Weken gingen voorbij zonder Nathan.
Hoewel we belden en sms'ten en skypten, het was niet hetzelfde als een echte Nathan die ik kon aanraken en ruiken.
Ik miste hem, en hij miste mij, maar we konden elkaar niet opzoeken.
We vertelden elkaar vanalles als we belden, maar dingen werden moeizamer, we wisten niet waarover we moesten praten omdat we niets gezamelijks meer hadden. We hadden geen dingen meer om over te praten, behalve onszelf.
Misschien groeiden we uit elkaar, maar dat betekende niet dat ik minder trouw aan hem zou zijn of hem minder zou missen.
Ik wist, weet, dat als we elkaar in het echt weer zien, we beseffen hoeveel we elkaar missen en hoeveel we van elkaar houden.
Misschien denk je dat ik te positief denk, maar het is in ieder geval beter dan negatief denken.
Ik ging niet opgeven op Nathan en mij, want dat is wat we elkaar hebben verteld; we zouden niet opgeven op elkaar.
Vote, Comment & Follow.