Red Strings of Fate (Haunted Series 2)

Strings 36: Her Real World

"Paanong?..." Umangat ang tingin ko kay Kuya Jupiter, nagtataka nang mabilis siyang nakarating sa tabi ko.

"Your parents called me. You can't leave."

Napahinto ako. Hindi ko maiwasag pandilatan siya ng mata. "Hindi naman pwedeng nandito lang ako twenty-four seven kuya. May buhay rin ako."

"You're under strict orders to stay put."

"Leave her alone, Sky." Dumating si Hera, moving into my space dressed in a black shirt, cargo pants, and... and so many knives.

Although I've seen scary people, this couple may be the most intimidating one. This was mostly because they were silently having a private conversation right in front of me.

Umiling si Kuya Jupiter, "When James finds out what you're doing, you're dead." Kumibit balikat lang siya hanggang umalis si Kuya Jupiter.

"Oops." Ni hindi niya ako tinitigan nang binitawan niya ang susi at nagsalita siya ng walang emosyon. "I think I just dropped my car keys."

After how many days, napangiti uli ako. Hindi ko napigilan dahil sa ginawa niya. "I appreciate the gesture but I don't know how to drive."

"Oops, I think I'm going for a ride. I hope no one is hiding at the back."

Tumalikod siya sa akin, pinulot ang susi at nagsimulang maglakad. Hindi siya nag aksaya ng oras kaya nagmadali akong sumunod dahil pinaandar niya na ang sasakyan bago pa ako pumasok sa passenger seat.

Hindi umalis sa utak ko na ito ang unang araw na aalis ako ng bahay simula nang nalibing si Nana.

"Hmmm, where do I want to go?"

Hindi ko mapigilang mapangiti sa sinasabi niya.

"Hindi mo—You don't need to act like I'm not here." Pagbago ko ng sasabihin nang maalalang hindi nagtatagalog si Hera.

Hindi niya ako pinansin at napailing kong sinabi ang address ni Marianne.

"Thank you."

Hindi ko alam kung bakit niya 'to ginagawa sa'kin. She's always doing favors, helping me, and I don't know how to repay her kindness.

"Is this a real unicorn?"

Tahimik akong naglalakad papasok ng bahay nila Rian nang marinig kong nagsalita si Rossana.

Walang sumagot sa kanya at alam kong pinandidilatan na nila ang kaibigan namin. At totoo nga, dahil pagliko ko, nakita ko silang lahat sa sala habang binibigyan siya ng judgemental na tingin.

"What? Nagtatanong lang ako!" Balik ni Rossana at itinago ang picture sa cellphone na ipinapakita niya.

"Bobo unicorns aren't true."

Nag-alinlangan akong magpakita. Mukha silang okay, mukha silang masaya... I don't want to ruin their lives because of my fucked up one. I only bring chaos to the people around me.

"Alam ko."

"Bakit mo tinatanong?" Pero bago pa ako makaalis, tumalon ang mga mata ni Marianne sa akin at nakita akong nakatago sa gilid na parang batang inggit. "Girl!"

Sabay sabay silang lumingon sa sigaw niya at samu't saring boses ang narinig ko habang naglalakad sila papunta sa akin. "Pula!"

"Anong nangyari sa'yo ba't nawala ka bigla?"

"Are you okay? What happened to your face?"

"Who did this to you?!"

"Oh my God! Ang tinatakasan mo ba kanina ang gumawa nito sa'yo?"