မိုးကောင်းကင်အောက် မှ ကလဲ့စား
Chapter – 257
“ဥ၏နေရာ”
ရဲရှောင်သည် ယခင် ရှောင်ဧကရာဇ်ဘဝအား မယှဉ်နိုင်သေးသည့်တိုင် ယခုအချိန်တွင်မူ မော်တယ်ကမ္ဘာ၏ အဆင့်မြင့် ပညာရှင်တစ်ဦးဟုပင် မှတ်ယူနိုင်သည့် အနေအထား ဖြစ်နေပြီ ဖြစ်သည်။ ထို့ပြင် မော်တယ်ကမ္ဘာရှိ အဆင့်တူများထက် များစွာ သာလွန်နေပါသေးသည်။
ရဲရှောင်၏ ခေါင်းသည် တစ်စုံတစ်ခုနှင့် တိုက်မိသွားသည့်အတွက် အလွန်အမင်းပင် နာကျင်သွားခဲ့ရသည်။ သို့သော် သူ၏ စိတ်အား တတ်နိုင်သမျှ လျှော့ချလိုက်ရင်း တိုက်မိသည့်အရာအား လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ရဲရှောင် မြင်တွေ့လိုက်ရသည်မှာ ဥပင် ဖြစ်သည်။
ဥသည်လည်း ရဲရှောင် ဒေါသထွက်နေ၍ ထိတ်လန့်နေသည့် ပုံပင်။ ရဲရှောင် နှင့် ပေ ၃၀ ခန့် ကွာဝေးသည့် နေရာသို့ ရောက်ရှိသွားကာ လေထဲတွင် တုန်ခါ၍ လည်နေလေသည်။
ရဲရှောင်လည်း ယခုကဲ့သို့ လျှပ်တပြတ် အတိုက်ခိုက်ခံလိုက်ရသည့်အတွက် အံ့သြသွားမိရုံသာမက လန့်လည်း လန့်သွားမိခဲ့သည်။
ရှောင်ဧကရာဇ်အား အထိတ်တလန့်ဖြစ်အောင် ပြုလုပ်နိုင်သော အရာသည် များများစားစား မရှိချေ။ သို့သော် ဥဖြင့် တိုက်မိခြင်းကိုမူ ရဲရှောင် အမှန်တကယ်ပင် လန့်မိခဲ့လေသည်။
ထိုဥသည် မူလတာအိုအဆင့် ပညာရှင်ဖြစ်သည့် ဂုဂျင်လုံအား သတ်နိုင်ခဲ့သော ဥဖြစ်သည်။ သာမန်ဥတော့ မဟုတ်ချေ။
ဂုဂျင်လုံ၏ ခေါင်းအား ဥ ဖြင့် ထုရိုက်ခဲ့ပြီး တစစီလုပ်ပစ်ခဲ့သည့် မြင်ကွင်းအား ရဲရှောင်၏ မျက်လုံးထဲတွင် ယခုတိုင် မထွက်သေးပေ။
ယခုအခါတွင်မူ ရဲရှောင်၏ ခေါင်းအား ထို ဥ ဖြင့် ရိုက်မိသွားခဲ့လေသည်။
ရဲရှောင် သူ၏ ခေါင်းအား စမ်းကြည့်လိုက်သောအခါ ရောင်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
ထိုမျှလောက်သာ ဖြစ်သွားသည်မှာ ကံကောင်းသည်ဟု ဆိုရပေမည်။
“တောက် . . .”
ရဲရှောင်၏ စိတ်ထဲတွင် ဒေါသအလွန်အမင်း ထွက်သွားခဲ့သည်။ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ဖြစ်မသွားဘဲ ယောင်ရုံသာ ယောင်သွားသည့်အတွက် ကံကောင်းသည်ဟု မိမိကိုယ်ကို မှတ်ယူလိုက်မိသည်။ သူ့အား အနာတရ ဖြစ်အောင် ပြုလုပ်ခဲ့သည့် ဥအား မျက်မှောင်ကြုတ်၍ စိုက်ကြည့်လိုက်ရင်း -
“ဒီကနေ ထွက်သွားစမ်း . . .”
သို့သော် ဥသည် ထွက်မသွားခဲ့ပေ။ ရဲရှောင်၏ ခေါင်းနားတွင် ရစ်သီရစ်သီ လုပ်နေပြီး အထက်မှအောက်သို့သာ ရွေ့လျားလျက် ရှိနေသည်။ ရဲရှောင်အား တောင်းပန်နေသည့် ပုံပင်။
ရဲရှောင်လည်း စိတ်ဆိုးလွန်းသဖြင့် စကားပင် မပြောချင်တော့ပေ။ ဥအား ထွက်ခွာသွားစေရန် သူ၏ လက်များဖြင့် ဝေ့ယမ်း၍ မောင်းထုတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် မျက်နှာသုန်မှုန်လျက် ပြန်လည်ထွက်ခွာရန် ပြင်လိုက်သည်။
“ရွှစ် . . .”
ဥသည် ရဲရှောင်၏ မျက်နှာအရှေ့သို့ လျင်မြန်စွာ ရွေ့လျားလာပြန်သည်။
“မင်းက ဘာဖြစ်ချင်နေတာလဲ . . .”
