"Verwacht niet teveel van mijn kamer." Zei ik terwijl we naar boven liepen.
Nathan zweeg en ik opende mijn kamerdeur.
Ik ging toen op mijn bed zitten, keek toe hoe hij -net als ik bij hem gedaan had- door mijn kamer liep en alles bekeek.
"Hmm, dus heeft Addison nog verborgen hobby's?" Zei hij terwijl hij mijn kamer doorspeurde.
Ik kon zo snel geen hobby's verzinnen.
Ik vond het leuk om films te kijken, maar dat was nou niet iets om goed in te zijn.
"Ik vind je kamer wel leuk." Hij keek kort naar me en glimlachte.
"Misschien een beetje kinderachtig..," Zei ik.
Er was niets meer aan mijn kamer veranderd sinds mijn 14e, en ook al is 2 jaar helemaal niet zo'n lange tijd, in 2 jaar kan veel veranderen.
"Wat zijn dit?" Hij hield iets omhoog.
"Ehm, gezichtsmaskers."
"Gebruik je ze?"
Elke week.
"Eigenlijk nooit."
"Mag ik er een op?"
"Wat?" Vroeg ik grinnikend.
"Ik wil wel eens weten hoe die meidendingen voelen," hij grijnsde triomfantelijk.
"En waarom zou een jongen daar nieuwsgierig naar zijn?"
Jongens wilde meestal niets met make-up of andere dingen in aanraking komen.
Ze hielden het bij hun moord-games.
"Omdat ìk nieuwsgierig ben."
Hij kwam toen naast me zitten, een van de maskers in zijn hand.
"Wil jij hem bij me opdoen?"
"Oh je bent nog serieus ook." Ik glimlachte en sloot mijn ogen kort.
"Wat dacht je dan?"
Ik opende mijn ogen en grinnikte, pakte toen het masker-zakje uit zijn hand.
"Weet je het zeker?"
"Je doet alsof dit mijn dood zal zijn." Zei hij.
Ik opende het zakje.
"Wacht ik ga niet dood toch?"
Ik grinnikte.
Ik grijnsde toen ik besefte dat hij een masker had gepakt wat felblauw was, en deed wat van het spul op mijn vingertoppen zodat ik het op zijn gezicht kon smeren.
"Wacht even," zei hij net voordat ik zijn huid raakte.
Ik trok mijn hand terug en haalde een wenkbrauw op. "Wat?"
"Als ik het doe, moet jij het ook doen."
Ik wist dat ik nu geen nee meer kon zeggen.
"Maar ik draag make-up,"
"Dat kan je er afhalen."
Ik droeg bijna altijd make-up, bijna dag en nacht, en niemand zag me ooit zonder.
Ik zuchtte. "Prima.,"
Ik smeerde het spul op zijn wangen en hij trok zijn hoofd terug. "Dat is koud!" Hij bracht zijn hand naar zijn wang, maar ik hield het tegen voordat hij zijn wang raakte.
"Wat dacht je dan? Niet aanraken! Dan worden je vingers blauw!"
Hij trok zijn hand toen terug en ik ging verder, haalde zijn zachte en fris ruikende haar uit zijn gezicht zodat het niet blauw zou worden.
Toen ik klaar was en tevreden mijn hand van zijn gezicht haalde besefte ik pas hoe hij eruitzag, en ik onderdrukte een grijns.
"Hoe zie ik eruit?"
"Smurfig."
"Mijn neus jeukt."
Ik grinnikte, zei: "niet krabben", en sloeg zijn hand weg.
"Oké, oké, niet aanraken dus,"
Ik keek naar mijn blauwe hand en toen terug naar Nathan.
"Jouw beurt." Zei hij toen.
Ik zuchtte zacht, knikte, zei: "laat me mijn make-up er even afhalen" en liep naar de badkamer.
Ik waste eerst mijn blauwe handen en begon mijn make-up er toen af te wassen.
Ik schaamde me nu ik geen make-up op had, nu je het meteen kon zien als ik rood werd, nu mijn wimpers amper zichtbaar waren.
Ik liep terug naar mijn slaapkamer en liep zacht naar binnen, beschaamd om mijn neutrale gezicht.
Nathan keek op en glimlachte toen hij me zag.
