Wolf en Oceaan

Hoofdstuk ~21~

'Binnen!'
Snel stapte ik door de deur. Andrew was druk bezig met een of andere papier te bestuderen.
'Euhm, Andrew? Ik heb een vraagje. Mogen mijn vriendin en haar moeder samen met Barbara en Tim hierheen komen? Het liefst morgen.'
'Huh sorry wat zei je?' Hij keek nog steeds niet op van zijn papieren. Om gek van te worden gewoon.
'Mogen mijn vriendin en haar moeder samen met Barbara en Tim hierheen komen?'
'Huh wat? Ach je doet maar.'
Volgens mij had hij niet door waarop hij toestemming gaf en aan wie, maar wat boeit het?, ze mochten immers komen!
Terwijl ik in mijn gedachten verzonken door de gangen liep had ik niet door dat ik tegen iemand aan was gebotst.
'Hallo?'
'Hmm, ja huh wat?'
'Ik vroeg waarom je zo voor je uit zit te staren!?'
'Gewoon . Wat maakt dat uit?'
'Nou omdat je net bij Andrew weg kwam. En meestal grijnzen mensen niet als ze bij Andrew weg komen. Niet tegen hem zeggen hoor, dan krijg ik problemen.'
Ik keek omhoog en keek in de ogen van een meisje met donkerblond haar en groene ogen.
'Wie ben jij eigenlijk? Ben jij misschien iemand uit zijn roedel? Moet jij hem dan niet aanspreken met Alpha?'
'Ik ben Amelia, dochter van Charles en Lucia.'
Verdwaasd keek ik haar aan. Niet mijn moeder toch?
'Welke Lucia?'
'Lucia Oceanblue hoezo?'
'Nee dat kan niet Lucia is met Andrew.'
'Ja maar dat is ze niet altijd geweest,voordat ze Andrew leerde kennen had ze met Charles, mijn vader, dat ging goed voor zo'n twee jaar, totdat mam Andrew leerde kennen. Ik was toen anderhalf, ze heeft mij bij Charles achter gelaten en is verder gegaan met haar leven. Zonder kind . Want ja wie wil nou een sirene dochter. ' Zei ze en ze haalde haar schouders op.
Medelevend keek ik haar aan. Dat leek mij echt verschrikkelijk. Toch kon ik het niet helpen om mij af te vragen of dat misschien ook de reden was geweest waarom ze mij had weggedaan.
'Was je vader dan ook een sirene?'
'Nee, mijn vader was mens maar die kant heb ik niet . Mijn moeders kant dus de sirene kant heeft de overhand genomen. Mijn vader wist hier geen raad mee en heeft me weggestuurd toen ik elf was.'
'Elf!?' Elf was een verschrikkelijk jonge leeftijd om voor jezeld te moeten gaan zorgen. Hoe kon een mens zijn kind dat aan doen?
'Yep, ik heb 2 jaar in de oceaan geleefd, daar heb je geen behoeften of dorst of honger. Totdat ik mams in de oceaan tegen ben gekomen, ze herkende mij en heeft mij meegenomen. Sindsdien kom ik hier om de 3 maand.'
'Maar hoe oud ben je nu dan?'
'19, volgende maand word ik 20.'
'Maar hoe oud is mam dan?'
'Ze is niet zo jong als dat ze zelf altijd zegt, ze zit al 16 jaar in de ontkenningsfase, geloof ik.'
'In ieder geval ze is 35 zij is bijna 36. Ze was best jong toen ze mij kreeg. 16 geloof ik. Ik schijn nog een half zusje te hebben maar dat geloof ik niet. En als ik dan al een half zusje heb dan is dat sowieso een kreng, ze is tenslotte een dochter van Andrew.'
Zuchtend keek ze mij aan.
'Ik weet dat je niet zo snel mag oordelen over mensen maar kom op, het is wel een kind van Andrew.'
'En bedankt hé? Je mag niet zomaar oordelen over anderen en al zeker niet als je ze nog nooit hebt ontmoet.' Boos stampte ik weg.
'Oh en trouwens, leuk je te ontmoeten ik ben je zusje , Liz. Fijne dag nog!' Schreeuwde ik haar achterna. Tsss wat dacht ze wel niet mij beledigen . En dan te bedenken dat ze me nog nooit had ontmoet! Echt. Woedend stampte ik verder en botste ik tegen iemand op.
'Kijk verdorie is uit je doppen!'
'Wow sorry mens! Jij keek naar de grond niet ik.' Zei een mannelijke stem.
Geweldig alweer een nieuwe stem, want alle nieuwe mensen die ik ontmoet zijn allemaal zo verwelkomend , en zijn zo ontzettend aardig tegen mij...