PSYCHOPATH'S LOVE SERIES 1: SPENCER CARSON (BOOK 2)

1 MILLION SPECIAL CHAPTER.

PSYCHOPATH LOVE SERIES #1: SPECIAL CHAPTER.

7 years later after their 'fake' death..

NOTE: Please put on your mind that the time interval of this Special Chapter and in the Whole Series ay magkaiba. Means that, sa panahong ito ay tapos na ang gulo na namamagitan sa psycho at socio.

WARNING: This Special Chapter contains some spoiler for the whole series, if you don't want to be spoiled, Leave.

Also, you may encounter some typographical errors and wrong grammars.

But above that, I am so grateful to have you all! I am so grateful, because without you guys ay hinding hindi ko mararating ang nararating ko ngayon. So, thank you ng marami!❤️

Enjoy reading and prepare some tissue. Don't forget to comment and vote, please?! Tenchuuu!

Thank you for waiting!❤️

HAPPY 1M READS PSYCHOPATH #1!

SPEARE POV:

WATCHING them having a happy family broke me. Watching my friends smiling while holding the hands of their parents, broke me into pieces. Watching them having the figure of a perfect family kills me inside.

It is killing me, it is killing me everytime I saw them smiling, the jealousy is killing me.

Alam ko na masama ang maingit sa kapwa, that was my Lola Mercy taught me, pero hindi ko kasi naiiiwasan e. Hindi ko kasi naiiiwasan ang huwag mainggit sakanila sa tuwing nakikita ko silang nagtatawanan. Sa tuwing nakikita ko silang masaya.

And I guess, it is given for an orphan child like me.

In my seven years of existence in this world, I've always dream having a perfect family that everybody's wants. But I guess, hanggang sa panaginip ko lang talaga ang bagay na iyon-ang lahat ng iyon.

Dahil napakaimposibleng mangyari ito sa totoong buhay, lalo na't si Lola Mercy mismo ang nagsabi sa akin kong paano namatay at pinatay ang mama at papa ko-lalo na't napaka imposibleng mabuhay ang isang patay.

Nakagawian ko na, nakagawian ko ng gumawa ng mga scenario sa utak ko. Sa scenario na kung saa'y buhay sila habang masayang nakikipaglaro sa akin. Sa scenario na kung saa'y sila ang kapiling ko sa bawat paggising ko sa umaga, sa scenario na kung saa'y masaya kaming tatlo, ako, si mama at si papa. Sa scenario na kung saa'y buhay sila at hindi pinatay.

They were brutally killed. They killed them brutally, at hindi pa talaga sila nakuntento doon, dahil imbes na pabayaan ang bangkay nila mama at papa doon nang sa gayon ay magkaroon ito ng magandang burol ay pinasabog nila ang lugar na iyon, na siyang naging dahilan kung bakit naging abo ang mga katawan nila.

Sa totoo lang, punong puno ng galit ang puso ko simula ng malaman ko ang tungkol sa bagay na iyon, nang malaman ko kung paano nila pinatay at pinagkaisahan ang mga magulang ko, gusto kung maghigante paglaki ko, gustong gusto ko, pero ng mabasa ko ang diary ni papa ay nawala sa isip ko ang paghihigante.

Nabasa ko kasi sa diary ni papa na walang magandang idudulot ang paghihigante, it will only give you some justification, pero pagkatapos niyon ay ikaw at ikaw pa rin ang uuwing talo at luhaan.

One of the great example of that, is my dad, he seek for revenge in his entire life, tanging ang inalala niya lang ay ang maghigante sa anak ng pumatay sa papa niya, ang maghigante para maiparamdam rin dito ang nararamdaman niya sa tuwing sinasaktan siya ng mama niya, at first he was so happy while watching my mom suffering from the pain that he caused, but at the end siya lang rin ang nauwing talo. Why? Because he fall for her, he fall for her to the point that he is willing to lose everything he have for my mom. Pero huli na, huli na ng marealize niya ang tungkol sa bagay na iyon because Lucille is already making a way to make their life miserable as hell.