ရဲရှောင် မျက်မှောင်ကြုတ်၍ အော်လိုက်သည်။
“မင်းနဲ့ ကစားဖို့ ငါ့မှာ အချိန်မရှိဘူး။ ငါ့မှာ လုပ်စရာ ကိစ္စတွေ အများကြီး ရှိသေးတယ်။ အေး . . . အချိန်ရှိတယ် ဆိုရင်တောင် မင်းနဲ့ စကားမပြောချင်ဘူး။ မင်းက ငါ့ပိုင်နက်ထဲမှာလည်း နေသေးတယ်။ ငါ့ကိုလည်း မောင်းထုတ်သေးတယ်။ မင်းက သိပ်စွမ်းတဲ့ ဥ မဟုတ်လား။ အဲဒီတော့ မင်းဟာမင်းနေ၊ ငါလည်း ငါ့ဟာငါ နေမယ်။ မင်းနဲ့ငါ မပက်သတ်ဘူး . . .”
ထို့နောက် ဥအား လှည့်ပင် မကြည့်ဘဲ ထွက်လာခဲ့သည်။
သို့သော် ဥဘက်မှ အလျော့ပေးမည့် အရိပ်အယောင် မရှိချေ။ ဥသည် ရဲရှောင်၏ခေါင်း ညာဖက်သို့ ရောက်လာပြီး ခေါင်းအား တွန်းထားလေသည်။ ရဲရှောင်အား ထွက်မသွားစေချင်သည့် ပုံပင်။
ရဲရှောင်လည်း ပို၍ ဒေါသထွက်လာသည့်အတွက် ဥအား တွန်းထုတ်ရန် ကြိုးစားလိုက်သည်။ သို့သော် အနည်းငယ်မျှပင် ရွေ့အောင် မတွန်းနိုင်ခဲ့ချေ။ သူ၏ ခေါင်းသာ နာကျင်သွားခဲ့ပြီး ဥမှာမူ ဘာမှမဖြစ်သည့်အလား မလှုပ်မယှက်ဖြင့်ပင် ရှိနေလေသည်။
“မင်းက ဘာဖြစ်ချင်နေတာလဲ . . .”
ရဲရှောင်သည် ဥအား စိတ်မရှည်ပင် ဖြစ်နေမိသည်။
ဥဘက်မှ ရဲရှောင်အား တောင်းပန်ချင်နေသည့် ပုံပင်။ မူလတာအိုအဆင့် ပညာရှင်ကိုပင် သတ်ဖြတ်နိုင်ခဲ့သည့် သဘာဝလွန်ဥတစ်လုံးအား ရဲရှောင်အနေဖြင့် မည်သို့မျှ ရွေ့အောင် မတွန်းနိုင်ချေ။ ယခုထက်ပင် ပို၍ အားစိုက်လိုက်ပါက ခေါင်းကွဲသွားရုံသာ ရှိပေလိမ့်မည်။ တစ်ခါတိုက်မိဖူးရုံနှင့်ပင် မည်မျှအထိ နာကျင်ရမှန်း သိနေပြီး ဖြစ်သဖြင့် ရဲရှောင်ဘက်မှ ဆက်၍ မတွန်းရဲတော့ချေ။
ရဲရှောင် ဒေါသတကြီး အော်ဟစ်လိုက်မှုကြောင့် ဥသည် နောက်သို့ ခုန်၍ ဆုတ်သွားခဲ့သည်။ ထို့နောက် ရဲရှောင်၏ အရှေ့တည့်တည့်သို့ ရွေ့လာပြန်သည်။ ရဲရှောင် သွားရာလမ်းတွင် ထိုကဲ့သို့ ကြိမ်ဖန်များစွာ ပြုလုပ်ရင်း ရှေ့မှ ပိတ်ထားလေသည်။
ရဲရှောင်ဆီမှ တစ်စုံတစ်ခုအား မျှော်လင့်နေသည့်အလား ရဲရှောင် ထွက်သွား၍ မရစေရန် ပိတ်ဆို့ထားခြင်း ဖြစ်သည်။
ရဲရှောင်လည်း သဘောပေါက်သွားသဖြင့် -
“မင်းက ငါ့ကို တောင်းပန်ချင်နေတယ်ပေါ့လေ ဟုတ်လား . . .”
ဥသည် ရဲရှောင်အား ခေါင်းညိတ်ပြသကဲ့သို့ ခုန်ဆွခုန်ဆွအမူအယာမျိုး လုပ်ပြနေလေသည်။
“စိတ်မဝင်စားဘူး . . .”
ရဲရှောင် ချာခနဲပင် လှည့်၍ ပြန်လည်ထွက်ခွာရန် ပြင်လိုက်သည်။
ထိုအခါ ဥသည် ရဲရှောင် ထွက်သွားမည်ကို စိုးရိမ်နေသည့်အလား ရဲရှောင်၏ ခေါင်းအား ထပ်မံ၍ တွန်းလိုက်ပြန်သည်။
ရဲရှောင် ဥအား လက်ဖြင့် ရိုက်ချလိုက်သည်။ သို့သော်လည်း ဥမှာ မည်သို့မျှပင် ဖြစ်မသွားဘဲ သူ၏ လက်သာ နာကျင်သွားရသည်။
အသားနာသွားသောကြောင့် ရဲရှောင် ပို၍ပင် ဒေါသထွက်သွားကာ စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုး အသံမျိုးဖြင့် -
“ထွက်သွားစမ်း . . . မင်းက ဥတစ်လုံးလေ ခွေးတော့ မဟုတ်ဘူးမလား၊ ခွေးတောင် လူသွားလမ်းကို မပိတ်ဘူးကွ . . .”
