"Een, mijn vrienden sporen niet. Twee, let dus niet teveel op ze. Drie, ze zijn erg goed in plagen. Vier, ze sporen niet." Zei Nathan nadat hij de auto had geparkeerd bij een speeltuin met ernaast een veld waar je kon voetballen en basketballen en eigenlijk alles wat je wilde.
"En we zijn geen koppel." Voegde hij toe omdat hij wist dat ik het wilde horen.
Ik glimlachte even en stapte toen uit.
Het was magisch hoe Nathan mijn humeur zo kon veranderen.
We liepen naar het veldje toe, waar al een groepje mensen stond, en ik ging ervan uit dat het Nathan's vrienden waren. Ik had ze nog nooit eerder ontmoet en had ze alleen gezien op school.
Ik bleef staan en keek toe hoe Nathan zijn vrienden begroette.
Vervolgens stelde hij me voor.
"Dit is Addison, Addison, dit zijn Alex, Matthew, Brad en Pete."
Hij wees eerst een jongen met bruine krullen en een slank figuur aan, zijn ogen waren bruin en hij gaf me een glimlachje.
Daarna wees hij een jongen met zwart haar aan, hij had een gespierd lichaam en was breed gebouwd. Hij was knap, maar ter informatie niet mijn type.
Brad had rood haar, en als je aan gingers denkt denk je waarschijnlijk aan van die sukkelige nerds, maar hij was eigenlijk het tegenovergestelde.
Dan was er nog Pete, met blond haar. Hij was lang, bijna langer dan Nathan, en ik voelde me opnieuw heel klein.
Dan waren er nog 2 meisjes, Sofia en Grace.
Sofia was mooi, met donkerblond haar wat golvend langs haar gezicht viel, kuiltjes in haar wangen, zongebruinde huid.
Grace had donkerbruin haar, met felblauwe ogen die meteen opvielen door de eyeliner om haar ogen.
"Zullen we beginnen?" Het was Pete, en de jongens knikten en ze begonnen te basketballen.
Na een tijdje werd kijken saai, en keek ik naar Grace en Sofia die een gesprek met elkaar hadden.
Toen ze me naar hun zag kijken, vroeg Sofia "dus is Nathan je vriendje ofzo?"
Mijn mond zakte een stukje open, en snel zei ik "nee, we zijn gewoon vrienden."
"Hij is knap, vind je niet?" Zei ze.
Misschien was zij wel degene over wie Nathan het steeds had.
"Ehm, ja, ik denk het." Mompelde ik terwijl ik naar Nathan keek.
Hij had groot gelijk als hij het over Sofia gehad had.
Maar tegelijkertijd was ik stikjaloers en wilde ik het liefst meteen weg.
Toen ze hun gesprek vorderden en ik af en toe iets zei, merkte ik dat ze beide niet zo mijn type waren.
Ze waren beide veel te tuttig, ermee bezig of ze er wel goed uitzagen. Het enige waar ze over praatten waren jongens en het begon me te irriteren.
Nee, vrienden zouden ze nooit van me kunnen zijn.
Toen de jongens uit-gebasketbald waren kwam Nathan naar me toe, zijn hoofd glanzend van het zweet.
Hij keek naar Sofia en Grace, en toen weer naar mij, alsof hij precies wist wat hij dacht.
"Wil je weg?"
Ik wilde geen ja zeggen, omdat ik geen pretverpester wilde zijn, en zonder dat ik iets gezegd had zei Nathan "wij gaan, we moeten nog ergens heen voordat het sluit."
Hij kon eigenlijk best goed liegen en de smoes werd geloofd.
Nathan nam afscheid van de rest en toen liepen we naar zijn auto.
Ik stapte in, en zuchtte.
"Zo te zien waren Sofia en Grace niet..., leuk?"
"Nathan is zó knap," aapte ik Sofia overdreven na terwijl ik mijn haar tuttig wegduwde.
Nathan grinnikte.
"En Matthew, pfffffff," deed ik ze weer na.
Nathan grinnikte opnieuw.
"Jezus, ze konden maar niet stoppen met praten over je, jullie, eh-"
Fail Addison. Fail.
"Je bent jaloers?" Hij grijnsde.
"Nee! Ik ben niet-" ik rolde mijn ogen en keek voor me uit.
"Het mag wel, hoor." Zei Nathan.
"Ach houd je mond," ik gaf hem een duw en hij grinnikte opnieuw.
Ja ik was jaloers.
Addison Dwight was jaloers.
"Zal ik je naar huis brengen?" Vroeg hij toen.
Thank god dat hij het gesprek uit zichzelf stopte.
Ik wilde niet naar huis, want dan zou ik naar húis moeten. Maar als ik weer met Nathan mee zou gaan...
