PSYCHOPATH'S LOVE SERIES 1: SPENCER CARSON (BOOK 2)

Kabanata 73

Comments are highly appreciated.

2 chapters left bago mag Wakas.

Mula sa pagkakaupo ko'y pinilit ko ang sarili kong tumayo, just to find out what really happened on him, and why the hell his shoulder is bleeding.

Hinawakan ko ang tuhod niya upang doon kumuha ng suporta sa pagbabalak kong pagtayo, akala ko hindi niya 'ko tutulungan sa balak ko but then, I was wrong beacuse he helped me. Hinawakan niya ang palapulsuhan ko atsaka ako tinuluyang tumayo. Nakita ko kong paano siya ngumiwi habang tinutulungan akong makatayo, pero siguro ngumiwi siya dahil nagamit niya ang lakas niya sa parte na kung saa'y may sugat siya.

Hindi sinasadyang magtagpo ang aming mga mata ng magpantay ang aming mga mukha, gawa ng pagtayo ko sa harapan niya. Nakita ko kung paano bumaba ang tingin nito sa mga labi ko mula sa mga mata ko. I even saw kung paano tumaas baba ang Adams Apple niya which made me gulped to.

Nag-iwas ako ng tingin ng hindi ko kinaya ang sensayong bumabalot sa aming dalawa. Inalis ko rin ang kamay kong nakahawak sa may siko niya na siyang naging dahilan kung bakit ako muntikang mabuwal mula sa kinatatayuan ko. Mabuti nalang at nahawakan niya agad ang kamay ko sabay hapit sa bewang ko.

And I never thought that dahil sa nangyaring iyon ay mas magiging matindi pa ang posisyon naming dalawa.

Sunod sunod akong napalunok ng mapagtanto ko kung ano na ang posisyon namin ngayon. Kung kanina'y may ilang gap pa kami mula sa isa't-isa, ngayon naman ay isang dipa nalang ang layo namin sa isa't-isa. Na siyang naging dahilan kung bakit ko nalalanghap ang mabango niyang hininga. Ang bango ni Eman na nakasanayan ko.

Tumayo ako ng matuwid atsaka nag-iwas ng tingin, medyo bumilib ako sa sarili ko dahil nagawa ko paring makatayo ng matuwid despite sa sugat ko sa binti at sa mga sakit ko sa katawan. I don't know why kung bakit ko nakaya, but I guess dahil ito sa kaba na nararamdaman ko...kaba na nararamdaman ko dahil sa lalaking nasa harapan ko.

Agad agad akong umiwas ng tingin ng makita ko kung paano ito muling magbaba ng tingin sa labi ko. Damn! Hindi ko pa afford ang magkipaghalikan no. Lalo na't wala akong toothbrush ng ilang araw...atsaka isa pa ang baho baho ko na kaya.

And lastly, I can't afford to kiss my boy best friend...

Itinuon ko ang atensiyon ko sa sugatan niyang balikat.

"Don't touch it, Jeanshe," pagpapatigil niya sa akin sa balak kung gawin. "Baka ma infected." he also added na siyang naging dahilan kung bakit ako bahagyang napahiya.

Gaga ka Jeanshe! Ba't mo ba nakalimutan na soon to be a doctor na pala itong nasa harapan mo?! Napahiya ka tuloy.

Dahan dahan kung ibinaba ang kamay kung nabitin sa ere dahil sa pagpapatigil niya. Pero ng muli kong makita ang sugatan niyang balikat at ang rumaragasang dugo na nanggagaling dito'y hindi ko napigilan ang sarili kung huwag kabahan... 'Cause I know that maari siyang maubusan ng dugo kung magpapatuloy pa ang pagdudugo niyon. "B-ut--" he cut me off.

"I am a med student Jeanshe, so there's nothing you can worry about. I know how to treat my wound. It just a basic shit, Jeanshe." he said ng maramdaman nito siguro ang pag-aalala ko para sakanya.

'I know Eman...I know that you can't treat your wound but It was just I am afraid that I might lose you to..' Gusto ko sanang isatinig ang mga katagang iyon.. Pero ni isang salita'y wala na akong makuha mula sa sarili ko. Parang umatras ang sarili kong dila dahil sa pagod at sakit na patuloy kong nararamdaman.

Kung kaya't pinili ko nalang ang magbaba ng tingin sabay kumbinsi sa sarili ko na mabubuhay parin siya kahit na'y may tama siya ng baril.. Ako nga e may tama rin ako sa may binti ko, tas nabogbog pa ako tas ilang beses ring nabinat ang sugat ko sa binti dahil sa pagugulong gulong ko...pero hanggang nagyon ay buhay parin ako...kung kaya't wala akong dapat na ipag-alala tungkol sakanya.