Ik veranderde langzaam in een freak.
Freak, creep, geek.
Ik leek wel geobsedeerd met Nathan te zijn, en dat heb ik nu pas door, nu hij weg was. Ik miste hem. Alles, zijn stem, geur, warmte.
Ik droeg zijn kleren en toen hij die avond skypte werd ik dolgelukkig en had ik tegelijkertijd een gevoel dat ik moest huilen.
"Hey," ik glimlachte toen ik hem zag.
"Hey," hij glimlachte ook. De achtergrond was wit, een muur, en het leek alsof hij op bed zat.
"Hoe is het?" Vroeg ik.
Wat een stomme vraag.
"Goed! Je gelooft nooit wie mijn kamergenoot is." Hij keek van de camera omhoog en toen terug naar de camera.
"Wie?"
Een jongen kwam in beeld en een herinnering kwam opborrelen.
Het was de jongen van de bioscoop, die walgde van onze zoen.
Ik rees een wenkbrauw op. "Bioscoopjongen?"
"Het is David, eigenlijk," zei de jongen voor Nathan iets kon zeggen.
"En ik vind nogsteeds dat wat jullie doen in bioscopen, niet kan. En ik vind ook dat-"
Nathan duwde hem weg en de jongen- David, zei iets wat als "wat?! Ik heb een normale conversatie!" klonk in de achtergrond.
Ik grinnikte zacht en keek naar de oogrol van Nathan.
We praatten nog wat, maar al snel moest Nathan weg om dingen te regelen en staarde ik naar het zwarte scherm van mijn laptop.
Hoe ging ik dit ooit volhouden?
Vote, Comment & Follow.