Serieus, ik begreep nog steeds niet dat hij me nog niet zat was.
Hij begon te rijden zonder antwoord, en ik besloot maar geen antwoord meer te geven, liet hem beslissen.
"Dus is Sofia degene die je leuk vind?" Vroeg ik toen we op de weg reden.
Nathan liet een klein lachje uit zijn mond komen.
"Wat?"
"Sofia, of zij dat meisje is waar je me over verteld hebt."
Nathan keek even naar me, en toen weer naar de weg.
"Sofia? Nee, álsjeblieft niet. Veel te aandachts-zoekerig." Zei hij.
"Oh..," zei ik zacht terwijl ik weer uit het raam keek.
Geen Sofia, dus.
Toen het al een tijdje stil was besloot ik de radio aan te zetten, maar toen er weer eens een irritant popliedje kwam zette ik het geïrriteerd kreunend uit.
"Die hitlijsten tegenwoordig zijn vréselijk." Zei ik.
Nathan grinnikte.
"Als je wilt kun je een cd maken, zodat we niet naar de radio hoeven te luisteren."
Ik haalde een wenkbrauw op. "Serieus?"
"Waarom niet?"
Ik haalde mijn schouders op en beet op mijn lip. "Oké, ik maak wel een cd."
Nathan bracht me niet thuis, maar naar zijn huis. Ik was hem er dankbaar voor, waarschijnlijk wist hij dat ik niet naar huis wilde en even vond ik het wel fijn dat hij me zo goed kon peilen.
We liepen naar binnen, aan de ene kant hoopte ik dat zijn ouders er zouden zijn, maar aan de andere kant niet.
Maar ze waren thuis, en Lauren reageerde..... enthousiast.
"Addison! Wat leuk dat je langskomt!"
Ja, ik was natuurlijk nog geen dag weg geweest, ze zal me vast gemist hebben.
Ik gaf haar een kleine glimlach en hoopte dat ze me niet zou gaan knuffelen, ik had daar niet zo'n zin in.
"Eet je mee?" Vroeg ze.
Ik opende mijn mond en liet er alleen een "uhhh" uitkomen, maar Nathan zei "ja, ze eet mee. En nu gaan we naar boven."
Nathan liep naar de trap en ik keek nog even kort naar Lauren voordat ik hem volgde.
Ik ging op zijn bed zitten en wreef over mijn slaap.
"Hoofdpijn?"
"Beetje," antwoordde ik terwijl ik keek hoe hij naast me kwam zitten.
"Sorry dat ik je meenam naar dat basketbal-ding, ik had moeten weten dat je Sofia en Grace niet leuk vond."
"Nate, daar hoef je geen sorry voor te zeggen."
"Ja, ma-"
"Nathan stop, misschien zijn ze wel heel aardig. Als..., als ze niet over jongens praten, dan."
Nathan grinnikte zacht en ik keek weg.
Ik snapte nooit waarom meisjes zo graag aandacht van jongens wilden. Waar wilden ze naar op zoek? Naar de D? Naar een vriend? Vriendje? Wat wilden ze nou precies?
We waren een tijdje stil en ik staarde voor me uit.
"Waar denk je aan?"
Ik keek naar hem en fronste. "Wat?"
"Waar je aan denkt, ik kan die hersenen van je zien zweten." Een kleine grijns verscheen op zijn gezicht.
Ik rolde mijn ogen en keek weer voor me.
"Denk je dat mijn moeder mijn vader er echt uit gaat zetten?"
"Als zij het niet doet, dan doe ik het wel."
Ik glimlachte klein en zuchtte.
"Misschien denkt ze dat ik het toch niet langer dan 2 dagen volhoud."
"Dan moet je het langer dan die 2 dagen volhouden."
Ik rolde mijn ogen en gaf hem een duw. Hij lachte.
"Sukkel,"
"Bitch,"
"Lul,"
"Ik heb eigenlijk niet echt een groot scheld-woordenboek." Mompelde hij toen.
Ik lachte, wist niet precies waarom, waarschijnlijk op de droge toon waarop hij het zei.
Toen ik stopte met lachen keek ik naar hem, en opeens keek hij zo serieus en doordringend dat ik een wenkbrauw ophaalde.
"Wat?"
Hij keek weg en ik voelde mijn wangen rood worden.
"Ik moet je iets vertellen," zei hij toen.
"Goed of slecht?"
"Weet ik niet."
"Oké..," ik keek naar hem en wachtte af.
Hij zette zijn ellebogen op zijn knieën en keek toen naar me.
"Dat meisje, hè, waar ik je over vertelde?"
Ik knikte als teken waar hij het over had.