"Veel beter," zei hij.
"Hou toch je mond." Mompelde ik terwijl ik naar hem toe liep en er een grijns op zijn gezicht ontstond.
Ik ging zitten en keek weg.
"Klaar voor je smurfentransformatie?"
Ik glimlachte toen en keek terug naar hem.
Ik knikte, en keek hoe hij wat van het masker op zijn vingers spoot en er geïnteresseerd naar keek.
"Het voelt raar," zei hij.
Hij begon toen mijn gezicht in te smeren, zei meerdere keren; "oh shit het zit in je haar", en begon soms random te lachen.
"Nathan! Wat doe je?"
"Ik smeer je gezicht in." Zei hij geconcentreerd.
"Niet mijn oogleden!"
Nathan's mond zakte een stukje open en verliet een "oh".
Ik grinnikte, hij glimlachte.
"Klaar." Zei hij toen.
"Zie ik er nog een beetje goed uit?"
"Prachtig,"
Ik keek naar zijn handen, zei; "de badkamer is links om de hoek, en keek toen terug naar zijn blauwe gezicht, het masker was aan het drogen en lachrimpels kwamen erin tevoorschijn.
"Oké," hij stond op en liep naar de badkamer.
Toen hij terug kwam zei hij: "ik schrok toen ik mezelf in de spiegel zag", en ik lachte.
Grijnzend kwam hij weer naast me zitten en ik ging op mijn rug liggen, starend naar het plafond.
"Addison?"
"Uhu?"
"Ik denk dat ik iemand ontmoet heb, ik bedoel, iemand die ik leuk vind."
Ik keek naar hem en glimlachte.
"Wat is haar naam?"
"Dat doet er niet toe, toch?"
Ik beet zacht op de binnenkant van mijn lip.
"Hoe ziet ze eruit?"
Ik voelde jaloezie in me omhoogkomen, hoe weinig het ook was, maar ik was jaloers.
Op het meisje, ze had groot geluk.
"Ze is blond, met haar tot haar schouders." Begon hij.
"Haar ogen zijn donkerblauw en als ze lacht ontstaan er kuiltjes in haar wangen."
Jaloezie, jaloezie.
"Ze is mooi..," Hij klonk gepassioneerd en het maakte me serieus alleen maar jaloerser en jaloerser.
Ik vond hem niet eens leuk, dus waarom jaloezie?
"En ze is nogal raar, haar logica is ver te vinden,"
Ik glimlachte naar hem.
"Ze klinkt leuk." Zei ik.
"Dat is ze ook," Hij glimlachte naar me.
"Maar ik weet niet wat ik moet doen."
"Stap op haar af en vertel haar de waarheid." Zei ik.
"Denk je?"
"Je kunt afgewezen worden of niet, dat is het leven."
Hij keek toen weg.
"Misschien moet ik nog iets langer met haar omgaan voordat ik het vraag." Zei hij.
"Doe wat goed voelt."
Ik was hem advies aan het geven, en het voelde raar dat ik het moest geven aan een jongen die zelfverzekerder was dan ik.
"Het masker prikt." Zei hij toen.
"En jeukt, en trekt,"
Ik grinnikte.
"Dus wat vinden meisjes hier nou zo leuk aan? Aan blauw spul op je huid smeren wat vervolgens gaat prikken en jeuken?"
Ik haalde mijn schouders op, zei: "geen idee", ging weer rechtop zitten.
"Wanneer mag het eraf? Alsjeblieft snel?"
Ik grinnikte bij zijn gezichtsuitdrukking.
"Als het opgedroogd is..,"
"Ik kan niet zo lang wachten hoor!"
"Nog een minuut." Zei ik.
Eigenlijk had ik geen idee hoelang het nog zou duren, maar het leek hem stil te krijgen.
Toen zijn masker droog was liepen we naar de badkamer en mijn mond zakte open toen ik mezelf in de spiegel zag.
"Nathan!"
"Ja?"
"Mijn haar is blauw!"
Ik dacht dat hij het over een, misschien twee plukken had, maar in plaats daarvan was mijn hele haargrens blauw.
"Dat zei ik toch."
