Wolf en Oceaan

Hoofdstuk ~4~

Nadat het bijna pikdonker was hebben wij onze slaapplekken opgezet. Voor mij gewoon simpel een slaapzak maar hij had een hele tent. We hadden nog even wat gekletst en waren toen gaan slapen.Wat voor mij niet echt lukte.

Ik kon maar niet in slaap komen, er ging zoveel door mijn hoofd. Wie is die Jayden? Wat wilde hij van mij? Waarom was hij zo knap?! En waarom in hemelsnaam moest hij heel toevallig ook richting de Karpaten? Er werd altijd gezegd dat toeval niet bestaat. Ik heb daar nog nooit in geloofd. Toeval kan gebeuren. Alleen nu? Dit kan geen toeval zijn. Waarom is dit allemaal zo raar? Dat is iets wat misschien niet wist. Maar ik ging het zeker uitzoeken.

Ik zou en moest uitzoeken wat er met Jayden was. Waarom leek hij wat verborgen voor mij te houden? Waarom leek hij niet eerlijk te zijn over wie hij was? Waarom leek het alsof hij wat over mij verborgen hield? Ik snap ook wel dat je niet al je geheimen en problemen bij een vreemde neer gaat leggen maar toch. 
'Hé, Liz zullen we verder gaan , we moeten nog heel lang reizen, ik neem aan dat je er aan het eind van deze maand wil zijn, toch?' Ik knikte. Ik was nadat ik tollend in mijn gedachten had gezeten uiteindelijk in slaap gevallen, gelukkig. Ik weet niet hoe ik anders deze dag ging doorkomen.
'Ja natuurlijk. Mijn voeten gaan zo dood zijn wanneer wij eenmaal aangekomen zijn.' zuchtte ik.
Hij grinnikte.
Ik keek hem verontwaardigd aan. 'Wat nou? denk je dat ik ongelijk heb?' 

Als hij dacht dat dat het geval was dan wilde ik hem wel is horen praten zodra we onze bestemming hadden bereikt.

'Dat wil ik nog niet zeggen , ik heb alleen het gevoel dat je een beetje overdrijft.'
'Ik? Echt niet ,ik overdrijf nooit!'
Hij grinnikte, alweer.
'Dat is anders precies wat je aan het doen bent schoonheid.'
Nonchalant haalde ik mijn schouders op. Wacht... waarom noemde hij mij schoonheid? Dat is niet normaal. Dat is gewoon eng.
'Zei je nou schoonheid?'
'Kom we hebben nog achthonderd kilometer voor de boeg , dus laten we doorlopen.' Zei Jayden, mijn vraag ontwijkend

-Jayden-
Liz lag tegen over mij te slapen. Ze is oprecht ontzettend aardig en lief. Ze is zo'n eerlijk persoon. Op dit soort momenten vraag ik me af waarom ik de orders nog opvolg. Zou het niet gewoon veel gemakkelijker zijn om de orders te negeren? Ook al weet ik daar het antwoord al op, toch blijf ik het mij afvragen. Waarom moest ik haar van mij laten houden? Waarom moest ze mij gaan vertrouwen? Waarom zal zij mij straks haten? Helaas is het antwoord daarop ook al duidelijk. 
Tegen over mij wordt Liz langzaam wakker. Zodra ze echt wakker is vraag ik haar of we verder zullen lopen. We willen er ook nog een keer zijn, neem ik aan. En we hebben nog een flinke weg voor de boeg dus we moeten zoveel lopen als mogelijk is.
'Ja natuurlijk. Mijn voeten gaan zo dood zijn wanneer wij eenmaal aangekomen zijn.' Zuchtte ze
Daar moest ik om lachen, overdrijven kon ze dus. Blijkbaar merkte ze dat ik moest lachen. En keek me verontwaardigd aan 'Wat nou? Denk je dat ik ongelijk heb?'
'Dat wil ik nog niet zeggen , ik heb alleen het gevoel dat je een beetje overdrijft.'
'Ik? Echt niet ,ik overdrijf nooit!'
Ik grinnikte.
'Dat is anders precies wat je aan het doen bent schoonheid.'
'Zei je nou schoonheid?'
Ik ontweek de vraag en zei,
'Kom we hebben nog achthonderd kilometer voor de boeg , dus laten we doorlopen.' Zei ik
Nou maar hopen dat ze er verder niet meer over begint. Dat zou anders ongemakkelijk worden. Zeker omdat het allemaal gewoon hoort bij mijn opdracht. Helaas.

-Liz-
Waarom noemde Jayden mij schoonheid? Dat had nog nooit een jongen tegen mij gezegd. En waarom zei hij dat tegen mij terwijl wij elkaar nog maar een dag kenden? Nogmaals, dit is niet oké.
'Ja, laten we maar aan de tocht beginnen.'  

Ik knikte. Hoe sneller ik mijn ouders zou vinden hoe beter. Elke dag dat ik niet precies weet wat ik ben maakt mij gek. Ik moet het weten. Ik moet weten wie ik ben en waarom ze mij hebben weg gedaan. Gewoon zo alsof het niks was. Ik weet ook wel dat ze mij veilig wilden houden, maar ze hadden er ook voor kunnen kiezen om samen met mij te vluchten. Dan waren we tenminste samen geweest. En dat ik nu niet dit hele gedoe gehad. Ik stond zuchtend op en liep achter Jayden aan.
Nou daar gaan we dan, een hele maand of meer met alleen deze jongen, dat ging nog wat worden.