PSYCHOPATH'S LOVE SERIES 1: SPENCER CARSON (BOOK 2)

Kabanata 21

"Uwi na tayo."

Napailing ako bago wala sa sariling napatango, kanina pa siya ganyan e, kanina niya pa 'ko pinipilit na umuwi, kahit gusto ko pang magtagal dito para hintayin ang pagdating ni Eman.

I asked Sister Luz kong nasaan si Eman, at ba't di ko ito nakita dito, samantalang sabado naman ngayon.

Sister Luz answered that madalang nalang daw kong bumisita si Eman dito, pero kanina daw nagpa abot ito nang mensahe na pupunta dito para makipaglaro sa mga bata, pero hanggang ngayon ay hindi parin ito dumadating.

Miss ko na siya e, miss ko na ang nag-iisang boy best friend ko. Simula kasi nong lumipat ako sa apartment ni Spencer ay hindi ko na siya nakita pa, at nong nag text ako para ayain ko siyang lumabas ay nagdahilan siya na busing busy raw siya sa thesis niya.

Napabuntong hininga ako, mukhang hindi ko siya magkikita ngayon, dahil itong si kurimaw na si Spencer ay kanina pa nag-aayang umuwi, hindi ko na nga mabilang kong pang-ilang beses na niya iyong pag-aya.

"Talaga ba?" tila batang nagbubunying tanong nito.

Napairap ako, para siyang bata na binigyan nang chocolate kong umakto.

"Yeah, let's go?"

He nodded bago hinakawan ang kamay ko, "Sisters, mauuna na 'po kami."

"Uuwi na kayo?" tanong ni Sister Luz sa akin.

Tumango ako, "Akala ko hihintayin mo pa ang pagdating ni Eman."

Naramdaman ko ang paghigpit nang hawak niya, ano bang nangyayari sa isang to? Tinignan ko ang gawi niya at doon ko nakita ang nagkasalubong niyang mga kilay habang naka igting ang panga.

Anong nangyari sakanya at ba't parang galit na galit siya?

Ngumiti ako sakanila, "Sa susunod nalang po siguro, pakisabi nalang po kay Eman, na hinanap ko po siya."

Ngumiti naman pabalik si Sister Luz sa akin nang pabalik, "Ikaw ang bahala,"

Kinalas ko ang pagkakahawak niya sa kamay ko bago ako lumapit sa gawi nila upang magmano, nagmano rin naman siya.

Hanggang ngayon ay hindi parin ako makapaniwalang may natitirang respeto parin pala ang jungkoy na ito sa katawan.

Halos mabuwal ako sa kinatatayuan ko nang kaladkarin niya 'ko palabas. "Mag-iingat kayo." pahabol na sigaw ni Sister Luz sa amin nang makalabas na kami sa kumbento, tanging amg pag ngiti na lamang ang naisagot ko sakanya dahil kinaladkad na ko nang kurimaw palabas.

"Aalis na po ba kayo kuya Spencer?"

Napatigil siya sa ginagawa niyang pagkakaladkad sa akin nang mapatigil siya sa paglalakad dahil sa isang maliit na boses na aming narinig.

Sabay kaming napatingin sa pinanggagalingan nang boses na iyon, at doon ko nakita si Kiboy na nakatingin sa amin na parang maiiyak.

Bahagya siyang yumukod, "Oo Kiboy e, may trabaho pa kasi kami bukas ni Ate Jeanshe mo kaya kailangan na naming umalis."

Mas lalo pang nalungkot si Kiboy dahil sa narinig, napanguso ito atsaka pinanggiliran nang mga hula. Parang nanlambot naman ang puso ko dahil sa tagpong iyon.

Maingat na yumuko rin ako dahil baka maipit si baby, gamit ang mga daliri ko'y bahagya kong pinunasan ang mga namumuong luha sa gilid nang mga mata niya, "Don't worry Kiboy, dahil babalik rin kami ni Kuya Spencer mo."

"Totoo ba ate?" bahagya siyang natuwa dahil sa narinig.

"U-huh," Spencer said, "Kaya huwag kang umiyak, diba't sinabi ko na sayo na ang tunay na lalaki ay hindi umiiyak?" he also added.