PSYCHOPATH'S LOVE SERIES 1: SPENCER CARSON (BOOK 2)

Kabanata 54

This chapter is dedicated to @Imjustmeann (sorry but I can't mention you po)

Ako ba talaga ang nadamay o sila ang nadamay?

Ang mga katanongang iyon ay ang nagpagising sa diwa ko.

May kung anong bumabagabag sa akin dahil sa tanong na iyon. Ako nga ba talaga ang nadamay? O sila? E kasi, base sa mga pananalita niya'y ay parang ako talaga ang target, at naging instrumento lang sila para kunin ako. Base sa mga sinabi niya'y parang ako talaga ang pakay nila, ako talaga ang gusto nilang kunin. At ginamit nila si Valentine at Thunder para makuha ako ayon sa mga naayon nilang plano.

Sino ba kasi ang nasa likod ng lahat na nangyayari na ito?! At bakit parang ako talaga ang target?!

Kating kati na akong malaman kung sino ang nasa likod nitong lahat, dahil mukhang siya lamang ang makakasagot sa mga katanongan ko.

Tumingala siya, "I am so sorry, Jeanshe." hingi niyang patawad habang humihikbi. Muli siyang lumingon sa gawi ko. "Honestly, nagsisisi ako dahil sa ginawa kong paglulong sa'yo." he added which made me confused.

Why the hell nagsisi siya? In the first place is dapat ngang magpasalamat siya, dahil nakalabas na ang mag iina niya ng ligtas.

"Bat kanaman nagsisisi e dapat nga magpasalamat ka dahil nailigtas mo ang mag ina mo. Gamit ako." sabi ko sakanya ng hindi ko mapigilan ang sarili ko.

Mapait siyang ngumiti, habang ang kanyang mga mata ay lumuluha. "No Jeanshe. You're wrong dahil wala na sila Jeanshe." pambibitin niya.

Mas lalo pa akong nagtaka dahil sa mga katagang binitawan niya.

"What do you mean, Thunder? Can you straight it to the point?"

"They are dead Jeanshe. They killed them! They killed my girlfriend and soon to be my son!" and with that he burst in to tears.

May kung anong bombang sumabog sa harapan ko dahil sa mga narinig ko mula sakanya. Napatulala ako.

"They killed my soon to be fam, Jeanshe." ang humihikbi niya pang dagdag habang ang mga kamay ay nakasapo sa mukha niya.

"And because of that nagsisisi ako, kasi kung alam ko lang sana na ganito rin lang pala ang kahihitnanan kahit na'y nandito kana'y, edi sana mas pinili ko nalang ang mamatay kasama sila. Edi sana sabay sabay kaming namatay. Edi sana hindi kana nadamay pa Jeanshe."

Pain is visible on his voice while saying those words.

"Pinapili ka nila?" naninigurado kong tanong sakanya.

Nakatungo siyang tumango, muli siyang nag-angat ng tingin na siyang naging dahilan kung bakit nagtagpo ang aming mga mata. "T-hey give me two choices, Jeanshe. They let me choose between our death and your death." nag-iwas siya ng tingin.

"They let me choose between ang dadalhin ka ba dito atsaka kami papakawalan, O ang mamatay ako kasama si Valentine," bumunot siya ng isang malalim na hininga. "It is so hard to choose, Jeanshe. Kasi minsan kana ring naging parte ng buhay ko, minsan na rin kitang minahal. Tinimbang ko ang lahat, Jeanshe. Inisip ko ang magiging kahihitnan sa desisyong ginawa ko. At mas naging matimbang ang mag-iina ko, Jeanshe."

Ba't ganon? Ba't parang si Valentine nalang ang palagi nilang pinipili? Ano ang meron kay Valentine na wala ako? E pareho naman kaming maganda, pareho rin kaming may anak. Ang kaibahan nga lang, manganganak pa siya, samantalang ako ay nanganak na. Ano ba kasi ang meron sayo Valentine? At bakit lahat ng lalaki ay ikaw ang pinipili? Ano ba kasi ang meron sa'yo Valentine at bakit patinsa huling hininga mo'y naranasan mo paring mapili?