Eternal War |Boek 1|

Hoofdstuk 35b: De Sedaber

Pov. Luna

We stonden in een houten hutje waar niet veel te zien was. Eenmaal binnen keek ik naar een houten eettafel waarvan de randen in takken uitliepen net als de rug en poten van de stoelen die ernaast stonden dat deden. Een simpele keuken aan de rechterkant en een gang met enkele deuren aan de linkerkant. Achter de eettafel was ook een deur die waarschijnlijk toegang bood tot de woonkamer wat een vreemde indeling was in mijn ogen. "Hallo, is hier iemand", vroeg Blake voorzichtig. "Excuseer ons, is dit toevallig de verblijfplaats van Anem", voegde ik daar aan toe. "Cynth ben jij dat", vroeg een zachte vrouwenstem ons vanachter de deur naast de keuken. "Ehmmm nee sorry, wij zijn Luna en Blake", moest ik bekennen. "Jij dommerik, weet je dat dan nog niet. Zelfs als ik het je niet heb verteld kon je er best zelf achterkomen", zei een andere stem die met haar tong dat 'tzz, tzzz, tzz' geluidje maakte om te laten weten dat ze het niet vond kunnen. "Ik ken de waarheid dan ook niet", beet de eerste haar toe waarna de deur werd geopend en twee vrouwen naar ons toe wandelden met zilver haar. Het waren Anne en Emma, Anem, de tweeling was niet identiek maar ze leken wel erg hard op elkaar. De één had stijlen haren en de ander kroezige krullen die bij de beide tot hun middel vielen. Ook hun ogen en wenkbrauwen hadden dezelfde zilveren kleur, enkel hun lippen hadden een andere licht roze kleur. Ik zou ze in hun veertig hebben geschat met een huid vol sproeten zowel op hun gezicht als op de zichtbare stukken huid. Ze droegen beide gelijkaardige jurken, zonder mauwen en met kappen. De vrouw met de stijle zilveren haren droeg een roze jurk dat strak om haar dijen zat en vanaf de knieën uiteenliep en met een kleine sleep over de vloer veegde. Ook het lijfje was strak, de kraag viel op de schouder en de borsten in plooien en vormde één geheel met de kap. De vrouw met gekrulde haren droeg een oranje geel achtige jurk met dezelfde rok, enkel werd het deel dat van de heupen tot de knieën liep aan het linkerbeen samengebonden door koorden waardoor er driehoekvormige openingen waren aan zowel de voor als achterkant. Ook bij haar vormde het lijfje en de kap één geheel. Nu werden de uitlopers van de kap over de borsten in tegenovergestelde richting aan de rok bevestigd. "Als Luna Cynth's échte naam is hoe heet Ylli dan in werkelijkheid", vroeg de vrouw met krullen haar zus. "Sirius Arcane Sevilla, mooier en vollediger dan Ylli", liet haar zus weten. "Waarom zei je er niks over als ze ons voorlogen", vroeg de vrouw met zilveren krullen. "Omdat ze niet echt logen Emma, Ylli betekent ster en Cynth betekent maan net als Sirius en Luna dat betekenen", legde de vrouw met stijle haren en een roze jurk uit aan haar tweelingzus Emma. "Het is goed je weer te zien Luna, ik ben blij dat het gelukt is", zei Emma. Nu was het Anne die even niet mee was maar na een blik die enkel de tweeling begrepen leek ze terug mee, ik echter niet. "Dat wat gelukt is", vroeg Blake? "Hetgeen dat we laatst bespraken, met de maankoningin en de sterrenprins", was al dat Emma zei. "Ze herin...", begon Blake al maar Emma onderbrak hem "weet ik toch, jullie hebben haar herinneringen afgenomen. Ik kan de toekomst zien en mijn zus Anne kan de waarheid zien." "Zijn we daarom hier, zodat we met zekerheid weten wat er te gebeuren staat", vroeg ik hen. "Dat kunnen we jullie niet zomaar vertellen, als we jullie al die dingen vertellen lopen jullie het risico de toekomst alsnog aan te passen", liet Anne weten, de waarheidszegger in het roze. "Wij weten wat we jullie moeten vertellen, laatst ging het anders perfect. Laten we gaan zitten dan kunnen we jullie het belangrijkste meegeven", hoorde ik Emma zeggen waarna ze om bevestiging vroeg bij haar zus die knikte, dan moest het wel waar zijn. Ze leiden ons de woonkamer in die weldegelijk achter de tafel en naast de keuken lag.

"Op een punt tijdens jullie reis zullen jullie een oude kennis tegen het lijf lopen", begon Emma, ofwel de toekomstvoorspeller. "Blake, je zult uit de keuzes degene kiezen die voor Luna het gunstige is", ging Anne, de waarheidszegger verder. "Daar zullen jullie wegen scheiden. Jullie zullen de juiste keuzes maken wat we jullie ook vertellen. Jullie zijn hier voor een andere reden waar jullie zo dadelijk achter zullen komen", vertelde Emma ons wiens oranje gele jurk in de verlichte berghut schitterde als de zon dat deed voor die onderging en de wereld achter liet in een ander zijn licht. "Zouden wij om een gunst kunnen vragen", vroeg Anne ons waarna ze haar zus in de ogen keek. "Natuurlijk", knikte Blake en ik. "Kunnen jullie onze echte namen gebruiken", vroeg Emma ons "ik ben Mariposa." "Ik werd geboren als Flutura, we hielden onze geboorte namen verborgen om onze origine te verbergen", liet Anne weten. Flutura Anne en Mariposa Emma, ze waren dus feeën te zien aan de namen of stamden van ze af. "Dat zullen we doen", verzekerde ik hen. "Geef hen de groeten", kwam er langzaam over Anne haar lippen terwijl ze Blake doordringend aankeek. "Jullie moeten nu vertrekken, vlieg omhoog tot boven de wolken, blijf uit de buurt van de Zimaesa en hun bos", zei Emma, ze leek plotseling haast te hebben. "Weet dat jullie nu minder moeten doen, minder van ons te horen krijgen omdat een ander dat al deed en hoorde", was het laatste dat we van Anne te horen kregen voor ze ons de deur uit werkten. "Luna" zei Emma nog "wanneer je de mogelijkheid krijgt moet je de muur neer halen. Je zal vloeken moeten breken maar zal hoe dan ook de muur neer halen. Herinner onze woorden, onthoud dat jullie weinig te horen krijgen omdat Ylli en Cynth wel veel hoorden. Onthoud dat je de muur moet neerhalen en de demon de jouwe is." De deur werd gesloten met die woorden, ik snapte geen enkele zin die ze ons verteld hadden maar hoopte dat dat ooit nog zou komen. Door het raam kon ik ze nog naar mijn vleugels zien staren, ze glimlachte naar mij, een bedankje leek het wel waarna ze elkaar omhelsde. Zo bleven ze staan tot we weg vlogen, misschien wel tot lang daarna. Het leek mij onduidelijk waarom ze zoveel waarde hechten aan namen die ze hadden afgezworen maar toen we boven het wolkendek vlogen werd het duidelijk. Toen er een dikke grijze rookwolk opsteeg tot boven de wolken en een bandgeur, tot er vele stemmen onder ons klonken wisten we niet dat het hun laatste wens was. Ze wisten natuurlijk dat ze zouden sterven en wilden daarom hun échte namen al was het maar zodat wij ze voort zouden dragen bekend maken. Volgens Blake wisten de fibions nu dat we er waren en werden we achtervolgd, wij hadden ze naar Anem geleid.