Red Strings of Fate (Haunted Series 2)

Strings 36: Her Real World

Hindi niya ako nilingon at umaktong hindi ako narinig pero hinawakan ko ang braso niya at nagmakaawa. Hindi ko pa kayang bumalik sa presinto ko.

"Please?"

Mabilis niya akong tiningnan sa gilid ng kanyang mata bago niya itinabi sa bangketa ang kotse. "If you run—"

"I won't. I just want to sit there."

Wala paring tiwala ang kanyang tingin pero hinayaan niya akong lumabas ng kotse.

Medyo sumobra si Hera kaya nilakad ko pabalik ang park. Hindi siya sumunod.

Gusto ko tumambay dito kasi dati... dati naglalakad kaming lima kapag madaling araw at dito kami nagkukwentuhan tungkol sa mga pangarap namin sa buhay.

Oh, how things have changed since then.

I didn't have everything back then, but losing things made me appreciate what I had.

The simplicity. The peace.

Dumaan ang hangin at niyakap ko ang sarili nang umupo ako sa swing. Ako lang mag isa sa tahimik na lugar. Dahil lumulubog na ang araw, kahel na langit ang sumalubong sa akin pag-angat ko ng aking mga mata.

Okay ka lang ba dyan Nana?

I always imagined meeting my biological parents, but I wouldn't want that in reality if it meant losing one. Pero ano ba 'tong iniisip ko? Nandito na sila at namatay si Nana... kaya ayaw kong tanggalin ang pangalan niya. Lahat ng gamit na alaala ko kay Nana ay nasunog na, ang apelyido niya nalang ang natira sa akin.

The Yoshikawa name only got me into trouble. The Yoshikawa name meant criminals were looking for me. It means my blood is tainted even from when I wasn't born.

Ang Salvacion ang yumakap sa akin buong buhay ko. Ito ang gamit ko sa hirap at sa ginhawa. Ito ang gamit ng malayang dalagang bersyon ko.

Isang tunog ng cellphone ang nagpatigil sa'kin.

Hinalungkat ko ang bag at hinanap ang cellphone kong tumutunog. Binalik ko agad ito nang mapagtanto kung sino ang tumatawag.

Hindi ko kilala is calling...

Hindi pa ako nakuntento at pinatay ko rin ang cellphone para hindi niya na talaga ako matawagan. Narealize niya sigurong wala ako sa headquarters ng Ces Vallis.

Wala akong pakealam kung natataranta na siyang nawawala ako. Inaalagaan niya ako nitong mga nakaraang araw pero hindi nito mabubura ang katotohanang nasaktan niya ako. Nagsinungaling siya. At wala siyang sinasabi tungkol dito at umaarte na parang normal ang lahat... like everything he did was understandable just to keep me safe.

Putangina niya. Him, my parents, at ang bago kong buhay? Tangina nilang lahat.

"Why the fuck are you here?" Nagulat ako nang marinig ang boses ng lalakeng iniisip ko nitong mga nakaraang minuto.

Nakaupo lang ako dito ng sampu? Bente minutos? Nang may aninong tumakip sa katawan ko.

Lumingon ako kay James na inoobserbahan ang paligid namin.

Kahit noon pa man, lagi kong napapansin na sinusuri niya ang paligid kahit saan kami pumunta. Ngayon narealize kong sinisigurado niya lang ang lugar para alam niya ang lahat ng nangyayari, mga exit, at lahat ng posibleng banta.

It seemed to me that he was constantly on alert, waiting for someone to jump out of nowhere and start shooting.

Free time is up.

Malakas akong bumuntong hininga at tumayo na. Nauna akong lumayo sa kanya at nagsimulang maglakad.

"Don't turn your back on me."

I scoff at his tone. "Oh kasi bawal tumalikod sa high almighty Timothy James Del Valle?"

Hindi niya pinansin ang sinabi ko at frustrated ang boses niyang naririnig ko, "What are you doing here? You know it's not safe to be in public, Scarlet Hope."

Pagbabalik niya sa pagtawag ko sa kanya, but he didn't say my surname. Baka nalilito rin siya sa kung anong gagamitin.

Hinawi ko ang kamay na humila sa braso ko. "Nag iisip lang naman ako! Hindi naman ako tumakas, kasama ko si Hera. I am safe."

Umigting ang kanyang panga habang nakatingin sa akin. "You can think back at Ces Vallis. There are grass, trees, and fucking parks there."

"How can I think when every corner you're there? Every single second, kung hindi ikaw, mga agent mo. Minsan andon ang mga kabute kong mga magulang na biglang sumusulpot!" Hahawakan niya na sana ulit ako pero tinulak ko siya papalayo. "Tangina mo!"

"Hope, stop it. Stop trying to invent a fight and drive a deeper wedge between us. For once, stop fucking running."

Nahulog ang panga ko sa sinabi niya at ginaya ang kanyang tono. "Do you think I'm inventing things? TJ galit ako! Galit ako kasi hindi ko alam kung totoo ka sa akin. You're so good at your job that it's making me question things between the two of us!"

I will always care for him. I will always love him, but loving him and trusting him are different sides of the coin.

"I thought we'd already settled that topic between us? I have always, always cared for you. I told you, you're my person, Hope. Don't let your mind wander to places it shouldn't. Come to me and express your doubts and emotions the next time you have them. You do not run and hide. You certainly as hell do not turn off your fucking phone."

"I don't believe you." Ang hirap. Ang hirap magtiwala kapag malalaman mong isang buong kasinungalingan ang buhay mo. "And what's the point? We broke up anyway."

Nagulat ako nang tumawa siya.

"We broke up? That's not an option on the table, under the table, or even in the fucking room."

Inirapan ko siya, "Bago ang lahat ng putanginang 'to, umalis ka. Umalis ka ng apat na buwan nang hindi ako kinakausap. If you want this to work, you tell me things like you're leaving and who my parents are!"

"You know why I did that." Umiling siya sa akin. "I thought you understood my job."

"Me understanding what you did is different from me hurting." Lumunok ako nang naramdaman ko ang pag init sa gilid ng aking mga mata. "I don't know you. I don't trust you anymore."

Tumahimik siya at pinakinggan lang akong nag iinit ang loob sa kanya.

"Mas kilala mo pa ako kaysa sa sarili ko... So you probably know what I'm feeling right now. I hate you."

His expression didn't change from my words. But the slight nerve that showed on the side of his eye made me think I hurt him. And it made my heart burn.

I was happy with him... pero sinabi ko sa kanya na may parte sa'kin na palaging naka-abang na may mawawala. Because I knew that good things didn't happen to me... and shit was I proven right.

"Let's go."

"Saan?"

Hindi niya ako sinagot at hinila papunta sa kotse niya. Nakatingin lang sa amin si Hera at umiiling na pumasok sa sarili niyang sasakyan.

"Tangina mo Timothy James do not manhandle me!"

ଘ(੭*ˊᵕˋ)੭* ੈ♡‧₊˚