Wolf en Oceaan

Hoofdstuk ~44~

'Graag gedaan.'
Ik keek Maecy en Sylvester even aan en liep toen naar Starlett en Sylvain.
'Jullie moeten op Sylvester letten oké?'
Beiden knikten ze.
'En jij Maecy, jij kan wel met mij meekomen, als je dat wilt?'
Opgelucht keek ze mij aan en glimlachte dankbaar. Ik draaide me om naar de drieling.
'Jullie zullen nu voor elkaar en jezelf moeten zorgen. Is er een plek waar jullie terecht kunnen?'
Ze keken elkaar aan en keken toen weer naar mij.
'Ons oude huis?' Vroeg Sylvester twijfelend.
'Waar is jullie oude huis dan?'
'In de gewone wereld.' Zei Starlett.
'In de gewone wereld?' Vroeg ik verbaasd.
'Hebben jullie er dan geen moeite mee om jullie krachten verborgen te houden?' Mengde Maecy zich in de conversatie.
'Jawel, maar dat was de enige plek waar onze ouders ons veilig konden houden. Althans dat dachten ze dan.'
Zei Sylvain.
'Ja, dat dáchten ze. Maar als ze hun verstand hadden gebruikt hadden ze ook wel kunnen weten dat het kwaad ons hoe dan ook wel te pakken zou krijgen. Het was alleen een uitstel van het onbekende lot.' Zei Starlett met een lichte boze ondertoon.
'Toen het kwaad ons had bereikt waren onze ouders wanhopig en zijn ze gevlucht in de hoop dat het kwaad hun op die manier niet kon bereiken. Wat ook gelukt is, alleen het gene waarvoor je ouders er zijn, jouw beschermen en lief hebben, hebben zij niet gedaan.' Zei Sylvain.
'Dat lijkt mij vreselijk en al helemaal omdat jullie nog zo jong waren. Ik bedoel het was voor mij al een traumatiserende ervaring toen het kwaad kwam. En dan te bedenken dat ik zeven jaar ouder was dan dat jullie waren. En voor mij was mijn vader er nog die mij beschermde, nou ja, hij probeerde het in ieder geval.' Zei Maecy verdrietig.
'Ach ja, genoeg gekletst voor vandaag als wij naar de gewone wereld willen hebben wij nog een lange tocht voor de rit.' Zei Sylvester vluchtig.
'Wat Sylvester? Vind je dan niet dat Liz het recht heeft om te weten wat het kwaad precies is en hoe het ons kwam halen?' Vroeg Sylvain boos.
Sylvester zuchtte diep.
'Dat heb ik helemaal niet gezegd. Ik heb alleen gezegd dat s wij naar de gewone wereld willen, wij maar beter kunnen gaan.'
'Dan blijven wij toch hier?' Vraagt Starlett.
Sylvester ademde diep in en knikte toen.
'Goed dan, maar alleen als jij een plek weet waar wij heen kunnen gaan Starlett.'
'Dat is toch geen probleem? Ik weet zeker dat Liz het niet erg vind als wij met haar mee gaan. Toch Liz?'
Ik keek naar Starlett die mij hoopvol aankeek. Lekker dit, komt het weer bij mij neer.
Ach jij zeurkous, doe nou niet zo moeilijk en laat ze meegaan. Zei Lila geïrriteerd.
Ja hoe dan ? Wij passen niet met z'n vijven op Nala.
Wat nou als jij samen met Maecy en Sylvester terug teleporteerd? Dan kunnen Starlett en Sylvain samen op Nala.
Ugh, prima.
'Starlett en Sylvain, jullie vliegen samen op Nala terug. Maecy en Sylvester jullie teleporteerd samen met mij terug.'
'Dus je doet het?' Vroeg Starlett terwijl Sylvester vroeg ; 'Wie is Nala?'
Ik knikte naar Starlett en vloot op mijn vingers zodat Mam kwam om antwoord te geven op Sylvester zijn vraag.
Nala landde naast mij op de grond en bleef staan.
'Dit is Nala.' Zei ik nonchalant.
'Ik ben Nala.' Zei Nala net zo nonchalant. Ook al vergat ze even dat alleen ik haar kon horen.
Ik zette Sylvain en Starlett op Nala en stuurde ze op weg naar Kaylo's kasteel.
Ik pakte de handen van Maecy en Sylvester vast en concentreerde mij op het kasteel van Kaylo om er heen te teleporteren.