"Je kent haar, best wel goed eigenlijk." Zei hij toen.
"Serieus? Hoe heet ze?"
Ik zocht in mijn hoofd naar iemand die ik kende, met blond haar en donkerblauwe ogen.
"Addison." Zei hij.
Mijn mond zakte een stukje open.
"Wat?" Vroeg ik verbaasd.
"Ze heet Addison."
"Nathan, maak je nu een grapje of ben je serieus?"
Toen hij wegkeek wist ik dat hij serieus was.
"Oh," ik liet mijn 'shit' weg.
Waarom had ik dat totaal niet zien aankomen?
Hij had het steeds over mìj, en ik had niks door. Ik was jaloers op mezelf aan het zijn.
Ik wist niet zo goed wat ik moest zeggen of doen, en zuchtte.
"Dat was nogal onverwachts," mompelde ik.
Nathan wendde zijn ogen kort naar me, en keek toen weer voor zich uit.
"Hoelang al?" Vroeg ik toen.
Hij haalde zijn schouders op, antwoordde met "een tijdje,"
Moest ik boos worden omdat hij het niet eerder verteld had?
Moest ik hem zoenen als teken dat ik hem ook leuk vond?
Moest ik blij zijn dat hij me leuk vond?
Ik was alleen maar stomverbaasd, en kon alleen maar naar hem kijken.
Toen stond ik zuchtend op en liep ik naar het raam. Ik staarde naar een voorbij vliegende vogel en toen hij weg was draaide ik me om en keek ik naar Nathan op het bed.
Een jongen waarmee ik heel close was, als vrienden, had me zojuist verteld dat hij me leuk vond en ik stond hier als een standbeeld naar hem te kijken alsof hij een alien was.
In films gingen deze momenten beter.
"Ik-" ik wiebelde op mijn benen en wist geen enkel woord dat op dat moment juist zou zijn.
"Ik wilde het alleen zeggen, ik wilde het gewoon kwijt. Maar laten we gewoon vrienden blijven oké?" Onderbrak hij me.
Vrienden, alsof er niets gebeurd is.
Ik beet op mijn lip en ging toen weer naast hem zitten.
"Ik weet niet of ik wel vrienden wil blijven,"
Toen ik het zei klonk het zo anders dan ik me had voor gesteld dat ik mezelf heel hard tegen mijn hoofd wilde slaan.
"Wat?"
"Oh shit niet op die manier! Ik bedoel, ik wil wél vrienden blijven, maar..."
"Maar wat?"
Dit was precies zo'n typische film. Waarin 2 goede vrienden elkaar plotseling toch best wel leuk vinden.
"Ik- ik, ehm,"
Waarom was het zo moeilijk om te zeggen?
Nathan leek alleen maar verward.
"Je hebt echt niet door wat ik probeer te zeggen hè? Nathan, ik vind je ook leuk."
En toen keek ik beschaamd weg, alsof ik mijn grootste geheim ooit had verklapt.
Nathan ging rechtop zitten en fronste.
"Dat zeg je alleen maar om me goed te laten voelen," zei hij zacht.
"Nathan, luister, ik maak geen grapje, oké? Ik vind je leuk." Ik keek hem doordringend aan.
Het werd stil, en waarschijnlijk keek ik naar hem alsof hij een stuk taart was.
Ik keek eerst naar zijn ogen, en liet mijn blik toen omlaag zakken naar zijn lippen, die lichtroze waren.
Toen verscheen er een kleine grijns en keek ik weer naar hem. Even was ik bang dat dit een grote grap was, maar toen hij weer serieus keek en zijn hoofd dichter naar de mijne bracht wist ik van niet.
Mijn hart klopte in mijn keel toen onze lippen nog maar milimeters verwijderd waren en we op het punt stonden om te zoenen.
Nathan gaf me toen een kus, op mijn mondhoek, en mijn mond zakte open.
Ik stond op het punt om hem zijn eerste zoen te geven en hij maakte er een grapje van.
Hij grinnikte en ik gaf hem een duw.
"Moest dat echt?!"
"Uhu," grijnsde hij.
Opnieuw kwam hij dichterbij, en opnieuw stonden we op het punt om te zoenen.
Maar dit keer was het niet Nathan of ik die het verpeste, maar zijn moeder die beneden aan de trap "komen jullie eten?" riep.
Geïrriteerd zuchtend trok Nathan zijn hoofd terug en keek hij naar zijn kamerdeur.
Gelukkig was zijn moeder niet de kamer ingelopen, dan waren we betrapt.
"Die houd je me tegoed oké?" Hij stond op en liep naar zijn deur.
Ik keek alleen maar beduusd naar hem.
Vote, Comment & Follow.