Red Strings of Fate (Haunted Series 2)

Strings 22: Long Enough

Tinapon ako ni James sa dagat kahapon kaya hindi ako excited na makasalubong siya ngayon. Baka mamaya ipasipa niya 'yung mga kabayo sa'kin.

At medyo iniiwasan ko siya sa sinabi niya kahapon tungkol sa gusto niya ako. Alam kong biro niya lang 'yon kaya kailangan ko umiwas... muntikan ko nang isipin na totoo.

Mga sampung minuto rin ang paglalakad ko paakyat sa burol at sinusundan lang ang daan. Buti nalang at hindi umulan ngayong araw kaya hindi naman maputik katulad ng sinabi ni Tinang.

"Salamat, ineng." Nginitian ko sila kuya nang kinuha nila sa akin ang mga pagkain. At sinarado ang pintuan habang lumalabas.

Nadaanan ko kanina ang kuwadra ng mga kabayo. The place smelled terrible, but the stable was well maintained.

Napalingon ako sa malapad na burol. Banayad na umiihip ang hangin kaya gumagalaw ang nakapaligid na damo sa isang tuluy-tuloy na alon. It was a vast meadow full of lush hills, bountiful trees and nurturing flowers. Nasa malapit ang lawa, kung saan nagtatagpo ang asul na tubig sa gilid ng damo.

Isang lalaking nakasakay sa kabayo ang lumitaw sa kabilang dako, napakalayo kaya hindi ko makita ang kanyang mukha. Tuwid ang kanyang tindig, malapad ang kanyang mga balikat.

He's so handsome even from afar.

I couldn't rein in my curiosity and followed my heart. Hearing my shoes crunch as I walk down the grass. I didn't leave my eyes off him staring far away.

Minsan... minsan nakikita ko na parang pagod na pagod si James nang hindi niya namamalayan na pinapakita niya na pagod siya—Katulad nalang nung araw na nakita namin sila ni Talia sa diner, araw na bumalik siya sa kwarto na may saksak at hindi inakalang andon ako sa closet niya, gabing nakita niya ako sa kwarto niya na umiiyak, at ngayon na nakatingin siya sa malayo—But he would immediately hide away his fatigue as soon as someone approached him and respond to them with cheery gestures, his blunt words, or a smirk and a smack on the head, so it was difficult to imagine him being tired.

With his work, it took no ordinary amount of courage to walk the fine line between life and death, and then act completely different from the outside from what you feel on the inside.

Does he endure his fatigue alone all the time? How does he get rid of his tiredness? Was his exhaustion the type that could be readily eased? "Scarlet."

"James." Hindi pa nga niya ako nakikita ay nagsalita na siya. Tinitigan ko siyang hindi parin gumagalaw sa pwesto niya. "Bakit nandito ka, nasa baba ang pamilya mo."

"I wanted to visit our old house." Tumango siya sa direksyon ng bahay sa kabilang banda, a three-story house with a metal fence and gate.

"Hmm." I hummed because I was speechless when I saw the familiar house. I wanted to ask why he was taking so long to go, but I think I know why.

Humarap siya sakin at napaangat ang tingin ko sa kanya, "Want to ride?" Sa malayo akala mo sakto lang ang laki ng kabayo niya, pero sa lapit ko ngayon parang gusto ko nalang tumakbo.

Tinaasan ko siya ng kilay at gulat na tinuro ang kabayong sinasakyan niya. Ang hilig naman nito mag aya lang ng bagay bagay.

"You can ride me soon babe, but I was talking about the horse." Ngisi niya at tumalon sa tabi ko.

"Gago, kabayo kasi." Umikot mata ko at binaba agad ang kamay nang mapagtantong sa kanya nakaturo ang daliri ko. "Hindi ako marunong."

The horse's huge frame is wrapped in a stunning dark gray color, with light gray speckles on its legs. Her mane and tail are a beautiful contrasting white-gray. She looks so unique and regal. "I can carry you up, you only have to balance yourself."