Legolas i Tauriel Niespełniona miłość

Gondor

Przed dziewczyną pojawił się piękny zamek.
weszła do niego razem ze swoim "wybawcą" po czym skierowali się w stronę władcę.

- Znalazłem ją w lesie, jechała właśnie do Gondoru. - Odparł Arest.

- A więc po co tu jechałaś? - Zapytał Namiestnik.

- Szukam człowieka o imieniu Errdil. - Z tłumu wyłonił się całkiem przystojny mężczyzna i spojżał prosto na nią.

- Tauriel?

***

Legolas dojechał do Minas Tirith i zsiadł z konia, strażnicy od razu rozpoznali, źe jest elfem.

- Kolejny Elf w naszym królestwie. - Zaśmial się jeden ze strażników.

- Gdzie poszli?

- Są u króla. - Książę momętalnie pobiegł zostawiając konia.
Pchnął wielkie wrota i stanął.
Wszyscy na sali uklękli, w tym Tauriel i mężczyzna stojący obok niej.

- Tauriel - Szepnął z zatroskaniem.

- Nic mi nie jest. - Odparła i przytuliła elfa.

- Ile razy mi jeszcze uciekniesz? - Zapytał lekko zdenerwowany wciąż ją obejmując.

- Twoja matka, gdy była w mordorze... - Nagle mężczyzna zabrał głos.

- A więc to Królowa a nie zwykła elfka. - Książ z dumą skinął głową.

- Skarbie to dość skomplikowane - Zaczęła Tauriel do swojego ukochanego. - To jest mój brat a moja matka nie była elfką, była bardzo piękną kobietą.

- C-co? To znaczy, że jesteś pół-elfką? - Zapytał zdruzgotany.

- Tak jak Król Erlond. - Odparła cicho Elf był zaskoczony i zdenerwowany.

- A nasze dziecko? Może jest człowiekiem co? - Krzyknął. przez gniew nawet nie był w stanie ogarnąć myśli i pojąć, że to nie jest możliwe.

- Nie zrozum mnie, żel nie mam nic do innych ras ale... Nie pozwolę by krew mojego ludu była splamiona. - Warknął i wyszedł. Tauriel wtuliła się w brata i ukryła twarz.

Gdy wsiadł na konia nawet nie dbał o to gdzie jest, jechał pomiędzy ludźmi nieraz zmuszając niektórych by zeszli z drogi. Przed wieczorem dotarł do Kłamstwa swojego ojca. Był roztrzęsiony, po części znienawidził swojego syna i zamknięty we własnej komnacie siedział na łóżku i rozmyślał. Miał dość.