. I feel like, this just so good to be true. Natatakot padin akong baka hindi 'to totoo. Hindi ako makapaniwalang narito ka talaga sa harapan ko." Aniya.
Tinitigan ko sya at nakita ang pagkislap nang kanyang mga mata. Lumunok ako at ngumiti. Ako din. Hindi ako makapaniwalang nagagawa ko ang lahat nang ito dahil sa mahal ko si Grant. Hindi ako makapaniwalang kaya kong umabot sa puntong sasama ako sa kanya. Na sasama ako sa kanya dito sa Maynila. Binitawan ko ang kutsara't-tinidor na hawak ko at suminghap.
"Faith Samantha A. Hernandez." Dinig kong bulong nya.
Lumunok ako at yumuko.
"Sorry.."
"For?" tanung nya sa akin. Tinignan ko sya at lumunok.
Grant, paanu ko sasabihin sayo na isang malaking kasinungalingan lang ang lahat. Hindi ko magawang sabihin, wala akong lakas nang loob na sabihin. Natatakot ako na kapag malaman nya ang lahat ay kamuhian at magalit lang sya sa akin. Natatakot akong malaman na sa kabila nang lahat paghihirap at pananakit nya sa pamilya nya ay dahil lang sa kasakiman ko. Na sa akin nagsimula ang lahat.
"You are truly a Hernandez, Faith." Sabi nya
Yumuko ako.
"Yeah. Because I sign the papers. Sa mata nang lahat. Kapatid mo ako-"
"No. You are a Hernandez, but not theirs, you are mine Faith. My own Hernandez." Dugtong nya.
My heart sank. May kung anung parte sa puso ko na sumakit nang sobra nang dahil sa sinabi nya. Naisip ko ang lahat nang paghihirap ni Grant para lang makuha ako. Naisip ko ang lahat nang pagmamakaawa at pagiyak nya sa harapan ko nung mga pangakong iniwan ko sya. 'yung mga pagmamakaawa nyang wag ko syang iwan.. ilang beses ko na syang pinagtabuyan, pero kahit na ganun, patuloy padin sya sa paghabol sa akin, kahit na madapa sya sa kakahabol, kahit na ilang beses pa, paulit-ulit parin syang bumabangon para lang maabutan ako.. Paulit-ulit..
Tumulo ang luha sa mga mata ko nang dahil doon.
"B-being your girl, that's all I want, Grant." Umiiyak na sabi ko.
Lumapit sya at pinunasan ang luha sa mga mata ko. Hindi ako tumigil sa paghikbi kaya humilig sya sa akin at paulit-ulit na hinalikan ang luha ko.
"Stop crying, baby." Bulong nya.
Tumungo-tungo ako kahit na hindi naman ako matigil sa pagiyak. As for now, I just wish for forever.. for me and him. For us.
Nang matapos kaming kumain ay muli akong umakyat sa kwarto para kalakalin ang bagahe ko. I need to take my medicine now. Hinalungkat ko ang bag ko pero hindi ko ito makita doon. Matinding kaba ang naramdaman ko. Hindi ko nadala ang mga gamut ko. Pumikit ako napaupo sa lapag. Hindi ko alam ang gagawin ko.
Napatalon din ako kaagad nang madinig ang katok sa pinto.
"Faith?"
"A-ah. Sandali. Nagbibihis lang." Pagsisinungaling ko.
"Ah. Okay. Bumaba ka pagkatapos mo. Prom's on the phone." Aniya.
"O-okay.." sabi ko at binalingan ang nagkalat kong gamit.
Isa-isa ko 'yung binalik sa bagahe ko. Wala. Wala doon ang mga gamut ko. Suminghap ako at nagisip. I don't know kung kaya ko nang wala ang mga 'yun pero siguro, kung hindi naman ako magpapakapagod at kung hindi naman ako masyadong magkikilos ay hindi naman ako hihingalin. Hindi naman siguro ako kakapusin nang hininga. It's not like I can ask Grant to buy me one. Hindi ganun kadali 'yun.
Lumabas ako matapos kong makapagpalit at matapos kong ayusin ang gamit ko. Nakaabang na si Grant sa labas nang pinto at nakataas ang kilay.
"What takes you so long?" tanung nya.
