Son Oyun

ÖZEL BÖLÜM-2🧡

Herkese Merhaba🌸

Son Oyun'un iki yazarı olarak bir araya geldik ve 2. Özel Bölümümüzle ilgili biraz konuştuk. Sonra düşündük, düşündük..

Dedik ki.. Bizim karakterlerimizin her biri bambaşka bir hikaye.. Hepsini deli gibi benimsedik.. Geçmişlerini beraberce takip ettik.. Onların zaman diliminde onlarla 3 sene geçirdik.. Peki onların bundan sonraki nice 3 seneleri?

O kadar güzelleştiler ki sizinle beraber biz de bitmesinler istedik.. Ki o kadar ucu açıktı ki hikayeleri, bizimkilerin hikayesi asla bitmezmiş ki.. dedik.

Şimdi onlarla zamanda yolculuk yapıyoruz.. Ve belki siz de isterseniz daha çok yapacağız.. 2. kitap gibi mesela?

Tamam tamam şimdilik uçmayalım ve yalnızca 3-4 sene sonrasına gidelim..

Keyifle okuyun..

🏀🏀🏀

"Ellerim titriyor İrem.."

Meriç'in ellerini sımsıkı tutup karşısına oturdum. "Heyecanlanma demiyorum da azıcık sakinleş kızılcığım.." derken gülümsüyordum. Çaktırmasam da en az onun kadar heyecanlıydım.

Biz bugün kocaman olduğumuzu kabulleniyorduk. Biz bugün, babaannem yıllar önce söylediğinde yok artık dediğimiz olayı yaşıyorduk.

Meriç ve Kuzey'in hayatlarını birleştirmelerinin ilk adımını atıyorduk..

Kalbim en az Meriç'in ki kadar hızlı atarken onun gözlerinin dolduğunu görmüştüm. Ellerimde olan elleri de titremeye başlamıştı. Heyecandan ağlıyor olamazdı değil mi?

"Meriç? Ne oluyor?"

Gözlerime bakarak derin bir nefes aldı. Ağlamamaya çalışıyordu ama ne kadar başarılı olacağı meçhuldü.

"İrem.. Sen.. Siz.. Yani Murat amca, Asiye teyze ve en çok da sen.. Siz benim ailem oldunuz biliyorsun değil mi?"

"Sakın ağlayıp şu güzelim makyajı bozma!" diye şebeklik yapmaya çalışmıştım ama sesimin titremesine hakim olamadığımdan dudaklarımı ısırdım. Boğazıma güçlü bir yumru oturmuştu. Meriç'in gözlerine dolan yaşlarsa yanaklarına düşmüştü çoktan.

"Anne ve babam.." diye hıçkırıklarının arasından konuşmaya çalışmıştı. Dudağımı ısırdım. Ben de kendimi salarsam durdurulamaz bir şekilde ağlayacaktık. Yıllardır bir çok kez yaşadığımız gibi.

Ne zaman kayıplarımızı ansak birimiz ağlamaya başlıyor, diğeri ona eşlik ederse de hıçkırıklara boğulup saatlerce kendimizi durduramıyorduk. Ben bir şey söylemeden Meriç derin bir nefes aldı ve konuşmaya çalıştı. Kesik kesik konuşuyordu ama daha sakindi.

"Anne ve babam.. Burada olsalardı çok başka olurdu biliyorum.. Ama onların yokluğunda o kadar güzel bir aile oldunuz ki bana.. Kardeşimsin sen benim biliyorsun değil mi?"

Baş parmaklarımla yanaklarına düşen yaşları silip kocaman gülümsedim. Boğazımdaki yumrunun acısını yutmak istiyordum.

"Kardeşinim tabi.. Sen de benim her şeyimsin kızılcığım.. Biz eksiklerimizi beraber tamamladık. Şimdi sen kendi ailen için ilk adımını atacaksın. Kalk bakalım bugün sizin gününüz.."

Derin bir nefes alıp o her zamanki gülüşünü yerleştirdi yüzüne ve ayağa kalktık. Sımsıkı sarıldığımız sırada kapımız çalmıştı.