Ter informatie; dit verhaal loopt niet van dag tot dag.
Het ene hoofdstuk kan op een dinsdag in half april zijn, terwijl het volgende hoofdstuk begin mei kan zijn.
Er zit tijd tussen de hoofdstukken in.
Geen idee waarom ik dat wilde vertellen, maar als je misschien door de war bent of zo, nu weet je hoe het met tijd volgorde zit.
----------------------------------------------
Ik werd wakker met ongelooflijke hoofdpijn en een maag die zich ieder moment kon verzetten wat me kon laten kotsen.
Ik was moe, maar was net uit mijn slaap ontwaken, dus besloot ik mijn ogen open te doen.
Het licht was fel, ik liet mijn ogen wennen.
Ik haatte wakker worden. Ik werd nooit fit wakker, altijd moe.
Toen dingen helderder werden en ik in de kamer rondkeek, merkte ik op dat het niet mijn kamer was waar ik was.
Het was niet eens in mijn huis.
Het was een kamer waar ik nog nooit eerder in geweest was, ik was in het ziekenhuis.
Ik merkte een irritant gevoel in mijn linkerpols en keek om te zien dat er een naald in zat.
Ik keek toen weer de kamer rond en stopte mijn ogen bij een jongen.
"Nathan?"
De jongen liep naar me toe en ik zag dat hij het was.
"Waarom ben ik hier?"
Gisteravond was een grote waas.
Ik had een feest, dat was alles wat ik wist.
"Ze moesten je maag leegpompen. Je was bijna dood." Antwoordde hij.
Dood.
Misschien zouden dingen wel beter zijn als ik gewoon dood was.
Maar dat was ik niet.
"Waarom ben je hier? Hoe ben je het te weten gekomen?"
Mijn ogen schreeuwden om gesloten te worden, ze prikten en vochten tegen de moeheid.
"Mijn telefoonnummer zat nog steeds in je jaszak." Antwoordde hij.
Ik glimlachte kort.
"En ik kan niet boos op je zijn, kan ik je een knuffel geven of zo?" Vroeg hij toen.
Ik grinnikte zacht en kwam overeind om hem te omhelzen.
Ik nam zijn shirt in mijn handen en hij rook naar iets in de richting van aftershave.
"Wil je nooit meer zoveel drinken dat je in het ziekenhuis beland?" Zijn adem kriebelde in mijn nek.
"Beloofd." Zei ik terwijl ik hem losliet.
Ik haatte ziekenhuizen. Het was een plek waar mensen dood gingen, waar mensen pijn leden en vochten voor hun leven.
Ik wilde niet op zo'n plek zijn, het voelde net alsof je op een begraafplaats was.
"Waar zijn mijn ouders?"
"Ze halen koffie, al 40 minuten." Hij grijnsde.
"Ik denk dat ze niet zo blij met me zijn."
Ik grinnikte en kneep mijn ogen dicht om de slaap weg te krijgen.
"Weet je..," zei ik nadat ik mijn ogen geopend had.
"Het is mijn verjaardag."
Nathan haalde een wenkbrauw op.
"Serieus?"
Ik knikte.
"Waarom heb je dat niet eerder verteld?"
"Omdat ik mijn verjaardag sinds mijn 13e al niet meer vier...,"
Mijn ouders wilden het niet. Geen idee waarom. Sindsdien is mijn verjaardag net zoals elke andere dag.
"Nu heb ik geen cadeau!"
Ik glimlachte even.
"Wacht even," zei hij terwijl hij naar de deur liep.
"Ik kan nergens heen!" Riep ik hem na.
Ik had geen idee wat hij van plan was, maar Nathan's plannen konden absurd zijn.
Wat ook absurd was was hoeveel tijd Nathan en ik de laatste dagen met elkaar hadden gespendeerd.
We zagen elkaar elke dag, praatten elke dag, en eigenlijk had ik er niet zoveel problemen mee.
Nathan kwam terug, dit keer met een rolstoel.
Hij reed het naast mijn bed.
"Ga zitten." Zei hij.
"Ik kan ook wel lopen..," zei ik.
"Dat zou kunnen, maar als een van de zusters je ziet lópen dan vermoorden ze me."
Ik grinnikte, sloeg de dekens van me af en hees mezelf in de rolstoel.
Het ding in mijn pols wat vast zat aan een zakje vloeistof zat in de weg en moest mee als ik hier wegwilde.
"Houd dat ding vast, dan duw ik je vooruit," zei Nathan.
Ik pakte de stang op wielen met een hangend zakje, geen idee hoe het heette, en Nathan duwde me de kamer uit.
"Wat gaan je eigenlijk doen?" Vroeg ik toen we door een van de gangen gingen.
"Het is je verjaardag."
"Ja..,"
"Op verjaardagen eet je taart, Addison." Zei hij.
"Maa-"
Nathan begon te rennen, waardoor de rolstoel sneller ging en ik half gillend bleef zitten, met de stang in mijn hand vastgeklemd.
Uiteindelijk vond ik het wel grappig dat we zo hard gingen, en begon ik te lachen toen hij stopte.
"Sukkel," zei ik grijnzend.
Hij glimlachte, ik vroeg me nog steeds af hoe hij áltijd zo aardig kon zijn, en wees toen naar iemand.
"Zie je die oude vrouw daar?"
"Uh-ja..,"
Hij grijnsde.