Ik keek naar hem en rolde mijn ogen toen ik zag hoeveel hij er niet van snapte en gaf hem toen een washandje.
Hij keek ernaar, trok zijn gezicht in een frons.
"Wat moet ik hiermee?"
"Het natmaken met warm water, het dan over je gezicht halen en uitspoelen."
Ik pakte een washandje en maakte het nat, gaf het toen aan hem en pakte het droge washandje die ik vervolgens ook nat maakte. Vervolgens begon ik het blauw van mijn gezicht te halen en probeerde ik Nathan niet uit te lachen toen hij eruitzag als iemand uit Avatar.
"Het gaat er niet af." Zei hij.
Ik grinnikte, mijn gezicht was zo goed als schoon, maar mijn haar was blauw en ik kreeg het er niet goed uit.
"Kom hier," Ik pakte zijn washandje, spoelde het uit onder de kraan en maakte zijn gezicht schoon.
Toen het schoon was gaf ik het doekje terug aan hem en spoelde ik mijn gezicht af.
"Dat ga ik dus echt nóóit meer doen." Zei Nathan.
Ik glimlachte toen we terugliepen naar mijn kamer
Ik hoorde de voordeur dichtgaan, mijn ogen werden groot.
Ik keek naar de tijd om te realiseren dat het kwart over 5 was, en dat het best wel eens mijn vader kon zijn.
"Wat?" Vroeg Nathan.
Ik drukte mijn vinger tegen mijn lippen als teken dat hij stil moest zijn, en zei, fluisterde bijna: "mijn vader gecombineerd met jongens is geen goed idee."
Ik hoorde toen voetstappen op de trap en keek naar het raam, maar hij zou dan nooit op tijd weggaan, en opende toen de deur van mijn kledingkast.
Hij had al snel door wat ik bedoelde en ging in de kast staan.
Dit was absurd.
Snel deed ik de kastdeur dicht, net voordat mijn kamerdeur openging.
"Ik ben thuis." Zei hij.
"Ik zie het." Mijn hart bonkte in mijn keel en ik bleef voor de kast staan alsof ik iets aan het bewaken was.
"Waarom is je haar blauw?"
"Ik-ehm-ik deed een masker op maar mijn haar bleef erin plakken."
Hij haalde zijn wenkbrauw op, maar ik wist dat als ik over meidendingen zou gaan praten hij snel weg was.
"Want het masker is blauw en er zitten kleurstoffen in die erv-"
"Ja, ja, ik ga wel weer."
En toen was hij weer weg.
Opgelucht haalde ik adem en ik opende de deur van de kledingkast.
"Sorry..," Zei ik zacht terwijl hij eruit klom.
"Ik vond het wel grappig, eigenlijk."
We grinnikten, ook al had ik een steen in mijn maag en mijn hart in mijn keel.
"Ik denk dat je nu beter weg kunt gaan." Zei ik zacht.
"Je gaat me toch niet uit het raam laten klimmen hè?"
Ik keek naar mijn raam en wilde niet dat meisje van de film zijn die haar vriendje uit het raam duwt omdat haar ouders komen.
Nu was Nathan niet mijn vriendje, maar mijn vader zal al woedend worden als hij zou weten dat ik een vriend in mijn kamer had.
"Ik neem je wel naar beneden." Zei ik terwijl ik mijn kamerdeur opende en naar de trap liep.
"Heel zacht, oké?" Ik keek naar Nathan, hij knikte.
Als mijn vader iemand anders was had ik hier heel hard om kunnen lachen, maar nu niet, ik was doodsbang.
Wat als mijn vader Nathan zal zien, en dan boos zou worden, wat als hij me zou gaan slaan? Of wat als hij Nathan zal gaan slaan?
Ik liep de trap af, met Nathan op mijn hielen, en liep zacht naar de voordeur.
Ik besefte dat Nathan's jas er hing, en was opgelucht dat mijn vader die niet gezien had.
Ik gaf het aan hem, opende de voordeur, en keek hoe hij zacht naar buiten liep.
"Tot morgen." Zei hij zacht.
"Tot morgen."
Ik keek heel kort hoe hij wegliep, sloot de deur zacht, en liep heel zacht naar boven.
Alsof ik nooit beneden was geweest.
Vote, Comment & Follow.