Wolf en Oceaan

Hoofdstuk ~37~

'Hoe kan jij zo jong zijn? Hoe oud ben jij?' Vroeg ik aan Starlett.
'Ik ben 9 jaar oud, net zoals Sylvain en Sylvester alleen het kwade heeft Sylvain en Sylvester al overgenomen dus zien zij er veel ouder uit.'
'Waarom zit het Kwaad in jullie ziel?'
'Ik ben ook nog maar 9, dat weet ik niet.'
'Ja dat is waar.'
'Maar kan jij mij helpen om het kwade uit mijn ziel te krijgen? Hoe langer ik mij moet gaan verzetten hoe meer pijn ik heb. Bovendien is deze tatoeage echt heel lelijk.'
Ze schoof haar haren bij haar nek /schouder opzij en liet mij de grote nog noet helemaal afgeronde rood met zwarte tatoeage zien.
Het was niet een heel grote tatoeage maar hij was ook zeer zeker niet klein. Het was in de vorm van een golf met een tornado, normaal had het er heel mooi uitgezien, maar dit is zo duister een soort van kracht in de tatoeage trok mij aan. Ik weet niet hoe het komt maar het zag er zo aantrekkelijk uit dat ik bijna zelf wilde dat ik zo'n tatoeage had. Maar let op mijn woordkeuze, bijna, ik was mij er ergens diep in mij van bewust dat het verkeerd was. Zie het net alsof iemand jouw lievelingseten voor je neus neerzet, dat trekt je toch aan?
'Liz? Liz! Laat je niet meeslepen door de kracht in de tatoeage, voordat je het weet wordt je ín de tatoeage gezogen worden en wordt de tatoeage groter én neemt het kwaad steeds een stukje meer bezit van mij.'
Vaag op de achtergrond hoorde ik Starlett haar stem mij die waarschuwing geven, maar het drong niet helemaal tot mij door.
'LIZ!! JE MOET MIJ NU AANKIJKEN!!'
Starlett schreeuwde zo hard naar mijn hoofd dat ik even bang was dat ik blijvende gehoorbeschadiging had opgelopen.
Een beetje verdoofd tilde ik mijn hoofd op en keek haar aan. Het leek net alsof ik wakker werd uit een soort trance want toen ik haar aankeek was ik mij er van bewust dat wat ik had gedaan verkeerd was maar ik wist niet precies meer wat ik had gedaan wat zo verkeerd was. Ik wist enkel hoe verkeerd het was.
'Je weet het niet meer hé?'
'Nee, wat heb ik gedaan?' Vroeg ik aarzelend, niet zeker of ik wel wilde weten wat ik gedaan had.
'Je schreeuwde ; Laat mij hun helpen! Laat mij bij hun zijn! Ik wil dit niet! Wat hebben die mensen nou weer gedaan om dit te verdienen?'
'Zei ik dat echt? Maar dat heb ik helemaal niet gehoord of geweten!'
'Dat is wat kwade magie met je doet, het laat je dingen doen die je niet wilt doen, denk je dat ik wil zijn hoe ik nu ben?'
'Nee Starlett zo bedoelde ik het niet, sorry, ik was gewoon verbaasd.'
Starlett liet een diepe zucht horen.
'Ja ik weet het, sorry, wil je mij gewoon helpen?'
Ja natuurlijk wil ik dat, daarvoor ben ik toch hier? Alleen heb ik een klein probleem, ik weet namelijk niet hoé ik het kwade uit haar ziel moet halen. Ik wil het wel maar ik weet niet hoé.
Als jij slimmerik is even gaat kijken in dat mooie zilveren boekje dat je in je tas hebt gestopt, komen we misschien iets meer te weten. Zei Lola, die duidelijk geïrriteerd was.
Snel deed ik wat Lola zei en pakte het boekje uit mijn tas. Ik sloeg het boekje open en bladerde naar het hoofdstuk "Spreuken en Brouwsels". Als het ergens in het boekje staat dan vast in dit hoofdstuk.
Al snel viel mijn oog op de spreuk "amissa anima mea"
Liz dat betekent de verloren ziel, dat is de spreuk die je moet hebben. Ik voel het gewoon! Dus hup hup waar wacht je nog op! Zeg het hardop. Zei Lola met superveel enthoushiasme in haar stem.
'Amissa anima mea?' Zei ik twijfelend. Ik bedoel maar dadelijk is het de verkeerde spreuk en ja ik wil niet weten wat er dan zou kunnen gebeuren.
Liz, ik ben het met Lola eens. Ik voel ook dat dit de juiste spreuk is. Ik denk alleen dat een heleboel zou helpen als je het iets luider en zelfverzekerder zou zeggen.
Nou ja, als jij het zegt Nala.
Ondertussen keek Starlett mij hoopvol aan.
'Amissa anima mea!' Zei ik nu een stuk zelfverzekerder.
En wat er toen gebeurde was gewoon weg magisch. Een soort van zilveren gloed bevond zich om Starlett en verspreidde zich steeds verder. Starlett haar voeten lieten los van de grond en langzaam en zweefde langzaam omhoog. Ze bleef ongeveer dertig seconden in de lucht hangen en kwam toen weer met haar voeten op de grond
'W-wat h-heb je ge-ge-gedaan?' Vroeg Starlett bang.
'Ik heb gewoon de spreuk uitgesproken die hier stond.'
Het zal toch wel goed zijn? Straks heb iknde verkeerde spreuk uitgesproken. Dat zal zo dom zijn.
'Kijk!' Zei Starlett terwij ze naar haar tatoeage keek en wees.
Haar tatoeage vervaagde langzaam.
Om ons heen verschenen allemaal mensen.
Waarschijnlijk de mensen die de verleiding van de tatoeage niet konden weerstaan.
Starlett haar taoeage was inmiddels helemaal vervaagd en een soort van zwarte waas in de vorm van de elementen lucht en water zweedde voor haar om vervolgens uiteen te spatten.
Starlett stormde op mij af en knuffelde mij.
'Dankjewel Liz, ik ben je eeuwig dankbaar.
Zullen we nu Sylvester en Sylvain zoeken en ze dan helpen?'
'Ja, laten we dat maar doen.'
Ik riep Nala en samen met Starlett stapte ik op haar rug.
Op weg naar Sylvester en Sylvain!