ရဲရှောင် မည်သို့ပင် ပြောနေစေကာမူ ဥသည် ဂရုမစိုက်ပေ။ ရဲရှောင် ထွက်မသွားလျှင် ကျေနပ်ပြီ ဆိုသည့် သဘောမျိုးပင် ဖြစ်နေလေသည်။
ယခုအချိန်တွင် ရဲရှောင်ဘက်မှ မည်မျှပင် အပြစ်တင် စိတ်ဆိုးနေစေကာမူ ဥသည် ငြိမ်ခံနေမည်သာ ဖြစ်လေသည်။ ရဲရှောင်အား လုံးဝ ဆန့်ကျင်ရဲမည် မဟုတ်ပေ။
အတင်းအကြပ်ပင် ဖြစ်နေသည့် ဥအား ကြည့်ရင်း ရဲရှောင် အလွန်အမင်းပင် စိတ်ရှုပ်ထွေးလာမိသည်။ ထို့ကြောင့် သူ၏ခေါင်း ဘယ်ညာအား လက်ဖြင့် အုပ်ကိုင်လိုက်ရင်း -
“မင်းက အသိဉာဏ်မရှိတဲ့ဥပဲ။ ခံစားချက်ဆိုတာ ဘာမှန်းတောင် သိမှာ မဟုတ်ဘူး။ အဲဒါတောင် ငါ့လမ်းကို လာပိတ်နေသေးတယ်။ မင်းက ဘာလိုချင်တာလဲ။ စကားတောင် မပြောနိုင်ဘဲ ငါက မင်းနဲ့ ဘယ်လို ဆက်သွယ်နိုင်မှာလဲ . . .”
ရဲရှောင်၏ စကားကြောင့် ဥသည် လှုပ်လှုပ်ရှားရှား ဖြစ်သွားကာ ရဲရှောင်အား လှည့်ပတ်၍ ပျံသန်းနေလေသည်။
ရဲရှောင် သက်ပြင်းချလိုက်မိသည်။
(သေစမ်းကွာ . . . မင်းက သောက်ရူး အမူအယာ လာလုပ်ပြနေတော့ ငါက ဘယ်လို နားလည်နိုင်မှာလဲ . . .)
ဥသည် လေထဲတွင် လှည့်ပတ်နေရင်းဖြင့် ခဏအကြာတွင် အကြံရသွားသည့်ဟန်ဖြင့် ရဲရှောင်၏ နောက်ကျောဘက်သို့ ရောက်လာပြီး ရှေ့သို့ တွန်းလိုက်သည်။
ရဲရှောင်လည်း ရှေ့သို့ မသွားဘဲ ပေတေ၍ ရပ်နေမိသည်။ ထိုအခါ ဥသည် ရဲရှောင်၏ ရှေ့သို့ ရောက်လာ၍ ခုန်စွ ခုန်စွဖြင့် အရှေ့သို့ ခုန်သွားပြသည်။ ထိုမှတဖန် ရဲရှောင်၏ နောက်ကျောသို့ ရောက်လာ၍ တွန်းပြန်သည်။ အရှေ့သို့ သွားစေချင်ကြောင်း ပြနေသည့်သဘောပင်။ ရဲရှောင်လည်း နောက်ဆုံးတွင် နားလည်သွားခဲ့ပြီး ဥသွားစေချင်သည့် နေရာသို့ လိုက်ပါလာခဲ့သည်။
ထိုနေရာသည် ဝိညာဉ်တော် ချီဓာတ်များ အသိပ်သည်းဆုံးပင် ဖြစ်သည်။
ဥ၏ တွန်းထုတ်မှုဖြင့် ရဲရှောင်လည်း တစ်လှမ်းခြင်း ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။ အတွင်းသို့ ရောက်သောအခါ အချပ်ပြားကြီးတစ်ချပ်အား မြင်တွေ့လိုက်ရပြန်သည်။ ဥသည် အရှိန်ဖြင့် အဆိုပါ အချပ်ပြား ရှိရာသို့ ပျံသန်းသွားသည်။ ထို့နောက် ရဲရှောင်အား အထက်မှအောက်သို့ ရွေ့လျားပြပြန်သည်။ ထိုမှတဖန် နောက်ကျောမှ တွန်းပြန်သည်။ အချပ်ပြားကြီး၏ အနီးအနားသို့ ရဲရှောင် ရောက်လာသည့်တိုင် တွန်းနေတုန်းပင် ဖြစ်သည်။
“ဒီတော့ မင်းက ငါ့ကို ဒီပေါ် တက်ထိုင်စေချင်တာလား . . .”
ရဲရှောင် အချပ်ပြားအား ကြည့်ရင်း နားလည်သွားဟန်ဖြင့် မေးလိုက်သည်။ စိတ်ထဲတွင်လည်း အံ့သြသွားမိသည်။
ထိုအချပ်ပြားသည် ဟင်းလင်းပြင်ကြီး တစ်ခုလုံးတွင် အဖိုးတန်ဆုံး နေရာဟုပင် ဆိုနိုင်ပေသည်။ ဥ စပေါ်လာသည့်အချိန်မှစ၍ ထိုအချပ်ပြားပေါ်တွင်သာ ရှိနေခဲ့ခြင်းဖြစ်ပြီး ယခုအခါ ရဲရှောင်အား ထိုင်စေချင်နေခဲ့သည်။
(ငါ့ကို လာချော့နေတာ။ ဒါပေမယ့် ငါကတော့ မင်း ဘယ်လိုချော့ချော့ လက်မခံချင်ပါဘူး . . .)