-Ellis-
Nadat Liz mij had weggestuurd ben ik netjes weggegaan zoals Liz vroeg. Ik ben uit het kasteel weg van Kaylo.
Káylo, vol walging sprak ik zijn naam uit in mijn hoofd.
Nou ja het maakt ook allemaal niet uit. Ik vind het erg lief van Liz dat zij mij probeerde te beschermen maar dat is niet nodig.
Ik kan mijzelf prima beschermen, dat doe ik al mijn hele leven lang. Ik weet mij mijn hele leven lang al verborgen te houden voor de organisatie die dolgraag wat bovennatuurlijke wezens in hun laboratoria willen hebben.
Of nou ja alleen het DNA van bovennatuurlijke wezens. En aangezien ik dat ben moet ik mij goed verborgen houden en dat valt niet altijd mee. Zeker niet als jij een belangrijk bovennatuurlijk wezen bent.
Toen Barbara mij belde dat Liz afwist van haar bovennatuurlijke kant heb ik meteen mijn broer gebeld en een spreuk uitgesproken over hem. Ik weet het, dat is niet zo netjes om te doen maar ik moest zeker weten dat Lis niet alleen opzoek zou gaan naar haar ouders. En wat liefde kan daarbij helpen, ik weet dat Liz nog nooit verliefd is geweest, en dat ze wanneer ze verliefd is zij die kans niet zomaar zou laten vliegen.
Voor mijn broer heeft het ook goed uitgepakt, althans dat vind ik, ik weet zeker dat datf niet zijn mening is. Ik heb hem namelijk heel misschien een iets liever karakter. Maar ja dat maakt ook allemaal niet uit.
Ik liep door de bossen, op mijn hoede voor mogelijke struikrovers.
Ik kende elk bos uit mijn duim, ook al ben ik er nog nooit geweest. Ik ben graag in de natuur, en dan voornamelijk in de bossen, in dat verschilde ik met de anderen van mijn soort. Dat is ook waar ik mijzelf trainde, in de bossen.
Inwendig moest ik lachen, elke keer als Liz dacht dat ik naar dansles ging, ging ik in werkelijkheid naar de bossen om te trainen.
Het maakte mij enerzijds dat ik Liz niet kan vertellen over mij. Dat ik heel belangrijk ben in deze wereld , dat ik in deze wereld hoor.
Ik hoorde geroezemoes vlakbij, zachtjes liep ik iets verder om te kijken waar het geluid vandaan kwam.
Ik zag twee mannen praten.
'Er moet met haar afgerekend worden!'
'Dat weet ik oom, wat wilt u dat ik doe?'
'Je gaat opzoek naar haar en rekent met haar af, het maakt mij niet uit op welke manier. Zolang het maar gebeurt. Je weet toch Anderson, dat als ik het zelf zou kunnen doen ik het had gedaan? Maar ja, ik zet mijn huwelijk met Lucia liever niet op het spel, Lucia heeft hier niks mee te maken. Ze zal woedend worden als ze weet dat ik een plan heb bedacht om met Liz af te rekenen.'
'Natuurlijk begrijp ik dat oom, maakt u zich geen zorgen, ik zal het regelen.'
Wát?! Liz haar bloedeigen vader wil met Liz?! Wat een %$#&^£!
Maar dat laat ik niet gebeuren!
Ik stapte naar hun toe.
'Wat wouden jullie doen met Liz?'
'Alsof jou dat wat aangaat!' Sneerde de man, de vader van Liz.
'En of mij dat aangaat! Liz is mijn beste vriendin en ik zal alles doen om haar te beschermen.'
'Dat geloof ik graag meisje, maar dat is geen goede reden.'
Ik gaf hem een stomp in zijn gezicht.
'Is dit wel een goede reden?' Vroeg ik onschuldig.
De man veranderde in een inktzwarte wolf en rende op mij af. Hij was snel, ongelofelijk snel, maar ik was sneller. Ik rende naar hem toe en gaf hem nog een paar klappen.
'Alpha, zou u dat wel doen?'
Ik werd afgeleid door Anderson en verloor mijn concentratie voor maar twee seconden, twee seconden lijkt weinig maar iedereen die ooit met een weerwolf heeft gevochten weet dat twee seconden je einde of redding kan betekenen.
En in mijn geval betekent het hoogstwaarschijnlijk niets goeds, ook al ben ik een belangrijk bovennatuurlijk wezen. Hij is de Alpha van de sterkste roedel in de hele magische wereld, en ook nog is één van de twaalf. Daar kan ik niet tegen op.
Ik keek weer naar Andrew en werd onderuit geduwd, ik belandde hard op mijn hoofd en begon zwarte vlekjes te zien.
Sorry Liz, het is mij niet gelukt.