"Nathan, wacht, wat ga je doen?" Zei ik toen hij me erheen begon te duwen.
"Ik ga haar vertellen dat het je verjaardag is."
Ik voelde mijn wangen al langzaam rood worden door de schaamte.
"Omg niet doen." Zei ik snel terwijl ik mijn hand voor mijn gezicht sloeg en ik met de andere nog steeds de stang op wieltjes vasthield.
"Hallo mevrouw," zei Nathan toen we voor de vrouw stonden.
Ik keek naar Nathan, wilde hem een moordende blik geven, maar de oude vrouw, haar gezicht vol rimpels, had een glimlach op haar gezicht toen Nathan haar begroette en ik moest wel terug glimlachen.
"Hallo jongeman," haar stem trilde, klonk oud, maar tegelijk vriendelijk.
"Vandaag is het haar verjaardag." Zei Nathan toen hij naar me wees.
De vrouw keek naar me, ik voelde mijn wangen opnieuw rood worden.
"Oh, gefeliciteerd," zei ze.
Ik wilde haar bedanken, maar Nathan zei: "nu ga ik ervoor zorgen dat ze zich jarig voelt, dag mevrouw." En toen reed hij me weg.
"Dat was zielig!"
"Wat?" Grinnikte Nathan.
"Die vrouw was helemaal blij dat je tegen haar praatte en vervolgens liep je gewoon weg!"
"Je zei zelf dat je het niet wilde."
Ik rolde mijn ogen en keek achterom om een grijns op zijn gezicht te zien.
Sukkel.
Nathan begon vervolgens tegen iedereen die we tegenkwamen "Zij is vandaag jarig" te zeggen, en hoewel sommige mensen zwegen feliciteerden anderen me.
Ik schaamde me, maar kon weinig doen in de rolstoel.
Ik merkte toen dat we het restaurant slash kantine van het ziekenhuis ingingen en ik rees mijn wenkbrauwen.
"Wat gaan we doen?"
De geur van eten maakte me misselijk, maar tegelijkertijd ook hongerig.
Mijn maag voelde leeg.
En dat was het ook, want het was léég gepompt.
"Geen vragen." Hij ging in de korte rij staan.
"Jij mag uitkiezen welke taart je wilt."
"Ma-"
"Het is je verjaardag, en op verjaardagen eet je taart. En als je geen honger hebt, ik heb er geen problemen mee om 2 stukken op te eten." Zei hij.
Hij zou juist boos op me moeten zijn over het feit dat ik zoveel gedronken had dat ik in het ziekenhuis was.
Maar nee, in plaats daarvan kocht hij taart.
Ik wees naar de chocoladetaart, Nathan zei: "gelukkig, daar had ik op gehoopt", en toen kocht hij twee stukken taart. Vervolgens reed hij naar een tafel, haalde hij een stoel weg, reed me aan de tafel, en ging zelf zitten.
"Wacht, wacht hier, niets doen." Zei Nathan terwijl hij opstond.
Ik keek hem verbaasd aan.
"Niet bewegen,"
"Oké..,"
Hij liep terug naar de kassa, draaide zich onderweg om om nog een keer te zeggen dat ik niet mocht bewegen, en praatte met de vrouw achter de kassa.
Hij kwam terug met een waxinelichtje.
"Ze hadden geen verjaardagskaarsen, maar een kaars is een kaars." Zei hij toen hij kwam zitten.
Ik grinnikte, schaamde me voor wat hij voor me deed en liet het maar gewoon over me heen komen.
"Wacht nog heel even, niet bewegen."
"Niet dat ik ergens heen kan," Zei ik terwijl hij opstond.
Hij glimlachte kort en draaide zich toen om.
Hij begon elke tafel langs te lopen, maakte een praatje, liep naar de volgende, na 5 tafels kwam hij teruglopen.
"Tada," hij liet de aansteker in zijn hand zien.
Toen stak hij het waxinelichtje aan en zette hij het in mijn stuk taart.
En toen begon hij 'happy birthday to you' te zingen, zonder schaamte, en ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht, uit schaamte.
"Sorry, ik ben geen zanger of zo," zei hij toen hij zijn lied geëindigd had.
Ik had mijn handen intussen al weggehaald.
"Het was práchtig." Zei ik sarcastisch.
"Weet ik." Hij rolde zijn ogen sarcastisch en glimlachte toen.
"Nu moet je een wens doen en het uitblazen." Zei hij.
Ik keek naar het kaarsje.
Ik blies het kaarsje uit nadat ik mijn wens gedaan had.
Wat ik had gewenst?
Ik had gewenst dat mijn vader me zou accepteren zoals ik was.
Dat hij eens een keer een normaal gesprek met me voerde.
Het zou toch niet uitkomen, maar ik had niet veel anders om te wensen.
+
Aan het eind van de middag mocht ik naar huis.
"Ik kan haar thuisbrengen." Zei Nathan tegen mijn ouders nadat ik me omgekleed had in mijn normale kleding.
"Ik denk dat wij dat beter kunnen doen." Had mijn vader gezegd.
Ik gaf Nathan een het-is-oké blik, aangezien mijn vader echt niet van gedachtes ging veranderen.
Ik was me nu al mentaal aan het voorbereiden op de preek die ik zou krijgen als we thuis zouden komen.
Nathan liep mee naar de auto, nam afscheid, en toen stapte ik in de auto, richting huis, naar de preek.
Vote, Comment & Follow.