ရဲရှောင် ဥအား ကြည့်ရင်း တွေးနေမိသည်။
သို့သော် ဥသည် တွန်းနေတုန်းပင် ဖြစ်၍ ရဲရှောင်လည်း မငြင်းဆန်နိုင်တော့ပေ။
ထို့ကြောင့် အချပ်ပြားပေါ်သို့ တက်လိုက်ပြီး ထိုင်ချလိုက်သည်။ စိတ်ထဲတွင်လည်း တစ်စုံတစ်ခု ထူးခြားမည်ဟုလည်း ကြိုတင် ရိပ်စားနေမိသည်။
ထိုကဲ့သို့ ထိုင်ချလိုက်သည့် အခါမှသာ ဥသည် ရဲရှောင်အား မတွန်းတော့ချေ။ လေထဲတွင် ပျော်ရွှင်မြူးတူးနေသည့်ဟန်ဖြင့် လှည့်ပတ်နေရင်း ရဲရှောင်၏ အရှေ့သို့ ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။ ထို့နောက် ရဲရှောင်၏ ပေါင်ကြားတွင် ငြိမ်သက်စွာ ရပ်သွားလေသည်။
အရာအားလုံးသည် ခဏတာမျှ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်သွားခဲ့သည်။
အချိန်ခဏမျှ ကုန်လွန်သွားပြီးနောက် ရဲရှောင်၏ စိတ်ထဲတွင် ရုတ်တရက် မူးဝေလာသကဲ့သို့ ခံစားလိုက်ရသည်။
(ဘယ် . . . ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ . . . အံ့သြစရာပါလား။ ငါကျင့်ကြံမှုလုပ်မယ် ဆိုပြီး နေရာရှာတုန်းက ဥက ငါ့ကို သူ့ အနားတောင် အကပ်မခံခဲ့ဘူး။ အခုကြ ငါ့ကို သူ့့နေရာမှာတောင် ထိုင်ခိုင်းထားတယ်။ ဒီအချပ်ပြားက ဥအတွက် ထားပေးထားသလိုတောင် ဖြစ်နေတာပဲ။ အချပ်ပြားရဲ့ ထောင့်တွေက ကွေးနေပြီး အလယ်မှာ အချိုင့်လေး ဖြစ်နေတယ်။ အဲဒီအချိုင့်က ဥတင်ထားဖို့ ကွက်တိပဲ။ လူတစ်ယောက် ထိုင်ဖို့ကြ သိပ်အဆင်မပြေဘူး။ ဒါပေမဲ့ လူမှာလည်း ဖင်ပါတော့ ဖင်နဲ့ အံဝင်ခွင်ကျပါပဲ . . .)
ထိုအချိန်တွင် အဆိုပါချိုင့်ခွက်နေရာမှ ဝိညာဉ်တော်ချီဓာတ်များသည် တဟုန်ထိုး တိုးထွက်လာခဲ့၍ ရဲရှောင်၏ တင်ပါးတစ်ခုလုံး အေးခဲသွားမတတ်ပင် ခံစားလိုက်ရသည်။ လေပြင်းများ စအိုအတွင်း ဝင်နေသဖြင့် ရဲရှောင် ခံရခက်နေလေသည်။
(ဘာများ ဆက်ဖြစ်မလဲ . . .)
မထူးတော့သည့်အဆုံးတွင် ရဲရှောင် ဆက်၍သာ ထိုင်နေလိုက်သည်။ စိတ်ထဲတွင်လည်း ငိုရခက်ရယ်ရခက်ပင် ဖြစ်နေလေသည်။
သူ့ဘဝတစ်လျှောက်လုံးစာ လေလည်လိုက်မည် ဆိုလျှင်ပင် ယခုကဲ့သို့ ပြင်းထန်နေမည်မဟုတ်ဟု ရဲရှောင်၏ စိတ်ထဲတွင် အူကြောင်ကြောင်နိုင်သည့် အတွေးများ တွေးနေမိပါတော့သည်။
မိုးေကာင္းကင္ေအာက္ မွ ကလဲ့စား
Chapter – 257
“ဥ၏ေနရာ”
ရဲေ႐ွာင္သည္ ယခင္ ေ႐ွာင္ဧကရာဇ္ဘဝအား မယွဥ္ႏိုင္ေသးသည့္တိုင္ ယခုအခ်ိန္တြင္မူ ေမာ္တယ္ကမ႓ာ၏ အဆင့္ျမင့္ ပညာ႐ွင္တစ္ဦးဟုပင္ မွတ္ယူႏိုင္သည့္ အေနအထား ျဖစ္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ ေမာ္တယ္ကမ႓ာ႐ွိ အဆင့္တူမ်ားထက္ မ်ားစြာ သာလြန္ေနပါေသးသည္။
ရဲေ႐ွာင္၏ ေခါင္းသည္ တစ္စုံတစ္ခုႏွင့္ တိုက္မိသြားသည့္အတြက္ အလြန္အမင္းပင္ နာက်င္သြားခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ သူ၏ စိတ္အား တတ္ႏိုင္သမွ် ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ရင္း တိုက္မိသည့္အရာအား လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ရဲေ႐ွာင္ ျမင္ေတြ႕လိုက္ရသည္မွာ ဥပင္ ျဖစ္သည္။
