PSYCHOPATH'S LOVE SERIES 1: SPENCER CARSON (BOOK 2)

Kabanata 16

Kabanata 16

Ang mga huling katagang binitawan niyang iyon ay ang nagpagabag sa nararamdaman ko.

I even had a sleepless night because of what he said. Pinag-isipan ko talaga ng mabuti ang mga sinabi niya. Pinag-isipan ko talaga ito nang mabuti kong totoo ba talaga ito.

I even used the thing that I learned during my Psychology class just to make sure, that he is not lying.

The way he said it, is so sincere, yong tipong hindi mo mapagkakahinalaan. Gusto ko sanang makita ang mga mata niya habang sinasambit niya ang mga katagang iyon. Nang sa gayon ay malaman ko, at nang masigurado kong totoo ba talaga ang mga sinasabi niya.

Because according to my professor, malalaman mo daw na nagsisinungaling ang isang tao kapag hindi niya magawang tignan ang mga mata mo. Kung magawa ka namang tignan nito sa mga mata habang sinasambit ang mga katagang iyon, ay posibleng nagsasabi ito nang totoo.

Napatingin ako sa maliwanag na buwan upang damhin ang ganda nito. Nakatayo ako sa harap nang bintana habang dinadamdam ang ganda nito.

Isa sa mga pangarap ko nong bata pa ako ay ang makapag star gazing. Nang sa gayon ay makita ko ang iba't ibang uri nang butuin sa kalangitan.

Ginusto ko nga rin noon, na maghanap nang bituin sa kalangitan na hindi pa nadidiscover e. Nang sa gayon ay maipangalan ko ang pangalan ko sa butuing mahanap ko. But I guess it was too imposibble.

Nahigit ko ang hininga ko nang maramdaman ko ang pagyapos niya sa bewang ko.

"Why are you still awake?" he asked with a sleepy tone.

Imbes sagutin ang tanong niya, ay nagtanong rin ako sakanya. "Ikaw, ba't gising ka na? E, samantalang ang himbing himbing pa nang pagkakatulog mo kanina? Humihilik ka pa nga e."

Nanindig ang mga balahibo ko nang maramdaman ko ang paghawi niya sa buhok ko, na nasa batok ko bago niya ito paulit ulit na hinahalikan, "Nagising ako dahil hindi na kita naramdaman sa tabi ko."

Napairap ako, ba't parang naging kasalanan ko pa kong bakit nagising siya? At isa pa, ba't parang takot na takot siyang maiwan?

"Ba't parang natatakot kang iwan kita?" I asked.

Pinigilan ko ang pagsilay nang ngiti ko nang maramdaman ko ang pagkatigil niya sa ginagawa niya. I even heard him gulped.

Muli akong tumingala sa kalangitan nang maagaw nang isang bituin ang atensiyon ko. Maliwanag iyon, napakamaliwanag niyon kesa sa iba. Na para bang siya ang reyna sa lahat nang mga bituin kong kaya't ganon nalang siya kong makapagningning.

"Yeah, inaamin ko, natatakot ako, natatakot ako sa kaisipang iiwan mo 'ko dahil pagod ka na." I heard him whispered bago niya inihilig ang ulo niya sa likod ko.

Napatanga ako, hindi ko inaakalang magiging ganon ang sagot niya, Like wtf? How could he say those words directly? Ni hindi man lang siya nautal. Hindi ko inaakalang aaminin niya ang mga bagay na iyon, kasi kong ako iyon, ay baka nagsinungaling ako.

Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan ko, bago ko hinawakan ang kamay niyang nakayapos sa bewang ko.

Pumihit ako paharap sakanya, at hindi ko inaakalang isa iyon sa mga bagay na pagsisisihan ko, dahil isang dangkal nalang ang pagitan nang mga labi namin sa isa't-isa at sigurado akong sa isang maling galaw ko ay maaring maglapat ang aming mga labi.

Bahagya ko siyang tinulak, which made him smirked.

Mygad! Ba't ba ang guwapo niya kahit na bagong gising siya?