Wolf en Oceaan

Hoofdstuk ~26~

Ik was sprakeloos. Ik bedoel wie had er nou verwacht dat Rayen mij zou helpen? Ik in ieder geval niet.
'Zoon?'
Kaylo was weer de bus in gekomen en leek dit keer iets minder boos. Ookal waren de rode ogen er nog steeds.
'Ja?'
'Breng haar naar de westvleugel zodra we aangekomen zijn in het paleis.'
'De westvleugel? Zou u dat wel doen?'
'Het was geen vraag zoon.'
'Ja vader.' Rayen gaf hem een vernietigende blik. Wat was er in de westvleugel?
Na nog zo'n drie uur rijden kwamen we aan bij een kasteel dat zo groot was als de stad waar ik woonde. Het zag er heel koninklijk uit met in elke hoek een hoge toren, niet dat je alle hoeken kon zien want sommige hoeken waren gewoon te ver om te zien. Het kasteel had van buiten iets heel sierlijks want overal was goud en mooie patronen en overal in de muur en op de deuren zaten blauwe saffieren. Dat was wel opmerkelijk...
Ruw werd ik het kasteel in geduwd, mijn handen hadden ze vastgebonden zodat ik mijn krachten niet kon gebruiken.
'Westvleugel zoon! Denk erom!'
'Ja, ja, komt in orde vader.'
We liepen voor mijn gevoel minstens 300 gangen door want mijn voeten waren kapot . Even serieus hoeveel ruimte moet een mens, elf hebben? Dit is veel te groot, hier kan je een heleboel daklozen een huis geven. Maar in plaats daarvan is dit een huis voor één speciaal persoon.
'Sorry, maar ik moet je wel naar de westvleugel brengen. Kaylo heeft het door als ik dat niet doe... ik denk dat hij je nog wel komt bezoeken.'
'Maar wat is er dan in de westvleugel?'
'Martelruimtes, tien ruimtes die stuk voor stuk erger worden. Kamer één is het minst erg en kamer tien het ergst. Eigenlijk maakt het niet uit in welke kamer je komt. De een zorgt ervoor dat je gaat vergeten wie je bent, de ander zorgt voor waanbeelden en je hebt ook kamers met gewone wapens, van messen tot pistolen.'
Ik stond stil van schrik, ik wil mezelf niet vergeten! Ik wil ook niet gewond raken! Straks doen ze nog wat waardoor ik mijn stem niet kan gebruiken om te genezen! Nee, nee , nee dat mag niet!
'In welke kamer moet ik en wat doet die?'
'Jij moet in kamer zeven, die heeft messen en een apparaat dan kan zorgen dat je niks meer uit jezelf kan doen. Je kan dus geen keuzes maken zolang je in die kamer bent. Maar wat hij niet weet is dat ik het apparaat zo instel dat hij niet werkt op jou.'
Oké dat viel nog wel mee denk ik, Rayen zorgt ervoor dat het apparaat niet werkt en messen doen niet zoveel pijn denk ik. Hoop ik.
Ik werd een kamer ingeduwd die helemaal blauw was. Echt alles was in die kamer blauw. Het bed, de vloer, de muur, de deur, het plafond, de messen , zelfs mijn T-Shirt was blauw, maar die hoort eigenlijk niet bij die kamer.
Rayen begon wat in te typen op een computer en liep vervolgens zwijgend de kamer uit.
Daar zat ik dan in de blauwe kamer in het kasteel van Kaylo. Dit was gewoon ranzig, martelkamers?! Wie of wat verzint zoiets? Dan heb je toch echt een draadje los zitten ( wel meer dan 1 )?!
Ik weet dat het voor een goed doel is namelijk Kaylo verslaan maar moet ik daar echt gemarteld voor worden? Ik wil dit niet!
Kom Liz! Laat je niet onzeker maken! Jij bent sterker dan die oude kale gek!
Ik ging op het bed liggen en heleboel gedachten spookten door mijn hoofd. Waar is Jayden? Merken Lucia en Andrew wel dat ik weg ben? Wacht, die weten van dit plan. Misschien hebben ze me hierheen gehaald omdat ik Kaylo moet verslaan en niet omdat ze mij wouden als hun dochter...
Na een uur of 2 kwam Kaylo de kamer binnen. Die rooie glans verscheen weer over zijn ogen. Wat is dat? Het is echt vet creepy, net alsof hij moordlustig is..
Na een tijdje naar mij te hebben gestaard zei hij met een hele gevaarlijke grijns, die haast schreeuwde ren voor je leven.
'Hallo schoonheid.'