ဥသည္လည္း ရဲေ႐ွာင္ ေဒါသထြက္ေန၍ ထိတ္လန္႔ေနသည့္ ပုံပင္။ ရဲေ႐ွာင္ ႏွင့္ ေပ ၃၀ ခန္႔ ကြာေဝးသည့္ ေနရာသို႔ ေရာက္႐ွိသြားကာ ေလထဲတြင္ တုန္ခါ၍ လည္ေနေလသည္။
ရဲေ႐ွာင္လည္း ယခုကဲ့သို႔ လွ်ပ္တျပတ္ အတိုက္ခိုက္ခံလိုက္ရသည့္အတြက္ အံ့ၾသသြားမိ႐ုံသာမက လန္႔လည္း လန္႔သြားမိခဲ့သည္။
ေ႐ွာင္ဧကရာဇ္အား အထိတ္တလန္႔ျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ႏိုင္ေသာ အရာသည္ မ်ားမ်ားစားစား မ႐ွိေခ်။ သို႔ေသာ္ ဥျဖင့္ တိုက္မိျခင္းကိုမူ ရဲေ႐ွာင္ အမွန္တကယ္ပင္ လန္႔မိခဲ့ေလသည္။
ထိုဥသည္ မူလတာအိုအဆင့္ ပညာ႐ွင္ျဖစ္သည့္ ဂုဂ်င္လုံအား သတ္ႏိုင္ခဲ့ေသာ ဥျဖစ္သည္။ သာမန္ဥေတာ့ မဟုတ္ေခ်။
ဂုဂ်င္လုံ၏ ေခါင္းအား ဥ ျဖင့္ ထု႐ိုက္ခဲ့ၿပီး တစစီလုပ္ပစ္ခဲ့သည့္ ျမင္ကြင္းအား ရဲေ႐ွာင္၏ မ်က္လုံးထဲတြင္ ယခုတိုင္ မထြက္ေသးေပ။
ယခုအခါတြင္မူ ရဲေ႐ွာင္၏ ေခါင္းအား ထို ဥ ျဖင့္ ႐ိုက္မိသြားခဲ့ေလသည္။
ရဲေ႐ွာင္ သူ၏ ေခါင္းအား စမ္းၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ေရာင္ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
ထိုမွ်ေလာက္သာ ျဖစ္သြားသည္မွာ ကံေကာင္းသည္ဟု ဆိုရေပမည္။
“ေတာက္ . . .”
ရဲေ႐ွာင္၏ စိတ္ထဲတြင္ ေဒါသအလြန္အမင္း ထြက္သြားခဲ့သည္။ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ျဖစ္မသြားဘဲ ေယာင္႐ုံသာ ေယာင္သြားသည့္အတြက္ ကံေကာင္းသည္ဟု မိမိကိုယ္ကို မွတ္ယူလိုက္မိသည္။ သူ႕အား အနာတရ ျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ ဥအား မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္၍ စိုက္ၾကည့္လိုက္ရင္း -
“ဒီကေန ထြက္သြားစမ္း . . .”
သို႔ေသာ္ ဥသည္ ထြက္မသြားခဲ့ေပ။ ရဲေ႐ွာင္၏ ေခါင္းနားတြင္ ရစ္သီရစ္သီ လုပ္ေနၿပီး အထက္မွေအာက္သို႔သာ ေ႐ြ႕လ်ားလ်က္ ႐ွိေနသည္။ ရဲေ႐ွာင္အား ေတာင္းပန္ေနသည့္ ပုံပင္။
ရဲေ႐ွာင္လည္း စိတ္ဆိုးလြန္းသျဖင့္ စကားပင္ မေျပာခ်င္ေတာ့ေပ။ ဥအား ထြက္ခြာသြားေစရန္ သူ၏ လက္မ်ားျဖင့္ ေဝ့ယမ္း၍ ေမာင္းထုတ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ မ်က္ႏွာသုန္မႈန္လ်က္ ျပန္လည္ထြက္ခြာရန္ ျပင္လိုက္သည္။
“႐ႊစ္ . . .”
ဥသည္ ရဲေ႐ွာင္၏ မ်က္ႏွာအေ႐ွ႕သို႔ လ်င္ျမန္စြာ ေ႐ြ႕လ်ားလာျပန္သည္။
“မင္းက ဘာျဖစ္ခ်င္ေနတာလဲ . . .”
ရဲေ႐ွာင္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္၍ ေအာ္လိုက္သည္။
“မင္းနဲ႔ ကစားဖို႔ ငါ့မွာ အခ်ိန္မ႐ွိဘူး။ ငါ့မွာ လုပ္စရာ ကိစၥေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိေသးတယ္။ ေအး . . . အခ်ိန္႐ွိတယ္ ဆိုရင္ေတာင္ မင္းနဲ႔ စကားမေျပာခ်င္ဘူး။ မင္းက ငါ့ပိုင္နက္ထဲမွာလည္း ေနေသးတယ္။ ငါ့ကိုလည္း ေမာင္းထုတ္ေသးတယ္။ မင္းက သိပ္စြမ္းတဲ့ ဥ မဟုတ္လား။ အဲဒီေတာ့ မင္းဟာမင္းေန၊ ငါလည္း ငါ့ဟာငါ ေနမယ္။ မင္းနဲ႔ငါ မပက္သတ္ဘူး . . .”