Ngumiti ako nang pilit. "Sorry. M-mabagal lang talaga ako kumilos." Ani ko at kinuha ang cellphone sa kamay nya. Bumaba ako nang hagdan kahit na nararamdaman ko padin ang titig nya sa akin. Pumunta ako nang kusina at inilagay ang cellphone sa tenga ko.
"Hello?"
"Faith?" Si Prom.
"Prom.."
"Oh God.. Kumusta na?" Nagaalalang tanung nya.
Ngumiti ako. "We're okay, Prom. Kayo kumusta? What happen pagalis namin?" tanung ko.
Nadinig ko ang buntong-hininga nya sa kabilang linya.
"As usual, hinahanap kayo ni Daddy at Mommy. Mabuti nalang at tanghali na silang nagising kaya nasabi naming nakaalis na si Kuya papuntang Maynila at ikaw, nasa school ka para sa mga requirements mo doon. Kinakabahan kami, alam mo ba un? Natatakot kami sa pwedeng mangyari sa oras na mahuli kayo dyan!" Aniya. Bumuntong-hininga ako.
"I'm sorry Prom, kinailangan nyo pang magsinungaling para sa amin."
"No worries. We already told you, we are very willing to help you both.. How's your feeling? Hindi ba naninikip ang dibdib mo? Wala kabang nararamdamang masama?"
Ngumiti ako.
"Wala Prom, I am fine. Don't worry." Ani ko.
"How 'bout your medicines? You bought them with you, right?" tanung nya sakin.
Natigilan ako at napalingon nang madinig ang mga yabag ni Grant. Nagtagpo ang mga mata naming dalawa.
"Faith?"
"Ah.. Sorry. Y-yeah. I bought them. Don't worry." Pagsisinungaling ko.
"Basta ha? I told you, kung sakaling kailangan nyo nang tulong. We're here. Nandito lang kami. Don't worry." Aniya. Ngumiti ako.
"Thanks a lot, Prom." Sagot ko.
Binalingan kong muli si Grant at nakitang nakasandal sya sa pader doon at hinihintay akong matapos sa pakikipagusap kay Prom. Ngumiti ako sa nakabusangot nyang mukha. Nang patayin ko ang tawag ay kaagad ko syang nilapitan. Inilahad ko sa kanya ang kanyang cellphone.
"Ang tagal nyang magusap." Aniya.
Ngumiti ako. "Pati kapatid mo, pinagseselosan mo." Sabi ko.
Ngumuso sya at tumitig sa akin. Kinagat ko ang ibabang labi ko at inilapit ang katawan ko sa kanya. Nakita ko ang gulat sa mukha nya.
"Grant."
"Yeah?"
"What if.. our parents found out?" tanung ko. "Paanu kong malaman nilang magkasama tayo dito sa Maynila? Paanu kong paghiwalayin nila tayo?" dugtong ko.
Nakita kong pumungay ang mga mata nyang nakatingin sa akin.
"Hindi ako papayag."
"Pinagtatakpan tayo ni Prom. Pero alam ko, sooner or later, malalaman din nila ang totoo."
"If they found out, edi aamin tayo."
Umiling-iling ako. "Magagalit sila, masasaktan si-"
"Baby, you're thinking about them too much. Nagdadalawang isip ka na naman ba? Nagsisisi kabang-"
"Hindi.." umiling-iling ako. "Hindi.. natatakot lang akong baka.. Baka paghiwalayin nila tayo. H-hindi ko kaya." Pumiyok ang boses ko. Nakita ko ang kaagad nyang pagkilos. Kinuha nya ang kamay ko at hinalikan 'yun.
"Are you that afraid?" tanung nya.
Tumungo-tungo ako.
"What do you want me to do then?" tanung nya.
Kinagat ko ang ibabang labi ko at humikbi.
"Baby, tell me, what do you want me to do?" ulit nya
"I want us alone." Bulong ko.
"Come again, baby." Aniya at hinalikan ang pisnge ko.
"I want us alone, Grant.. Let's go somewhere. Far away.. just the two of us. 'yung hindi nila tayo makikita. 'yung hindi tayo mahahanap." Ani ko.
Ngumiti sya at tumungo-tungo.
"Alright, Baby. Let's do that. Ikaw ang masusunod." Bulong nya at inabot ang labi ko. Pumikit ako at hinalikan sya pabalik.