PSYCHOPATH'S LOVE SERIES 1: SPENCER CARSON (BOOK 2)

Kabanata 68

I put all of my effort on killing them.

Pagkalabas na pagkalabas ko palang sa pinagtataguan ko'y hindi na ako nag aksaya pa ng panahon, agad agad akong nagpakawala ng sunod sunod na paputok patungo sa isang kalaban na nakasilip sa isa sa mga poste habang nakatingin sa gawi ko, hindi ko na ito hinayaang unahan ako sa pagbabaril, bagkos ay inunahan ko ito. I shout him, and luckilly nagtagumpay ako, napatay ko ito.

One down. Two more to go..

Agad akong dumapa ng marinig ko ang isang pagputok ng baril, hindi ko na kailangan pang tignan kung sino ang target niyon, dahil obvious na obvious namang ako iyon. Mabuti nalang at nakadapa agad ako kung hindi'y baka natamaan ako.

Pinaputukan ko rin ang gawi nong nagpapaputok sa gawi ko, and unlickly hindi ito natamaan, dahil bago paman tumama ang bala sa gawi niya'y dali dali na siyang nakatago sa poste na siyang naging dahilan kung bakit sa posteng pinagtataguan niya tumama ang bala ng baril ko.

But I didn't give up, dahil gumulong ako palapit sa posteng pinagtataguan nito, at ng muli itong sumilip sa posteng pinagtataguan nito'y agad agad ko itong binaril, na siyang naging dahilan kung bakit ito natamaan sa ulo, bago natumba sa malamig na sahig.

Tumayo ako mula sa pagkakagulong ko, and like what I'd said hindi na ako nag abala pang pagpagin ang suot suot ko, dahil sa simula't sapul palang ay maduming madumi na ito.

Pinuntahan ko ang gawi nong napatay 'ko, wala sa sariling ako'y napangiti ng makita ko itong wala ng buhay. May parte sa akin na naawa sakanya, dahil alam kung may maaring maulila dahil sa ginawa ko sakanya, but when I remember what Deon told me, ay natatabunan ang pagkakaawang nararamdaman ko sakanya. At ang pagkaawang iyon ay nalalamangan.

Damn! Mukhang magiging psycho na ako nito.

"Why did you kill my best friend?" Someone asked me coldly. Habang ang galatilyo ng baril nito ay nakatotok sa gild ng noo ko.

Imbes na matakot sa kanyang tinuran ay mas lalo pa akong napangiti, so mag best friend pala sila?

Walang pag aanlinlangan kong lininong ang gawi nito, kasabay niyon ay ang paglapat ng baril niya sa noo ko. I smiled sweetly at him, infairness may itsura siya, but nah, he is nothing for me.

"Why?" mapang-uyam kong tanong dito,  "Beacuse he pushed me into my limits," I answered.

"How about you?" pinasadahan ko ito ng tingin mula ulo hanggang paa na sigurado akong mas mapapa galit pa sakanya, "Ilang libong peso ang binayad ni Vildamir saiyo, para patayin ako?" tanong ko dito.

Nakita ko kung paano umigting ang panga nito na siyang naging dahilan upang mas mapangiti pa ako, "Hindi niya kami binayaran. And besides hindi naman kami nagpapabayad." He answered which made me shocked and at the same time confused.

Like what the hell? May mga tao bang pumapatay ngayon na hindi nagpapabayad? I mean... sa panahon ngayon, some of the people killed innocent just because of the money. Kaya nilang patayin ang isang inosenteng mamayanan para lang sa kapalit na pera, sa kapalit na perang ibibigay sakanila kapag nagawa na ng mga ito ang utos nilang ipapatay ang isang certain person.

Kung kaya't ganon nalang ang ipinagtataka ko kung bakit taliwas sa mga inaakala ko ang sinasabi ng isang to, don't tell me libre lang ang ginagawa nila? Dont tell me libre lang ang lahat ng 'to...ang pagbubuwis nila sa buhay nila para lang patayin ako? Damn!

"W-hat the hell are you talking about?" I asked out of nowhere because of the coriousity.

He smiled mocking, "Hindi mo na ba ako nakikilala, Jeanshe?" He aksed.