Wolf en Oceaan

Hoofdstuk ~1~

Ik was ijverig aan het leren voor aardrijkskunde toen mijn ouders mij naar beneden riepen.
'Liz!'
'Ja?'
'Kom eens naar beneden je vader en ik moeten even met je praten.'
Zucht...Wat nu weer, ik heb dit keer echt niks verkeerd gedaan. Ik zuchtte nogmaals, haalde mijn schouders op en liep naar beneden.
Eenmaal beneden aangekomen kwam ik meteen ter zake. Ik had immers nog een toets waar ik voor moest leren.
'Nou ik ben er, waar wilden jullie over praten?'
'We moeten je wat vertellen, het gaat over jou toen je nog heel klein was...'
Waarom moeten ze juist nú iets vertellen over toen ik klein was? Wisten ze dan niet dat ik heel hard probeerde, met de nadruk op probeerde, om te leren voor aardrijkskunde?
'Wordt alsjeblieft niet al te boos, want wat je vader en ik je gaan vertellen gaat waarschijnlijk heel je leven veranderen.'
'Oké,mam nu maken jullie me een beetje bang. Moet ik bang zijn ?'
'Bang misschien niet. Maar het is niet niks.'
'Lekker geruststellend, mam.'
Ze keek me aan met een waterige glimlach.
Mijn vader keek mijn moeder aan en knikte toen.
'Oké, luister Liz, ooit gingen je moeder en ik samen op vakantie, we gingen backpacken in de Karpaten, niet dat het wat uitmaakt maar goed, toen we daar waren kwamen we een jong stelletje tegen met een kleine baby , ze zagen er nogal wanhopig uit en zeiden dat ze hulp nodig hadden. Ze zeiden dat in het land waar ze woonden, dat daar een oorlog op komst was. Echter wisten wij nog niet van hun magische kant af..'
Zuchtend keek ik mijn ouders aan.
'Wat heeft dit verhaal nou weer met mij te maken? Er bestaat niet eens zoiets als magie.'
Mijn moeder keek mij geïrriteerd aan en snoerde mij de mond.
'Liz, laat je vader nou even vertellen.'
Ik knikte gehoorzaam. Er tegen ingaan had toch geen zin. Het zou uiteindelijk alleen maar irritatie opleveren.
'Goed, waar was ik gebleven, wij stelden voor om de zorg van de baby op ons te nemen. Zelf konden wij immers geen kinderen krijgen. Dit leek voorbestemd. Ze waren ontzettend blij dat wij dat voorstelden. Ze wilden niet dat hun jonge dochter iets overkwam.
We gingen mee naar hun kamp waar ze vervolgens hun verhaal vertelden aan ons.'
'Je vader Andrew is een weerwolf en is de Alpha van zijn roedel.'
'Je moeder Lucia is een sirene.'
Met open mond staarde ik ze aan, tranen verschenen voor mijn ogen.
De mensen van wie ik mijn hele leven dacht dat het mijn ouders waren zijn niet mijn ouders.
Ik vluchtte naar boven en heb op bed er alles uit gehuild. Hoe konden ze zoiets groots voor mij verborgen houden? Ik dacht dat wij geen geheimen voor elkaar hadden.
Moet ik nu gewoon verder gaan en doen alsof er niks aan de hand is? Nee, dat is onmogelijk en dat wist ik zelf ook wel.
Maar wacht als Andrew, mijn blijkbaar echte vader dus, een weerwolf is en Lucia, die dus mijn moede blijkt te zijn,  een sirene is. Wat maakt mij dat dan?
Half sirene half weerwolf. Zegt een stemmetje in mijn hoofd.
Wat moet ik doen?
Ik zelf had geen flauw idee wat ik moest doen, wat ik wel wist dat ik nu mijn beste vriendin meer nodig had dan ooit.
De telefoon was nog niet eens drie keer over gegaan toen Ellis opnam.
'Hai met Ellis.'
'Hey Ellis met Liz.'
'Hey wat is er?'
'Nou Barbara en Tim hebben mij net wat verteld en ik moet het iemand vertellen kun je langskomen?'
'Euhm ja maar vinden Barbara en Tim dat wel goed?'
'Weet ik niet, ik denk dat ze het vast wel begrijpen dat ik even met iemand moet praten.'
Nadat Ellis en ik hadden opgehangen ben ik verder gegaan met leren totdat de bel ging. Niet dat het leren zoveel nut had want er kwam toch niets in mijn hoofd. Het is niet alsof ik nu de concentratie heb om de bevolkingsdichtheid van China te bestuderen.
Niet veel later ging de bel en sprintte ik naar beneden.
'Barbara doe jij even open?' Riep pap door het huis heen.
'Nee ik ga al!' Riep ik.
'Hai Ellis , kom binnen.'
'Dankje.'
'Hallo Ellis , hoe gaat het met je?'
'Goed , en met jou Barbara?'
'Goed, dankje'
'Kom Ellis dan gaan we naar boven.'
Eenmaal boven aangekomen gingen wij beiden op mijn bed zitten te praten.
'Wat is het wat je me wilde vertellen?'
'Oke, hoe ga ik dit vertellen? Ik ben half weerwolf half sirene, Barbara en Tim hebben me net verteld dat zij mijn ouders niet zijn.'
'Wacht hoe kon je het je hele leven niet merken , ik bedoel je zou het toch moeten merken als je half weerwolf half sirene bent?' Ze keek mij nieuwsgierig aan. Ze klonk niet eens verbaasd.
'Ja daar ben ik ook nog niet achter.'
'En dat is waarom ik heb besloten dat ik mijn echte ouders wil gaan zoeken.'
'Wat! Dat kun je niet zomaar doen iedereen zal doodongerust zijn!'
'Dat weet ik , maar ik ben al zestien, en bijna zeventien. Ik moet weten wie mijn echte ouders zijn. Ik denk dat zij meer over mij weten dan Tim en Barbara. Zij zijn bovendien de personen die mij hebben weggegeven.'
'Dat kan wel zo zijn, maar je bent pas zestien. Straks gebeurt er wat met je. Ik denk niet dat je moet gaan.'
'Nee Ellis ik ga morgenochtend zeven uur weg, als je afscheid wilt nemen, dan wacht op je in het bos.'
'Ik kan je niet overhalen om te blijven hé?'
'Nee, Ellis. Ik moet weten wie mijn ouders zijn. En wat ze over mij weten. '
'Nou veel succes denk ik dan.'
'Dankje. Ik hou van je.'
'Ik ook van jou, en doe voorzichtig.'
'Ik kan niks beloven. Maar ik doe mijn best.'