Legolas i Tauriel Niespełniona miłość

Arimel!

- Gadaj! Co robisz i kim jesteś! - Krzyknął Legolas trzaskając drzwiami. Arimel odwróciła się spokojnie.
- zanim się dowiesz kim jestem całe królestwo spłonie. - Odparła a Legolas instynktownie pomyślał o ojcu.
- Nie masz prawa! - Krzyknął.
- Mam wszelkie prawa będąc dziewczyną księcia. - Jej głos był chamski.
- Nie jesteś moją dziewczyną.
- Wypierasz się mnie? - Zapytała.
- Tak. - Był zły że związał się z kimś takim.Elfka nagle chwyciła się ramy od łóżka.
"daj mi już spokój" - szepnęła w głowie.
- Idź stąd zanim cie skrzywdze - szepnęła do Legolasa.
- Arimel o co chodzi? - Zapytał nie rozumiejąc zachowania elfki.
- Wyjdź stąd! - Krzyknęła. Gdy ten wyszedł zaniepokojony tą sytuacją, która otworzyła mu lekko oczy na to co się z nią dzieje, elfka padła na kolana i zaczęła płakać.
"Zostaw mnie już, nie mam siły"
***
- Aaaaa wyjdź ze mnie. Nie chce tego. Daj mi już spokój! - krzyczała elfka siedząc na łóżku. Po chwili podeszła do okna i cała zalana łzami dostrzegła w odbiciu szyby siebie przed płonący królestwem. Lekko oparła o nią dłoń nie wierząc w to co widziała.
- To przyszłość - Szepnął głos w jej głowie.
- Nie to nie prawda! - Krzyknęła zrozpaczona
- Gdy przyjdzie czas nie zatrzymasz się.
- Prędzej mnie zniszczysz niż ja zniszczenia to królestwo!
***
- Myślisz o niej - Zauważył smok podchodząc do łóżka Legolasa. Ten spojżał na niego i po chwili podniósł go z podłogi i położył na miękkiej pościeli.
- Nie mogę pojąć tego co wtedy zobaczyłem, gdybym tylko  mógł użyć magii... - Zaczął.
- Jesteś jeszcze słaby na poważne zaklęcia, nie pozbędziesz się zagrożenia z jej strony dowiadując się co siedzi w jej głowie i co nią kieruje. - Odparł smok.
- Nie Istalri, to my jesteśmy zagroźeniem ona się bije z myślami to widać. - Książę postanowił bronić elfki dopóki sprawa się nie wyjaśni. Czuł, że to jego obowiązek. Po chwili ciszy do jego komnaty ktoś zapukał smok szybko schował się pod łóżkiem a elf wstał i podszedł do drzwi.