ထို႔ေနာက္ ဥအား လွည့္ပင္ မၾကည့္ဘဲ ထြက္လာခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ ဥဘက္မွ အေလ်ာ့ေပးမည့္ အရိပ္အေယာင္ မ႐ွိေခ်။ ဥသည္ ရဲေ႐ွာင္၏ေခါင္း ညာဖက္သို႔ ေရာက္လာၿပီး ေခါင္းအား တြန္းထားေလသည္။ ရဲေ႐ွာင္အား ထြက္မသြားေစခ်င္သည့္ ပုံပင္။
ရဲေ႐ွာင္လည္း ပို၍ ေဒါသထြက္လာသည့္အတြက္ ဥအား တြန္းထုတ္ရန္ ႀကိဳးစားလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ အနည္းငယ္မွ်ပင္ ေ႐ြ႕ေအာင္ မတြန္းႏိုင္ခဲ့ေခ်။ သူ၏ ေခါင္းသာ နာက်င္သြားခဲ့ၿပီး ဥမွာမူ ဘာမွမျဖစ္သည့္အလား မလႈပ္မယွက္ျဖင့္ပင္ ႐ွိေနေလသည္။
“မင္းက ဘာျဖစ္ခ်င္ေနတာလဲ . . .”
ရဲေ႐ွာင္သည္ ဥအား စိတ္မ႐ွည္ပင္ ျဖစ္ေနမိသည္။
ဥဘက္မွ ရဲေ႐ွာင္အား ေတာင္းပန္ခ်င္ေနသည့္ ပုံပင္။ မူလတာအိုအဆင့္ ပညာ႐ွင္ကိုပင္ သတ္ျဖတ္ႏိုင္ခဲ့သည့္ သဘာဝလြန္ဥတစ္လုံးအား ရဲေ႐ွာင္အေနျဖင့္ မည္သို႔မွ် ေ႐ြ႕ေအာင္ မတြန္းႏိုင္ေခ်။ ယခုထက္ပင္ ပို၍ အားစိုက္လိုက္ပါက ေခါင္းကြဲသြား႐ုံသာ ႐ွိေပလိမ့္မည္။ တစ္ခါတိုက္မိဖူး႐ုံႏွင့္ပင္ မည္မွ်အထိ နာက်င္ရမွန္း သိေနၿပီး ျဖစ္သျဖင့္ ရဲေ႐ွာင္ဘက္မွ ဆက္၍ မတြန္းရဲေတာ့ေခ်။
ရဲေ႐ွာင္ ေဒါသတႀကီး ေအာ္ဟစ္လိုက္မႈေၾကာင့္ ဥသည္ ေနာက္သို႔ ခုန္၍ ဆုတ္သြားခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ရဲေ႐ွာင္၏ အေ႐ွ႕တည့္တည့္သို႔ ေ႐ြ႕လာျပန္သည္။ ရဲေ႐ွာင္ သြားရာလမ္းတြင္ ထိုကဲ့သို႔ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ျပဳလုပ္ရင္း ေ႐ွ႕မွ ပိတ္ထားေလသည္။
ရဲေ႐ွာင္ဆီမွ တစ္စုံတစ္ခုအား ေမွ်ာ္လင့္ေနသည့္အလား ရဲေ႐ွာင္ ထြက္သြား၍ မရေစရန္ ပိတ္ဆို႔ထားျခင္း ျဖစ္သည္။
ရဲေ႐ွာင္လည္း သေဘာေပါက္သြားသျဖင့္ -
“မင္းက ငါ့ကို ေတာင္းပန္ခ်င္ေနတယ္ေပါ့ေလ ဟုတ္လား . . .”
ဥသည္ ရဲေ႐ွာင္အား ေခါင္းညိတ္ျပသကဲ့သို႔ ခုန္ဆြခုန္ဆြအမူအယာမ်ိဳး လုပ္ျပေနေလသည္။
“စိတ္မဝင္စားဘူး . . .”
ရဲေ႐ွာင္ ခ်ာခနဲပင္ လွည့္၍ ျပန္လည္ထြက္ခြာရန္ ျပင္လိုက္သည္။
ထိုအခါ ဥသည္ ရဲေ႐ွာင္ ထြက္သြားမည္ကို စိုးရိမ္ေနသည့္အလား ရဲေ႐ွာင္၏ ေခါင္းအား ထပ္မံ၍ တြန္းလိုက္ျပန္သည္။
ရဲေ႐ွာင္ ဥအား လက္ျဖင့္ ႐ိုက္ခ်လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဥမွာ မည္သို႔မွ်ပင္ ျဖစ္မသြားဘဲ သူ၏ လက္သာ နာက်င္သြားရသည္။
အသားနာသြားေသာေၾကာင့္ ရဲေ႐ွာင္ ပို၍ပင္ ေဒါသထြက္သြားကာ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုး အသံမ်ိဳးျဖင့္ -
“ထြက္သြားစမ္း . . . မင္းက ဥတစ္လုံးေလ ေခြးေတာ့ မဟုတ္ဘူးမလား၊ ေခြးေတာင္ လူသြားလမ္းကို မပိတ္ဘူးကြ . . .”
