PSYCHOPATH'S LOVE SERIES 1: SPENCER CARSON (BOOK 2)

Kabanata 28

"Ayos kalang Jeansh?" Nag-aalang tanong ni Jazmine sa akin nang marinig siguro nila ang naging pagbuntong hininga ko. Nag-aala namang binalingan ni Boo ang gawi ko bago hinaplos ang likod ko.

"Ayos ka lang?" boo asked.

Isang pilit na ngiti ang pinakawalan ko sakanila bago ako nagpakawala nang isang malalim na buntong hininga. Pinilit ko ang magpakatatag. Pero mukhang hindi ko kakayanin.

Paano? Paano niya nagawa ang bagay na ito sa akin? Paano niya nakayang pabayaan ako sa loob nang kulungan kasama ang anak niya?

Nabulag na ba talaga siya? O sadyang nagbubulag bulagan lang talaga siya? Paano? Paano niya ko hinayaang makulong dito? E, alam niya naman na ang lugar na ito ay maaring makasira sa kalusugan ko.

Siguro, nabulag siya, nabulag siya sa katotohanan. Ganon na ba talaga ako kapangit para hindi niya makapagtiwalaan?

Tumingala ako upang pigilan ang pagtulo nang mga luha ko, at nang muli akong magbaba nang tingin ay nginitian ko sila. Isang matamis na ngiti ang pinakawalan ko sakanila.
"So you mean, he is willing to lose everything he have para lang makulong si Jeanshe?" di makapaniwalang tanong ni Jasmine kay Eman,

Tumango si Eman na siyang nagpabigla kay Jasmine at sa akin. "Mygad!" di makapaniwalang sabi ni Jasmine, "So he is that desperate ah?"

Isang nag-aalinlang tingin ang ipinukol ni Eman sa akin, na para bang pinag-aralan niya ang reaksiyon ko, bago muling bumaling kay Jazmine upang sagutin ang tanong nito. "Yes, he is that desperate. Na kahit ang pangalan na nang kompanya nila ang nakasalalay dito ay susugal parin sila. Na kahit ang pagtitiwala na nang mga tao sa kompanya nila ang nakasalalay dito ay susugal parin sila. He is willing to lose everything just to make her suffer." Eman said, pero ang mga naging huling kataga ay naging bulong nalang iyon. Bulong na kahit ang hina na nito ay narinig ko parin. Siguro sinadya niyang ibulong ang mga katagang iyon upang hindi iparinig sa akin ang mga ibinulong niya. Pero dahil malaki ang tenga ko ay narinig ko parin.

I know that he was just being considerate with what I feel, and I thank him for that. 

Ilang araw na ang lumipas simula nang mapadpad ako sa lugar na ito, Ilang araw na ang lumipas simula nang makulong ako sa lugar na ito, at ilang araw narin ang lumipas simula nang magpakamatay ako.

Akala ko iyon na ang huling araw ko sa mundong ito, but looks like the god doesn't want me to end me my suffering. Because Aling Mercy save me from my death. She is the  boss in our cell, she is the one who taught me to kill myself but yet siya rin pala ang sumagip sa akin.

Sa ilang araw kong pamamalagi dito ay may marami akong natutunan. Kabilang na doon ay ang hindi lahat nang bilanggo sa loob nang bilanggoan na ito ay puro guilty. May iba ding inosente. Mayroong naakusahan lang kaya nabilanggo, habang ang tunay na may sala ay nasa labas at nagsasaya.

I've also learn that the life in this place is like a survival one, mabuti nalang at lumaki ako sa hirap kong kaya't medyo hindi ako nahirapan sa pag adjust dito.

Every morning is kailangan mong gumising nang maaga nang sa gayon ay makaligo ka, malimit lang kasi ang tubig dito, at dahil doon ay kailangan mo talagang gumising nang maaga para makaligo.

Pero kahit anong aga mo paman, ay mauunahan ka parin, dahil may mas nauna pa sayo.

Sa pagkain ay wala akong masasabi, kumakain kami sa tamang oras pero nga lang walang lasa yong mga luto. Yong tipong parang kinulang sila sa asin.

At yong mga paninda dito sa loob ay mas triniple pa ang presyo kesa sa mga paninda sa labas.

And if you really want to live in this hellish place, kailangan mong kumapit sa patalim.Yes you need to do some tricks in order for you to live in this hellish place. Aling Mercy taught me that kong gusto mong mabuhay sa loob nang kulungan ay kailangan mong kumapit sa mga mas nakakataas sa'yo. Kailangan mong mag pa membro sa mga frat nila dito nang sa gayon ay maprotektahan ka nila, kapag may makakaaway ka or may ramblulan na maganap dito sa loob nang kulungan.