Namjoon အစပိုင္း ၿငိမ္ေနမိေသာ္လည္း
ခံစားခဲ့ရတဲ့ ေန႕ရက္ေတြ၊နာက်င္ခဲ့ရမႈေတြကို
ျပန္ေတြးမိတဲ့အခါ အသက္ရႈသံမ်ား ျပင္းလာၿပီး
ေဒါသစိတ္မ်ား တလွိုက္လွိုက္ တက္လာေတာ့သည္။
မိမိခါးကို ဖက္ထားေသာ လက္ေခ်ာင္းႏုႏုမ်ားကို အတင္းျဖဳတ္ကာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ လွည့္လိုက္သည္။အသနားခံေနသလို မ်က္လုံးမ်ားက
Namjoonရဲ႕ ေဒါသမ်ားကို မေျဖနိုင္ပါ။သူခံစားခဲ့ရတာ သူအသိဆုံး။
"မေခၚနဲ႕!အဲ့နာမည္ကို ေခၚဖို႔ မင္းနဲ႕ငါက
ဘယ္လိုမွ မသက္ဆိုင္ေတာ့တာမို႔ မင္းရဲ႕ ပါးစပ္ကေန 'Kim'ဆိုတဲ့ နာမည္ကို ထပ္မထြက္မိေစနဲ႕ "
"Kim အာ ငါ နဲ႕ စကားေလး ခနပဲ ေျပာဖို႔
အခ်ိန္ေပးပါ။ငါ ေျပာစရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနတယ္ "
"ငါ မင္းအတြက္ အခ်ိန္လည္း မေပးနိုင္သလို
မင္းမ်က္ႏွာကိုလည္း မျမင္ခ်င္ဘူး seokjin ။
မင္းက ငါ့အတြက္ ေသလူလိုပဲ။ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာမို႔ အျပဳအမူ ဆင္ျခင္ၿပီး ငါ့ေနာက္ ဆက္မလိုက္ပါနဲ႕။ငါ့မ်က္စိေရွ႕လည္း ထပ္ ေပၚမလာပါနဲ႕ "
"........"
"အနာက်က္ေနတဲ့ ဒဏ္ရာေဟာင္းကို
ျပန္မဆြနဲ႕ seokjin "
အံတင္းတင္းႀကိတ္ကာ စူးရွေသာ မ်က္လုံးမ်ားနဲ႕
နာနာက်င္က်င္ ေျပာသြားေသာ namjoonကိုသာ
Seokjin ရပ္ၾကည့္ေနရင္း ထိုေနရာေလးတြင္ က်န္ခဲ့ေတာ့သည္။
"ရွင္းျပခြင့္ေလးေတာင္ မေပးပါလား Kimရယ္ "
.........................................................................
"Jungkook !ေန႕လည္စာ ကန္တင္း သြားစားၾကမလား ?"
"အျပင္ ဆိုင္မွာပဲ စားမွာ။ကန္တင္းက လူရႈပ္တယ္ "
"မင္းကလည္း "
"အဲ့ေတာ့ လိုက္မွာလား?မလိုက္ဘူးလား ?"
"လိုက္မွာေပါ့ကြာ။ရွိတာမွ ဒီသူငယ္ခ်င္းေလး
ႏွစ္ေယာက္ကို ။သြားမယ္ ။မင္း စားခ်င္တဲ့ဆိုင္ သြား "
"အင္း !ဒီတစ္ခါ မင္းရွင္းရမွာ "
Jungkookရဲ႕ ကပ္စီးနည္း စကားေၾကာင့္
Taehyung ႏွာေခါင္းရႈံ႕မိေတာ့သည္။ခ်စ္တီးေသလို႔မ်ား ဝင္စားသလားမသိ။
KAMU SEDANG MEMBACA
သိပ်ချစ်တဲ့ အကြောင်းလေး ပြောပြမယ်
Fiksi Penggemarကကြိုးတွေ ပျောက်ကွယ်သွားတဲ့အခါ........
💘 Part-2 💘
Mulai dari awal