ရဲေ႐ွာင္ မည္သို႔ပင္ ေျပာေနေစကာမူ ဥသည္ ဂ႐ုမစိုက္ေပ။ ရဲေ႐ွာင္ ထြက္မသြားလွ်င္ ေက်နပ္ၿပီ ဆိုသည့္ သေဘာမ်ိဳးပင္ ျဖစ္ေနေလသည္။
ယခုအခ်ိန္တြင္ ရဲေ႐ွာင္ဘက္မွ မည္မွ်ပင္ အျပစ္တင္ စိတ္ဆိုးေနေစကာမူ ဥသည္ ၿငိမ္ခံေနမည္သာ ျဖစ္ေလသည္။ ရဲေ႐ွာင္အား လုံးဝ ဆန္႔က်င္ရဲမည္ မဟုတ္ေပ။
အတင္းအၾကပ္ပင္ ျဖစ္ေနသည့္ ဥအား ၾကည့္ရင္း ရဲေ႐ွာင္ အလြန္အမင္းပင္ စိတ္႐ႈပ္ေထြးလာမိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ၏ေခါင္း ဘယ္ညာအား လက္ျဖင့္ အုပ္ကိုင္လိုက္ရင္း -
“မင္းက အသိဉာဏ္မ႐ွိတဲ့ဥပဲ။ ခံစားခ်က္ဆိုတာ ဘာမွန္းေတာင္ သိမွာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါေတာင္ ငါ့လမ္းကို လာပိတ္ေနေသးတယ္။ မင္းက ဘာလိုခ်င္တာလဲ။ စကားေတာင္ မေျပာႏိုင္ဘဲ ငါက မင္းနဲ႔ ဘယ္လို ဆက္သြယ္ႏိုင္မွာလဲ . . .”
ရဲေ႐ွာင္၏ စကားေၾကာင့္ ဥသည္ လႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွား ျဖစ္သြားကာ ရဲေ႐ွာင္အား လွည့္ပတ္၍ ပ်ံသန္းေနေလသည္။
ရဲေ႐ွာင္ သက္ျပင္းခ်လိုက္မိသည္။
(ေသစမ္းကြာ . . . မင္းက ေသာက္႐ူး အမူအယာ လာလုပ္ျပေနေတာ့ ငါက ဘယ္လို နားလည္ႏိုင္မွာလဲ . . .)
ဥသည္ ေလထဲတြင္ လွည့္ပတ္ေနရင္းျဖင့္ ခဏအၾကာတြင္ အၾကံရသြားသည့္ဟန္ျဖင့္ ရဲေ႐ွာင္၏ ေနာက္ေက်ာဘက္သို႔ ေရာက္လာၿပီး ေ႐ွ႕သို႔ တြန္းလိုက္သည္။
ရဲေ႐ွာင္လည္း ေ႐ွ႕သို႔ မသြားဘဲ ေပေတ၍ ရပ္ေနမိသည္။ ထိုအခါ ဥသည္ ရဲေ႐ွာင္၏ ေ႐ွ႕သို႔ ေရာက္လာ၍ ခုန္စြ ခုန္စြျဖင့္ အေ႐ွ႕သို႔ ခုန္သြားျပသည္။ ထိုမွတဖန္ ရဲေ႐ွာင္၏ ေနာက္ေက်ာသို႔ ေရာက္လာ၍ တြန္းျပန္သည္။ အေ႐ွ႕သို႔ သြားေစခ်င္ေၾကာင္း ျပေနသည့္သေဘာပင္။ ရဲေ႐ွာင္လည္း ေနာက္ဆုံးတြင္ နားလည္သြားခဲ့ၿပီး ဥသြားေစခ်င္သည့္ ေနရာသို႔ လိုက္ပါလာခဲ့သည္။
ထိုေနရာသည္ ဝိညာဥ္ေတာ္ ခ်ီဓာတ္မ်ား အသိပ္သည္းဆုံးပင္ ျဖစ္သည္။
ဥ၏ တြန္းထုတ္မႈျဖင့္ ရဲေ႐ွာင္လည္း တစ္လွမ္းျခင္း ေရာက္႐ွိလာခဲ့သည္။ အတြင္းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ အခ်ပ္ျပားႀကီးတစ္ခ်ပ္အား ျမင္ေတြ႕လိုက္ရျပန္သည္။ ဥသည္ အ႐ွိန္ျဖင့္ အဆိုပါ အခ်ပ္ျပား ႐ွိရာသို႔ ပ်ံသန္းသြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ရဲေ႐ွာင္အား အထက္မွေအာက္သို႔ ေ႐ြ႕လ်ားျပျပန္သည္။ ထိုမွတဖန္ ေနာက္ေက်ာမွ တြန္းျပန္သည္။ အခ်ပ္ျပားႀကီး၏ အနီးအနားသို႔ ရဲေ႐ွာင္ ေရာက္လာသည့္တိုင္ တြန္းေနတုန္းပင္ ျဖစ္သည္။
“ဒီေတာ့ မင္းက ငါ့ကို ဒီေပၚ တက္ထိုင္ေစခ်င္တာလား . . .”
ရဲေ႐ွာင္ အခ်ပ္ျပားအား ၾကည့္ရင္း နားလည္သြားဟန္ျဖင့္ ေမးလိုက္သည္။ စိတ္ထဲတြင္လည္း အံ့ၾသသြားမိသည္။
ထိုအခ်ပ္ျပားသည္ ဟင္းလင္းျပင္ႀကီး တစ္ခုလုံးတြင္ အဖိုးတန္ဆုံး ေနရာဟုပင္ ဆိုႏိုင္ေပသည္။ ဥ စေပၚလာသည့္အခ်ိန္မွစ၍ ထိုအခ်ပ္ျပားေပၚတြင္သာ ႐ွိေနခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး ယခုအခါ ရဲေ႐ွာင္အား ထိုင္ေစခ်င္ေနခဲ့သည္။
(ငါ့ကို လာေခ်ာ့ေနတာ။ ဒါေပမယ့္ ငါကေတာ့ မင္း ဘယ္လိုေခ်ာ့ေခ်ာ့ လက္မခံခ်င္ပါဘူး . . .)
ရဲေ႐ွာင္ ဥအား ၾကည့္ရင္း ေတြးေနမိသည္။
သို႔ေသာ္ ဥသည္ တြန္းေနတုန္းပင္ ျဖစ္၍ ရဲေ႐ွာင္လည္း မျငင္းဆန္ႏိုင္ေတာ့ေပ။
ထို႔ေၾကာင့္ အခ်ပ္ျပားေပၚသို႔ တက္လိုက္ၿပီး ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ စိတ္ထဲတြင္လည္း တစ္စုံတစ္ခု ထူးျခားမည္ဟုလည္း ႀကိဳတင္ ရိပ္စားေနမိသည္။
ထိုကဲ့သို႔ ထိုင္ခ်လိုက္သည့္ အခါမွသာ ဥသည္ ရဲေ႐ွာင္အား မတြန္းေတာ့ေခ်။ ေလထဲတြင္ ေပ်ာ္႐ႊင္ျမဴးတူးေနသည့္ဟန္ျဖင့္ လွည့္ပတ္ေနရင္း ရဲေ႐ွာင္၏ အေ႐ွ႕သို႔ ေရာက္႐ွိလာခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ရဲေ႐ွာင္၏ ေပါင္ၾကားတြင္ ၿငိမ္သက္စြာ ရပ္သြားေလသည္။
အရာအားလုံးသည္ ခဏတာမွ် တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သြားခဲ့သည္။
အခ်ိန္ခဏမွ် ကုန္လြန္သြားၿပီးေနာက္ ရဲေ႐ွာင္၏ စိတ္ထဲတြင္ ႐ုတ္တရက္ မူးေဝလာသကဲ့သို႔ ခံစားလိုက္ရသည္။
(ဘယ္ . . . ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ . . . အံ့ၾသစရာပါလား။ ငါက်င့္ၾကံမႈလုပ္မယ္ ဆိုၿပီး ေနရာ႐ွာတုန္းက ဥက ငါ့ကို သူ႕ အနားေတာင္ အကပ္မခံခဲ့ဘူး။ အခုၾက ငါ့ကို သူ႕့ေနရာမွာေတာင္ ထိုင္ခိုင္းထားတယ္။ ဒီအခ်ပ္ျပားက ဥအတြက္ ထားေပးထားသလိုေတာင္ ျဖစ္ေနတာပဲ။ အခ်ပ္ျပားရဲ႕ ေထာင့္ေတြက ေကြးေနၿပီး အလယ္မွာ အခ်ိဳင့္ေလး ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိဳင့္က ဥတင္ထားဖို႔ ကြက္တိပဲ။ လူတစ္ေယာက္ ထိုင္ဖို႔ၾက သိပ္အဆင္မေျပဘူး။ ဒါေပမဲ့ လူမွာလည္း ဖင္ပါေတာ့ ဖင္နဲ႔ အံဝင္ခြင္က်ပါပဲ . . .)
ထိုအခ်ိန္တြင္ အဆိုပါခ်ိဳင့္ခြက္ေနရာမွ ဝိညာဥ္ေတာ္ခ်ီဓာတ္မ်ားသည္ တဟုန္ထိုး တိုးထြက္လာခဲ့၍ ရဲေ႐ွာင္၏ တင္ပါးတစ္ခုလုံး ေအးခဲသြားမတတ္ပင္ ခံစားလိုက္ရသည္။ ေလျပင္းမ်ား စအိုအတြင္း ဝင္ေနသျဖင့္ ရဲေ႐ွာင္ ခံရခက္ေနေလသည္။
(ဘာမ်ား ဆက္ျဖစ္မလဲ . . .)
မထူးေတာ့သည့္အဆုံးတြင္ ရဲေ႐ွာင္ ဆက္၍သာ ထိုင္ေနလိုက္သည္။ စိတ္ထဲတြင္လည္း ငိုရခက္ရယ္ရခက္ပင္ ျဖစ္ေနေလသည္။
သူ႕ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လုံးစာ ေလလည္လိုက္မည္ ဆိုလွ်င္ပင္ ယခုကဲ့သို႔ ျပင္းထန္ေနမည္မဟုတ္ဟု ရဲေ႐ွာင္၏ စိတ္ထဲတြင္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္သည့္ အေတြးမ်ား ေတြးေနမိပါေတာ့သည္။